Talk Talk - Spirit of Eden (1988)

Ik had dit nog nooit gehoord! Het instrumentarium is wat basic, maar het het maarzo op Colour of Spring kunnen staan!

Ik was ook verrast door de kwaliteit en het doorkijkje dat het nummer geeft naar later tijden!

Destijds veel gedraaid bij de CD show van de Tros toen ik nog veel radio luisterde. Zat altijd betoverd ernaar te luisteren met mijn koptelefoon om de details goed te kunnen horen. Was altijd wel van van Talk Talk ondanks mijn neiging naar rock/metal.

Amazing... ik kan nauwelijks geloven dat dit uit 1979 is. Dit ademt Spirit...

Talk Talk is een geweldige band....voor The Spirit of Eden. Its´s my life en The colour of Spring zijn echt heel goede platen en in mijn opinie veel mooier dan Spirit. Maar smaken verschillen. Zo´ nummer als Such a Shame . Daar wordt ik echt blij van!

2,5 .... Such a Shame.......

Nee hoor, begrijp het wel een beetje, want ik had de eerste draaibeurten ook wel moeite dit album zo te waarderen als hedentendage.
Advies: effe wegleggen en pas over een tijdje weer proberen

Ik zie dat je 53 bent. Wanneer heb je Spirit of Eden voor het eerst gehoord? Misschien maakt dat uit. Alhoewel er destijds wel veel afvallers geweest zullen zijn met dit en hun volgende album. Toen ik het dus voor het eerst hoorde in 1988 (het was een van mijn eerste cd's) maakte ik een persoonlijke muzikale revolutie door. Ik had nog nooit zoiets gehoord. Die opbouw en harde climaxen enzo, dat verstillende en ontroerende, de spanning, het horen aankomen van een instrument... Ik krijg weer kippevel als ik het zo beschrijf. Dit album was voor mij persoonlijk denk ik het meest revolutionaire muziekmoment van mijn leven. Niets heeft dat nog geëvenaard bij mij. Al was ik zwaar onder de indruk van een album als Disintegration het jaar daarna. Maar ik was een tiener die muziek ontdekte en dan maak je dingen toch anders mee dan wanneer je al wat ouder bent, denk ik.

Ik denk dat je een punt hebt.
Ik ben nog ouder dan Pitchman, dus zit in hetzelfde schuitje wellicht.

Maar bovenal zal toch gelden dat het je smaak is of niet.
Persoonlijk doe ik me veel meer moeite (veel meer dan toen ik jong was)
om iets 'buiten mijn comfortzone-muziek' te begrijpen en binnen te laten dringen.
Dit album heeft wat meer luistertijd nodig... wmb.

Mijn kennismaking met Spirit of Eden was via de verzamelaar Natural History, die ik als vijftienjarige halverwege de jaren '90 grijs draaide. Die verzamelaar wordt afgesloten met I Believe in You en Desire. Aanvankelijk vond ik het midden van het verzamelalbum het mooiste en meest kleurrijk (The Colour of Spring), met een zeer speciale adoratie voor het wat meer experimentele Happiness is Easy. De twee 'bijzondere buitenbeentjes' aan het einde bleken laatbloeiers te zijn, en openden voor mij de weg voor het magnus opus van Talk Talk: Spirit of Eden.

Ik vond het maar geneuzel toen dit uit kwam.
Ik was ook helemaal geen liefhebber van Talk Talk, hoewel ik Life's What You Make It wel een waanzinnig nummer vond. Afgaand op de synthpop van daarvoor - die ik niet heel bijzonder vond trouwens - ben ik mij ook niet verder gaan verdiepen.
In 1988 werkte ik net in de bekende platenzaak en ik denk dat mijn geduld voor de sfeer die de groep hier neer zet nog niet zo groot was.
Opvolger Laughing Stock kon ik helemaal niet peilen. Een stuk complexer en ook verwijzingen naar jazz heeft.
Maar daar ben ik flink van teruggekomen inmiddels. Dit is een parel waar alles klopt en Talk Talk de plaat maakt waar ze echt achter staan.
Fuck de hits en commercie. The Colour Of Spring heeft die aanzet nog wel. Maar je hoort al dat er veranderingen op stapel staan.
Indrukwekkend drieluik met Laughing Stock als afsluiting. Al is de soloplaat van Mark Hollis dat misschien wel. Hij was het creatieve brein uiteindelijk.

Ik ook, ondanks dat ik TT al wel erg goed vond. Dit was toch different cook, en als goede wijn, iets wat moet rijpen, en nu jaren later pure schoonheid is.

TT heeft een enorme evolutie doorstaan in 5 albums, de 1e is totaal niet te vergelijken met de laatste. Mooi, maar niet iedereen kan alles daardoor waarderen, ik snap het wel

Blijft leuk om te lezen dat muziekliefhebbers van pakweg 45+ hun mening en waardering over sommige muziek met het klimmen der jaren zo bijstellen. Heb de leeftijd dat ik erg bewust met muziek (luisteren) bezig was in de 80’s maar Talk Talk toen niet in mijn straatje vond passen. Had dat ook met bv The Cure, Joy Division en nog wat andere bands uit die tijd. Met mijn muzikale evolutie groeide ook de waardering voor dit album zachtjes aan. Briljant gewoon. Het soloalbum van Mark Hollis sla ik net zo hoog aan.

Heb dit album al vele kansen gegeven maar het lukt me maar niet om het te begrijpen. Het pakt me niet. Dit in tegenstelling tot TCOS. Die plaat is briljant.

Als je maar geniet van de muziek die jou raakt. Daar gaat het om. Dan telt mijn mening helemaal niet. Maar ik vind het eigenlijk wel verwonderlijk dat zoveel mensen dit een hele goeie plaat vinden. De eerste drie heb ik toen vaak gehoord , maar toen kwam Spirit en we verschoten van die stilte en kaalheid. Daar ben ik nog niet overheen. Zal hem nog een kans geven , je bent nooit te oud om te leren...

Geboortejaar 1970, je hebt er toch de leeftijd voor

Het kan ook gewoonweg je smaak niet zijn. De eerste drie vallen meer onder popmuziek en deze is echt compleet andere koek.

Eens met reptile71. Het is allang niet meer het synthpop bandje van welleer.
Totaal anders en het verloop van de carrière van Talk Talk is fascinerend.
Goed ingespeeld op de trend die er begin 80's was. En elk album werd steeds wat gerijpter en ook beter.
Toch denk ik dat muzikale onafhankelijkheid altijd bij de mannen heeft gespeeld.
Volstrekt geen popsterren in de breedste zin van het woord. Interviews waren een straf, opdraven voor de zoveelste playback ook en het liefst bleven ze zo veel mogelijk uit de publiciteit.
Hier kon het ineens gebeuren dat er een andere weg werd ingeslagen. Minimale promotie, geen livegigs en een platenmaatschappij die not amused was met deze verandering.
Wat mij betreft hun mooiste werk. En respect voor de lef om hier mee aan te komen.

Ik denk serieus dat zij wel wisten dat ze een meesterwerk hadden gemaakt, al was de tijd er misschien nog niet rijp voor. Maar het schijt aan gevoel dat ze blijkbaar hadden daar kan geen enkele band aan tippen, denk ik. Deze plaat is muziekgeschiedenis, ja toch!

Aha, hierbij een selectie van de meest diepgaande interviews!

interview with mark & dum dum girl. - YouTube

Talk Talk Interview 1986! - YouTube

Rare interview Deejay TV with Talk Talk - YouTube

En de klapper ("Mama, hoe red ik me hier zelf uit")!!

trying to interview hollis - YouTube

Same here. Ik werd volledig van/uit mijn sokken geblazen toen ik dit in de platenzaak over de koptelefoon voor het eerst beluisterde. Dat dit soort muziek mogelijk was, kon ik toen niet bevatten. CoS was prachtig, maar dit album was niet minder dan een muzikale revelatie. En inderdaad, als tiener beleefde ik muziek in zeker zin intenser. Ik was aan het ontdekken en alles was nieuw. Zo ook het eclectische geluid van deze plaat.

De intense - "shock and awe" - beleving die ik van deze plaat had, heb ik daarna nooit meer meegemaakt. Daarvoor wel. 'Unknown Pleasures' sloeg bij mij als 14 jarige in als een bom. Na beluistering van 'outside' (kant A) meteen op de fiets gesprongen en naar de andere kant van het dorp gefietst naar een goede muziekvriend van me om samen de 'inside' te ondergaan. Wow..

Daarvoor als 12/13 jarige met moeders mee in de auto brood halen bij de bakker. In de auto blijven zitten om dat geweldige nummer uit te luisteren. Heerlijke rollende bas, bezwerende synths en zang...81, 82, 83, 84. Het nummer werd niet afgekondigd, maar ging over in het journaal. Waar ik naar had zitten luisteren, werd mij pas veel later per toeval (zappend op TV) duidelijk.

Dat zijn van die muziekmomenten die je bijblijven. Het zijn ook "sleutelplaten" die voor mij deuren hebben geopend. Zo hebben Spirit of Eden en ook het werk van Dead Can Dance (o.a. Aion) mij op het pad van de klassieke muziek gebracht.

Blijft een parel.
Een avontuur, meesterlijk...
Ik geniet met volle teugen, pff nog meer superlatieven?

Ja. Minimaal een top-10 notering ?

Ja lastig, ik heb eerder top25 nodig

Gewoon op 1 doen!

Goede wijn moet rijpen zeggen ze wel eens. Voor muziek gaat dat soms ook op. Spirit of Eden is vandaag precies 30 jaar oud en is bij mij inmiddels uitgegroeid tot een album dat diep in mijn muziek-liefhebbende vezels is doorgedrongen.

Dat was in 1988 wel anders. Ik zat nog helemaal in mijn top 40 periode met daarnaast wat grote favorieten. De alternatieve muziek werd net een beetje ontdekt en daar hoorde Talk Talk niet bij. Talk Talk was 'Such a Shame', 'It's My Life' en 'Living in Another World'. Talk Talk was jaren '80 hits, en zeker niet Spirit of Eden.
Ik heb het toen niet eens bewust links laten liggen. Het was een album waar geen hits op stonden, dus kwam je er ook minder snel mee in aanraking. Er was nog geen internet, er was geen Spotify dus zo vreemd was dat niet.
Mijn muzikale weg maakte steeds meer een andere bocht en daardoor bleef dit album lang onzichtbaar.

Wat later in de periode waarin ik graag de hele discografie van bands wilde leren kennen kwam dit album eindelijk in beeld, maar er was nog niet gelijk een klik. De zang van Mark Hollis was onmiskenbaar en het geluid herkenbaar, maar dat geluid lag me toch niet helemaal lekker. Het gevolg was dat het album nooit mijn volledige aandacht kreeg.

Totdat er een dag kwam waar I Believe in You ineens keihard binnen kwam. Het bleek de opening naar de rest. Want hoe kan je een nummer als The Rainbow negeren?! Magie staat niet ver af van muzikaliteit.

Experimenteel werd en wordt Spirit of Eden genoemd. Misschien dat ik inmiddels zoveel muziek heb gehoord dat ik dat helemaal niet zo ervaar. Spirit of Eden is een bijzonder fraaie tocht zoals ook een band als Sigur Rós ze maakt. Betoverend, bezwerend, avontuurlijk, maar vooral bloedmooi.

Net als die wijn kost het tijd en blijkt elke draaibeurt mooier en mooier te worden. Nu het vandaag 30 jaar is geworden een mooie reden het weer eens op te zetten. En wat blijkt? Die 4,5* gaat inmiddels richting 5*, een kwestie van tijd......... zeker geen 30 jaar in elk geval.

30 jaar Spirit of Eden op BBC met Guy Garvey (Elbow): Guy Garvey's Finest Hour - Talk Talk's Spirit of Eden is 30 years old - BBC Sounds - bbc.co.uk

Ik zou de inbreng van Tim Friese-Greene niet onderschatten. Hij was uiteindelijk toch de man die, vooral op Laughing Stock, voor een wat aardser, rauwer geluid zorgde. Dat merk je ook heel goed als je die plaat vergelijkt met het solo-album van Hollis: geen harde gitaren meer; de muziek werd veel minimalistischer opgevat. Persoonlijk vind ik juist vanwege Friese-Greene's inbreng Laughing Stock uiteindelijk het beste album van Talk Talk en het solo-album van Hollis net wat minder dan de drie laatste Talk Talk-albums.

Een en ander valt mooi op te maken uit dit interview met TFG. Merk op dat hij over Spirit of Eden niet zo enthousiast was. Persoonlijk heb ik dat ook altijd een zwak punt gevonden: die over-serieuze, soms zelfs wat potsierlijke teksten ("burying progress in the clouds", "I just can't bring myself to see it starting", etc.).

Hollis hield van stiltes in de muziek. Vandaar ook de minimalistische aanpak op zijn soloplaat.
Moeilijk te bepalen wat echt de beste plaat is. Voor mij is Spirit In Eden in muzikaal opzicht in ieder geval de mooiste en mijn favo.
Laughing Stock is wat grimmiger, beklemmender en onvoorspelbaarder, maar doet er in kwaliteit niet of nauwelijks voor onder.
Hollis solo is anders. Hij put des te meer uit klassiek en jazz. Niet zozeer toegankelijk, maar minder somber dan de twee voorgangers. Ik vind het ook een erg goede plaat.
En dat Tim Friese - Green zijn inbreng groot was, neem ik zonder meer van je aan.
Feitelijk gewoon het 4e bandlid.