Amy Winehouse - Back to Black (2006)

Amy Winehouse had nog zoveel mooie muziek kunnen maken. Met haar is er veel creativiteit verloren gegaan. Doodzonde. Dit album is hele mooi legacy, maar had nog graag veel meer gehoord.

Black To Black, Tears Dry On Their Own en zoveel andere mooie nummers. En haar stem zorgt ervoor dat alles wat ze zingt raakt. Prachtig.

Wat gaat de tijd toch snel. Amy is al weer 6 jaar geleden overleden en dit album is al weer 10 jaar oud. Toen ik vandaag luisterde naar Sabrina Stark luisterde kwam er zo af en toe geen gelijkenis met Amy bij mij naar boven. Nu luister ik sinds tijden weer naar Back To Back. Jammer dat ik Amy nooit live heb kunnen bewonderen en dat het bij twee albums gebleven is.

Min of meer drie: Amy Winehouse - Lioness: Hidden Treasures (2011) bevat een paar topsongs, een aantal covers (w.o. het imo minder geslaagde Girl from Ipanema) en een duet met Nas.

Ook de deluxe editie van dit album, Back to Black, verdient het genoemd te worden; de tweede schijf bevat nl de volledige (zgn) ska-ep (o.a. Monkey Man, You're Wondering Now) en dan hoor je Amy van een heel andere kant.

Geweldige artieste die bekend werd omwille van haar geweldige en unieke stem, maar ook omwille van haar exorbitante en losbandige levensstijl, mede ook een bewijs dat je met momenten artiesten ook eens met rust moet laten, in plaats van ze dag in, dag uit te achtervolgen wat enorm slopend is. Ze had de gave om soul naar het grote publiek te brengen. Grootse artieste!

Ik vind dit bijzonder fraaie en sterke album, door Amy Winehouse (mede) geschreven en prachtig gezongen, ondergewaardeerd hier op Musicmeter. Het is een hele knappe en vrij originele versmelting van klassieke soul met een moderne R&B productie (door Mark Ronson). Bovendien staat het album vol met goede tot steengoede songs, waarvan er heel wat grote hits werden. Wat te denken van Rehab, You Know I'm No Good, Back to Black, Love Is a Losing Geme & Tears Dry on Their Own? Echt fantastische nummers. De teksten zijn ook nog eens heel persoonlijk en gaan over haar worsteling met drank, drugs en relaties. Een juweeltje deze plaat.

Een prachtig album van deze zangeres. Uitstekend gezongen en prima nummers. Ik vind vooral de a kant fantastisch.

west zegt: en bevindt zich nu in goed gezelschap van the Guardian die dit album met stip op 1 zette als beste van deze eeuw - en geen Adele te bekennen in de lijst van 100. En daar kan ik best mee leven want dit album is stilistisch natuurlijk superieur aan de toch wat eenvormige pop van Adele. Amy zingt in zekere zin ook makkelijker dan Adele, met een zekere sleaziness zonder dat je net als bij Adele het gevoel hebt dat er een hoogstandje a la Sanne Wevers op de balk wordt verricht. Een album die enigszins nostalgisch en volledig geworteld klinkt alsof ze net als Dusty destijds ergens naar het zuiden van de Verenigde Staten is afgezakt - er gaat best wat krediet naar de producers en de muzikanten. Maar de nummers, inclusief de wel erg "straight in your face" overkomende teksten van Amy zijn ijzersterk. Wat vooral goed aan het album is is dat het op een bepaalde manier herkenbaar klinkt maar toch nergens is vast te pinnen op een duidelijk voorbeeld. Amy volgde toch vooral haar eigen, nogal kronkelige weg met dit album als beklijvend hoogtepunt.

Mooie plaat. Ik hou van albums met zo'n heerlijke mix aan stijlen. Jazz, soul en moderne R&B, gcombineerd met die heerlijke, doorleefde stem van Amy. De teksten zijn ook erg sterk.

Het valt me nu eens te meer op hoeveel reggae er in dit album zit, vooral te danken (of te wijten aan) producer Salaam Remi. En opnieuw valt het op dat de nummers waar Mark Ronson aan de knoppen zit (Rehab, You now I'm not good, Back to Black) de sterkste nummers zijn van het album. Benieuwd wat een derde album met (misschien) enkel Mark Ronson als producer had gebracht. Of nog een andere producer, want soms is het zoeken of we nu Winehouse horen of de mensen achter de knoppen. Bij wijze van spreken natuurlijk.

Back to Black is in elk geval een klassieker geworden. Leuke hits en je merkt dat Winehouse gegroeid is. Een album dat je regelmatig nog eens kan opzetten.

Leuk, uitgerekend vandaag keert Amy terug in de Top 250.

Poeh, dat titelnummer zeg, die lijkt nog met de luisterbeurt beter te worden. Opvallend veel gedraaid dit jaar al, krijg er simpelweg geen genoeg van.

Hoewel ik geen uitgesproken fan ben van Amy Winehouse kan je moeilijk zeggen dat haar nummers na 15 jaar niet nog steeds standhouden. In een genre waar er veel nogal hetzelfde kan klinken, slaagt ze erin met enkele nummers te komen die wel heel goed in elkaar zitten en voldoende zeggingskracht hebben. Enigszins spijtig dat ze dit niveau niet doorheen het hele album weet door te trekken, waar de laatste albumtracks ook duidelijk in de schaduw staan van de rest van de plaat.

IK weet dat ik bij de eerste luisterervaringen ten tijde van de release van dit album nog erg moest wennen aan de stijl. Ik kende dit album ook voor haar debuutalbum Frank, dus heel bekend met Winehouse was ik toen nog niet. Ze nam natuurlijk wel de aandacht op zich, zowel met haar muziek als met alles eromheen uiteindelijk resulterend in een veel te vroeg overlijden. Maar laten we het bij de muziek houden. Want die muziek verdient aandacht genoeg, dit album staat namelijk vol met hele fijne muziek. Hele fijne muziek gevuld met een prachtige en unieke stem die zeer persoonlijke songteksten zingt. Van oorwurm Rehab naar persoonlijk favoriet You Know I’m No Good. Van de liefdesverklaring aan Nas op Me & Mr. Jones naar het door reggae gedreven Just Friends. Van het emotionele prijsnummer Back to Black na nog een persoonlijke favoriet in het mooie Love is a Losing Game. Van het wat meer vrolijk klinkende Tears Dry On Their Own naar het schmierende Wake Up Alone. En van het lijzige Some Unholy War tot aan afsluiter He Can Only Hold Her. Geen enkel zwak punt te bekennen in deze recente klassieker.