John Mayer - Continuum (2006)

In se niet slecht, maar vooral erg gezapig en inwisselbaar voor mij. Wat scherpe randjes hadden hier geen kwaad gekund, op het randje van liftmuziek.

Kende deze artiest nog alleen van naam, het hoge gemiddelde spoorde mij aan eens een cd-tje aan te schaffen. Wel verbaasd dat dit zo hoog scoort hier, het klinkt nogal glad, meestal scoort dat niet heel hoog op musicmeter. Relaxte muziek, lekkere productie en instrumentatie, mooie teksten, goede zang (vooral als hij wat meer 'buiten de lijntjes' zingt).

Naar aanleiding van dit topic deze plaat beluisterd.

Toch wel opvallend dat dit album in de top250 staat. Ik had het in ieder geval niet verwacht tegen te komen. Het album staat vol met fijne pop/bluesliedjes en de stem van John Mayer is prima te beluisteren. Het gitaarwerk, iets waar Mayer volgens mij toch bekend om staat, is smaakvol in de nummers verweven. Zijn stem is niet heel groots, maar het hese randje maakt het fijn om naar te luisteren. Het is veelal wel wat niks-aan-de-hand-muziek, gepolijst en zoetgevooisd. Er is ook meer dan genoeg ruimte voor verwijzingen naar andere artiesten. Zo moet ik bij bijvoorbeeld Waiting on the World to Change altijd denken aan zowel Change the World van Babyface en Eric Clapton als aan People Get Ready van the Impressions. Al met al een prettig album zonder al te veel verrassingen.

John Mayer heeft mij nooit volledig weten te overtuigen. Zeker begin jaren 00 stond de beste man te boek als 'the next big thing'. De 'nieuwe' Clapton, de artiest die de blues van nieuw elan zou voorzien.
Gezien zijn populariteit en verkochte aantallen zal Mayer vanuit commercieel opzicht geslaagd zijn, vanuit artistiek oogpunt vind ik het allemaal wel meevallen.
Zijn gitaarspel is prima verzorgd maar zeker niet opzienbarend, zijn zang kan vanwege het hese randje er nog wel mee door, een heel album lang vind ik te zemelig.
En dan de songs; degelijk, met hier en daar een verassing.
Zo gauw Mayer wat meer buiten de lijntjes kleurt heeft hij mijn aandacht. Dat geldt niet voor de eenvoudige opener van Continuum. Na een minuut begin het gebodene mij al te vervelen.
Voor een song als Vultures gaat dat weer niet op, het lome bluesy ritme kent een heerlijk verloop. De vele ballads doen dit plaatje echter de das om.
Een topper is het dan ook niet in mijn ogen. Op de volgende platen die zouden komen zou John wat meer folk en country invloeden toevoegen, ook daarmee wist hij mij niet over te halen.
Kortom; degelijkheid troef, je zal geen minpunten scoren bij je schoonmoeder met dit plaatje, liever had ik gezien dat Mayer in zijn loopbaan, qua muzikale keuzes wat meer buiten de lijntjes had gekleurd.

Misschien dat Try!, het live album van het trio John Mayer, Pino Palladino en Steve Jordan je kan bekoren? Voor mijn gevoel kleurt Mayer daar zeer succesvol buiten de lijntjes.

Prachtige plaat, nog betere songs dan de eerste 2 platen. Swingt, fijne instrumentatie en prima zang.