Bob Dylan - Desire (1976)

Het voelt aan als vloeken in de kerk, maar dit is zeker niet mijn favoriete Dylan-album. Het is vooral muzikaal minder interessant, zijn teksten blijven sterk. Het album kent alvast een top openingsnummer met Hurricane dat de laat meteen hoog legt. Maar dan zijn er maar een paar nummers die me echt blijven hangen: One More Cup of Coffee en Sara bvb. Als ik het album opzette had ik niet meteen zin om er nog een keer naar te beluisteren.

Kwalitatief album, maar Dylan kan me vaak niet over de gehele lengte voldoende boeien om een hogere score uit te delen. Ook hier is dat het geval, de nummers blijven vaak in dezelfde lijn, waardoor ik wat variatie mis en te weinig opveer tijdens mijn luisterbeurten.

Het is eigenlijk geen wonder dat dit zo'n grote hit werd: sterke melodieën, toegankelijke teksten, een gevarieerd repertoire, Dylan zelf gefocust, de band met swing (op mijn 2003-remaster klinken met name de drums af en toe heerlijk fel), en met als blikvangers de zang van Emmylou Harris, de viool van Scarlet Rivera en het gedreven Hurricane. Allemaal niets mis mee, en ik heb bewondering voor de warmte en de kleur van het geheel, maar de dominante "scherpe" viool gaat mij op een gegeven moment tegenstaan, Isis heeft te weinig afwisseling voor z'n lengte, en Joey is niet alleen ein-de-loos lang en muzikaal saai maar bevat ook nog eens een op z'n minst dubieus te noemen ode aan een gangster. Het maakt van dit album een fascinerende maar onevenwichtige lappendeken waar ik niet onverdeeld enthousiast over kan zijn, ondanks diverse prachtige momenten en een zeldzaam ontroerende afsluiter.

Besef welk een voorrecht het is om tijdgenoot te mogen zijn van een man die een lied weet te schrijven met de zeggingskracht van een orkaan, hurricane zo je wilt.
Besef welk een buitengewoon voorrecht het is om tijdgenoot te mogen zijn van een man die op één enkel album maar liefst negen liederen weet te schrijven met de zeggingskracht van het opperste verlangen, desire zo je wilt.
Besef welk een onvoorstelbaar voorrecht het is om tijdgenoot te mogen zijn van een man die in één enkel mensenleven zeshonderd liederen weet te schrijven met de zeggingskracht van Robert Zimmerman, Bob Dylan zo je wilt.

Moet ik mijn score nog nader toelichten?

Nee hoor Sjeek, je hebt je punt goed gemaakt

en... het is een prachtig album, maar zo heeft hij er meerdere.

vraag: waarom staat dit door jou met superlatieven overladen album niet in je top 10?

Beste Roxy6

Het antwoord is simpelweg: omdat ik maar tien albums mag opnemen in m'n top tien. Had ik gewild, ik had de hele top tien kunnen vullen met Dylan albums, zoals ik die top 10 ook had kunnen vullen met louter albums van Neil, Townes, Joni... Misschien is het het niet zo'n goed idee om er een top10 op na te houden. Muziek is per slot van rekening geen wedstrijd. Het is wat het oproept. Voor mij is dat bij Bob zeggingskracht, bij Townes doorleefdheid, bij Neil initiële identiteit, bij Joni de schoonheid van de muze, bij ... enzovoort.

Groetend
Sjeek Spier

Sterk album, en jaren heb ik Hurricane een geweldig nummer gevonden. Maar sinds ik een achtergrondartikel heb gelezen over de werkelijke toedracht, kan ik het niet meer opbrengen om het nummer nog te beluisteren. Bob heeft wel erg veel dichterlijke vrijheid genomen bij het beschrijven van de beschuldiging en het proces.

Hij heeft zich flink in de luren laten leggen door de groep rondom Carter die hem onschuldig achtte.
Daarom geen 5 maar 4 sterren.
Er zijn nog genoeg andere mooie nummers om van te genieten op het album.

Bijvoorbeeld de nummers waarop Emmylou haar medewerking verleend. Dat maakt voor mij "Desire" onweerstaanbaar prachtig. Ik heb dat al eerder gezegd geloof ik maar ik kan het niet vaak genoeg herhalen. "Hurricane" is trouwens voor mij geen song des aanstoots.

Helemaal eens...
bv One More Cup of Coffee of Oh, Sister...Super toch?

Durango ❤️