Opeth - Damnation (2003)

En niet te vergeten: die mellotron, die hartverscheurende mellotron. Schitterend. Ik ben werkelijk verliefd op dat instrument.

Op cd komt dit album toch nog wat beter tot zijn recht, omdat het dan ononderbroken als een geheel beluisterd kan worden. Dat komt de beleving echt ten goede.

Dat was me nog niet eens opgevallen. Maar ik heb zelden zo'n kraakhelder geluid gehoord en bijvoorbeeld de snaren van de gitaren horen kraken als op dit vinyl. Dat is echt magnifiek gemaakt.

Maar dat heeft alles te maken met de goeie productie op zich. Je hoort die details ook wel op cd hoor.

Ik heb nog nooit krakende snaren gehad. Bedoel je niet dat je de vingers over de snaren hoort schuiven? Dat komt vaak voor, zeker bij akoestische gitaren.

Dan moet het dat zijn.
Het was ook meer beeldspraak.

Vind dat altijd wel mooi. Net zoals je Gillian Welch wel eens hoort bewegen of slikken. Een plaat klinkt dan echter, authentieker.

Mijn eerste kennismaking met Opeth en ik weet het eigenlijk niet.
Ik hoor begaafde muzikanten mooie liedjes spelen, maar ik vind het ook wat klinisch.
Van mij mag er meer dynamiek n=in.

MIsschien nog even wennen

Dit was het rustige Opeth-album, zonder grunts en ook met een stuk minder dynamiek. Als je niet bij voorbaat voor wat keelklanken terugschrikt, heb je aan Blackwater Park, Deliverance of Ghost Reveries een representatievere kennismaking.

Daar zal ik er dan ook nog eens 1 een kans van geven.
Bedankt voor de tip.

Alles is een beetje in hetzelfde gelijkaardige gezapige sfeertje, maar het is wel erg mooi. De opener is wel duidelijk de uitschieter, wat een nummer.

Dit album is al sinds de eerste luisterbeurt rond 2007 een van mijn meest favoriete albums. Stilte en melancholie in al zijn eenvoudige pracht. Er zijn zoveel genietbare stukken waar mijn nekharen recht van overeind gaan staan. Om wat te noemen: het gitaarstuk in Windowpane rond 5:10 is één van de meest mooie stukken muziek ooit voor mij. Of de prachtige zang in To Rid the Disease na 2:35... Het bezwerende spel in Closure op 2.30.
Kan er eigenlijk eindeloos over praten. Een tip is om met het tekstboekje erbij te luisteren, het zijn verschrikkelijk mooie teksten. Dat er ooit zoiets moois en puurs uit een metalband is gekomen is mij nog steeds een raadsel, maar wat ben ik ze in godsnaam dankbaar voor dit schitterende meestwerk.

Gone through days without talking
There is a comfort in silence
So used to losing all ambition
Struggling to maintain what's left

Once undone, there is only smoke
Burning in my eyes to blind
To cover up what really happened
Force the darkness unto me

Zeer genietbaar inderdaad. Het zit vol prachtige melodieën, zangstukken en intermezzo's. Het slot van Closure is mijn favoriet, maar het is moeilijk kiezen van deze schaal vol delicatesses. Wat ik stiekem ook wel erg mooi vind, is het gezwiep van de vingers over de snaren. Je zou bijna zeggen dat de band direct naast je zit te spelen.

Inderdaad kraakhelder opgenomen. Ik weet eigenlijk bijzonder weinig over dit album als het gaat om het thema of de achterliggende reden. Waarom maakte ze na Blackwater Park opeens dit album?

Het was oorspronkelijk de bedoeling dat Damnation en Deliverance samen verschenen als een tweeluik, waarbij op Damnation geen grunts te horen zijn en Deliverance als contrast het harde werk zou bevatten. Maar dat plan ging uiteindelijk niet helemaal door. Damnation verscheen pas een jaar later.

Eind vorig jaar werden de albums echter alsnog samen als een geheel uitgebracht. klik.

Beetje vijgen na pasen als je het mij vraagt maar voor wie de albums nog niet had is het wel een mooi pakketje.

Dankjewel Kronos. Ik len Deliverance niet, heb hem gek genoeg wel in de kast staan. Ooit aangeschaft maar nooit de tijd voor gehad. Lijkt me een diepduister contrast als Damnation de 'zachte' levering is. Toch maar eens proberen, kan Watershed en Blackwater Park zeker waarderen. Daarna werd het slechter en slechter met Opeth.

Ik denk met Pale Communion dat Opeth makkelijk het niveau haalt van Blackwater Park of Still Life.

Dat, en dan ook nog Ghost Reveries. Topalbums wat mij betreft.

Dit album recent nog gedraaid in de auto in Noorwegen op een regenachtige dag. Heeeeerlijk...

Wat een prachtig mooie plaat is dit toch!

Dit lijkt me wel de opmaat voor de latere Opeth albums. Alleen wordt daar nog wat afwisseling gemaakt met wat steviger werk. Deze kabbelt sfeervol door en de hand van Steven Wilson is misschien iets te nadrukkelijk aanwezig? De typische zang van Akerfield die graag een halve toon zakt bij langere uithalen lijkt wel een beetje zijn handelmerk te worden. Vergelijken met Scorceress kon toen nog niet, maar nu wel, en ik geef toch de voorkeur aan de laatste. Maar ja, dat is slechts mijn mening, vandaag dan, ook nog eens.

Volgens mij is Scorceress een heel ander album. Bestaat vooral uit stevig werk. En het rustige gedeelte is veel experimenteler dan de eenvoudig opgebouwde nummers op Damnation. Ook slechts mijn mening natuurlijk.

Het is een rustige plaat en zonder grunts en daarmee is de enige vergelijking met het recentere werk gevonden. Verder staat deze plaat mijlenver van Heritage en latere platen.

Van de vier "rock"albums (aldus hier op de site naar mijn mening juist geclassificeerd) van Opeth is dit de eerste en valt bij de metal kant liefhebbende fans vaak beter in de smaak dan Heritage (ok, snap ik) maar ook de laatste 2. Ik heb na het beluisteren van Damnation nog niet ontdekt waarom eigenlijk. Misschien komt het nog, wie weet.

Ik reken Damnation niet tot dezelfde categorie als Heritage, Pale Communion en Sorceress, omdat ze ook onder de noemer 'rock' vallen. Met die drie laatste albums is Opeth weer een nieuw hoofdstuk begonnen dat vrij naadloos aansluit op Watershed.

Damnation is het eerste en meteen laatste ingetogen rockalbum, deel uitmakend van het tweeluik met Deliverence. Een eenmalig iets (voorlopig toch). Daarna zet Opeth de weg gewoon weer verder met Ghost Reveries en Watershed.

Orchid en Sorceress zijn twee heel verschillende albums, maar men is daar stap voor stap tot gekomen. Damnation is hierin het enige uitstapje. Al verbreekt het de samenhang niet, want zoals gezegd, verankerd aan Deliverance.

Ik snap je uitleg en voor mij dan helaas ken ik ze niet in chronologische volgorde. Maar dat deze op black water park na het hoogste aantal stemmen heeft verrast me wat, gezien het rustige karakter. De populariteit van de band was waarschijnlijk op een hoogtepunt destijds.

Met populariteit heeft het zeker te maken. Maar Deliverance uit dezelfde periode haalt toch minder stemmen. Het is juist vooral het rustige karakter van Damnation dat ook andere mensen aantrekt, die alleen dit album van Opeth kunnen waarderen. Liefhebbers van Anathema, Katatonia enz...

Damnation is jarenlang mijn favoriete plaat van Opeth geweest. Nu herovert Blackwater Park die positie, omdat het gewaagder en experimenteler is. Het wordt hoe dan ook krap in de bovenste regionen. Deliverance is iets minder stabiel dan deze, dus eindigt eronder.

Ik kan verder eigenlijk geen negatief puntje melden. Alles klopt hier. Alle nummers raken me, al zal ik Closure en To Rid The Disease als favorieten aanwijzen. Perfect plaatje voor dit seizoen. Lekkere sfeer die toch wel vrij duister is. Dat past goed bij de korter wordende dagen. Akerfeldt laat het grunten achterwege en klinkt daarmee kwetsbaar op heel mooie wijze. Voeg daar de prachtige melodieën aan toe, de kalmte en een instrumentbeheersing waar je u tegen zegt. Ik geniet er ook van dat je de vingers over de snaren hoort glijden. Damnation is nog altijd een meesterwerk. Less is more. Dit album is het bewijs.

Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Damnation
3. Deliverance
4. Still Life
5. My Arms, Your Hearse
6. Orchid
7. Morningrise

Deliverance was niet per se het 'harde' album van Opeth, maar Damnation is wel overduidelijk het softe album van de band. Maar verdraaid nog aan toe als het niet mooi is. Ik mis de grunts en blastbeats geen moment en kan niet anders dan wegdromen op de melancholische gitaarklanken en zoetgevooisde zangpartijen. Niet vreemd dat Steven Wilson hier ook aan mee heeft geholpen, de sound heeft wel iets weg van zijn solowerk en enkele Porcupine Tree albums, zij het hier met betere zang. Zeer spannend in al zijn rustgevendheid en compleet logisch dat het grote progpubliek hier toentertijd ook mee weg liep!

Tussenstand:
1. Blackwater Park
2. Damnation
3. Still Life
4. Deliverance
5. My Arms, Your Hearse
6. Orchid
7. Morningrise

Elke keer als ik dit album afspeel na een tijdje stofhappen, dan gaat bij mij een knop om. Rillingen, melancholie, overgave... Dit is een magisch album, dat een gevoel oproept dat ik niet kan beschrijven, maar met de 3 woorden net genoemd, samenhangt. Een bijzonder album.

Beetje saai en klinisch album van Opeth, teveel invloed van Wilson misschien, Porcupine Tree vind ik maar weinig aan en dit lijkt er wel wat op.
Opeth vind ik altijd mooi door de afwisseling tussen hard en zacht, en de spanning die dat oplevert, maar daar is hier geen sprake van. Uiteraard kan alleen rustige muziek ook mooi zijn maar hier vind ik het zo emotieloos.

Voor veel luisteraars was dit het enige album van Opeth dat binnen hun smaak viel. Bij mij duurde het juist lang voordat ik er mee weg was. Intussen vind ik het een mooi album. De emotie is er wel maar zit onderhuids.

Geen woord aan toe te voegen, helemaal mee eens.

Dit album heeft me ook wat tijd gekost om het te waarderen zoals ik het nu doe. Ik denk dat volwassenheid hier veel mee heeft te maken. Waar ik vroeger meestal naar Opeth greep om de harde stukken hun werk te laten doen, geniet ik nu minstens evenveel van hun zachte.

Waar ik in muziek altijd van blij word, is als het een emotie losmaakt. Waardoor ik het dan als ik die emotie voel, graag naar die albums luister.

Bij Damnation is die emotie eenzaamheid. Vorige maand tijdens de warme dagen kon ik niet in bed slapen. Wat een hitte! Dus dan maar partnerloos in de zetel beneden. En omdat ik toen nog steeds de slaap niet kon vatten, zette ik in een opwelling en nood aan wat rustige muziek Damnation op. Eigenlijk was een andere grote reden ook dat het duo Deliverance & Damnation op vinyl eindelijk mijn kant op kwam. Opeth collectie op vinyl is nu eindelijk volledig!

Wat dit album allemaal losmaakte op dat moment, ik ben er nog altijd niet helemaal uit. Ik hoorde prachtige muziek waarvan ik me weinig kon herinneren, die me echt alleen deed voelen. Niet als een slechte emotie, integendeel. Met m'n ogen dicht de soms keihard aankomende zachtheid en dreiging verwelkomen en het over me heen laten gaan. De 3.5* die ik hier had staan deden dit album zwaar tekort.

Oh, en van slaap vatten kwam toen ook niet veel in huis. Na deze ervaring dan maar een playlist op Spotify uitgezocht met klassieke muziek om zo zachtjes toch eindelijk in te dommelen.