Erg ongebruikelijk voor mij om eerst een optreden te hebben bijgewoond en dan pas het album te luisteren maar
so be it. Gisteren stonden ze als hoofdact in de Tolhuistuin/Paradiso Noord waar ik juist het voorprogramma kwam bekijken:
Julia Jacklin. Zij was goed maar Whitney was veel beter, een bijzonder optreden, review staat
hier. Zie hier nu 65 stemmen en een hoog gemiddelde van 3,78 op MuMe en nog geen review, zal een poging wagen.
Kort door de bocht: hartenpijn en eenzaamheid klinken door over het hele album, en vriendschap. En dat is niet verwonderlijk omdat ze op bandcamp zelf aangegeven dat ze de nummers geschreven hebben nadat (lead)gitarist Max Kakacek en drummer/zanger Julien Ehrlich een moeilijk periode hadden na het vastlopen van hun respectievelijke relatie's. Zij vormen het hart van de band waar ook naast een slaggitarist en bassist ook nog een keyboardspeler / achtergrondzanger en trompettist deel van uitmaken.
Een uitgebreide en bijzondere line-up waardoor er meer muzikale variëteit te vinden is. Zelf haalden ze hun inspiratie bij Townes van Zandt, Jim Ford, Bobby Charles, The Band en vroege Pavement. Die namen zeggen mij weinig maar het klinkt erg 70s en in het gitaarspel hoor ik wat Lou Reed terug en af en toe ook wel wat van The Beatles/McCartney/Wings. "Zomerse Country Soul" en "Melancholische Folk" wordt dit ook wel genoemd. De gevoelige zang van Julien met wat geknepen stem roept dat wel op. De 10 nummers zijn in minder dan 30 minuten voorbij en zelf kan ik geen zwak nummer herkennen al zijn er wel nummers die er boven uitsteken, zoals het titelnummer
Light Upon the Lake die wel erg kort is. Verder zijn
No Woman,
Golden Days en
No Matter Where We Go de favorieten. Terwijl
Follow een positieve afsluiter is.
Julien Ehrlich drumde eerst kort in
Unknown Mortal Orchestra en vervolgens in de IndieRock-ers van
Smith Westerns samen met gitarist Max Kakacek. Toen deze band na korte tijd ontbond ontstond deze groep Whitney. Ik herhaal maar meteen wat ik ook bij het review van de optreden schreef. De drummer zanger Julien Ehrlich komt over als een erg gevoelig jongen die zich met marihuana en drank staande houdt en op mij overkomt als een toekomstig lid van de 27 club, die groep artiesten die tijdens hun 27ste levensjaar komen te overlijden. Het album is absoluut de moeite waard en de optredens ook,
while it lasts.