Talk Talk - Spirit of Eden (1988)

Tijdloze muziek.
Voor dit mega mooie unieke album moet je net als Laughing stock gaan zitten.
Liefst helemaal alleen.
Alle "stoorzenders" elimineren.
Geef het de tijd en je zult merken hoe mooi dit is.

Hele aparte, maar toch ook goede plaat op het eerste oog. Rainbow is favoriet, dit moet je luisteren alleen in je bed met je ogen dicht. De andere nummers zijn ook niet slecht, alleen hebben meer luisterbeurten nodig denk ik. Sowieso een hele aparte stijl maar wel een die mij aanspreekt! Alsof "god" of een ander schepsel de muziek maakt. Er zit letterlijk alles in.
Voor nu 4 sterren, de kans is redelijk tot groot dat dit uitgroeit tot 4,5 of 5.
Een woord: adembenemend

Een groeier deze fantastische sferische plaat.
The Colour Of Spring, de voorganger, is ook erg goed.
Eén van de best geproduceerde albums ever overigens.
Is in zekere zin de voorbode van deze, al is het popaspect nog gaande.
Als je deze doorgrond hebt, zou de opvolger Laughing Stock een optie zijn om te beluisteren.
Moeilijkere plaat met jazz/ klassiek en avant garde, maar absoluut een meesterwerk.

En welke perfecte afsluiter mis ik nog in jouw rijtje Michel....?

Soloalbum van Mark Hollis natuurlijk.
Maar dat is weer een volgende stap.

Daarover kunnen we altijd discussiëren - ik ben een andere mening toegedaan; de soloplaat van Hollis blijft binnen het paradigma. Het nieuwe project van Harris (drummer) en Webb (bas) begeeft zich daarbuiten - 'O'rang.

Niet te hard van stapel, dacht ik toen ik het typte Mjuman.
Maar uiteraard hoort Hollis zijn werk er bij.

Niet om holistisch te doen, ik zie een band nou eenmaal graag als een organisch geheel, een levend iets.
Dan kun je ook denken aan een (stam)boom; bekende veelomvattende stambomen, die ik ken, zijn bijv die van Fairport Convention en die van The Byrds. Bij het solo-album van Hollis zit je bij een tak die niet verder uitloopt om begrijpelijke reden. En da's een issue bij muzikale verkenningen.

Met de tak van Webb/Harris kan je nog even door om via de tak van Rustin Man bij Beth Gibbons te belanden en via de muzikale liaan als Tarzan naar Portishead te slingeren. Of de andere kant uit naar Hood.

Maar goed dit zou ook maar zou gepost kunnen zijn in het topic over leeftijd en smaak

Platen zijn inderdaad rond. Ik denk dat je sfeervol ipv sferisch bedoelt

Ik ben nu weer door de hele discografie heen aan het gaan. Spirit of Eden was een flinke omslag voor de band, en hun platenlabel was op zijn zachts gezegd niet blij met de wijziging. Wij zijn dat natuurlijk wél!

Nee, die waren zeker niet blij.

Een 2e Colour Of Spring zat er toch echt niet meer in.
Het leek er op dat de heren zich zoveel mogelijk afschermen van de grote boze muziekwereld waar ze inmiddels schoon genoeg van hadden.
Schoorvoetend deden ze nog wat promo voor de single I Believe In You, maar hoe fraai en geweldig dat nummer is, geen hitpotentie in het muzikale landschap van 1988.

Perfect album. Af, zoals we dat noemen.