Amy Winehouse - Back to Black (2006)

Zo werkt het bij mij wel.Als artiest moet je een toevoeging zijn aan wat er al is.
Amy is totaal geen toevoeging aan het Soul/Pop genre (terminste dat vind ik)

Ze is een aparte verschijning natuurlijk,rare levensstijl,maar ook niet nieuw natuurlijk.
Maar het gaat om de stem en melodieeen.

Dan vind ik het toch wel erg bijzonder dat je haar (peetnichtje?) wel goed vind, want haar stem lijkt heel erg op die van Amy.

Smaken verschillen natuurlijk, maar ik ben het met geen van je punten eens.

Oja, ze was een aparte verschijning

Mooie soul en jazz gedreven plaat. Ik ben vooral onder de indruk van de instrumentatie. Wat een klasse muzikanten. Winehouse heeft een prima stem, maar zo uniek of bijzonder vind ik het ook weer niet. Het is meer dat ze met haar stem een bepaalde feel en sfeer meegeeft. De eerste twee nummers zijn voor mij direct de hoogtepunten. Sterk begin van een prima retroplaat met hedendaagse invloeden. De sound is lekker vol en vet. Jammer dat Winehouse niet de kans heeft gekregen om haar talent verder te benutten. Aan de andere kant heeft Winehouse weer eens bewezen dat persoonlijke ellende lijdt tot pijnlijk mooie muziek.

Ik wordt wel een beetje moe van al dat gedoe rond Amy's vader. Biografie hier, hologram daar, nog wat ongepubliceerde frutsels er tussen gooien...
Het is zeker zijn manier van de dood van haar dochter verwerken.

Als regelmatige NSJ-ganger werd ik in 2004 verblijd met een optreden van de totdantoe in NL relatief onbekende zangeres Amy Winehouse - voor mij een absolute must see. De venue kennende, Paulus Potterzaal, in de kelder van het congrescomplex - laag plafond, beperkte capaciteit - wist ik dat er vroeg bij moest zijn - en dat was ik en het was memorabel; haar verscheiden heeft me diep geraakt, een zangeres met zoveel emotie en diepgang in haar stem: Amy's got soul; check this:

YouTube - Amy Winehouse - You Sent Me Flying (North Sea Jazz 2004)

Toen ik - door mijn abstinentie alhier - erover nadacht, kon ik niets anders dan ook deze onder de aandacht brengen:

YouTube - Amy Winehouse - You're Wondering Now [feat. The Specials] 22/08 V Festival 2009

Amy Winehouse, een zangeres waarvan ik eigenlijk niet veel van af wist. Ik kende wel de bekende liedjes als Valerie en Rehab en zong die ook telkens luidkeels mee, maar ik heb nog nooit een volledig album van Winehouse gehoord. Tot nu dan.

Ik ben erg blij dat ik deze plaat heb aangeschaft. Ik vind de sfeer best donker. Iets wat me wel bevalt. Winehouse weet ook erg veel emotie in haar nummers te steken. De lyrics zijn ook geweldig met een kern van waarheid/achtergrond. Dat spreekt me nu erg aan. Tuurlijk, het is niet mijn genre. Ik ben eerder een Jazz-man. Toch heb ik erg genoten van dit Soul/Pop-album. Dit smaakt zeker naar meer.

Een paar echte toppers zijn hier Love is a Losing Game, Tears Dry on their Own. Het beste nummer is natuurlijk Back to Black zelf. En single waar ik écht niks mee had. Het ging te traag en leek erg saai. Nu kijk ik er heel anders naar. Het is een echte topper. Ook de rauw- en puurheid van dit album is geweldig. Precies wat ik verwachtte van Winehouse.

Nu, er zijn ook minpunten. Zo lijken veel liedjes erg op elkaar. Ze zijn niet erg afwisselend ook. De mindere liedjes waren Some Unholy War (fantastische lyrics, dat wel) en Addicted. Ik kom uit op een erg mooie 3,5*.

R.I.P. Mrs. Winehouse.

Ik wil niet trollen ofzo, maar dit is weer een voorbeeld van een steengoede plaat met afgrijselijke productie. Krijg er gewoon koppijn van.

Ik was aanwezig bij één van haar laatste concerten, die in de HMH. Dit haalde zelfs het nieuws, omdat de bezoekers een email kregen, dat het concert WEL doorging. Amy had het toen al moeilijk, want soms vluchtte ze tussen de gordijnen naar haar vriend die daar stond. Wij zaten precies zo, dat we dat konden zien. Steeds werd ze opgepept en kwam ze weer terug om met haar prachtige stem en een volgend mooi nummer de zaal te overdonderen.

Want dat heeft ze zeker op deze plaat: veel, heel veel mooie soulnummers. Het varieert van echt mooi tot prachtige muziek. Natuurlijk zijn alle hits erg goed, maar ook de kleinere liedjes. De muzikale begeleiding is om door een ringetje te halen. Dat was ook goed te zien tijdens dat concert: wat een klasse band, die ook nog eens erg goed op elkaar ingespeeld was. Al deze ingrediënten leveren uiteindelijk een - naar mijn mening - soulklassieker op. Back To Black is fantastisch!

Zaterdagavond getuige geweest van een onvergetelijke film over het leven van Amy... deze vrouw had zo ongelofelijk veel talent....

Een aanrader deze film voor elke muziekliefhebber... een intens portret van Amy Winehouse met onthullende beelden.... zelden zoveel mensen een filmzaal zo zwijgend en in gedachten verzonken zien verlaten

Hier ben ik het niet mee eens. Amy was wel degelijk vernieuwend door jazz en pop met elkaar te combineren. Zoals ze dat op 'Frank' heeft gedaan was dit nooit eerder gedaan.

Jazz en pop nooit eerder gecombineerd? Dan heb je nog een hoop de beluisteren denk ik. Ze was echt niet de eerste.
Amy was uniek door haar stem geluid. Niet vanwege de muziek, want die is gebaseerd en geïnspireerd op artiesten uit het verleden, en dan ook nog volledig verzorgd en gemaakt door derden...

Ik herinner me eindeloze diskussies tussen mijn vader en mijn oom in de 50s wat er nog wèl jazz was en wat gewoon pop(ulair) ......... Ella ? Sassy ? Ik noem er maar een paar .........

Tja die lijst wordt natuurlijk meters lang, van Amstrong tot Sinatra, Miles en Quincy Jones.
Ook Sting, George Benson en dan heb ik het nog niet over de Stax/Volt opnames.
Nee Amy maakte fraaie muziek, maar vernieuwend

Hangt er natuurlijk een beetje vanaf hoe je het begrip "jazz" definieert. Amy's eerste album heb ik grijsgedraaid; daarop hoor je een geweldige zangeres met een zeer soepele stem en een "jazzy" frasering. Nog duidelijker voor mij zijn wat dat betreft haar duetten met Tony Bennett. Dit Back to Black moet ik nu eindelijk maar eens serieus gaan beluisteren, alvorens er een oordeel over te vellen.

Vergeet niet dat ze ook zelf haar liedjes schreef. En ik vind Amy erg goed, meer nog om haar liedjes dan om haar stemgeluid. Vooral die oprechtheid; ze heeft gewoon écht een kijkje in haar leven. De muziek werd door derden gemaakt maar haar twee albums zijn echt heel erg Amy, echt heel erg wie ze was. Ook had zij zeker wel invloed op de muziek, want juist zijzelf was fan van jaren '60-meidengroepjes (Shirelles enz.) waar die plaat door geïnspireerd is. Er zijn wel meer zangeressen met een bijzonders stem, haar grote talent was het schrijven van liedjes (en die ook nog eens perfect kunnen uitvoeren).

Overigens ben ik het er wel mee eens dat haar muziek niet vernieuwend is.

Laat ik mezelf dan herformuleren. Jazz en hip-hop (beats). Zoals zij dat op Frank deed is dat op die manier nog nooit eerder gedaan.

Dat is wel eerder gedaan alleen niet door haar.

Jazz op hip hop beats werd al gedaan in de jaren 90

Zelfs al in de jaren 80

Kijk aan!

Inderdaad. Maar het vernieuwende was er wel met dit album, waarop een duidelijke referentie te horen is naar de meidengroepen uit de jaren 50. Die muziekstijl wordt zowel muzikaal als tekstueel in een nieuw jasje gestoken. Geen grote vernieuwing, maar wel een kleine transformatie die insloeg als een bom, met veel navolging als gevolg.

Dat klopt. Maar niet met zang op de manier zoals zij zong op Frank..

Je bent vasthoudend en hebt het niet in de gaten, maar de stand is inmiddels 7-0 in je nadeel;stop gewoon, met die rare claims en geniet gewoon van de muziek - ga anders naar de film, Amy

Het is mooi, het raakte me - maar vernieuwend is het nergens; ze trekt gewoon de lijn van ee bepaalde traditie (soul met vocale jazz en scat-technieken) door, gesteund door goede musici, ook live - c' est tout!

Je hebt ook gelijk. Als ik er verder over nadenk is er ook een duidelijke invloed van mensen zoals Erykah Badu en Lauryn Hill te horen en op Back To Black zijn alle voorbeelden ook zo in te vullen.

Amy Winehouse was er plots. Vanuit het niets, leek het wel. En even plots was ze ook een icoon, een personage dat iedereen kende. Gelukkig maakte ze ook goede muziek. Fan-tás-ti-sche muziek, om precies te zijn. Ze bezat de gave om liedjes te schrijven en te laten klinken alsof ze al decennia oud waren, en tegelijk gloednieuw. Love is a Losing Game, het had een standard kunnen zijn die al door iédereen was vertolkt, net als Tears Dry On Their Own uit de hoogdagen van The Ronettes had kunnen komen, of Martha and the Vandellas, of Marvin Gaye of Stevie Wonder. En toch konden ze alleen van Amy zijn, die blanke met haar unieke soulstem die als geen ander kon zingen over gebroken harten en gevulde glazen, verscheurde foto's en doorgespoeld verdriet. Die in één lied, wat zeg ik, in één noot, zowel intriest als opgewekt kon klinken, zowel vurig als uitgeblust, zowel zelfverzekerd als terneergeslagen. Die klonk alsof ze er altijd al geweest was, en toch maar net op het wereldpodium was verschenen, om haar demonen te bezweren en liefde en andere ellende te bezingen. En plots was ze er ook niet meer, terwijl we al die tijd wisten dat ze dronk op een niveau dat ze niet lang zou kunnen volhouden. En toch heeft niemand haar een helpende hand geboden, een schouder om op te huilen. Misschien wilde ze dat ook niet. Ze zei immers dat haar tranen wel vanzelf zouden drogen.

Naar aanleiding van het tienjarig bestaan van Back to Black gaat DWDD er vanavond wat aandacht aan besteden. Eric Corton en Maan bespreken dit wereldwijde succes.

Waarom niet?
Eigenlijk heel mooi dat jonge artiesten praten over de invloed van Amy Winehouse, en zo beroerd was haar versie van Back to Black zeker niet.
Blijkbaar is het in Nederland lastig om door te breken zonder talentenjachten.
Denk niet dat het merendeel van de artiesten daar voor het hele commerciële werk vallen, volgens mij was Maan behoorlijk oprecht, al zou ze over Duffy en Adele waarschijnlijk hetzelfde gepraat hebben, over een paar jaar ontdekt ze Janis Joplin en Dusty Springfield; alleen maar mooi lijkt mij.
Dat dit album alweer 10 jaar oud is, had ik niet verwacht, maar ik moet toegeven; de waardering van mijn kant kwam bij Amy helaas pas na haar overlijden, eerder heb ik mij niet echt in haar verdiept.

Ik bedoelde: wie of wat is Maan? Maar heb het al gevonden.

Amy Winehouse had nog zoveel mooie muziek kunnen maken. Met haar is er veel creativiteit verloren gegaan. Doodzonde. Dit album is hele mooi legacy, maar had nog graag veel meer gehoord.

Black To Black, Tears Dry On Their Own en zoveel andere mooie nummers. En haar stem zorgt ervoor dat alles wat ze zingt raakt. Prachtig.

Wat gaat de tijd toch snel. Amy is al weer 6 jaar geleden overleden en dit album is al weer 10 jaar oud. Toen ik vandaag luisterde naar Sabrina Stark luisterde kwam er zo af en toe geen gelijkenis met Amy bij mij naar boven. Nu luister ik sinds tijden weer naar Back To Back. Jammer dat ik Amy nooit live heb kunnen bewonderen en dat het bij twee albums gebleven is.

Min of meer drie: Amy Winehouse - Lioness: Hidden Treasures (2011) bevat een paar topsongs, een aantal covers (w.o. het imo minder geslaagde Girl from Ipanema) en een duet met Nas.

Ook de deluxe editie van dit album, Back to Black, verdient het genoemd te worden; de tweede schijf bevat nl de volledige (zgn) ska-ep (o.a. Monkey Man, You're Wondering Now) en dan hoor je Amy van een heel andere kant.