Judas Priest - Painkiller (1990)

Op Painkiller lijken alle songs (met uitzondering van Touch of evil wellicht) geschreven om Travis' spel volledig te benutten dan wel tot volledige wasdom te laten komen. Was ook voor het eerst dat Priest zo'n weergaloze drummer in de gelederen had. Met name z'n double bass werk is/was ongekend dus ze konden zich ook naar hartenlust uitleven natuurlijk.

Beste Priest plaat ooit !!

Unleashed in the East niet beluisterd blijkbaar???

Jup, Unleashed in the East heerst over alles, echt absurd goed.

Beste Priest studioplaat ooit!

De ballad Living Bad Dreams is als bonustrack toegevoegd. Volgens wiki van de painkiller sessies. Nou, zo te horen waren de gitaar synths van Ram it Down nog niet opgeborgen dan. Zwak nummer met dito gitaarpartijen en lyrics.

Het nummer Painkiller heeft Judas Priest, ook in de nadagen, nog wel even definitief op de kaart gezet in de heavy metal wereld. Wat een drive!

Met een nieuwe drummer in de gelederen maakt Judas Priest een bijna perfect album. Kleine puntjes van kritiek zijn dat de slaggitaar soms wat simpel en saai is als er gesoleerd wordt, het album weinig variatie biedt en het langste nummer zeker niet het beste is. Favoriet zijn Painkiller, Hell Patrol en Touch of Evil.

99/100

Wat een plaat, wat een plaat! Vandaag in de auto weer gedraaid. Lovende woorden schieten me te kort. Werkelijk alles klopt aan deze plaat. Heerlijk krachtige riffs, solo’s om je vingers bij af te likken. En dan de vocale prestaties van Rob, hij stijgt hier boven zichzelf uit. En denk je dat de plaat bijna klaar is, komen ze potverdorie nog met ‘Battle hymn/One Shot at Glory’ aanzetten ik denk wel het absolute hoogtepunt van de plaat. Wil zat er vandaag eens goed naar te luisteren, ik zou zelfs geen beter Priest nummer weten.

Wat een ongelooflijk lekker plaat blijft 'Painkiller' en ik denk (want ik heb nog wel een paar albums te gaan in mijn marathon) dat dit sowieso het beste album van de heren bij Judas Priest is en, de laatste voor de tijdelijke stop van Rob Halford, en hij haalt alles uit de kast om nog een laatste goeie plaat neer te zetten en dat is hem aardig gelukt.

Ik denk toch wel dat 'Painkiller' het beste is omdat alles zo lekker op elkaar aan sluit, alle nummers rammen door, zijn keihard en heerlijk gemaakt. De riffs en de solo's zijn meesterlijk, zeker de ongeveer 2 minuten durende solo bij het titel nummer Painkiller is gewoon geweldig, en die toon van Halford blijft verrukkelijk in dit nummer.Voor de rest kent het album eigenlijk alleen maar goeie songs, ze halen voor mij niet meer het niveau wat het titelplaat er uit laat schieten maar het nummer 'Night Crawler' komt wel verdomd dichtbij want wat is deze plaat ook heerlijk. En inderdaad, met ‘Battle hymn' die vervolgens aansluit op 'One Shot at Glory’ is de toon gezet en hebben we de hoogtepunten gehad van de Judas Priest carrière.

Ik denk dat Judas Priest met het album 'Painkiller' er zo'n beetje alles wel heeft uitgeperst en het blijft in mijn ogen sowieso één van de beste albums in de metal scéne en waarschijnlijk de beste van deze groep. En het is gelijk een binnenkomer voor de nieuwe drummer 'Scott Travis'.

Tussenstand:

01. Painkiller
02. Screaming for Vengeance
03. Defenders of the Faith
04. Sad Wings of Destiny
05. Sin After Sin
06. British Steel
07. Stained Class
08. Turbo
09. Killing Machine
10. Point of Entry
11. Rocka Rolla
12. Ram It Down

Laat die arme Ian het maar niet horen. Die speelt al bas vanaf het allereerste begin.

Stom ja, ik lette even niet op! Aangepast .

Painkiller is begrijpelijk een favoriet bij heel veel fans aangezien Judas Priest hier voor het eerst echt de concurrentie het nakijken geeft als het aankomt op hardheid. Saxon en Iron Maiden (waarvan laatstgenoemde Priest voor mijn gevoel toch altijd het nakijken heeft gegeven als het op kwaliteit aankomt) zijn nog nooit zo 'klap op je muil!'-heavy geweest.

Maar... het album is voor mij vooral oppervlakkig gezien goed omdat het hard is. De productie en over the top stevige productie ergeren me op de lange duur zelfs behoorlijk. Dat Scott Travis een begenadigd drummer is die vooral de titeltrack naar grote hoogtes rost, moge duidelijk zijn, maar hij slaat ook alle nuance uit het album. De dubbele bas overheerst op praktisch ieder nummer en de harde klappen verdringen enige vorm van subtiliteit. Resultaat: Painkiller is een vermoeiend album om te luisteren. Een song als Hell Patrol is niet slecht, maar stiekem helemaal niet zo heavy als je zou denken. Je merkt het echter bijna niet, omdat de drums een muur van geluid eroverheen gooien die iedere twijfel er wel uit slaat.

Nu staan er wel degelijk een aantal hele toffe songs op het album. De titeltrack is metal in the flesh, daar is geen twijfel over mogelijk. All Guns Blazing , Between The Hammer & The Anvil en A Touch Of Evil zijn ook absoluut gave tracks die (ondanks de drumsound) graag gehoord mogen worden. Halford klinkt bezeten en gilt hier met gemak de klonen naar huis en is op een song als A Touch Of Evil naargeestig in de beste King Diamond traditie. Over de solo's ben ik wat gemengd qua gevoelens. Soms fantastisch, maar soms overstuurd chaotisch en daarmee niet mooi meer. Ik heb Tipton en Downing altijd hoog zitten als het aankomt op techniek en melodie combineren, maar op het moment dat zij meegaan in het 'hard harder hardst'-principe, haal ik er ook weinig plezier meer uit.

Ik snap de positieve reacties en zal ook nooit zeggen dat Painkiller een slecht of overschat album is. Ik vind het gewoon door de productie absoluut niet fijn en vooral vermoeiend om te beluisteren. Heavy is niet alleen hard, heavy is op zijn zwaarste als het mooi afgewisseld wordt met zacht. En zacht komt op dit album bijna niet voor, waardoor voor mij de impact echt verloren gaat.

Voorlopige tussenstand
1. Defenders Of The Faith
2. Sin After Sin
3. Ram It Down
4. Stained Class
5. Sad Wings Of Destiny
6. Turbo
7. Screaming For Vengeance
8. Painkiller
9. British Steel
10. Rocka Rolla
11. Killing Machine
12. Point Of Entry

Leuk album! Lekker fel en energiek en... verder niet zoveel eigenlijk. Het mag duidelijk zijn dat Judas Priest hier profiteert van een nieuwe drummer die zichzelf wil bewijzen. Vooral de titeltrack is weergaloos ingespeeld, maar daarna begint de constante dubbele bass al vrij snel te vervelen. Verder is de productie voller en zingt Halford feller dan we van hem gewend zijn. Het is alsof iedereen na Ram It Down de band gesmeekt heeft om meer hardere en snellere tracks, zoals het nummer Ram It Down. Nightcrawler en A Touch Of Evil vind ik nog best goed, maar de rest is me eigenlijk gewoon te simpel. De productie krikt dat niveau nog iets omhoog, maar dichter bij de jubelstatus kan ik niet komen.


Tussenstand:
1. Sad Wings Of Destiny
2. Defenders Of The Faith
3. Sin After Sin
4. Ram It Down
5. Stained Class
6. Screaming For Vengeance
7. Turbo
8. Painkiller
9. Rocka Rolla
10. British Steel
11. Killing Machine
12. Point Of Entry

Voor mij hoort Painkiller samen met Sad Wings of Destiny, Sin After Sin, Screaming for Vengeance en Defenders of the Faith tot de favoriete albums omdat élk nummer heel goed is. Maar iets meer variatie en contrast op Painkiller was inderdaad welkom geweest.

Het gekozen geluid van "Painkiller" doet me wat denken aan het Crimson Glory album "Transcendence". Dus: keihard droog drumwerk met evenzo droge gitaarmuren die strijden om de frontpositie. Alleen daar waar Crimson Glory veel meer dynamische composities had, is het bij Priest op dit album vooral vaart en geweld. Maar dat zou ik ook niet anders willen eigenlijk! Judas Priest en subtiliteit vind ik ook niet per se nodig in het jaar 1990, vlak voordat de hair metal aanpak helemaal niet meer mocht en het begrip 'metal' al opgeschoven was naar zware acts met van die onverstaanbare zang. Ik vind de bovenstaande kritiek op dit album pas echt passen bij nieuwste album. Ik ben dus benieuwd over een tijdje

Firepower vond ik vrij saai bij de eerste luisterbeurt, al kan dit straks alsnog veranderd zijn. Ik vind Transcendence in ieder geval ook een vele malen beter album dan Painkiller en raak daar ook niet vermoeid van het geluid. Wel toch iets anders dan Judas Priest voor mijn gevoel.

Toch geef jij het album een zelfde score als ik, dus echt heel enthousiast ben je er ook weer niet over?

"Transcendence" was een vergelijking qua verhoudingen van instrumenten tegenover elkaar in volume, niet zozeer de nummers of het geluid op zich, hoewel wel droog geproduceerd allemaal.

De score is nog uit de tijd dat ik wat uitkeken was op dit soort metal. Misschien moet ik het maar es verhogen naar een mooie 4

Dit is zeker een van de beste metal platen ooit gemaakt. Geen zwak nummer staat erop. Ze trekken met deze plaat alle registers open. De drums van Scot Travis zitten supervet in de mix zodat de double bass techniek optimaal naar voren komt. Het gitaartandem Tipton/Downing zijn geweldig in vorm.Wat een solo's en vette riffs halen ze uit hun gitaren! Dit is heavy metal van het puurste soort.

Mijn jaren als metalhead liggen al enige tijd achter mij, maar dit album kan ik nog steeds wel waarderen. Samen met Cowboys from Hell van Pantera was dit het eerste metalbum dat ik ooit kocht en ik heb er nooit spijt van gehad. Na het slappe Turbo en het ongeinspireerde, iets betere Ram It Down werd het hoog tijd voor Priest om met een sterke plaat voor de dag te komen.

De band trekt flink van leer en klinkt feller dan op welk willekeurig voorgaand album. Het titelnummer dendert als een sneltrein voort, waarna met songs als All Guns Blazing, Leather Rebel, Metal Meltdown en One Shot at Glory het hoge niveau gehandhaafd blijft. Zelfs de ballade (heeft meestal niet mijn voorkeur) Touch of Evil is uitstekend.

Samen met Defenders of the Faith is dit het beste album van Priest, zonder zwakke composities: 4*.

Als je dit album op Spotify luistert, komt de albumcover tot leven

Veruit de beste Priest, die veel sneller en agressiever klinkt dan hun eerdere albums. Deze klinkt ook minder gedateerd dan veel van hun andere albums. Het titelnummer is met recht een van de beste metalnummers ooit, al hoor ik de cover van Death nog net iets liever.

Neeee, dat is echt een totale misser.

Ik viel daarnet toch eventjes van mijn stoel toen ik zag dat Painkiller uit 1990 is, ik had dit eigenlijk heel wat ouder geschat. Niet dat het verouderd klinkt, eerder gewoon dat ik dacht dat de glorieperiode van Judas Priest meer in de jaren '70 a jaren '80 lag. Het maakt verder gelukkig niets uit aan het feit wat voor een geweldig album dit is. Het was indertijd mijn eerste Priest plaat die ik luisterde en ik had het gevoel dat ik meteen de hoofdvogel in hun carrière had afgeschoten. Albums als British Steel en Defenders of the Faith trek ik heel wat minder, maar op Painkiller is bitter weinig op aan te merken. De titeltrack is legendarisch door die strot van Halford (dat viel toen op Graspop 2008 wel lelijk tegen) maar ook nummers als Hell Patrol en Leather Rebel zijn geweldig te noemen. Merkwaardig genoeg staat één van mijn favoriete tracks niet op het initiële album. Living Bad Dreams werd wel opgenomen tijdens de sessies die uiteindelijk tot het album zouden leiden, maar werd om een mij onduidelijke reden geskipt. Gelukkig dat het nummer werd toegevoegd aan de remaster van 2001, die live versie van Leather Rebel daarentegen vind ik een beetje nutteloos. Dat komt ook wel een beetje omdat ik het sowieso vrij nietszeggend vind om één live nummer als extra toe te voegen.

Halfweg de jaren tachtig bracht Judas Priest het album Turbo uit. Achteraf bekeken niet zo'n heel vreemde eend in de bijt maar toch een teleurstelling voor veel fans omdat het een groot glamgehalte had. De opvolger Ram It Down overtuigde ook niet echt. De beste tijd leek dus voorbij voor Judas Priest. Maar toen Dave Holland de stokjes doorgaf aan de jongere Scott Travis blies dat de band nieuw leven in. Voor het eerst werd er dubbele basdrum gebruikt en elk spoortje van glamrock werd er uit geknald. Judas Priest verraste vriend en vijand. Het was meteen duidelijk dat Painkiller bijzonder was. En vandaag blijkt het zelfs het hoogtepunt in hun discografie te zijn.

Het titelnummer en Metal Meltdown vind ik buitencategorie en All Guns Blazing heeft zo'n alles overtreffende solo, maar voor de rest raak ik niet bijzonder in extase van het songmateriaal en Night Crawler en A Touch of Evil neigen naar te vaak gehoord door plaatsing op Metal Works; een van mijn oudste en meest gedraaide CD's. Voor mij dus gewoon een goed album, Painkiller. Val dan ook onder de fans die Turbo omarmden.

Das toevallig. Metal-Works was één van de eerste metal-cd die ik heb echt zelf heb gekocht (in die tijd waren het vooral copy’s op cassette bandjes).

In februari 1995 heb ik Metal Works aangeschaft en tot 2003 cassettebandjes in gebruik gehad. Metal Works heeft dat intro van Metal Meltdown niet. Kwam ik pas later achter dat er een intro bij hoort. In ieder geval het snelste wat de heren opgenomen hebben, dat out of control wordt volledig waargemaakt. Men gaat tekeer als nooit tevoren. Idem voor Painkiller zelf. De rest van de nummers zouden echter niet bijzonder hoog eindigen als ik een Priest top-zoveel zou maken.

Interessante bevinding. Ik kan me er ergens wel in vinden. Tegelijkertijd is dit wel met voorsprong mijn favoriete album van de band. De andere toppers uit hun catalogus hebben misschien wat meer hoge hoogtepunten dan deze, maar ook meer nummers die mij weinig tot niets zeggen. Deze plaat opent daarentegen met het, naar mijn mening, beste Priest-nummer aller tijden en houdt daarna een constant hoog niveau aan tot de laatste noot van One Shot at Glory.

De eerste keer dat ik deze plaat draaide , stond ik er wat argwanend in. Dat kwam voornamelijk door de voorganger ram it doen, die ik tamelijk zwak vond. Maar allemachtig wat werd ik van me stoel geblazen toen de drums begonnen te rammelen op painkiller! Van verbazing en door de energie van het nummer. Wat ik hier hoorde was geen heavy metal meer, gewoon speed metal. En die briljante gitaar solo’s , ik was gelijk verkocht. Maar ook nummers als hell pratol, night crawler en between the hammer An the anvil vind ik fantastisch. Afluister one shot a glory wil ik ff extra aandacht geven, wat en parel. Nee hier bewezen de mannen na en dipje met ram it down dat er totaal nog geen sprake we van slijtage! Zoals Rob zelf altijd zeg : The priest is back. Deze zomer heb ik ze nog opgezocht in 013, jammer dat er geen originele gitarist meer bij was, maar rocken deed het zeker nog na 50 jaar heavy metal!