Bloc Party - A Weekend in the City (2007)

Kreuzberg vind ik toch wel het hoogtepunt van dit album, wat ik in ieder geval beter vind dan Silent Alarm.
Ook het nummer Sunday blijft bij mij een groeier, lekker drumwerk.
4 sterren blijven gehandhaafd.

En ineens hoorde ik de parallellen of de voorspellende waarde van "Where is Home" met betrekking tot de rellen in Londen van afgelopen tijd!!!

Aanleiding voor die rellen was schijnbaar de dood van een bekende drugsdealer in de buurt, maar dat was slechts de aanleiding om jarenlange frustratie (werkeloosheid, ongeschooldheid) te uiten en de boel in puin te slaan en te plunderen.

De parallel is dat dit nummer handelt over een neef van Kele die is doodgestoken, en hoe hij daardoor boos werd. Dat lijkt me duidelijk uit de zinnen "I want to stamp on the face of every young policeman / To break the fingers of every old judge / To cut off the feet of every ballerina"

Dat de jeugd momenteel in diverse Engelse steden het heft in eigen hand neemt, komt mede door het ontbreken van een gevoel van zich thuisvoelen. Het is immers toch niet echt hun thuis, als 2e of 3e generatie immigranten vallen ze tussen wal en schip, in dit geval tussen oorspronkelijke identiteit en Londonse (of westerse) identiteit.

Excuses voor deze niet muzikale (maar wel tekstuele) post, it struck me like a hammer toen ik de woorden 'stamp on the face of every young policeman' hoorde, en de tekst erbij ging zoeken.

Vooruit, een plekje in m'n top tien. En de volle 5 sterren!

Ik vind het wel een muzikale post, want het zijn juist dit soort verhalen en parallellen die muziek de moeite waard maken. Een erg waardevol bericht dus. Ik ga het album ook nog eens uitproberen, heb hem al veel te lang niet gedraaid.

Overigens is het volgens mij werkloosheid (zonder tussen-e). Werkeloosheid met tussen-e heeft een net iets andere betekenis (die van dat je het eigenlijk wel best vind om lekker thuis te zitten).

Als ik SA een 10 moet geven, zou ik AWITC een 9,5 geven. Bijna elk nummer heeft wel wat "cools", bijvoorbeeld te kijken naar de opener Song For Clay (Disappear Here). Hij begint wat saai maar dan komt er ineens een interessante gitaarrif aan te pas, en dan hoor je ook nog een paar seconden later sterke drums die ongeveer het hele nummer aanhouden (als drummer let je natuurlijk meer op het drumwerk dan al het andere xD).
Beste nummers vind ik toch wel de eerste tot "Uniform", en dan "Kreuzberg" tot "Sunday" ("Flux" meegerekend, ik heb de re-release van het album). "Flux" kon ik vroeger niet uitstaan maar toen ik hem een tijdje geleden voor het eerst weer eens goed beluisterde vond ik hem ineens erg sterk, vreemd was dat.
Hoewel ik AWITC vergeleken met SA een 9,5 moet geven geef ik hem op MM toch maar een 5*, ik heb er een erg goed gevoel over.

Bloc Party blijkt trouwens ook alweer bezig te zijn met hun vierde album, hopelijk wordt die net wat beter dan Intimacy... mijn verwachtingen daarvoor zijn erg hoog. Alhoewel ik Intimacy helemaal niet zo slecht vond, vond ik de eerste twee albums toch iets wat hoger, vandaar die 4,5* bij dat album.

Fuck, dit album, zwaar herontdekt. Ik weet niet of het nou melancholie of gewoon de sferen die dit album (nog steeds) weet op te roepen, of misschien wel een combinatie van beiden. Silent Alarm was misschien diverser, muzikaler en onverwachter, maar dit album lijkt meer ziel te hebben en minder afstandelijk te zijn. wow, maar na een verlaging nu weer een verhoging, dit is toch echt een blijver gebleken (evenals Silent Alarm trouwens).

Toen ik deze plaat voor het eerst hoorde, was ik toch even geschrokken. Dit klonk totaal anders dan Silent Alarm en vond het toen een slecht album. Vandaag dit album opnieuw eens beluisterd en zo slecht is het helemaal niet. Het klinkt dan wel meer melancholischer dan het debuut, maar slecht is het niet. Favorieten zijn 'Song for Clay (Disappear Here)', 'Hunting For Witches', 'Kreuzberg' en 'SRXT'.

I Still Remember, machtige plaat.

Het is blijkbaar al weer zo'n vijf jaar geleden dat ik deze plaat van Bloc Party aanschafte; dat weet ik nog goed, ik had een cd-bon gekregen en nadat ik er zelf nog een vijfje bij had gelegd, had ik deze en Never Mind the Bollocks in bezit. Die laatste kreeg een mooi plekje in m’n lijstje met tien essentiële albums in mijn muzikale ontwikkeling en A Weekend in the City draai ik nog maar zelden. De paar keer dat ik ‘m toch weer opzet bekruipt het album me wel, dat moet gezegd worden en wat waar is is waar, misschien is-ie stiekem toch nog wat verder gegroeid, ondanks het verblijf in de kast.

Als een plaat in je vroege jeugd je een heel nieuwe wereld laat betreden zonder dat je enig of verdomd weinig besef hebt van wat voor een wereld dat zou moeten zijn, dan is het een goede plaat. Als je later nog dat album ‘binnenstapt’ en gevaar nog altijd op de loer ligt, terwijl je precies weet hoe de plaat zal lopen, dan weet je dat je dat het absoluut een goede plaat is. Het uitgaansleven, drugs, depressie, terrorisme, het waren onderwerpen waar ik nog niet eens over las.

Jaren later zijn mijn favorieten ook verschoven. Ik zal wel weer een oude lul worden, maar juist het tragere werk pakt me, aanzienlijk meer dan opgefoktere nummers als de opener (die overigens ook absoluut niet slecht is). Maar waar dit album eerst een kaart was naar territorium dat ik nog nooit bezichtigd had (en dat zou ook nog een tijdje duren overigens), is het nu meer een soort reis door mijn hoofd geworden waarin eigen ervaringen en kunstervaringen in elkaar overlopen tot een invoeling in deze situaties.

Het valt me nu pas op hoeveel elektronica er eigenlijk onder die scherpe gitaarlijnen zit, hoeveel onderhuidse spanning en niet alleen schwung. ‘Waiting for the 7.18’ is even serieus als speels, met een drum ’n bass-achtige ritmiek. Het lijkt bijna een ballade, maar daar is het tempo te hoog voor en als het refrein dan ontploft in een jagende gitaarbui en de mantra ‘Let’s drive to Brighton on the weekend’, dan maakt dat nog altijd indruk. Dat er naast gejaagdheid ook spijt in terug te vinden is, is iets dat ik toen nog niet merkte.

In ‘Uniform’ wordt subcultuur als massacultuur neergezet en ook wel terecht (‘commerce dressed up as rebellion’; dan moet ik altijd aan All-Stars denken, wat een overschatte dingen voor mensen die zichzelf ontzettend alternatief vinden. Ik had hockeymeisjes in de klas die All-Stars droegen en naar Arctic Monkeys luisterden, aan hen moet ik tegenwoordig steeds denken bij dat liedje). En ook ‘On’ is ondertussen veel meer voor me gaan ‘leven’, het is bijna een pijnlijk eerlijk liefdesliedje aan het adres van verdovende middelen.

De mooiste liedjes vind ik echter het pulserende, hypnotiserende ‘Kreuzberg’ en het aan het einde bescheiden ontploffende ‘SRXT’, waarbij ik altijd even aan een soort verwrongen parade moet denken. Als de stoet voorbij is getrokken dan zijn er evenveel problemen als in een Carrie Slee-boek langsgekomen, maar Bloc Party doseert de boel netjes: één brok ellende per liedje, uiteindelijk één glorieuze lijdensweg.

Mooie recensie waar ik mij wel in kan vinden. De laatste jaren draai ik hem nog zelden, maar als ik hem draai maakt hij nog steeds veel indruk. Ook ik vind Kreuzberg het hoogtepunt.Er zijn maar weinig nummers die je zo diep meenemen naar je eigen binnenste als die.

Een hele goede recensie! Zoals Dn!s draai ik hem ook zelden. Het debuut blijft voor mij nog steeds het beste album van deze band.

Dank jullie.

Van de week weer eens gedraaid in de auto en - eerlijk is eerlijk; de beleving viel NIET mee. Een herevaluatie lijkt in zicht: veel te eenvorming, al komt de energie wel over.

Prachtig album! Jammer alleen dat het mooiste nummer ook gelijk de minst onbekende is. Version 2.0 is een bonustrack die alleen te vinden is op oplages die de Best Buy verkocht, maar wat is dat toch een geniaal nummer. Heerlijk opzwepend en tegelijkertijd zo zwoel en teder.

Heel dat B-Sides album is geweldig. Another Weekend In The City heet het.
12 pareltjes met als hoogtepunten Rhododendron, Emma Kates Accident en Vision Of Heaven

Dat B-Sides album is overigens niet officieel uitgebracht maar samengesteld door fans van het officiele Bloc Part fan forum (always news depths.com was het geloof ik). Voor geinteresseerden, hij staat nog steeds in mijn soulseek archief.

Het heeft wel een origineel artwork dus hij is wel officieel uitgebracht, alleen niet hier in Nederland. Dus hij heeft ook een tracklisting. maar je kan hem inderdaad ook bijeen rapen.

Toch maar een kleine wijziging doorgevoerd in de beoordeling, want deze plaat verdient zijn huidige punten niet. Het album begint heel goed met Song for Clay (Disappear Here), maar doordat Hunting for Witches me meer en meer doet irriteren wordt dat niveau drastisch naar beneden gehaald.
The Prayer is een poging om dat niveau toch weer naar boven te schroeven en tot en met Kreuzberg lijkt dit te lukken, maar dan bereikt deze plaat zijn tweede dieptepunt. Sunday fungeert als een heuvel, maar dat blijft het ook. Een drie en een half is meer op zijn plaats.

"waiting for the 7:18' was originally a ballad. when we revisted it we just whacked it on top of a frenetic drum & bass beat and it went nuts"

Fraaie recensie Slowgaze.

Waiting for the seven eighteen
January is endless

Deze zin spookt al enkele dagen door mijn hoofd, reden genoeg om het meesterwerk van mijn grote jeugdliefde nog eens te draaien.
Na zes jaar heeft het album nog niet aan kracht ingeboet. Enkel Where is home? klinkt me tegenwoordig te pathetisch en met een te zeurderige thematiek, de andere nummers snijden nog altijd behoorlijk diep. Al ga je een nummer als Kreuzberg anders bekijken op je 28, het blijft behoorlijk intens. De gedrevenheid, eerlijkheid, maar ook het nihilisme die de plaat kenmerken doen het nog steeds. Het album luistert weg als het lezen van een boek, ik blijf nog steeds bij mijn statement dat dit album het meest representatieve werk uit het voorbije decenium is.

Het blijft ontzettend jammer wat erna met BP is gebeurd, nooit een band zo de dieperik in zien gaan, en dan nog uitgerekend de band die voor mij destijds de nieuwe muziekhoop leek te zijn.
Dit album zal voor sommigen die 'm bij release kochten en hem destijds helemaal hebben verorberd altijd een speciale betekenis hebben. Zeer geliefd bij een select clubje.

Kreuzberg is mijn favoriet, dit album vind ik zo fijn omdat de sterkste nummers hier goed verdeeld zijn. Blijft een lekkere plaat.

Na Silent Alarm, wederom een knap album van Bloc Party. Hoewel mijn waardering voor dit album minder is, waardeer ik het wel dat ze iets anders hebben gemaakt dan hun succesvolle debuut. Ik mis vooral de uitbarstingen en hoge tempo’s. A Weekend in the City is duidelijk een meer ingetogen album en eerlijk gezegd is dat niet het aspect waar Bloc Party in mijn ogen in uitblinkt. Desondanks is er genoeg te genieten en kunnen nummers als Kreuzberg, Waiting for the 7.18 en Song for Clay zich prima meten met hun beste werk.

Bloc Party was een van de bands die in het zog van Franz Ferdinand en The Libertines Britse gitaarmuziek terug op de kaart zette na het ineen stuiken van het muzieklandschap na de Britpop-hoogdagen. Debuutalbum Silent Alarm werd in die tijd gezien als een moderne klassieker, waardoor de moeilijke tweede een nog moeilijkere tweede werd. Bloc Party koos minder voor neurotische riffs en zenuwachtige drums, het handelsmerk van dat debuutalbum, maar opteerde doorgaans voor meer melodie en meer diepgang. A Weekend in the City was meer dan een soundtrack voor teenage angst.

Bloc Party – A weekend in the city (2007) | Project Benno - projectbenno.wordpress.com

January is endless.

Rond deze periode van het jaar durft deze zin wel eens doorheen mijn hoofd spoken, de ideale gelegenheid om nog eens terug te grijpen naar WITC.

2007, de aanslagen in Madrid en London liggen nog vers in het geheugen. Er is nog geen sprake van een financiële crisis. De indie en post-punk revival is in volle bloei, dat jaar zullen zowat alle grote bands in het genre met een ijzersterk album op de proppen komen, in hun kielzog gevolgd door heel wat heerlijke kleinere releases. Bloc Party had in 2005 de wereld verblijd met Silent Alarm. So Here We Are gold als statement, een dijk van een album, meteen een maatstaf voor de post-punk revival generatie.

Tussenin werd ook nog het nummer Two More Years gereleaset, alweer een hoogtepunt in het toen nog jonge Bloc Party oeuvre. Dit vergeten nummer oversteeg zelfs het Silent Alarm materiaal zodat het verlangen naar de moeilijke tweede nog groter werd. Reeds eind 2006 kon je het album reeds –in slechte kwaliteit- downloaden en begin februari 2007 was het dan zover. De fysieke release van het lang verhoopte Weekend In The City. Starend naar de release kon men het evenzeer Waiting For A Miracle Part Two dopen, later zou blijken dat zowel thematisch als muzikaal er een nauwe verwantschap is met de desbetreffende Comsat Angels klassieker.

East London is a vampire. In opener Song For Clay verwijzen Kele en maats naar het boek Less Than Zero waarin de gelijknamige Clay de hoofdrol vertolkt. Nihilisme en decadentie in de jaren ’80. WITC biedt net hetzelfde, maar dan twintig jaar later.

Bij wijlen is dit album ook behoorlijk politiek getint. Zo zit Kele in Hunting For Witches gewapend op het dak van zijn huis, wachtend op het moment dat hij het als kleurling zal moeten ontgelden. In de nasleep van de Londense aanslagen, terreur en rassenhaat aangewakkerd door de media. In de intro hoor je korte stukjes uit diverse Britse journaals. Dit hoekige nummer ligt, losstaand van de minder abstracte tekst, nog het meest in het verlengde van Silent Alarm.

Waiting For The 7.18 is misschien wel het mooiste, of meest relevante nummer dat BP ooit heeft gecomponeerd. De perfecte omschrijving voor de dagelijkse sleur als (jong) volwassene. Het eindeloos wachten op de ochtendtrein in de neerslachtige januari maand, mijmeringen over gemiste kansen en momenten waarop het leven zoveel rooskleuriger leek. If I could do it again I’d eat more wild blackberries. Daaruit besluitend dat heden enkele fijne momenten al voldoende kunnen zijn –Give me moments. Veel meer rest er uiteindelijk niet. Het nummer mondt uit in de enige nog overbleven uitweg. Let’s drive to Brighton on the weekend. Escapisme in het nachtleven. Oorspronkelijk was dit nummer als ballad bedoeld.

Helaas valt ook dat escapistische nachtleven nogal tegen, zo kunnen we horen in The Prayer. Dit was tevens de eerste single uit WITC. Een behoorlijke stijlbreuk, r&b ritmes en een OK Computer solo, doch nog steeds aanwezig dat typisch hoekige geluid van Bloc Party. Een dot van een song, die me met bitterheid aan een andere escapistische nachtsong van het tragische Ou Est Le Swimming Pool doet denken, Dance The Way I feel. And some might exchange a glance. But keep pretending to dance zong AM op hun debuut. Toegegeven, de aapjes zijn speelser en spitsvondiger in hun teksten, terwijl Bloc Party naar een wat ernstigere vorm van diepgang streeft.

Uniform is haast een punk song. Hier klinkt Kele woedend als nooit tevoren, zowel de oppervlakkige jeugd als de gezagsdragers krijgen er flink van langs.

Met On wordt terug een versnelling lager geschakeld. Een bloedmooi sfeervol nummer over een fabrieksarbeider die zich, met de hulp van coke, op zaterdagavond ineens koning voelt. De twijfel uit The Prayer heeft, dankzij het cocaïne gevoel, plaats gemaakt voor euforie.

Where Is Home? Is het enige nummer waarover ik niet laaiend enthousiast ben. De haat en vertwijfeling kan ik wel plaatsen, mede door de gebeurtenissen in Kele’s omgeving, toch vind ik de raciale problemen net iets té dik in de verf gezet.

Gelukkig zorgt het daaropvolgende Kreuzberg alweer voor een kippenvel moment. Vervreemding in de grootstad, casual seks en alles wat erbij hoort doen Kele een Oost Londen – Oost Berlijn vergelijking maken. I have decided at 25 something must change. Ik was destijds 22 bij de release, dit zinnetje maakte nogal indruk. Dat doet het eigenlijk zeven jaar later nog steeds.

Vervolgens krijgen we twee breekbare goudeerlijke love songs. In I Still Remember wordt gerefereerd naar een biseksuele vriendschap/relatie, echter is het nummer van die aard dat het ieder van ons, losstaand van geaardheid, kan raken. Sunday beschrijft de hangover na een wilde stadsnacht.

Afsluiten doet Bloc Party met het suïcidale SRXT. Say Goodbye To Everyone You Have Ever Known zong Editors enkele maanden later. De zoektocht en vechtlust uit nummers als Kreuzberg, Uniform en On heft plaatsgemaakt voor wanhoop en overgave. SRXT is een donker slepend nummer, de band wou hiermee een soort Closer gevoel oproepen.

Op latere releases werd het disco georiënteerde Flux toegevoegd. Dit nummer werd zelfs een klein hitje en zorgde voor extra goede verkoopcijfers van WITC. Bloc Party stond aan de vooravond van de grote doorbraak. Het vervolg is ons allen bekend en doet er in retrospectie niet veel meer toe. De release van wat de blauwdruk van de nillies generatie is geworden, was toen al een feit. Hoezeer ik de rake observaties van The Streets en later Arctic Monkeys ook apprecieer, dit Bloc Party album is het ultieme tijdsdocument uit de post 09/11 maatschappij.

Je schrijf zeer mooie stukken de laatste tijd.

Dank je, lukt ook enkel bij albums die me nauw aan het hart liggen hoor. En dat is hier wel meer dan het geval.

Geweldige recensie. De lyrics geven dit album dat tikkeltje meer. Een simpel zinnetje als Remember to look bored is gewoon raak. Jammer dat Kele hetzelfde niveau nooit meer gehaald heeft.

Ik ben aan het twijfelen om deze toch ook maar 5 sterren te geven, want ik vind hem net zo goed als Silent Alarm.

Weinig bands waarin ik op termijn zo teleurgesteld geraakte als Bloc Party.

Silent Alarm bleek een eenmalige voltreffer te zijn, dat vermoeden sloop bij A Weekend in the City reeds stilletjes mijn hoofd binnen. Wist ik veel dat ze met iedere release verder gingen afglijden...

Dit album mag ten opzichte van het debuut dan wel een stap achteruit zijn maar is nog steeds enorm genietbaar, al moet de falsetto in Song for Clay nog steeds wennen. Eervolle vermeldingen voor Hunting for Witches en I Still Remember zijn echter absoluut op hun plaats.

Fijn album maar het is altijd een jammerlijke zaak wanneer de tweede worp reeds de teloorgang aankondigt.

Mee eens dat Silent Alarm hun magnum opus is.
Maar deze gisteren nog eens goed beluisterd en moet toch zeggen dat dit album ook van begin tot einde top is.
Minder explosief dan het debuut, maar prima toch dat een band niet probeerde een copy van hun succes te maken.
I still remember is zo'n heerlijk nummer wat de hele dag in mijn hoofd kan blijven gonzen en wmb beter past in A Weekend in the City dan in Silent Alarm.

Halfje erbij op, want wat een groeispurt heeft Bloc Party op deze plaat gemaakt (haters gonna hate) ten opzichte van het debuut. Silent Alarm was tof, bij vlagen een heerlijke adrenalinestoot, maar deze plaat is zoveel subtieler en rijker. Waar de subtiele hiphop- en elektronica-invloeden het debuut al spannender maakten, barsten ze nu echt naar buiten. 'The Prayer' is r&b op z'n Bloc Party's, en ik heb al vaker de loftrompet gestoken over de drum 'n bass-ritmiek van 'Waiting for the 7.18'. Ook de thematiek is veel volwassener en emotionerender. Silent Alarm had absoluut zijn momenten ('We promised the world we'd tame it'), maar de teksten zijn hier veel intelligenter en concreter.

A Weekend in the City gaat echt van hoogtepunt naar hoogtepunt, maar misschien steekt het tegenwoordig weer akelig actuele 'Where is Home?' er toch net bovenuit. Wat een angst, woede en paranoia spreekt er uit dat nummer, zeker vanwege die schrijnende regels 'In every headline we are reminded / that this is not home / for us'. (Die veelzeggende pauze tussen 'home' en 'for us' alleen al!)

Iedere keer als ik dit album opzet groeit mijn waardering.
Wat een geweldig afwisselend en urgent rockalbum is dit toch.

Wat is Kreuzberg een prachtnummer!!
Nu is alles op deze plaat heel erg goed, maar die steekt er bovenuit.
Wat een goeie band was het toch destijds.