menu

Depeche Mode - A Broken Frame (1982)

mijn stem
3,53 (230)
230 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: Mute

  1. Leave in Silence (4:49)
  2. My Secret Garden (4:46)
  3. Monument (3:15)
  4. Nothing to Fear (4:18)
  5. See You (4:34)
  6. Satellite (4:44)
  7. The Meaning of Love (3:06)
  8. Further Excerpts From: My Secret Garden * (4:20)
  9. A Photograph of You (3:04)
  10. Shouldn't Have Done That (3:12)
  11. The Sun & the Rainfall (5:02)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 40:50 (45:10)
zoeken in:
Graveyardscene
Wat een geluk dat Vince Clark deze band aan haar lot overgelaten heeft! De duistere klanken beginnen op deze plaat al door te sijpelen, wat je alleen maar kunt toejuichen. Hun teksten zouden met "punk-pastoor" meneer Martin Gore het weltschmerz-thema verder uitdiepen. De officieuze debuutplaat van deze new wave / post-punk cultgroep!

avatar van deric raven
4,0
Onderschat Speak & Spell niet, met daarop de ook al duister klinkende nummers als Photographic en Ice Machine.
Ik vond ze juist met A Broken Frame en Construction Time Again zoekende.
Vanaf Some Great Reward is het aandeel van Alan Wilder ook een stuk groter, en ik denk dat hij juist een grote stempel op het geluid zette. Luister maar naar de nummers die Martin Gore zelf zingt; die klinken veelal lief en zoet.
A Broken Frame heeft zeker mooie nummers ( See You, Monument, en The Sun and the Rainfall), maar ik vind ze juist hier niet zo duister klinken; wel erg sfeervol.

Graveyardscene
Maar het is toch zo dat de meeste nummers die DM gemaakt heeft, geschreven zijn door Martin? (tekst)

avatar van deric raven
4,0
De teksten zeker, maar ik heb het over het geluid.

avatar van dazzler
4,0
Alan Wilders verdienste zit in de arrangementen.
Dat hoor je al vanaf de toepasselijk getitelde single
Get the Balance Right die vooraf gaat aan Construction Time Again.

Eigenlijk vormen de albumtitels en de net genoegde single
de sleutels tot de ontwikkelingsfase van de band.

Speak & Spell - speelse bubbelbum synthpop

A Broken Frame - Vince Clark is weg
een plaat van de ontnuchtering (zoals Organisation van OMD)
Ik vind het hun meest melancholische plaat ... (zie ook October van U2)

Get the Balance Right - Alan Wilder is het vierde wiel en trekt de wagen weer op gang
Construction Time Again - er tegenaan met een nieuw geluid, een conceptalbum
Some Great Reward - de absolute doorbraak is de grote beloning

tot hier de lezing van deze zondag ...

avatar van Gerards Dream
4,0
Amen.

Dit is volgens mij wel een belangrijk album geweest binnen de ontwikkeling van de Depeche Mode. Het speelse is nog aanwezig, maar begint langzaam maar zeker een wat ernstiger vorm aan te nemen.

Amen.

avatar van deric raven
4,0
Ze misten hier Vince Clark, en Martin Gore kreeg onbedoeld de rol om liedjes te schrijven.
Maar ieder heeft zijn mening; voor mij is Depeche Mode een wereldband; alleen heb ik minder met deze en de opvolger. Ook de laatste 3 albums spreken mij minder aan.
Al het andere vind ik van zeer hoog nivo.

avatar van Ghans
5,0
Leave In Silence & My Secret Garden zijn voor mij persoonlijk het beste wat ze ooit gemaakt hebben, samen Get the Balance Right.

Ondergewaardeerde topplaat.

avatar van Gerards Dream
4,0
Dit is wel de meest barokke plaat van de Depeche Mode, als ik er een klassiek label aan mag hangen. Het ademt op sommige plaatsen een sfeer uit of Bach ieder moment de kamer in kan lopen.

avatar van Twinpeaks
4,0
Goede opvolger na het wat zwalkende debuut.Het vertrek van Vince Clarke doet de band goed en de wat donkere kant komt beter naar voren in de songs.Leave in Silence en See You zijn zeker voor de jaren 80 parels van singles.Speciale vermelding voor My Secret Garden.Een prachtig nummer wat zeker als single niet had misstaan.

avatar van Fairy Feller
3,5
Goed album, onlangs op LP aangeschaft. Favoriete nummers; Leave in Silence en The Sun and the Rainfall .

avatar van lennon
3,5
Martin Gore noemt dit zijn minst favoriete DM plaat... maar deze plaat heeft martin wel die duw in de goede richting gegeven waar ie nu in zit

Toch grappig dat Depeche Mode eigenlijk 2 debuut albums heeft

avatar van dazzler
4,0
lennon schreef:
Martin Gore noemt dit zijn minst favoriete DM plaat... maar deze plaat heeft martin wel die duw in de goede richting gegeven waar ie nu in zit

Ja, hij zei dat in de docu in de deluxe editie van dit album.
Reden: het album bevat zowel nummers die hij als tiener al schreef
als songs die pas tijdens de opnamesessies tot stand kwamen.

Te fragmentarisch voor hem, omdat het dus om songs gaat
uit de zeer diverse aanloopfase van zijn songwritersschap.

avatar van deric raven
4,0
Depeche Mode moet moeite doen om haar hoofd boven het maaiveld te houden.
De messen van de critici zijn geslepen.
Ze zijn klaar om Depeche Mode een kopje kleiner te maken.
Donkere wolken spannen zich samen.
Martin Gore gaat gebukt onder grote druk.
Het vertrek van Vince Clark heeft zijn sporen achter gelaten.

Hoe zou het verloop er uit hebben gezien als Vince Clark was gebleven.
Zou Martin Gore dan zijn schrijverskwaliteiten kunnen ontwikkelen.
Of zou hij ondergeschikt blijven.
Een stuurloos Depeche Mode met twee kapiteinen aan het roer?
We zullen het niet weten.
Vince Clark verliet de band in stilte.
Zich richtend op een volgend project.

Terwijl Vince Clark met Yazoo het succes met Depeche Mode gelijk overtreft, worstelen de overige leden nog met de naweeën van zijn vertrek.
A Broken Frame staat qua succes duidelijk in de schaduw van Speak & Spell en Upstairs at Eric's van Yazoo.
Het is een sfeervol album geworden, met fraaie singles.
See You en Leave In Silence behalen echter niet de grote verkoopcijfers.
Later zou pas blijken hoe belangrijk dit sleutelalbum zou zijn.
Het opent de deur naar nieuwe uitdagingen en wegen.

De nieuwe herfst zou een vervolg krijgen met Alan Wilder.
Het symbool van hun volgende album.
De figuur op de albumhoes Constuction Time Again zie ik als zijn evenbeeld.
Een krachtige smid op de top van een berg.
Klaar om het groepsgeluid te versterken.

4,0
Dit is een veel gevarieerder album dan het debuut.
Vince Clarke heeft de band verlaten en begint samen met Alison Moyet Yazoo. Dat dansbare werk kan ik best wel waarderen, evenals het latere Assembly en Erasure.
Martin Gore schreef hier alle songs, teksten hebben meer diepgang gekregen en het geluid is wat volwassener.
Leave in Silence, Monument, See You, The Meaning of Love, A Photograph of You en Shouldn't Have Done That zijn voor mijn oren de grote uitschieters. A Photograph of You doet mij aan van die jaren 60 popnummers denken, maar dan in een modern jasje.
In Engeland werden nu ook meer nummers van het album als singles uitgebracht. Voor de fan was het altijd een gedoe met die non-album b-kantjes en speciale 12 inch versies.
Ik heb de digitally mastered Cd-versie uit 1989 die helaas alle bovengenoemde bonus tracks niet bij zich heeft.

MindRuler
Nothing To Fear is toch wel één van de allermooiste nummers van dit album!

avatar van brajoapau
Denk dat zowat alles al verteld is over dit album.
Verwarring alom dat je Alan toen in sommige videoclips en op de "Broken Frame" tour bij de band zag, en niet in de band zat wanneer dit album gemaakt werd.
Persoonlijke uitschieters zijn: "Leave in Silence" en "The Sun and the Rainfall".

avatar van FunkStarr
3,0
Zeer redelijk album van DM. Zeker gezien de tijd, 1982. Leave in Silence is voor mij de topper.

avatar van WesleyX16
5,0
En dit is samen met Construction Time Again, de Depeche Mode waar ik echt van hou. Van begin tot het einde een hele mooie sound. Dit vind ik een donker, sober en een beetje ingetogen album. En Construction Time Again is vooral instrumentale uitstekend. Ja zonder Vince Clarke is de sound toch een stuk donkerder en serieuzer geworden. En daar gaat toch mijn voorkeur naar uit.

De bonustracks heb ik gelukkig niet op mijn exemplaar. Want die brengen het album vaak uit balans. Het zijn dit maal live nummers. En die hoor ik liever niet er achter aan.

avatar van Edwin
3,5
WesleyX16 schreef:
De bonustracks heb ik gelukkig niet op mijn exemplaar. Want die brengen het album vaak uit balans. Het zijn dit maal live nummers. En die hoor ik liever niet er achter aan.


Zou ook lastig worden om ze er achteraan te horen, want ze staan op een ander schijfje dat bovendien in een andere speler gedraaid moet worden

avatar van WesleyX16
5,0
Edwin schreef:
Zou ook lastig worden om ze er achteraan te horen, want ze staan op een ander schijfje dat bovendien in een andere speler gedraaid moet worden


Dus als je de 2e CD in dezelfde speler stopt, dan krijg je een vreemd soort gepiep?!

avatar van Edwin
3,5
WesleyX16 schreef:
Dus als je de 2e CD in dezelfde speler stopt, dan krijg je een vreemd soort gepiep?!


Tenzij je een alleseter hebt, die ook DVD-A's lust

avatar van deric raven
4,0
WesleyX16 schreef:
(quote)


Dus als je de 2e CD in dezelfde speler stopt, dan krijg je een vreemd soort gepiep?!


Nee, dan heb je een cd van Sigur Rós in de speler.

avatar van WesleyX16
5,0
Sigur Ros maakt aparte muziek. Zij zijn niet te verstaan. Okay. Maar voor de rest kan ik hun goed verteren hoor.
Maar over het algemeen hou ik van de meer standaarduitvoeringen, met enkele bonustracks zijn ze zeer welkom. Als ik 2 aparte CD's zou hebben, zou ik toch meestal alleen de eerste CD beluisteren.

avatar van deric raven
4,0
Als die 2e cd een mooi live concert is, zou ik die zeker luisteren.
Van Depeche Mode draai ik regelmatig 101.

avatar van nico1616
3,0
Dit is allemaal nog een beetje pril en naïef. Soms werkt het wonderwel (See You, Leave in Silence), maar een aantal keren totaal niet (A Photograph of You, Shouldn't have done that).
Te wisselvallig om volledig te beklijven, wel interessant in het licht van wat er nog in het verschiet lag.

Misterfool
Depeche mode staat na het vertrek van Vince Clarke weer in de stijgers. Martin Gore mag het stokje overnemen. Het eerste wat opvalt is dat dit album een stukje minder springerig is dan het debuut. Sterker nog het klinkt haast een tikkeltje melancholisch en pastoraal.
-
Niet elk nummer werkt even goed! Halverwege het album staan er op "A Broken Frame" zelfs een aantal behoorlijke missers. Te weten: The "Meaning of Love" en "A Photograph of You". De beste nummers op dit album vind ik juist de wat experimentele probeersels. "Monument" en "Satellite" laten een Depeche Mode horen die experimenteert met verschillende soorten ritmes. "Nothing to Fear" had zo een nummer van Jean Michel Jarre kunnen zijn. Het album eindigt en opent daarnaast met een ijzersterke popcomposities(Leave in silence is zelfs mijn lievelingsnummer hier)
-
Al met al een album waar de band duidelijk naar een richting zoekt. Deze plaat is daardoor wat rommelig, maar dat heeft ook weer zo zijn charmes. Op het volgende album staat de band, middels de hulp van Alan wilder net iets overtuigender in hun schoenen. Desondanks kan ik hier met gemak 3.5* aan kwijt.

Robertus
Helemaal niet onaardig. Opener Leave In Silence zet de toon en creëert verwachtingen die later echter niet helemaal uitkomen. LIS is wel een pronkstuk van ingehouden melancholie; wat mij betreft wel een heel belangrijke pijler in het latere repertoire van DM.

Dan denderen, resp. blieben My Secret Garden en Monument nog lekker verder, maar vanaf dan wordt het allemaal wat wisselvallig wat mij betreft.

Nu is met het songmateriaal an sich niet zoveel mis, maar ik ben benieuwd hoe dit album had geklonken met de volledige inbreng van Alan Wilder, die hier nog niet op speelt. Nu hoor ik vooral een lekkere productie, fijne melodietjes en dito teksten, maar nergens vlamt het echt. De songs jakkeren een beetje voort in dezelfde dreun zeg maar....ik mis de dynamiek en de productionele kwinkslagen van de opvolger(s). En ook de zang van Gahan klinkt nog wat onzeker en zacht in de mix.

Toch staat hier al een aantal sterke songs op: Leave In Silence opent het album (te) sterk met tekstueel een mooie ruminatie over het gevoel verlaten te worden. Het zou net zo goed over Vince Clarke kunnen gaan, heel mooi om zo'n album als deze mee te openen (net zo sterk als de albumtitel!) En met de afwezigheid van Wilder hoor je wel dat Gore in het coda toch ook behoorlijk goed met de synths overweg kan.
Monument is toch wel een geslaagd experiment; drijvend op synthbubbels en een repetitieve feel lijkt het een voorstudie op het latere Pipeline.
Satellite heeft een lekker ritme en The Sun And The Rainfall sluit het album op waardige manier af.

De rest hangt enerzijds nog een beetje naar de Clarke tijd en heeft nog niet helemaal een eigen smoel. Stukjes van A Photograph Of You doen me zelfs een beetje aan ABBA denken (Mamma Mia). Hiermee wil ik zowel DM als ABBA niet belachelijk maken, want wat je ook over ABBA mag denken, muziek maken en songs schrijven konden ze zeker!

Maar op de veel sterkere opvolger worden ABBA, Vince Clarke en zelfs J.S. Bach omgeruild voor Kraftwerk, Einstürzende Neubauten en Alan Wilder....

avatar van deric raven
4,0
Ik vind het wel wat hebben, dat meer minimalistisch gebruik van de synths.
Past wel in de verkilde jaren 80.
Duidelijk een herfstalbum.
Ze hielden zich goed staande zonder Clarke.
See You vind ik een mooie single, beter dan het Just Can't Get Enough achtige The Meaning of Love.
Voor mij is deze een stuk meer geslaagder dan hun opvolger.
Daar vind ik Wilder nog zoekende naar het uiteindelijke geluid, welke hij volgens mij vind in Told You So.
Ik heb altijd gedacht dat dit nummer het uitgangspunt van Some Great Reward was.

Robertus
[quote]deric raven schreef:


See You vind ik een mooie single, beter dan het Just Can't Get Enough achtige The Meaning of Love.

Dat ben ik het sowieso met je eens; See You is best een aardig nummer met vooral een mooi intro en een goed refrein waarop ik mijzelf betrap het wel eens mee te zingen, in tegenstelling tot The Meaning Of Love. En die verkilde en minimalistische sound is ook erg mooi, maar komt voor mij het best tot zijn recht in het openingsnummer, dat helaas zo goed is dat de rest er een beetje bij verbleekt in het geheel.

Puur rationeel bekeken heeft de groep met de opvolger haar sound zeker nog niet bereikt en het geheel van dat album (Construction Time Again) klinkt ook eerder als een groot experiment, waarbij jouw analyse over Told You So overigens wel klopt. Ik heb namelijk ook het idee dat tegen het einde van CTA, als dat bewuste nummer zich aandient alle stukjes op hun plek vallen. Dus jouw analyse komt grotendeels overeen met dat van mij.

Dan heb je alleen nog dat ongrijpbare subjectieve deel van muziekbeleving dat maakt dat ik CTA toch iets beter vind. Maar ja, is dat ook niet het mooie van muziek? Je kan tot op de draad analyseren en zelfs overeenkomen, maar toch iets anders ervan vinden...

Gast
geplaatst: vandaag om 13:40 uur

geplaatst: vandaag om 13:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.