Beste René, ik heb het verslag op je blog gelezen. Tja, als je de plaat opzet met het idee dat het een score is, dan kan het tegenvallen misschien, omdat je de overige nummers niet kunt koppelen aan de beelden van de film (die ik trouwens niet gezien heb, maar je maakt me wel nieuwsgierig).
Waarom ik dit toch een geweldig album vind is omdat Todd in ieder nummer een andere sfeer en stijl weet op te roepen en dat alles doet met een gemak en zelfrelativering die ik nergens anders nog ben tegengekomen. De humor, de gekte en de genialiteit boeit me nog steeds.
ik citeer je blog hier maar even:
Rundgren verkent muzikale grenzen en stapt er soms met succes overheen. Toch is het niet aan mij besteed. Ik vind dat ik op deze vier platen te diep moet graven naar écht mooie muziek en hoor het vernieuwende er 41 jaar na verschijning niet helemaal meer vanaf.
Ik kan alleen maar hopen dat een derde luisterbeurt je kan helpen het bijzondere van dit album nog een stukje hoger in te schatten.
En daar wacht ik dan maar geduldig op. Groet!.