Bob Dylan - Desire (1976)

Het voelt aan als vloeken in de kerk, maar dit is zeker niet mijn favoriete Dylan-album. Het is vooral muzikaal minder interessant, zijn teksten blijven sterk. Het album kent alvast een top openingsnummer met Hurricane dat de laat meteen hoog legt. Maar dan zijn er maar een paar nummers die me echt blijven hangen: One More Cup of Coffee en Sara bvb. Als ik het album opzette had ik niet meteen zin om er nog een keer naar te beluisteren.

Kwalitatief album, maar Dylan kan me vaak niet over de gehele lengte voldoende boeien om een hogere score uit te delen. Ook hier is dat het geval, de nummers blijven vaak in dezelfde lijn, waardoor ik wat variatie mis en te weinig opveer tijdens mijn luisterbeurten.

Het is eigenlijk geen wonder dat dit zo'n grote hit werd: sterke melodieën, toegankelijke teksten, een gevarieerd repertoire, Dylan zelf gefocust, de band met swing (op mijn 2003-remaster klinken met name de drums af en toe heerlijk fel), en met als blikvangers de zang van Emmylou Harris, de viool van Scarlet Rivera en het gedreven Hurricane. Allemaal niets mis mee, en ik heb bewondering voor de warmte en de kleur van het geheel, maar de dominante "scherpe" viool gaat mij op een gegeven moment tegenstaan, Isis heeft te weinig afwisseling voor z'n lengte, en Joey is niet alleen ein-de-loos lang en muzikaal saai maar bevat ook nog eens een op z'n minst dubieus te noemen ode aan een gangster. Het maakt van dit album een fascinerende maar onevenwichtige lappendeken waar ik niet onverdeeld enthousiast over kan zijn, ondanks diverse prachtige momenten en een zeldzaam ontroerende afsluiter.

Besef welk een voorrecht het is om tijdgenoot te mogen zijn van een man die een lied weet te schrijven met de zeggingskracht van een orkaan, hurricane zo je wilt.
Besef welk een buitengewoon voorrecht het is om tijdgenoot te mogen zijn van een man die op één enkel album maar liefst negen liederen weet te schrijven met de zeggingskracht van het opperste verlangen, desire zo je wilt.
Besef welk een onvoorstelbaar voorrecht het is om tijdgenoot te mogen zijn van een man die in één enkel mensenleven zeshonderd liederen weet te schrijven met de zeggingskracht van Robert Zimmerman, Bob Dylan zo je wilt.

Moet ik mijn score nog nader toelichten?

Nee hoor Sjeek, je hebt je punt goed gemaakt

en... het is een prachtig album, maar zo heeft hij er meerdere.

vraag: waarom staat dit door jou met superlatieven overladen album niet in je top 10?

Beste Roxy6

Het antwoord is simpelweg: omdat ik maar tien albums mag opnemen in m'n top tien. Had ik gewild, ik had de hele top tien kunnen vullen met Dylan albums, zoals ik die top 10 ook had kunnen vullen met louter albums van Neil, Townes, Joni... Misschien is het het niet zo'n goed idee om er een top10 op na te houden. Muziek is per slot van rekening geen wedstrijd. Het is wat het oproept. Voor mij is dat bij Bob zeggingskracht, bij Townes doorleefdheid, bij Neil initiële identiteit, bij Joni de schoonheid van de muze, bij ... enzovoort.

Groetend
Sjeek Spier

Sterk album, en jaren heb ik Hurricane een geweldig nummer gevonden. Maar sinds ik een achtergrondartikel heb gelezen over de werkelijke toedracht, kan ik het niet meer opbrengen om het nummer nog te beluisteren. Bob heeft wel erg veel dichterlijke vrijheid genomen bij het beschrijven van de beschuldiging en het proces.

Hij heeft zich flink in de luren laten leggen door de groep rondom Carter die hem onschuldig achtte.
Daarom geen 5 maar 4 sterren.
Er zijn nog genoeg andere mooie nummers om van te genieten op het album.

Bijvoorbeeld de nummers waarop Emmylou haar medewerking verleend. Dat maakt voor mij "Desire" onweerstaanbaar prachtig. Ik heb dat al eerder gezegd geloof ik maar ik kan het niet vaak genoeg herhalen. "Hurricane" is trouwens voor mij geen song des aanstoots.

Helemaal eens...
bv One More Cup of Coffee of Oh, Sister...Super toch?

Durango ❤️

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Dit is voor het eerst (zover ik mij kan herinneren) dat enige plaat van Dylan luister. De naam en faam van Bob Dylan is mij wel bekend, maar ik mij nog nooit echt toe aangezet om iets van hem te beluisteren.
Wat ik mij van Bob Dylan kan herinneren is vooral een soort schor pratende manier van zingen wat mij niet zo aanstond, maar dat zal wel in de loop van de jaren zo gegroeid zijn. De opener is mij meteen al bekend. Veel gehoord op de radio, dit nummer over de bokser ‘Hurricane’ Carter en vooral instrumentaal interessant, maar ook vocaal prettig. Dylan is niet de beste zanger en staat op dat vlak in dienst van de instrumenten en de songteksten. Maar luistert prima weg. Hij knauwt misschien wat veel, zoals te horen op Isis. En de onmiskenbare mondharmonica is ook prima. En wie is de zangeres die we soms zo mooi mee horen doen, bijvoorbeeld op Mozambique en One More Cup of Coffee? Best een interessante kennismaking met Bob Dylan, dit album.

Emmylou Harris is op de meeste tracks te horen

Heeft ruim 25 jaar geduurd voordat ik Dylan eindelijk - pas ergens rond de eeuwwisseling - kon waarderen. Maar Desire kende ik destijds zeker. Ik vond het toen een zeikstem, die ik niet kon uitstaan. Maar velen anderen wèl, want het album kwam ik wel heel erg vaak tegen in andermans platenverzamelingen.

Opvallend vond ik dat best veel vrouwen dit album in hun verzameling hadden. Wèl Desire, maar nooit Blood on the Tracks of Blonde on Blonde of zo. Op zich vreemd, want Dylan was (en is) toch vooral populair bij mannen. Maar bij dit album lag dat anders.

Wat zou dat toch zijn? De tweede stem van Emmylou? De viool van Scarlet Rivera?

Ben benieuwd of anderen ook deze beleving hebben, en zo ja, er een verklaring voor kunnen geven.

Voor mij het favoriete Dylan album,en je gaf het al aan ,de stem van Emmylou Harris en die mooie viool klanken van Scarlet Rivera geven Desire zoveel meerwaarde
Die zelfde sfeer.proef je ook in de Rolling Thunder Tour('75) (helaas zonder Harris)
Natuurlijk heeft Dylan meerdere (voor mij ook 5* ) Top albums
Maar Desire wint het gewoon 5**

Ja heren het is inderdaad een SUPER album, al vanaf het moment dat het uitkwam!

In de zeventiger jaren heb ik dit album grijsgedraaid. Hurricane, wat een urgentie straalt dat nummer uit, bijna onovertroffen...

Ik lees hier dat sommige mensen zijn stem niet trekken, maar ik vind dat zo'n on-losmakend onderdeel van de zanger en performer die Dylan is, dat ik deze goed vind zoals die is, doorleefd, soms knauwend, soms venijnig, soms poëtisch maar altijd onmiskenbaar Dylan.
Hij wist daarmee net publiek ook op te zwepen, al tientallen jaren geleden. (Luister maar eens naar Like a Rolling Stone - op het live album Before the Flood, van Bob Dylan en the Band).

Wat Desire echt zo prachtig en bijzonder maakt is de triangel: De composities en de stem van Dylan, de prettig passende tweede stem van Emmylou Harris en de schitterende vioolpartijen van Scarlet Rivera.

Emmylou is intussen ook een Grand Cru artiest, met een fenomenale staat van dienst en een oeuvre om U tegen te zeggen.

Dylan heeft heel veel bijzondere albums gemaakt met met diverse stijlen aan muziek daarop en toch allemaal met het etiket Dylan er op.

Op het album dat uit kwam na Desire, Street Legal staat een van de -voor mij- aller mooiste Dylan songs The opener: Changing of the Guards. ook zeer de moeite waard!

Wie speelt er triangel?

Venceremos net zo leuk als de deurkruk thuis...

De zomer van 1976 was lang, droog en heet. Voor mij was het dat jaar een extra lange vakantie omdat ik eindexamen voor de middelbare school had gedaan. Het was de tijd dat de populariteit van Bob Dylan naar zijn hoogtepunt aan het groeien was. In januari 1976 verscheen zijn album Desire. Het protestnummer Hurricane werd mij eerste kennismaking met zijn muziek. Het was in eerste instantie vooral het meeslepende, intense vioolspel van Scarlet Rivera wat mijn aandacht trok. Enige tijd later las ik waar Hurricane over ging. Over de tweemaal ten onrechte voor drievoudige moord veroordeelde bokser Rubin Carter. Gedurende 1975 had Dylan Carter in de gevangenis bezocht en werd door fans aangemoedigd er een lied over te schrijven. Het zou een van zijn meest populaire songs worden, en terecht, want de tekst is briljant. Door de openingsregels wordt de luisteraar meteen het nummer ingezogen :

“Pistol shots ring out in a barroom night
Enter Patty Valentine from the upper hall
She sees a bartender in a pool of blood
Cries out 'My God, they've killed them all!' “

De rest van het nummer is een samenvatting van de gebeurtenissen die leidden tot Carters gevangenschap, en hoe hij in wezen werd ingeluisd door de racistische politie ("We want to pin this triple murder on him/He ain't no Gentlemen Jim"). In de tekst werd ik vooral geraakt door de onrechtvaardigheid die eruit naar voren komt. Toen kon ik al heel erg slecht tegen onrechtvaardigheid in welke vorm dan ook. Het leidde er zelfs toe dat ik mijn leraar Engels vroeg of ik de song als gedicht op mijn lijst mocht zetten voor het mondeling. Tot mijn grote verbazing mocht dat en ging mijn mondeling er uiteraard over. Een paar jaar terug kocht ik het album, na het heel lang niet gehoord te hebben op cd. Opnieuw dook ik in het levensverhaal van Rubin Carter, een van de beste middengewicht boksers ooit. Carter werd geboren in Clifton, New Jersey. Het toeval wil dat de broer van mijn oma van vaders kant de laatste twintig jaar van zijn leven daar woonde, waardoor het nummer voor mij nog een extra dimensie kreeg. In 1985 werd Carter vrijgelaten zonder vrijspraak. De rest van zijn leven zou Carter zich gaan inzetten voor onschuldig veroordeelden. In 1999 kwam een film uit over Carters leven, “The Hurricane”, waarin acteur Denzel Washington de hoofdrol vertolkte.

bron : Music that needs attention - musicthatneedsattention.blogspot.com

Zeer fijn folk album dit. Hurricane is echt één van de beste nummers van Bob Dylan voor mij.
Verder is het album sfeervol en relaxt zonder dat het saai wordt.
4* en dat voor iemand die geen grote Bob Dylan liefhebber was/is.