Bob Dylan - Desire (1976)

Heb ik zelf precies zo. En Stijn noemt het nog heel diplomatiek "doordrammend", maar bij Isis verlies ik na een paar minuten gewoon mijn aandacht, en Joey duurt me echt veel en veel te lang.

Ik vind de lengte van de nummers juist weer de charme ervan. Dylan preekt en gaat maar door met zijn hartsgrondig betoog, dan heb je aan 3.15 minuten niet genoeg. Een nummer als Joey is een duidelijk verhaal met een kop en een staart, en dat geld eigenlijk voor alle nummers op Desire, Dylan heeft iets te melden.
Desire vind ik misschien wel zijn meest sfeervolle plaat, een kampvuur plaat vol mooie verhalen.

De op deze plaat bezongen boksheld is niet meer:

Bokser Rubin 'Hurricane' Carter gestorven - De Standaard

Zeer uitgebreide achtergrondinformatie over de hoes van Desire en andere foto's uit diezelfde periode.

Sta-link

Tevens een klein beetje geschiedenis over de aankomst van de Engelse Pilgrims op het strand bij Plymouth

Ik houd alleen van Dylan's latere periode waarin hij vooral songs met melodie maakte en
niet monotone opgezegde teksten. En ik blijf Desire zijn beste album vinden. Gewoon de beste
nummers. Melodische net wat te lange songs die je kan meezingen. Zoals Romance in Durango,
One More Cup Of Coffee, Joey en Sara.

Wat bedoel je nu? Je zegt dat je van zijn latere periode houdt, maar dan zeg je dat je Desire (dat uit '76 komt) het beste album vindt, maar je geef het wel maar 3 sterren. Verwarrend.

Ik blijf dit Desire een plaat met enigszins 2 gezichten vinden. Side One vind ik echt geweldig goed. Natuurlijk staat daar de fantastische klassieker Hurricane op, maar ook Isis daarna is prachtig. En na maar even draaien landen ooit het 'leuke' Mozambique en het fraaie One More Cup Of Coffee snel. Wat zingt EmmyLou Harris trouwens mooi, zeker op Oh, Sister. En ook niet vergeten, de violiste met de mooie naam: Scarlet Rivera.

Het andere gezicht vinden we op side Two. Joey is gewoonweg een veel te lang uitgesponnen verhaal op muziek van 11 minuten. De helft korter of wat meer pit in de muziek had zeker gescheeld. Op Romance in Durango vliegt Dylan wat mij betreft fors uit de bocht. Gelukkig draait het weer bij op Black Diamond Bay en eindigt de plaat fraai met Sara. Over het geheel genomen heb je dan te maken met een goede plaat, maar er had nog meer in gezeten.

Ach ik heb Joey altijd prachtig gevonden, mooie schelmen "roman", wat mij betreft niet te lang.
Het is trouwens een veel gehoorde opmerking over dat lied, ik heb er echter geen probleem mee.
Sterk album ook weer van Bob.

Ik heb 'm nu opstaan.
Heb er trouwens van gemaakt: de helft korter of wat meer pit in de muziek. Die 11 minuten zijn voor mij te vlak, te eentonig. Overigens is het best een mooi lied. Hé hé: eindelijk afgelopen!!!

De openingssong van dit album zou best wel eens hoog kunnen eindigen in de song top 10 van 1976, binnenkort te maken....

Daar is nu wel een probleem, Hurricane is nl.als Single uitgebracht in 1975 geknipt in een A en een B deel, dit is inferieur aan de geweldige albumuitvoering, maar wel de eerste verschijningsdatum.

Goed dat ik dat weet. Maar volgens mij is dat geen probleem, want het gaat dan alleen om de eerste releasedatum, niet om welke versie je het mooist vindt. Ik zet er in mijn top 10 van 1975 'albumversie' achter.

Ik houd wel van zijn latere platen maar nooit zoveel dat ik er meer dan 3 sterren voor geef Ik luister liever naar een Bob Dylan greatest hits.

Voor de single was er de eerste live uitvoering.

Bob Dylan kwam in 1976 al op voor Afro-Amerikanen die onschuldig beoordeeld werden.
Toch zou het tot 1985 duren voordat de bijna 20 jaar lang vast gezeten boxer Rubin "Hurricane" Carter werd vrij gelaten.
Helaas heeft dit prachtige nummer niet het effect bereikt, waardoor dat eerder in werking werd gezet.
Na Hurricane van Bob Dylan volgden later nummers als Biko van Peter Gabriel, Pride van U2 en Mandela Day van Simple Minds.
Wat velen niet weten is dat ook Happy Birthday van Stevie Wonder een protestsong is; gericht aan de vrijlating van Nelson Mandela.
Hurricane heeft het rebelse wat jaren later ook Fight The Power van Public Enemy zou hebben.
Al wordt bij Hurricane de rol van het leven op straat vervuld door het vioolspel.
Net zo’n broeierig sfeertje.
Bruce Springsteen zou de door hier ingeslagen weg van Bob Dylan vervolgen.
Bij Bob Dylan vind ik vaak zijn nummers sterker in uitvoeringen van andere artiesten, maar bij Hurricane kan ik mij geen andere artiest voorstellen.
Hier moeten ze vanaf blijven, deze klassieker behoort alleen aan Dylan toe.
Desire en ook Street Legal zijn mijn favoriete Bob Dylan albums.
De Messias durft zich hier persoonlijk en kwetsbaar op te stellen.
Zijn contact met de medemens lijkt aardser; alsof je hem zo op de hoek van een gemiddelde grote stad kan tegen komen.
Op de grond zittend, met gitaar in de hand, om er de volgende dag pas tot de ontdekking te komen wie je gisteren gepasseerd hebt, zonder een Euro in zijn grijze zigeunerhoed te hebben gegooid.

Die laatste drie zinnen zijn werkelijk geniaal, deric raven. Dat sfeertje zit er inderdaad wel in. Er komt hier iemand voorbij die het establishment achter zich laat, alleen durft te staan. Dylan heeft wel veel van die zigeuner in zich. Opgejaagd (door zichzelf ook) en dicht bij het soort mensen dat je niet op glamourfeestjes aantreft. Toch ook weer uitgekiend commercieel, want best verkochte plaat van de man. En niet eens zijn beste.

Voor mij is dit wel de beste die ik van hem ken.
Ik hou wel van deze periode.

Nooit zo bij stilgestaan maar dit moet ik ook zijn beste vinden,waarom?...als ik in een Dylan stemming ben,pak ik deze als eerste
Highway en Blonde on Blonde zijn ook sterke en bijzondere albums uit Dylan,s werk
Samen met Blood On The Tracks die ik invergelijking van de andere 3 erg somber vind,
Zijn dit wel zeker de hoogtepunten van Dylan
Waarom ik deze wss het meest beluisterd, dit album gaat veel over de liefde en heeft een wat meer opgewektere stijl volgens mij
Komt ook door de eerder vermelde zigeunersound,mede door de begeleiding van violiste Scarlett Rivera en de samenzang met Emmylou Harris' klinkt dit heel anders dan je van Dylan gewend bent
Het is maar wat je smaak is en ik hou van deze sound ,heeft ook nog een poosje in mijn top 10 gestaan
Pas weer gehoord en ik schommel steeds Tss 4.5 en 5 * hij gaat weer naar 5*
Favorieten; Hurricane / Sara / Romance In Durango / One More Cup Of Coffee / Oh, Sister

Ik moet mijn mening toch iets verzachten. Na Hurricane zakt dit album natuurlijk onwijs in, maar One More Cup of Coffee is een magistraal nummer, en daarna blijft dat niveau bijna gehandhaafd. Ondanks de lichte verveling die toeslaat is het geen zware bevalling om dit album uit te zitten. Ik zal niet iedere minuut even aandachtig luisteren, maar de sfeer is lekker. De hypnotiserend jengelende viool bevalt me steeds beter. Mijn beoordeling van 3,5* blijft staan.

deze plaat is even buitengewoon als standaard, niet zo geweldig als "blood on the tracks" en dat kan ook moeilijk anders, maar het behoort toch echt wel tot het beste wat er in de jaren zeventig is uitgekomen.

Het begin en einde van Desire is heel sterk, maar het midden vind ik niveau toch erg naar beneden trekken. Het tempo is er dan een beetje uit. Ook vind ik de Arabisch/Indisch invloed op One More Cup of Coffee storend, net als zijn Spaanse accentje op Romance in Durango. De eerste drie en laatste twee nummers zijn gelukkig wel erg fijn, met Hurricane als absolute uitschieter!

Een prachtig album en wat een opener! Wat een geweldige verhalenverteller is Dylan toch en dit bewijst hij weer met Hurricane en Joey. Een van de weinige artiesten die mij zou kunnen boeien met een nummer dat langer dan acht minuten duurt. Sara en Oh Sister zijn ook twee zeer mooie songs. In Mozambique en Romance in Durango kan ik de buitenlandse invloeden ook waarderen, ze nemen je toch even een moment mee naar dat warme stand in een exotisch land. Beter dan Blood on the Tracks in mijn opinie.

Alweer 40 jaar oud dit album van d'ouwe Bob. Blijft een meesterwerk en in het verleden zo vaak op de draaitafel gehad. Staat dezer dagen wat te verstoffen in de platenkast maar dat geeft niks.

Doordat ik lp's ben beginnen te kopen had ik deze op mijn wanted lijstje geplaatst en heb m dan ook tweedehands kunnen aankopen. Geen seconde spijt gehad!

Hurricane was me al bekend en is een nummer dat ik al vaak afspeelde.
Nu dus de kennismaking met de rest van het album. One More Cup of Coffee en Sara zijn nu mijn lievelingsnummers op deze plaat.
Joey had wat korter gemogen en daarom ook dat ik dit album niet de volle 5* kan geven.

Toch ben ik blij dat ik deze plaat heb ontdekt.

Sterke Bob Dylan plaat en dat vind ik lang niet altijd.Ben gewoon geen fan van z'n stem.
Vooral de eerste helft is erg sterk met onder meer Isis en natuurlijk Hurricane.
Tegen het einde wordt het soms wat minder maar samen met Nashville skyline is dit het Dylan album wat me nog het beste bevalt (als kanttekening moet ik wel plaatsen dat ik er nog erg veel te gaan heb).

Iedereen heeft zijn eerste keer met iets of met muziek. Dylan was een artiest die ik heel lang alleen maar van naam kende. Je hoorde zijn muziek nauwelijks op de radio op de uren waar ik kon luisteren als. Dat veranderde in de winter/voorjaar van 1976 en ik met mijn radio en cassetterecorder klaar zat om de LP Top 20 met Willem van Beusekom bij de Vara te tapen op dinsdagmiddag 16.00 uur. Heel hard fietsen, dan was ik op tijd thuis.

Desire was een van de platen die ik zo leerde kennen. 'Isis', ''Mozambique', 'Romance In Durango', een stuk van 'Hurricane', 'One More Cup Of Coffee', stonden allemaal op een paar bandjes. Voor een paar jaar was dat wat ik kende van Dylan. Al snel hierna kwamen zeer magere jaren. Desire is voor mij dus een plaat die op vrij eenzame hoogte staat, samen met een paar platen die ik pas in de jaren 90 leerde kennen. toen ik wel terug ging zoeken na de eerste Bootleg Series gekocht te hebben.

Desire heeft het rommelige dat platen van Dylan kenmerkt, maar tegelijkertijd gebeuren er een aantal prachtige dingen. De viool van Scarlett Riviera is geweldig, de tweede stem van Emmylou Harris doet wat wonderen en Dylan zelf is geweldig in vorm.

Voor iemand van 16 waren de verhalen op de plaat geweldig. 'Isis', jaren voordat 'Indiana Jones' uitkwam, is een uitermate beeldend verhaal. Ik zat achterop dat paard, zeg maar. Dat gold ook voor 'Romance In Durango'. Ik zag het voor me, leefde mee, in een taal die ik redelijk onder de knie begon te krijgen.

Tot mijn verbazing vond ik geen LP in mijn collectie. toen ik hem recentelijk wilde opzetten. Wel een cd, uit de jaren 90. Dus die maar een paar keer achter elkaar gespeeld. Nog steeds geweldig en nog even beeldend als altijd.

Beste Album ooit, staat werkelijk geen slecht nummer op. En natuurlijk prachtige "bijrol" van Emmylou Harris.

Ik ben een absolute Dylan-noob, beginneling, onbekende. Ik herinner me vaag dat ik enkele jaren geleden Mr. Tambourine Man hoorde, maar dat stemgeluid kon ik echt niet aan. Bah! In 2016 tijdens een reisje op Tenerife, op 24 mei om precies te zijn, zijn 75e verjaardag, was ik tijdens een autoritje in de bergen op zoek naar een radiostation waar gewoon muziek werd gedraaid en niet van dat uitbundig Spaans getetter. Ik spreek en versta geen woord Spaans, op cerveza na, en vond uiteindelijk een radiostation waar, zo bleek achteraf, een lied van Dylan werd gedraaid. Dat wist ik tijdens het lied zelf niet en ik herkende ook zijn stem niet als dusdanig. Ik hoorde de presentator achteraf gewoon ‘dilannnnee’ zeggen en een getal waaruit ik schijnbaar het woord ‘vijfenzeventig’ opmaakte. Even naar Google op de smartphone, en jawel 24 mei 1941. De hele dag werd zijn verjaardag op een Tenerifiaans radiostation gevierd. Best leuk, ik kreeg een andere kijk (gehoor…) op de man. Nadien geen noot Dylan meer beluisterd.

Fast-forward 24 december 2017. Met Kerstavond was ik met m’n beste vriend, zijn ouders en zijn vriendin op skivakantie en we hielden een Secret Santa. Je weet aan wie je een cadeautje moet geven, maar je weet niet van wie je iets zal krijgen. Ik heb 2 platen gekregen van m’n maat zijn 61-jarige vader, waaronder deze Desire. Ik dacht, nou ja, fijn om te hebben, zal ik eens opleggen als ik thuiskom, om toch maar eens een volledige plaat te beluisteren in dat geheel en in deze volgorde van nummers waarvan Dylan blijkbaar wilde dat de luisteraar ze zo te horen kreeg.

Nou, werd ik even van m’n stoel geblazen. Begin deze week tijdens het maken van een groot bouwwerk aan de salontafel (een 20x20 cm grote Yellow Submarine in Lego, maar dit geheel terzijde) heb ik Desire vier keer na mekaar mogen aanhoren. Zijn stem viel me meer dan goed mee. Meer zelfs, ik genoot van het nasale, van de manier waarop zijn laatste lettergrepen soms vals klinken of een roepje inhouden, los van de rest van de zangmelodie. Ik werd ook meteen gegrepen door One more cup of coffee, dat oriëntaalse tintje is subtiel in zekere zin (slechts één of twee seconden waarin zijn iele stem op hol slaat), maar drukt echt zijn stempel op het lied. De opener Hurricane is blijkbaar een relatief bekend Dylan-nummer, maar ik had het alleszins nog nooit gehoord. Wat een kracht komt daaruit voort, zo’n pulserend, voortdenderend lied dat maar niet stopt. Wat een verhaal ook. Heerlijk! En Sara dat door merg en been gaat, met de tekst erbij. Het had blijkbaar inderdaad niet mogen baten. Ik ken de hele voorgeschiedenis van Dylan’s liefdesleven niet, maar dat komt wel nog, ik neem aan dat er veel docu’s rond hem bestaan Is er niet zo’n docu van 3 of 5 uur over Dylan, anyone? De bijdrage van Emmylou Harris vind ik ook een meerwaarde! Hoor ik in het eerste refrein van One more cup of coffee trouwens geen verspreking? Dylan en Harris zingen samen, maar de ene ging 'for the road' zeggen en de andere 'before I go'. Net daarvoor past Harris zich aan aan Dylan. Leuk, die authenticiteit!

Ik ga niet elke song afhaspelen, maar ik moet eerlijk toegeven dat ik niet had gedacht dit zo goed te vinden. Ik heb het meestal eerder voor ‘vollere’ muziek en minder voor lo-fi folk (meer lagen, iets steviger, maar ook misschien net wat moderner in de trant van stoner, prog, rock & roll, maar ook jazz en sommige elektronische muziek), maar het charmante en ietwat rommelige (maar niet lo-fi) aan Dylan’s integraal muziekspel spreekt me echt aan. En misschien de lange nummers ook, ben ik al langer door geïntrigeerd. Elk album in m’n top 10 heeft wel een lied dat langer is dan maatschappelijk aanvaard

Voor mij toch een mooie vorm van ‘progressieve folk’, maar dan op een heel andere manier dan een pakweg Jethro Tull (al ken ik van hen op Aqualung en Thick as a Brick na, ook niet veel), want ook bij woordkunstenaar en Nobelprijswinnaar (!) Dylan bemerk ik achter zijn nonchalante kwajongensachtige attitude een weldoordachte visie en drang naar een soort ‘imperfecte’ perfectie. De teksten, de lang uitgesponnen nummers, sommige songs die opbouwen als een boek van A tot Z… En dit observeer ik allemaal puur subjectief op basis van één album dat ik godbetert 4 keer beluisterd heb, dat belooft! (of nee, 5, gisteren op de ochtendtrein naar het werk!)

Uit de andere bijdragen op deze pagina leid ik af dat Blood on the Tracks, Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde misschien best mijn volgende Dylan-platen worden? Kan ik ook afleiden uit de stemgemiddeldes natuurlijk

Alleszins een mooie eerste (nou, neem anderhalfde) kennismaking. Neigt naar meer!

Prachtig stuk, Mindscapes ! Dit is nooit mijn favoriete Dylanplaat geweest (11 minuten Joey ?!?), maar de beste momenten erop zijn goud waard, en je enthousiasme is herkenbaar. Voor verdere beluistering zijn de twee genoemde titels en Highway 61 revisited inderdaad grote aanraders, maar ook na zijn "comeback" in 1997 met Time out of mind heeft hij nog prachtige muziek gemaakt (vooral Modern times vind ikzelf geweldig), hoewel je je daarbij nóg meer op een --laat ik zeggen-- aparte stem moet instellen.

Mindscapes Probeer Street Legal eens, een onderschatte parel en de logische opvolger van Desire. Heel ander soort album maar met dezelfde soort energie.

Mijn jongster dochter, heeft als tweede naam. Sara! Vooral genoemd naar het eindeloze mooie liefdesliedje, het slotstuk, van dit geweldige album!

Het begin is prachtig.
Natuurlijk met de klassieker Hurricane en ook Isis is prima.

Ik ken een ijzingwekkende versie van One more cup of coffee van Robert Plant maar Dylan's eigen versie mag er ook zeker wezen.

Daarna wordt het album voor mij dan wat minder. Oh, sister. Joey. Waar is de snelheid en de verbetenheid van Hurricane inmiddels gebleven?

Ik zou daarnaast wel eens een kale versie willen horen van Desire, zonder country invloeden en de toch wel enigszins storende (want overheersend) bijkomende vocalen van Emmylou Harris.

Black Diamond Bay is in het tweede deel nog de meest aardige track. Maar ten opzichte van de magische uitstraling die de naam van het album heeft valt voor mij de luisterbaarheid over het geheel een beetje tegen.

Dit is een liedje over zijn scheiding. Ik blijf het adembenemd mooi en persoonlijk vinden.
De country invloeden vind ik trouwens geweldig passen op deze plaat van hem.
Voor mij is deze elpee een van de toppers van de jaren 70 die ik nog regelmatig afspeel. Meer nog dan Blonde on Blonde en Blood on the Tracks. Die ook geweldig zijn.

In 2011 schreef ik, 17 jaar oud, het volgende over dit album:
Ik kan me de teleurstelling van destijds nog goed herinneren. Ik was al lange tijd een liefhebber van Bob Dylan, maar nog altijd een relatieve beginneling in 's mans oeuvre: ik hield van zijn vroege akoestische hitjes uit de vroege jaren zestig en de elektrische klappers van de jaren daarna. Verder had ik een paar jaar ervoor op LimeWire (weten we het nog?) Hurricane gedownload, en bij de Free Record Shop in Amersfoort dit plaatje gekocht op basis van die eerste track. De rest van het album kon ik echter niet waarderen: sentimenteel gejengel.

Vier jaar later (inmiddels ook al bijna vier jaar geleden) was ik al wat milder geworden. Ik schreef hier toen:

Nu is het eind 2018 en is Desire aan de beurt voor een uitgebreide bespreking. Ik ben inmiddels nog milder geworden: deze plaat bevat een paar van Dylans mooiste liedjes, en is als geheel zeer, zeer sterk.

De hoes, hoe potsierlijk ook, vat de toon van Desire eigenlijk heel goed samen: dit is geen stadsmuziek meer. Dit zijn liedjes van reizigers te paard, van uitgestrekte prairies en poesta's, van zigeuners met woonwagens en een vrouw met een viool. Tekstueel mag Dylan dan nog met één been in de wereld staan (Hurricane verhaalt van een zaak die de voorpagina's beheerste, en ook in Joey, over de in 1972 vermoorde gangster Joe Gallo, wordt de actualiteit behandeld), wat muziek betreft wanen we ons steeds verder buiten de ring. De akoestische gitaren overheersen, verder zijn de viool van Scarlet Rivera en Dominic Corteses accordeon alomtegenwoordig. Dit zorgt voor een sfeer die op het eerste gehoor misschien drukkend aandoet. Het helpt ook niet mee dat Dylan als vanouds ruim de tijd neemt (met ruim elf minuten voor één nummer als uitschieter), waardoor de plaat zich soms voort lijkt te slepen. Bijna een uur voor negen liedjes, het is ook niet niks.

Als componist bevindt Bob zich halverwege de jaren zeventig echter op een hoogtepunt. Wat een mooie melodieën weet hij hier, in samenwerking met Jacques Levy, uit zijn zadeltassen te toveren. Melancholie en slagkracht gaan hand in hand, en soms (Mozambique, ontstaan als grapje om te kijken hoeveel rijmwoorden hij kon verzinnen, en Black Diamond Bay) mag er zelfs voorzichtig gedanst worden. De uitvoering is over de gehele linie fenomenaal. De instrumentatie vormt een warm bad, waarin ieder lied optimaal tot zijn recht komt. Dylans stem wordt honingzoet verleid door die van Emmylou Harris, wat de mooiste harmonieën oplevert. En waar de latere Nobelprijswinnaar zich tekstueel eerder nog weleens verloor in pretentieuze zelfbevrediging, zingt hij de luisteraar hier, hatseflats, de koude ziel binnen, zonder aan poëtische zeggingskracht in te boeten. Bob wist al langer hoe hij zijn luisteraars bij de kloten moest grijpen, maar op Desire laat hij ook niet zomaar meer los.

In de loop der jaren is dit een van mijn favoriete albums van Bob Dylan geworden. Het niveau dat hij hier, halverwege de dertig, neerzet, zou hij later niet meer evenaren. Dylan-dwepers hebben de vervelende gewoonte hun favoriete bard als godheid te beschouwen, en zijn werk als Bijbel - wie naar Desire luistert, begrijpt die neiging. Een rijk album om te koesteren.