Talk Talk - Spirit of Eden (1988)

Zeer bijzonder album van Hollis en co, waarbij de
( juist zo geweldige!) popmuziek van de eerdere albums bijna volledig de deur uit gewerkt is. Dat levert een sober intens en muzikaal luisteralbum op waarbij de klaagzang van Hollis optimaal tot zijn recht komt. Minpunt is wel dat je hiervoor in de stemming moet zijn en niet een album wat je voor de lol opzet. Hij komt dan ook niet vaak uit de kast, hetgeen leidt tot een wellicht wat te lage score van 3 sterren

Waarom zou dat een minpunt zijn? Je geeft allleen hoge beoordelingen aan platen die "vaak uit de kast komen"? En het moet "voor de lol" zijn? Waarom? Ik draai mijn hele top 10 misschien 1 keer in de 3/5 jaar. Maakt de platen niet minder geweldig. De echt mooie platen moet je misschien ook niet (te) vaak draaien vanwege het risico dat de magie wellicht verdwijnt.

Interessant punt. Naar mijn oordeel zijn je favoriete albums uiteindelijk toch de albums die je het vaakst en ook met het meeste plezier opzet en waarvan je het meeste geniet. Dat gaat inderdaad niet per se samen allemaal, maar platen die zo bijzonder zijn dat je ze toch maar zeer zelden draait, verliezen het in absolute waardering bij mij toch van albums die ik vaker draai. Maar ik geef toe dat dat subjectief is.

Spirit of Eden is 'gewoon' weer zo'n prachtige 'contemplatie' plaat. Net als Black Star. Of Skeleton Tree. Of Within the Realm of a Dying Sun. En Laughing Stock/Mark Hollis.

Het zijn platen voor bepaalde momenten. Om de mystieke of rustgevende sfeer. Om de fraaie klanken. De schitterende melodieën. Een geluid dat diep doordringt tot op het bot, het hart breekt en de tranen laat vloeien. En zulke momenten kunnen zeldzaam zijn of misschien juist niet. Maar dat 'speciale' heeft zeker niet elke andere 'ontzéttend goede' plaat.

Prachtig geformuleerd!

Ik ben het eens met Leonidas5 dat je hiervoor in de stemming moet zijn. Maar wat mij betreft om een andere reden dan Black Star of Skeleton Tree. Dat zijn zwaarmoedige of zelfs deprimerende albums die je niet voor de lol op zet. Er is niet, zoals door Talk Talk hier, bewust gekozen om de stilte als muziekinstrument te gebruiken. Door dat gebruik van stilte dwingt het je als het ware tot meditatie, wat iets anders is dan contemplatie. Ben je niet bereid zelf stil te worden, dan ervaar je geen Spirit of Eden maar eerder een helse verveling. Ik associeer hun laatste albums meer met Arvo Pärt of sommige andere muziek op ECM Records.

Meditatief, beschouwend, bespiegelend, contemplatief, nadenkend, peinzend. Alles mag!

(Blackstar vind ik niet zwaarmoedig of deprimerend, Skeleton Tree wel een beetje.)

Gelukkig maar.

Maar de andere woorden zijn eigenlijk synoniemen van contemplatief. Op de Nederlandstalige wikipedia lees ik geen goede uitleg over het verschil. In het Engelstalig kwam ik dit tegen: The main difference between contemplation and meditation is that meditation is a practice that focuses on clearing the mind, while contemplation is a more analytical and reflective practice that involves thinking deeply about a particular topic or concept.

Dat verschil bedoelde ik.

(Ik vind Blackstar nog deprimerender dan Skeleton Tree.)

Wat betreft de Engelse taal/uitleg: Ik kies (of voel) in dat geval toch liever voor het 'beschouwen'. Niet voor 'meditatie'. Vooral niet bij deze muziek. Dan zoek ik beter de echte 'stilte' op.

(Dwarrelende blaadjes in een verder stil bos mag ook nog).

Muziek zou mij dan teveel afleiden en eerder dwingen om dichter (soms te dicht) bij de boodschapper (de artiest) te blijven. En dat 'dichtbij willen blijven'... dát wil ik nu juist bij Spirit of Eden.

(Ik word natuurlijk ook niet echt blij van Blackstar.)

Ik bedoel nu ook weer niet dat dit muziek zou zijn om op te mediteren, Alicia. De leegte en stilte die in de muziek zit nodigt je wel uit om zelf leeg en stil te worden. Dat noem ik meditatief en niet contemplatief.

Van 'beschouwen' kun je ook heel stil (en soms 'leeg') worden. Maar dan wellicht anders 'stil'.

Hoe dan ook, deze mooie muziek vult mij (met bewondering en met mooie herinneringen aan Mark) en zijn muziek maakt mij zeker niet 'leeg'.

Geniet ervan. Op jouw manier.

Niets is voller dan de stilte of de leegte want conceptueel leeg en daarom bomvol van ervaren.

Daar ga ik eens een andere keer over nadenken, Kronos.

Verpletterende plaat die ik af en toe draai en dan helemaal in een andere contemplatieve wereld terecht kom. Een meesterwerk dat helemaal op zich zelf staat (later gevolgd natuurlijk door het even briljante 'Laughing Stock'). Luisteren en vooral niet analyseren. Laat je meevoeren in een trance waarin je opgetild wordt als mens en deelgenoot wordt van een diepe spirituele ervaring. Een album dat thuis hoort in de canon van de beste kunstwerken allertijden. Dat zijn grote woorden, maar zo ervaar ik 'Spirit of Eden' nog steeds - ook nu nadat deze plaat al 35 jaar oud is en de tand des tijds glansrijk doorstaan heeft, ondanks de typische jaren tachtig-sound. Ik maak een diepe buiging voor Mark Hollis; wat een kunstenaar.

Ik had het niet beter kunnen verwoorden. Een prachtig album om stil van te worden.

Een plaat die ik af en toe weer eens beluister. Duidelijk een album dat mijn smaak in een bepaalde richting heeft geduwd. Dit soort spirituele muziek die ergens tussen rock, jazz, ambient en klassieke muziek in zit, bevalt me i.i.g enorm. Er is een handjevol platen, Tortoise - TNT, Rachel's - Systems/Layers en These New Puritans - Field of Reeds, die ik enigszins vergelijkbaar vind, maar in wezen blijft dit een eigenzinnige luisterervaring. Post-rock past nog het best als label; maar de verwachting die vanuit die term uitgaat, wordt maar zelden waargemaakt.

Dit album al een paar keer vaker gehoord en stond al op 5 sterren, maar nu pas zie ik in hoe goed het echt is en het is echt 5 sterren, heel erg mooi, ga denk ik ff huilen zo

Bro ik ga soms echt stuk om de droogheid in je zinnen (vooral de laatste regel) lmao.
Als je hier niet van gaat huilen weet ik t ook niet meer

Spijtig dat je als gebruiker niet zo een paar extra sterren kan geven. Ik ben nog steeds dankbaar voor diegene die mij achtereenvolgens via Bark Pychosis en Labradford naar Slowdive hun Pygmalion gestuurd heeft om dan bij dit uit te komen.

Na veel te veel jaren weer beluisterd. Ergerlijk dat je zo'n reis als 'Spirit of Eden' in je grote vergetelboek laat raken.
Maar anderzijds is dat vergeten op bijzondere wijze ook een beloning: je hoort weer zoveel nieuw, en tikje anders. Het album trekt me mee naar in een andere wereld van luisteren en ervaren.

Te bedenken dat de platenbonzen van EMI dit haatten en er op stonden dat er een hit op stond. Die er kwam, want wat kon Hollis cs. anders.

Moet je er voor in de stemming zijn? Vind ik niet. Deze andere ervaringswereld laat je stemming ver op een verlaten perron, achter.

Relatieve tegenvaller, nadat ik al The Colour of Spring en Laughing Stock kende (ik nam een beetje een vreemd parcours door het oeuvre van de band). Spirit of Eden voelt voor mij nogal als een overgangsplaat tussen die twee: nog een behoorlijk sterke pop/rock-invloed, vaak ook wat traditioneler qua songstructuren dan de opvolger ('The Rainbow' is gewoon langgerekte bluesrock, wel mooi, maar toch), en daardoor wat minder spannend. Tegelijkertijd zijn de melodieën en liedjes gewoon niet zo sterk als op The Colour of Spring. Er staat veel moois op, maar het is allemaal ook wat braaf, zeker vergeleken met Laughing Stock. Het probleem zit ook nogal in 'Wealth', dat me gewoon niet pakt en de plaat als de spreekwoordelijke nachtkaars uit laat gaan.

Allemachtig prachtig, van een verstilde schoonheid. Niet voor feesten en partijen.

Grappig hoe het brein werkt. In mijn herinnering was deze plaat nagenoeg instrumentaal en niet door te komen. Vanochtend tijdens het ontbijt hem eens opgezet. Het blijkt gewoon een prachtige plaat, met veel diepgang en mooie composities. Moeiteloos 4* dus.

Schandalig lage beoordeling voor de ground zero van wat later postrock zou gaan heten.

You're welcome.

'Eden' rehearsal cassette

Alweer een jaar of 6 geleden op SoundCloud geplaatst door Tim Friese-Greene vlak na het overlijden van Mark Hollis.