Talk Talk - Spirit of Eden (1988)

Tijdloze muziek.
Voor dit mega mooie unieke album moet je net als Laughing stock gaan zitten.
Liefst helemaal alleen.
Alle "stoorzenders" elimineren.
Geef het de tijd en je zult merken hoe mooi dit is.

Hele aparte, maar toch ook goede plaat op het eerste oog. Rainbow is favoriet, dit moet je luisteren alleen in je bed met je ogen dicht. De andere nummers zijn ook niet slecht, alleen hebben meer luisterbeurten nodig denk ik. Sowieso een hele aparte stijl maar wel een die mij aanspreekt! Alsof "god" of een ander schepsel de muziek maakt. Er zit letterlijk alles in.
Voor nu 4 sterren, de kans is redelijk tot groot dat dit uitgroeit tot 4,5 of 5.
Een woord: adembenemend

Een groeier deze fantastische sferische plaat.
The Colour Of Spring, de voorganger, is ook erg goed.
Eén van de best geproduceerde albums ever overigens.
Is in zekere zin de voorbode van deze, al is het popaspect nog gaande.
Als je deze doorgrond hebt, zou de opvolger Laughing Stock een optie zijn om te beluisteren.
Moeilijkere plaat met jazz/ klassiek en avant garde, maar absoluut een meesterwerk.

En welke perfecte afsluiter mis ik nog in jouw rijtje Michel....?

Soloalbum van Mark Hollis natuurlijk.
Maar dat is weer een volgende stap.

Daarover kunnen we altijd discussiëren - ik ben een andere mening toegedaan; de soloplaat van Hollis blijft binnen het paradigma. Het nieuwe project van Harris (drummer) en Webb (bas) begeeft zich daarbuiten - 'O'rang.

Niet te hard van stapel, dacht ik toen ik het typte Mjuman.
Maar uiteraard hoort Hollis zijn werk er bij.

Niet om holistisch te doen, ik zie een band nou eenmaal graag als een organisch geheel, een levend iets.
Dan kun je ook denken aan een (stam)boom; bekende veelomvattende stambomen, die ik ken, zijn bijv die van Fairport Convention en die van The Byrds. Bij het solo-album van Hollis zit je bij een tak die niet verder uitloopt om begrijpelijke reden. En da's een issue bij muzikale verkenningen.

Met de tak van Webb/Harris kan je nog even door om via de tak van Rustin Man bij Beth Gibbons te belanden en via de muzikale liaan als Tarzan naar Portishead te slingeren. Of de andere kant uit naar Hood.

Maar goed dit zou ook maar zou gepost kunnen zijn in het topic over leeftijd en smaak

Platen zijn inderdaad rond. Ik denk dat je sfeervol ipv sferisch bedoelt

Ik ben nu weer door de hele discografie heen aan het gaan. Spirit of Eden was een flinke omslag voor de band, en hun platenlabel was op zijn zachts gezegd niet blij met de wijziging. Wij zijn dat natuurlijk wél!

Nee, die waren zeker niet blij.

Een 2e Colour Of Spring zat er toch echt niet meer in.
Het leek er op dat de heren zich zoveel mogelijk afschermen van de grote boze muziekwereld waar ze inmiddels schoon genoeg van hadden.
Schoorvoetend deden ze nog wat promo voor de single I Believe In You, maar hoe fraai en geweldig dat nummer is, geen hitpotentie in het muzikale landschap van 1988.

Perfect album. Af, zoals we dat noemen.

Na een paar maanden moet ik toch tot de conclusie komen dat dit album minder is dan ik eigenlijk dacht.
Voor deze nummers moet je ten eerste in een bepaalde mood zijn.
Ten tweede zet je dit niet ff op als je snel snel een bus of metro reisje maakt.
De nummers duren heel lang ( zo voelt het) en hebben echt een opbouw waardoor je echt het s'avonds in je kamertje moet luisteren.

Zit het goed in elkaar? Ja
Het is me alleen iets te moeilijk en te gecompliceerd.
Ik hou van moeilijke muziek maar dit is net iets te zweverig geneuzel.
En ja ik heb dit veel geluisterd dus het is geen kwestie van meer luisteren.

Dit zijn behoorlijk vreemde criteria om een album als 'minder' te kwalificeren, niet?

Alles heeft zijn tijd en plaats. Je gaat op een kermis toch ook niet klagen over het feit dat men geen minimalistische pianomuziek speelt?

vind ik niet nee. Haalde bus aan als voorbeeld maar de enige tijd wanneer ik een beetje zin heb in dit is snachts wanneer ik mn hoofd even moet rusten, en zelfs dan krijgen andere albums mijn voorkeur
Een album kan voor mij ook 5 sterren krijgen waarin ik het album alleen snachts luister, dus dat is de reden niet nee.

Ik vind het album gewoon te langdradig, iets te saai.
Begon met een 4 sterren voor dit album. Zo zie je dat het ook kan tegenvallen na meerdere luisterbeurten.

Het is het verschil tussen een blikje cola en een glas wijn, om dat vergelijk maar eens te maken. Als een een popplaat verwacht, dan is 'Colour of Spring' meer iets voor onderweg. Dit album is inderdaad veel meer een symfonisch geheel (vooral kant 1) dat met aandacht en rust geconsumeerd verdient te worden....

Nachtplaatje

Wat jij Johnny Marr?

Otherworldly plaatje

Wat jij, luigifort?

Pure bliss

Intrigerend plaatje. Had enkele nummers al eens los gehoord maar dit komt beter tot zijn recht als geheeld. Enorme verandering van sound met de vroegere Talk Talk en pioniers in het genre. Echter, de songs op zich staan minder en niet alles is even boeiend.

Waaaarom heb ik dit album (en Talk Talk) zo lang links laten liggen? Wat een schoonheid van een album is dit zeg.

Dit is een van die albums welke ik koester. Het is zo mooi dat ik hem slechts af en toe op zet ik wil er van blijven genieten alsof ik het voor het eerst hoor. Nieuwe geluiden die me treffen, de prachtige orgel, de verstillingen gevolgd door gevoelige uithalen van Hollis. Wat een gemis dat hij nooit meer dergelijk geniale platen zal maken. Nog een reden om er zuinig op te zijn.

Ik denk dat Nick Cave inspiratie heeft opgedaan bij Wealth voor Distant Sky van Skeleton Tree.
Wat jij Johnny Marr?

Zou wel eens heel goed kunnen, ja!

Zeker weten doe ik het niet...maar ik heb volgens mij nog nooit een bericht geplaatst bij dit album. Beschamend eigenlijk want het moment dat ik in 2014 weer een platenspeler kreeg, heb ik heel selectief en met zorg een lijst van platen aangelegd welke ik op vinyl zou willen hebben. Die lijst is op dit moment uitgegroeid tot 122 platen. De eerste plaat die ik echt op vinyl wilde hebben was “Spirit of Eden” Deze plaat heeft voor mij enorme waarde omdat het een plaat is van een band die ik in mijn jeugd al goed vond. Op het moment dat deze plaat in 1988 uitkwam snapte ik deze plaat niet. Talk Talk was voor mij New Wave, synthesizerpop….maar dan wel hele goede. De stem van Mark Hollis vond ik ontzettend gaaf in de jaren 80. Door deze plaat ben ik ze nota bene een beetje uit het oog verloren, totdat ik ergens rond 2008 de oude platen aan het oprakelen was. Ik ben toen het laatste werk weer opnieuw gaan luisteren. Of het de evolutie betreft van een veranderend luisterend oor of dat mijn smaak totaal is veranderd, weet ik niet. Ik vond de plaat direct goed (20 jaar na het uitbrengen, dat dan weer wel). Hoe vaker dat ik luisterde hoe meer mooie geluiden en soundscapes ik ontdekte. Die fijne orgel klanken....(kippenvel). Ik haatte vroeger orgels. Zal dat een rol hebben gespeeld in het feit dat de plaat me toen weinig deed? Wie zal het zeggen. Nu vind ik het zo mooi. Muziek om met je ogen dicht op weg te mijmeren. Op CD had ik het album al….maar sinds 2014 dus ook op vinyl. Heel fijn, de plaat die me na verdwaald te zijn geraakt van Talk Talk weer thuis heeft gebracht. Een van de beste albums ooit. Zonde dat Mark Hollis dit kunstje nooit meer zal kunnen herhalen

Zeker. Objectieve bron: mijn top 10.Waar het album jou destijds deed afschrikken, blies het mij volledig van de sokken. De opening van het album (en wat daarop volgt) vond ik toen werkelijk een revolutie in de popmuziek (met mijn toenmalige kennis van pop/rock). Dat zoiets te maken was. Spirit heeft mij samen met Aion van DCD (en de platenkoffers van mijn vader) destijds definitief op het pad van de klassieke muziek gebracht.



Maar hij heeft het "kunstje" nog twee keer herhaald, met Laughing Stock en zijn solo-album. Beide ook fenomenaal.

Mooi in combinatie met bericht hierboven.

Maar hij heeft het "kunstje" nog twee keer herhaald, met Laughing Stock en zijn solo-album. Beide ook fenomenaa

Dat is zeker waar ...beide albums ook prachtig en in mijn bezit. Mijn aha erlebnis was echter met Spirit.
P.s. Dead can dance ook idd fantastisch. Die kwamen wel al in de 90er jaren bij mij binnen;)

Tjonge tjonge. wat een plaat . gaat door merg en been. Had "It's My Life " en "The Colour of Spring " al in mijn bezit. Maar dit is andere koek. Ik vraag me of of " Laughing Stock " ook in dezelfde lijn ligt als deze .

Volgens Litmanen1 hierboven wel. En volgens mijn bescheiden mening ook.

Zoals je kan lezen mijn beste TONYLUNA staan je mooie luistermomenten te wachten.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Talk Talk - Spirit Of Eden (1988) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Talk Talk - Spirit Of Eden (1988)
Na twee in commercieel opzicht succesvolle albums gooide de Britse band Talk Talk het roer in 1988 om met het bijzondere Spirit Of Eden, dat niet direct werd begrepen, maar uiteindelijk werd erkend als meesterwerk

Ik las pas dat EMI, de platenmaatschappij van de Britse band Talk Talk, in 1988 diep ongelukkig werd van het door de band opgenomen Spirit Of Eden, dat werd bestempeld als onverkoopbaar. Spirit Of Eden is, zeker vergeleken met zijn twee voorgangers, een lastig album, maar inmiddels weten we ook dat het album misschien in commercieel opzicht tegenviel, maar in artistiek opzicht moet worden geschaard onder de hoogtepunten van de jaren 80. Spirit Of Eden is bovendien nog een stuk toegankelijker dan het laatste Talk Talk album en het enige soloalbum dat zanger Mark Hollis zou maken. Ik had er een tijd niet meer naar geluisterd, maar wat is het prachtig.

De Britse band Talk Talk debuteerde in 1982 vrij onopvallend met het album The Party’s Over. Het album trok niet heel veel aandacht, maar is zeker niet zo oninteressant als vaak wordt beweerd. Met opvolger It’s My Life uit 1984 trok de band uit Londen wel de aandacht. Met Such A Shame en It’s My Life scoorde Talk Talk twee dikke hits en maakte de band de overstap van de kleine podia naar de grote zalen.

De lijn van It’s My Life werd doorgetrokken op het in 1986 uitgebrachte The Colour Of Spring, dat met Life’s What You Make It en Living In Another World twee hitsingles toevoegde aan het oeuvre van de Britse band. The Colour Of Spring klonk misschien net iets experimenteler dan zijn voorganger, maar het album stond het succes van Talk Talk zeker niet in de weg.

En toen verscheen in 1988 Spirit Of Eden. Het is een album dat EMI, de platenmaatschappij van de band, tot wanhoop moet hebben gedreven, want Spirit Of Eden is een totaal ander album dan zijn twee zo succesvolle voorgangers. Op haar vierde album koos de Britse band voor een meer ingetogen en experimenteler geluid. Het is een geluid waarin de synthesizers zijn verruild voor organische klanken, waarin het tempo een flink stuk lager ligt en waarin bijna niets meer herinnert aan het geluid van de eerdere albums van Talk Talk.

Het is bovendien een album waarop de popsongs met een kop en een staart uit het oog zijn verloren en waarop aanstekelijke tracks van drie à vier minuten zijn vervangen door lange tracks. Het zijn alleen de vocalen van zanger Mark Hollis die nog wat associaties oproepen met de muziek die Talk Talk voor Spirit Of Eden had gemaakt, al klinkt ook de meer ingetogen en zich langzaam voortslepende zang op het album anders dan we voor 1988 gewend waren van Talk Talk.

Ik weet eerlijk gezegd zelf niet meer zo goed wat ik bij eerste beluistering vond van het album, maar ga er van uit dat het flink wennen was. Inmiddels vind ik Spirit Of Eden het beste album van de Britse band en bovendien een van de meest indrukwekkende albums uit de jaren 80. Op haar vierde album betovert Talk Talk met bijzondere klanken, fascinerende arrangementen en songs die van de hak op de tak lijken te springen, maar uiteindelijk toch razend knap in elkaar blijken te steken.

Spirit Of Eden werd in 1988 beplakt met etiketten als jazzrock, ambient en avant garde, maar als ik nu naar het album luister vind ik het nog wel een pop- en rockalbum, al is het label post-rock ook hier en daar een optie. Talk Talk zou overigens verder opschuiven richting jazz, avant garde en klassieke muziek op het in 1991 verschenen Laughing Stock, dat direct ook de zwanenzang van de Britse band was.

In commercieel opzicht was Spirit Of Eden, zeker vergeleken met zijn twee voorgangers, een drama, maar in artistiek opzicht presteert Talk Talk wat mij betreft op de toppen van haar kunnen. Spirit Of Eden is een stemmig en bezwerend album dat het met name goed doet wanneer de zon onder is en het is bovendien een album dat nooit gaat vervelen, mede omdat de vluchtige klanken steeds weer nieuwe dingen laten horen.

Spirit Of Eden was het begin van het einde voor Talk Talk en helaas ook het einde van de succesvolle carrière van Mark Hollis, die na Laughing Stock nog één en nog lastiger te doorgronden soloalbum zou maken. Spirit Of Eden is echter ook een album dat wat mij betreft mag worden geschaard onder de parels uit de geschiedenis van de popmuziek. Erwin Zijleman