Norah Jones - Come Away with Me (2002)

In de tijdsgeest van 2002 was Norah vrij onderscheidend. Singer/Songwriter was in die tijd een stoffig genre voor mannen van middelbare leeftijd. Dat wist ze sexy en toegankelijk te maken. En ik vermoed dat ze ook onbedoeld wist mee te surfen op het kielzog van de loungehype want ondanks dat ze daar niet toe behoort, paste de muziek wel in die sfeer.

En haar verschijning zal ook wel geholpen hebben. Haar warme en menselijke voorkomen maakte haar ook aantrekkelijker dan de gemiddelde zangeres van die tijd. Dat geeft een grote gunfactor.

Daarmee had Blue Note echt goud in handen toen. Vooral onder yuppen was ze bijzonder populair. Een beetje de Sade van de jaren '00.

Onder yuppen? Pardon?
Volgens mij was ze vrij populair onder smokey soul en jazz liefhebbers.
Echt muziek voor in je huiskamer op een koude nacht of in een intiem cafe.
Voor mij een van de betere albums in het jazz/soul-pop genre.

Fijne muziek, fijne stem, fijn...

Met alleen die doelgroep verkoop je geen 400k aan albums in Nederland. Dit was in die tijd echt een hebbedingetje onder de hoger opgeleide huishoudens in de leeftijd 25-40. Dat doet overigens niets af aan de kwaliteit of plezier eraan. En beter dat ze dit omarmen dan een nieuw Celine Dion/Phil Collins album.

Dat was ook een belangrijke kracht van haar. Ze wist meerdere doelgroepen te verbinden.

Het is in ieder geval een aangename jazzy getinte plaat dat 's avonds laat goed gedijt (de vergelijking met Sade is niet mis). Smaakvol, toegankelijk en tijdloos en een heel mooie stem, Norah Jones wist inderdaad een breed publiek te bereiken en begrijpelijk.

Ik switch tussen verschillende discussies en las bovenstaande comments in de context van een ander topic, en dacht: 'Hè?? Tori Amos die met haar jazzy plaat 's avonds goed gedijt??'

Als ik het album in een woord zou moeten vangen, dan past het woord ‘elegant’ het beste bij dit album en Norah Jones in het algemeen. De ultieme koffiekamer muziek. Comfortabel en geruststellend. De emotionele range van Norah Jones is door haar onschuldige stijl wat beperkt, maar de sound die ze nastreeft, voert ze foutloos uit.

In de meeste gevallen geldt een dergelijke kwalificatie als een welgemikte dolksteek in de rug. Maar bij dit debuut wil ik best nog eens over de warme kant van mijn hart strijken. Norah balanceert prachtig binnen haar beperkte zangbereik en zit dan eens dichter bij de folk, dan weer de jazzkant van het palet. De kleurtjes zijn wat flets, de muzikale lijntjes verre van origineel. Maar ach, het klinkt toch heel aangenaam.

Een bijna verlaten koffiezaak, broodje erbij, de krant van gisteren blader je eens door. Je wacht op iemand die niet komt. En uit de verdekt opgestelde speakers klinkt Norah. Niet opvallend. Nergens opdringerig, lang niet altijd boeiend, maar prettig, dat wel.

Ben ik ruimhartig dan tel ik vier sterren. Maar voor een debuut vind ik het veel te gearriveerd klinken. En ik twijfel. Maar dan die warmhartige bui van vandaag. Dus toch: ****

Ik kreeg dit album van een collega te leen. Een paar uur voor de bevalling van mijn jongste dochter ben gaan luisteren. Wellicht in de herinnering van die tijd is dit album voor mij een pareltje. Heerlijke muziek voor de zondagochtend met een goed kop koffie…

Ik ben haar werk gaan volgen. De volgende albums waren nog oké maar ze sloeg een andere weg in en dat was minder mijn smaak. Voor dit album en mijn herinnering hieraan toch *****