Mark Hollis - Mark Hollis (1998)
mijn stem
305 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Avant-Garde
Label: Polydor
-
The Colour of Spring (3:52)
-
Watershed (5:45)
-
Inside Looking Out (6:21)
-
The Gift (4:22)
-
A Life (1895 - 1915) (8:10)
-
Westward Bound (4:18)
-
The Daily Planet (7:19)
-
A New Jerusalem (6:49)
0
geplaatst: 29 oktober 2017, 00:07 uur
Wat een fraai ingetogen album dit. Het volle geluid van Talk Talk heeft plaats gemaakt voor verstilling. Het lijkt wel of Mark Holis bezig is met zijn leven te overwegen in een intieme sfeer die me in de positieve zin van het woord rillingen bezorgen.
0
Misterfool
geplaatst: 13 september 2018, 17:18 uur
Een album vol verstilling, maar de emotie hoor je luid en duidelijk. Heerlijke muziek!
5
geplaatst: 25 februari 2019, 21:39 uur
Nooit meer een opvolger van mijn absolute nummer één album aller tijden…
'Perfectie is niet bereikt als er niets meer is toe te voegen, maar als er niets meer is om weg te laten.' Antoine de Saint-Exupery
Mark Hollis is voor mij onsterfelijk, tot mijn dood.
'Perfectie is niet bereikt als er niets meer is toe te voegen, maar als er niets meer is om weg te laten.' Antoine de Saint-Exupery
Mark Hollis is voor mij onsterfelijk, tot mijn dood.
0
geplaatst: 26 februari 2019, 12:18 uur
Guðmundsdóttir schreef:
Mark Hollis is voor mij onsterfelijk, tot mijn dood.
Mark Hollis is voor mij onsterfelijk, tot mijn dood.
0
geplaatst: 26 februari 2019, 14:12 uur
Musicguru schreef:
Ja je weet het maar nooit. Ik zie het niet gebeuren. Hij was zeker klasse.
Ja je weet het maar nooit. Ik zie het niet gebeuren. Hij was zeker klasse.
U hebt gelijk gekregen want gisteren is hij overleden.
2
geplaatst: 26 februari 2019, 20:29 uur
Omsk schreef:
Mijn overgrootvader was klokkenmaker, maar geen hele goeie.
Dat wil zeggen; hij verstond zijn vak wel, en als je hem een kapotte klok gaf kon hij met zijn dikke vingers en dito brillenglazen wonderwel vaststellen welk euvel het uurwerk deed stokken, om vervolgens met gepaste precisie een onderdeel te verplaatsen of te vervangen. Het moet er onhandig uitgezien hebben, maar technisch gezien was hij de beste klokkenmaker van het dorp.
De reden waarom er op een gegeven moment haast geen klok meer naar hem gebracht werd, lag dan ook ergens anders. Want of je hem nu een kek klokje voor op het dressoir gaf, een statige Friese staartklok of een oude koekoeksklok, mijn grootopa stelde altijd dezelfde diagnose: de klok kan wel een opknapbeurtje gebruiken. Een likje verf hier, een goudkleurig ornamentje bovenop, een extra slingertje - allemaal 'dingskes', en de 'dingskes' vond hij het leukste onderdeel van zijn vak.
Dat vonden de mensen die hem hun oude familiestukken toevertrouwden niet, en opa is later modeltreintjes gaan bouwen omdat hij daarin wel zijn creativiteit kwijt kon.
Mijn overgrootopa was misschien een eenzame artiest in een wereld waar alleen de meest sobere volmaaktheid op prijs gesteld werd. Zoals Hollis de verdwaalde klokkenmaker is in de muziekwereld. De mensen willen dingskes, en Hollis buigt zich alleen over de perfectie van het uurwerk.
Het enige wat de sobere volmaaktheid van deze plaat nog kon overtreffen is - inderdaad - stilte, en Hollis heeft de stilte gevonden. Wat is het toch mooi als iemand zijn eigen weg kiest
.
Mijn overgrootvader was klokkenmaker, maar geen hele goeie.
Dat wil zeggen; hij verstond zijn vak wel, en als je hem een kapotte klok gaf kon hij met zijn dikke vingers en dito brillenglazen wonderwel vaststellen welk euvel het uurwerk deed stokken, om vervolgens met gepaste precisie een onderdeel te verplaatsen of te vervangen. Het moet er onhandig uitgezien hebben, maar technisch gezien was hij de beste klokkenmaker van het dorp.
De reden waarom er op een gegeven moment haast geen klok meer naar hem gebracht werd, lag dan ook ergens anders. Want of je hem nu een kek klokje voor op het dressoir gaf, een statige Friese staartklok of een oude koekoeksklok, mijn grootopa stelde altijd dezelfde diagnose: de klok kan wel een opknapbeurtje gebruiken. Een likje verf hier, een goudkleurig ornamentje bovenop, een extra slingertje - allemaal 'dingskes', en de 'dingskes' vond hij het leukste onderdeel van zijn vak.
Dat vonden de mensen die hem hun oude familiestukken toevertrouwden niet, en opa is later modeltreintjes gaan bouwen omdat hij daarin wel zijn creativiteit kwijt kon.
Mijn overgrootopa was misschien een eenzame artiest in een wereld waar alleen de meest sobere volmaaktheid op prijs gesteld werd. Zoals Hollis de verdwaalde klokkenmaker is in de muziekwereld. De mensen willen dingskes, en Hollis buigt zich alleen over de perfectie van het uurwerk.
Het enige wat de sobere volmaaktheid van deze plaat nog kon overtreffen is - inderdaad - stilte, en Hollis heeft de stilte gevonden. Wat is het toch mooi als iemand zijn eigen weg kiest
. Wat heb je dit fantastisch verwoord. Kreeg er kippenvel van!
3
geplaatst: 26 februari 2019, 20:59 uur
Fraai treffend stuk inderdaad van Omsk. Mooie vergelijking.
Dit is ook een ambachtelijke plaat. Bijna primitief opgenomen met slechts een aantal mics om de acoustische instrumenten zo precies en puur mogelijk te registreren.
De klarinet was Mark's favoriete instrument. Het klinkt als een stem, meldde hij in één van de schaarse interviews die hij gaf.
Zijn enige soloplaat zou in een huiskamer opgenomen kunnen zijn, zo luistert het weg.
Het bleek heel bewust zijn laatste kunstje. Er volgden geen optredens ( de aanwezigheid van publiek zou alleen maar storend werken) en Mark had zijn muzikale verhaal sowieso wel verteld.
Net als de stiltes op dit meesterwerk, zo stil verdween hij in de amoniteit.
Maar wat een mooie muzikale erfenis heeft hij achtergelaten.
R.I.P Mark Hollis.
Dit is ook een ambachtelijke plaat. Bijna primitief opgenomen met slechts een aantal mics om de acoustische instrumenten zo precies en puur mogelijk te registreren.
De klarinet was Mark's favoriete instrument. Het klinkt als een stem, meldde hij in één van de schaarse interviews die hij gaf.
Zijn enige soloplaat zou in een huiskamer opgenomen kunnen zijn, zo luistert het weg.
Het bleek heel bewust zijn laatste kunstje. Er volgden geen optredens ( de aanwezigheid van publiek zou alleen maar storend werken) en Mark had zijn muzikale verhaal sowieso wel verteld.
Net als de stiltes op dit meesterwerk, zo stil verdween hij in de amoniteit.
Maar wat een mooie muzikale erfenis heeft hij achtergelaten.
R.I.P Mark Hollis.
2
geplaatst: 26 februari 2019, 21:25 uur
Je hebt vast ook de necrologie in het NRC gelezen. 
Toch mooi dat er zo'n necrologie wordt gepubliceerd voor een muzikant die bij merendeel van het lezerspubliek waarschijnlijk geen enkel belletje doet rinkelen. Behalve dat het stuk wellicht bij sommigen een "oh dat bandje van de top 2000"-gevoel oproept bij het lezen van de titels van de hits.
Toch mooi dat er zo'n necrologie wordt gepubliceerd voor een muzikant die bij merendeel van het lezerspubliek waarschijnlijk geen enkel belletje doet rinkelen. Behalve dat het stuk wellicht bij sommigen een "oh dat bandje van de top 2000"-gevoel oproept bij het lezen van de titels van de hits.
0
geplaatst: 27 februari 2019, 14:10 uur
Zeker gelezen Chameleon Day. Prima bron en een mooi stukje.
0
geplaatst: 1 maart 2019, 09:04 uur
philtuper schreef:
Weet eigenlijk iemand wat er op de albumhoes afgebeeld staat?
Weet eigenlijk iemand wat er op de albumhoes afgebeeld staat?
Lijkt me een (niet al te goed gelukt) paasbrood in de vorm van een lammetje. De lente is altijd een belangrijk thema geweest in het werk van Hollis, dus daar past een paas-gerelateerde hoes wel bij. Maar zeker weten doe ik dit niet natuurlijk, dus als iemand een beter idee heeft hoor ik het graag
/edit: of zo'n Britse variant gevuld met vlees e.d. Die ogen heb ik overigens altijd best eng gevonden.
3
geplaatst: 1 maart 2019, 09:31 uur
The cover photo, taken by Stephen Lovell-Davis, is of Sardinian Easter bread designed to resemble the lamb of god.
Hollis stated about the image, "I like the way something appears to come out of his head; it makes me think of a fountain of ideas. Also the manner how the eyes are positioned fascinates me. When I saw the picture for the first time I had to laugh, but there's something very tragic about it at the same time."
Hollis stated about the image, "I like the way something appears to come out of his head; it makes me think of a fountain of ideas. Also the manner how the eyes are positioned fascinates me. When I saw the picture for the first time I had to laugh, but there's something very tragic about it at the same time."
0
geplaatst: 1 maart 2019, 09:47 uur
Ah, ik zat dicht in de buurt dus, dacht alleen dat het iets Brits was. Dank voor de info, weer wat geleerd
0
geplaatst: 1 maart 2019, 13:38 uur
Deed me meer denken aan een platgewalst hondje of zo. Altijd beetje luguber gevonden. Die oogjes inderdaad..
0
geplaatst: 1 maart 2019, 15:46 uur
Het is een uitzonderlijk aparte keuze voor een albumfoto, maar de foto fascineerde Hollis dus blijkbaar. Aparte man was hij sowieso. Echt op geen enkele manier zin om commercieel te zijn. 
Echt op geen enkele manier zin om commercieel te zijn.
0
geplaatst: 1 maart 2019, 15:49 uur
Was ook niet meer nodig om commercieel te zijn, vermoed ik. De schoorsteen rookte denk ik heel behoorlijk, of sterker, stond goed in de fik zelfs, na het succes van It's My Life en The Colour of Spring...Op je 44ste met pensioen, ik kan het niet.
0
geplaatst: 16 maart 2019, 21:11 uur
Las net in de nieuwe MOJO dat dit album bedoeld was als de volgende Talk Talk worp, met als titel "Mountains of the Moon", maar dat Hollis, op dat moment eigenlijk nog het enige overgebleven bandlid, vond dat de bandnaam niet uitmaakte, en het album als Mark Hollis-plaat uitgebracht werd.
0
geplaatst: 17 maart 2019, 12:57 uur
Gisteravond laat weer eens beluisterd en ja, weer beter en weer mooier en weer meer getroffen..
Overstijgt genres en tijd. Schilderen met muziek
Mark Hollis: De Rembrand van de muziekwereld!
Overstijgt genres en tijd. Schilderen met muziek
Mark Hollis: De Rembrand van de muziekwereld!
2
Arbeidsdeskundige
geplaatst: 22 maart 2019, 16:23 uur
Dit is een hypnotiserende trip van deze geniale artiest. Dit is melancholie in het kwadraat. Mooier kan muziek niet gemaakt worden. 
13
geplaatst: 19 juli 2019, 22:03 uur
Mark.., toen je stierf had ik met mezelf afgesproken dat ik het glas op je zou heffen, luisterend naar jouw muziek, op het juiste moment. Wanneer de tijd daar zou zijn.. En dat is nu. Vanavond.
Waarom ? Omdat ik dit album al zolang meeneem op vakanties naar warme landen. Daar waar ik dan wacht op de late avond als het donker is, de sterren stralen, de krekels de nacht vullen met geluid, de warmte mij omhult als ik ga zitten op een stoel, uitkijkend over een dal met in de verte de zee, iets sterks te drinken neem en iets te roken. Dan ben ik helemaal alleen met mezelf. En als ik dan de eerste tonen hoor van ‘The Colour of Spring’ kom ik in een soort gemoedstoestand die je bijna een trance zou kunnen noemen. En ik overdenk de dingen die ik beleefd heb in het leven of wat mijn gevoel dieper raakt. Ik luister, denk, beleef, voel en ga dieper.
Ik heb je gehoord in een Tsjechisch dorp waar mijn toen nog kleine zonen al lagen te slapen en ik gewoon een trotse vader was. Ik heb je gehoord op een Antilliaans eiland waar de warme zeewind om mijn hoofd heen danste. Ik heb je gehoord in de Sahara voor ik in de buitenlucht ging slapen onder de sterren, de zon later zag bovenkomen op een woestijnduin en ik in de wereld zo klein leek. Ik heb je gehoord op meerdere eilanden in de Middellandse zee waar maar geen einde lijkt te komen aan de blauwe zee die in de blauwe lucht over leek te gaan. En ik heb je gehoord op warme zomerse avonden op Walcheren, bij een buitenvuur. Daar waar ik woon. En op al die plekken mijmerend.. Vaderschap, huwelijk, verloren liefdes, werk, vrienden, zwaktes, familie, wensen, ideeën, man zijn, fantasieën, idealen, de seizoenen..
En nu ben je niet meer op onze aardbol. En ergens voel ik dat ook nu ik naar je stem luister en besef dat er ook ooit een einde zal komen aan al dit soort avonden die ik beleef.
Daarom hef ik nu mijn glas op jou Mark en drink nog eens een slok. Ik inhaleer nog wat nicotine. Ik wil je bedanken voor de meest mooie muziek ik ooit heb mogen horen. Voor al die avonden die een meerwaarde, diepte, een eigen filosofie gaven aan mijn belevenissen in mijn bestaan.
En ergens voelt het alsof je nu naast mij zit en meekijkt over het dal wat door de maan beschenen wordt.
Klinkende glazen.. Ga maar en het ga je goed.. Ik ga verder de nacht in..
Waarom ? Omdat ik dit album al zolang meeneem op vakanties naar warme landen. Daar waar ik dan wacht op de late avond als het donker is, de sterren stralen, de krekels de nacht vullen met geluid, de warmte mij omhult als ik ga zitten op een stoel, uitkijkend over een dal met in de verte de zee, iets sterks te drinken neem en iets te roken. Dan ben ik helemaal alleen met mezelf. En als ik dan de eerste tonen hoor van ‘The Colour of Spring’ kom ik in een soort gemoedstoestand die je bijna een trance zou kunnen noemen. En ik overdenk de dingen die ik beleefd heb in het leven of wat mijn gevoel dieper raakt. Ik luister, denk, beleef, voel en ga dieper.
Ik heb je gehoord in een Tsjechisch dorp waar mijn toen nog kleine zonen al lagen te slapen en ik gewoon een trotse vader was. Ik heb je gehoord op een Antilliaans eiland waar de warme zeewind om mijn hoofd heen danste. Ik heb je gehoord in de Sahara voor ik in de buitenlucht ging slapen onder de sterren, de zon later zag bovenkomen op een woestijnduin en ik in de wereld zo klein leek. Ik heb je gehoord op meerdere eilanden in de Middellandse zee waar maar geen einde lijkt te komen aan de blauwe zee die in de blauwe lucht over leek te gaan. En ik heb je gehoord op warme zomerse avonden op Walcheren, bij een buitenvuur. Daar waar ik woon. En op al die plekken mijmerend.. Vaderschap, huwelijk, verloren liefdes, werk, vrienden, zwaktes, familie, wensen, ideeën, man zijn, fantasieën, idealen, de seizoenen..
En nu ben je niet meer op onze aardbol. En ergens voel ik dat ook nu ik naar je stem luister en besef dat er ook ooit een einde zal komen aan al dit soort avonden die ik beleef.
Daarom hef ik nu mijn glas op jou Mark en drink nog eens een slok. Ik inhaleer nog wat nicotine. Ik wil je bedanken voor de meest mooie muziek ik ooit heb mogen horen. Voor al die avonden die een meerwaarde, diepte, een eigen filosofie gaven aan mijn belevenissen in mijn bestaan.
En ergens voelt het alsof je nu naast mij zit en meekijkt over het dal wat door de maan beschenen wordt.
Klinkende glazen.. Ga maar en het ga je goed.. Ik ga verder de nacht in..
1
geplaatst: 20 juli 2019, 00:26 uur
meneer schreef:
Mark.., toen je stierf had ik met mezelf afgesproken dat ik het glas op je zou heffen, luisterend naar jouw muziek, op het juiste moment. Wanneer de tijd daar zou zijn.. En dat is nu. Vanavond.
Waarom ? Omdat ik dit album al zolang meeneem op vakanties naar warme landen. Daar waar ik dan wacht op de late avond als het donker is, de sterren stralen, de krekels de nacht vullen met geluid, de warmte mij omhult als ik ga zitten op een stoel, uitkijkend over een dal met in de verte de zee, iets sterks te drinken neem en iets te roken. Dan ben ik helemaal alleen met mezelf. En als ik dan de eerste tonen hoor van ‘The Colour of Spring’ kom ik in een soort gemoedstoestand die je bijna een trance zou kunnen noemen. En ik overdenk de dingen die ik beleefd heb in het leven of wat mijn gevoel dieper raakt. Ik luister, denk, beleef, voel en ga dieper.
Ik heb je gehoord in een Tsjechisch dorp waar mijn toen nog kleine zonen al lagen te slapen en ik gewoon een trotse vader was. Ik heb je gehoord op een Antilliaans eiland waar de warme zeewind om mijn hoofd heen danste. Ik heb je gehoord in de Sahara voor ik in de buitenlucht ging slapen onder de sterren, de zon later zag bovenkomen op een woestijnduin en ik in de wereld zo klein leek. Ik heb je gehoord op meerdere eilanden in de Middellandse zee waar maar geen einde lijkt te komen aan de blauwe zee die in de blauwe lucht over leek te gaan. En ik heb je gehoord op warme zomerse avonden op Walcheren, bij een buitenvuur. Daar waar ik woon. En op al die plekken mijmerend.. Vaderschap, huwelijk, verloren liefdes, werk, vrienden, zwaktes, familie, wensen, ideeën, man zijn, fantasieën, idealen, de seizoenen..
En nu ben je niet meer op onze aardbol. En ergens voel ik dat ook nu ik naar je stem luister en besef dat er ook ooit een einde zal komen aan al dit soort avonden die ik beleef.
Daarom hef ik nu mijn glas op jou Mark en drink nog eens een slok. Ik inhaleer nog wat nicotine. Ik wil je bedanken voor de meest mooie muziek ik ooit heb mogen horen. Voor al die avonden die een meerwaarde, diepte, een eigen filosofie gaven aan mijn belevenissen in mijn bestaan.
En ergens voelt het alsof je nu naast mij zit en meekijkt over het dal wat door de maan beschenen wordt.
Klinkende glazen.. Ga maar en het ga je goed.. Ik ga verder de nacht in..
Mark.., toen je stierf had ik met mezelf afgesproken dat ik het glas op je zou heffen, luisterend naar jouw muziek, op het juiste moment. Wanneer de tijd daar zou zijn.. En dat is nu. Vanavond.
Waarom ? Omdat ik dit album al zolang meeneem op vakanties naar warme landen. Daar waar ik dan wacht op de late avond als het donker is, de sterren stralen, de krekels de nacht vullen met geluid, de warmte mij omhult als ik ga zitten op een stoel, uitkijkend over een dal met in de verte de zee, iets sterks te drinken neem en iets te roken. Dan ben ik helemaal alleen met mezelf. En als ik dan de eerste tonen hoor van ‘The Colour of Spring’ kom ik in een soort gemoedstoestand die je bijna een trance zou kunnen noemen. En ik overdenk de dingen die ik beleefd heb in het leven of wat mijn gevoel dieper raakt. Ik luister, denk, beleef, voel en ga dieper.
Ik heb je gehoord in een Tsjechisch dorp waar mijn toen nog kleine zonen al lagen te slapen en ik gewoon een trotse vader was. Ik heb je gehoord op een Antilliaans eiland waar de warme zeewind om mijn hoofd heen danste. Ik heb je gehoord in de Sahara voor ik in de buitenlucht ging slapen onder de sterren, de zon later zag bovenkomen op een woestijnduin en ik in de wereld zo klein leek. Ik heb je gehoord op meerdere eilanden in de Middellandse zee waar maar geen einde lijkt te komen aan de blauwe zee die in de blauwe lucht over leek te gaan. En ik heb je gehoord op warme zomerse avonden op Walcheren, bij een buitenvuur. Daar waar ik woon. En op al die plekken mijmerend.. Vaderschap, huwelijk, verloren liefdes, werk, vrienden, zwaktes, familie, wensen, ideeën, man zijn, fantasieën, idealen, de seizoenen..
En nu ben je niet meer op onze aardbol. En ergens voel ik dat ook nu ik naar je stem luister en besef dat er ook ooit een einde zal komen aan al dit soort avonden die ik beleef.
Daarom hef ik nu mijn glas op jou Mark en drink nog eens een slok. Ik inhaleer nog wat nicotine. Ik wil je bedanken voor de meest mooie muziek ik ooit heb mogen horen. Voor al die avonden die een meerwaarde, diepte, een eigen filosofie gaven aan mijn belevenissen in mijn bestaan.
En ergens voelt het alsof je nu naast mij zit en meekijkt over het dal wat door de maan beschenen wordt.
Klinkende glazen.. Ga maar en het ga je goed.. Ik ga verder de nacht in..
Ik kom net uit een restaurant van niveau. Ik heb daar passimento gedronken (zachte rode wijn met een alcoholpercentage van 15%). Wijn die zo ontzettend lekker is. Zo voelt alles van monsieur Hollis vanaf the Colour of Spring*. Om het alcoholpercentage op te voeren worden heel vaak suikers toegevoegd. Dat is bij deze wijnen niet van toepassing. Hoe treffend.
* koop nooit een passimento (nero-passo, ripasso) of hoe ze allemaal mogen heten minder dan 14%. Dat is Hollis-onwaardig.
3
geplaatst: 25 september 2019, 22:03 uur
Heruitgave op vinyl op komst (verwacht 18 oktober):
Heavyweight vinyl reissue LP on Polydor, with original artwork – printed inner sleeve with lyrics and credits. Remastered at Abbey Road.
2
geplaatst: 1 april, 12:18 uur
Deze week de plaat in huis gekregen. Ik hoor hem voor de eerste keer. De muziek is erg ingetogen en van grote schoonheid. Ik zal hem vaker gaan beluisteren en verwacht dat het een groeibriljantje is. Ik ben er weer meer van overtuigd dat Mark een heel groot muziekmaker was. Ik hoop dat hij niet wordt vergeten.
1
geplaatst: 17 april, 15:36 uur
meneer schreef:
Recensie
Recensie
Erg mooie recensie hoor. Ik denk inderdaad dat dit album zich pas prijsgeeft onder de juiste omstandigheden, weg van de dagelijkse sleur, zonder afleidingen, wanneer je jezelf erin kan verliezen. Ik heb hem nu al een handvol keer gedraaid, maar - zoals bij de laatste Talk Talk-plaat - is het kwartje nog steeds niet gevallen. Ik blijf geduldig en volhard, en zal aan jouw woorden denken en deze afspelen de volgende keer ik even aan de drukte van het moderne leven kan ontsnappen en een ongestoord momentje voor mezelf heb.
* denotes required fields.
* denotes required fields.