Ook een dikke veertig jaar later blijft het knap: nadat degene die alle liedjes schreef Depeche Mode verliet, heel snel met een prima opvolger komen. Ik ontdek dat Martin Gore destijds nog maar twintig jaren jong was; hij schreef “gewoon” alle nummers.
See You kende ik van de radio en blijkt zowaar de Nationale Hitparade te hebben gehaald: één week #49 in mei 1982.
Na de schitterende hoesfoto’s-als-waren-het-
schilderijen valt op dat de muziek stemmiger is geworden. Soms zelfs met meerstemmige zang, zoals de openingstonen van
Leave in Silence en
Shouldn’t Have Done That. Enkele digitale klanken in
Monument doen me denken aan dezelfde van Whitney Houstons hit
I Wanna Dance with Somebody. Heel irritant die associatie, ik raak 'm maar niet kwijt... Bij Depeche Mode ontvouwt zich echter een ingetogen nummer.
Nothing to Fear is aangenaam instrumentaal en heeft wel iets van de soundtrack van een actieserie. Het heerlijk zwoel-romantische én vlotte
See You sluit de A-kant af.
De B-zijde is luchtiger. Beginnend met synthesizerreggae in
Satellite, waarna de sfeer richting het debuut gaat via het dansbare
The Meaning of Love naar
A Photograph of You, dat voor de hitparades lijkt te zijn geschreven maar vreemd genoeg nooit op single verscheen.
Op
Shouldn’t Have Done That klinken weer bedaagde sferen, waarmee we terugkeren naar de sfeer van de A-zijde, om met
The Sun and the Rainfall misschien wel de perfecte synthese van de uptempo muziek van het debuut en de ernst die op
A Broken Frame binnentreedt.
In 2006 verschenen
versies met audio-extra’s en dvd. Van vrolijke synthesizer-dance-wave naar vaak bedachtzamer sferen. En dat binnen een jaar na het debuut, gemaakt door drie hele jonge muzikanten. Knap.