menu

Depeche Mode - A Broken Frame (1982)

mijn stem
3,53 (230)
230 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Electronic
Label: Mute

  1. Leave in Silence (4:49)
  2. My Secret Garden (4:46)
  3. Monument (3:15)
  4. Nothing to Fear (4:18)
  5. See You (4:34)
  6. Satellite (4:44)
  7. The Meaning of Love (3:06)
  8. Further Excerpts From: My Secret Garden * (4:20)
  9. A Photograph of You (3:04)
  10. Shouldn't Have Done That (3:12)
  11. The Sun & the Rainfall (5:02)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur: 40:50 (45:10)
zoeken in:
avatar van RonaldjK
4,0
Ook een dikke veertig jaar later blijft het knap: nadat degene die alle liedjes schreef Depeche Mode verliet, heel snel met een prima opvolger komen. Ik ontdek dat Martin Gore destijds nog maar twintig jaren jong was; hij schreef “gewoon” alle nummers. See You kende ik van de radio en blijkt zowaar de Nationale Hitparade te hebben gehaald: één week #49 in mei 1982.

Na de schitterende hoesfoto’s-als-waren-het-schilderijen valt op dat de muziek stemmiger is geworden. Soms zelfs met meerstemmige zang, zoals de openingstonen van Leave in Silence en Shouldn’t Have Done That. Enkele digitale klanken in Monument doen me denken aan dezelfde van Whitney Houstons hit I Wanna Dance with Somebody. Heel irritant die associatie, ik raak 'm maar niet kwijt... Bij Depeche Mode ontvouwt zich echter een ingetogen nummer. Nothing to Fear is aangenaam instrumentaal en heeft wel iets van de soundtrack van een actieserie. Het heerlijk zwoel-romantische én vlotte See You sluit de A-kant af.
De B-zijde is luchtiger. Beginnend met synthesizerreggae in Satellite, waarna de sfeer richting het debuut gaat via het dansbare The Meaning of Love naar A Photograph of You, dat voor de hitparades lijkt te zijn geschreven maar vreemd genoeg nooit op single verscheen.
Op Shouldn’t Have Done That klinken weer bedaagde sferen, waarmee we terugkeren naar de sfeer van de A-zijde, om met The Sun and the Rainfall misschien wel de perfecte synthese van de uptempo muziek van het debuut en de ernst die op A Broken Frame binnentreedt.

In 2006 verschenen versies met audio-extra’s en dvd. Van vrolijke synthesizer-dance-wave naar vaak bedachtzamer sferen. En dat binnen een jaar na het debuut, gemaakt door drie hele jonge muzikanten. Knap.

avatar van VlaFlippie
Mooi verwoord RonaldjK. Prachtig melancholisch album. Vince Clark wordt niet gemist. Maar goed ook dat ie vertrok, want met Yazoo heeft ie ook mooie dingen gemaakt (Erasure vind ik té poppy).

Sun & the Rainfall, wat een knaller!

avatar van Minneapolis
Vraagje van de doorgeslagen verzamelaar hier (met een passie voor mooie hoezen).
Zojuist heb ik mijn exemplaar via Discogs ontvangen, en omdat ik zeer gecharmeerd ben van de hoes foto viel mij de cyaan kleurzweem wat tegen. Mijn exemplaar ziet er zoiets <-- uit. Om tot dit voorbeeld te komen moest ik trouwens een foto van een heel andere persing pakken.

Nu verwacht ik niet de extreme verzadiging van het plaatje in dit album topic, maar wel een warme tint van de koren voorgrond.
Mijn vraag; is die wat viezige tint uit mijn voorbeeld de normale kleur, of zit er heel veel variatie in? Zelden een hoes gezien met zo'n bont pallet aan voorbeeld foto's. De Spaanse versies zijn hartstikke geel. Of de foto's in elk geval. Waarschijnlijk een kansloze vraag gezien heet percentage kleurenblinde mannen.

avatar van Roxy6
4,0
Mijn hoes is een beetje zoals de foto hierboven qua kleur.

Dus niet echt een afwijkend palet. Ben het met je eens, een prachtige hoes, en wellicht de mooiste van Depeche Mode.

avatar van Minneapolis
Roxy6 schreef:
Mijn hoes is een beetje zoals de foto hierboven qua kleur.

Dus niet echt een afwijkend palet. Ben het met je eens, een prachtige hoes, en wellicht de mooiste van Depeche Mode.

Dat is dan wel behoorlijk afwijkend van mijn voorbeeld linkje. Pech voor mij. Ik ga kijken of ik er aan kan wennen. Bedankt voor het nakijken.

avatar van Queebus
3,5
DM zonder Vince Clarke kan dus prima. Martin Gore schrijft de nummers, Alan Wilder is een genie in het arrangeren, Dave Gahan heeft de uitstraling die bij een frontman past en natuurlijk een prachtige stem. Andrew Fletcher speelt dan alleen nog de synthesizer en zal later achter de schermen belangrijk werk doen. A Broken Frame krijgt wisselvallige kritieken. Er zitten absoluut mindere nummers op (Monument) maar ook ijzersterke (Leave In Silence, Nothing To Fear, See You). Voor mij een wat late kennismaking met dit album maar een ruime voldoende. En wederom een bewijs dat synthesizers niet koud en kil hoeven te klinken. Dat zal ook komen omdat er toen nog enkel analoge waren. Met de komst van de DX-7 medio jaren '80 werd dat heel anders.

avatar van deric raven
4,0
Queebus Alan Wilder komt pas na deze plaat in beeld, verder helemaal met je eens

avatar van Queebus
3,5
deric raven schreef:
Queebus Alan Wilder komt pas na deze plaat in beeld, verder helemaal met je eens


Oeps...

avatar van Johnny Marr
3,0
The Sun & the Rainfall het beste nummer van deze anders best middelmatige plaat.

avatar van Barney Rubble
3,5
Je hebt het openingsnummer zeker geskipt

avatar van Johnny Marr
3,0
Barney Rubble schreef:
Je hebt het openingsnummer zeker geskipt

Nee ik heb dit album op een brakke geluidsinstallatie + tweedehands LP geluisterd. Daar kan het ook aan liggen

Wel heb ik een correctie ingestuurd voor de tijdsduur van het nummer, die klopt niet. Het nummer duurt 4 minuten en 49 seconden, en niet 6 minuten en 28 seconden.

Gast
geplaatst: vandaag om 17:50 uur

geplaatst: vandaag om 17:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.