menu

Opeth - Damnation (2003)

mijn stem
4,07 (457)
457 stemmen

Zweden
Rock
Label: Music for Nations

  1. Windowpane (7:45)
  2. In My Time of Need (5:49)
  3. Death Whispered a Lullaby (5:49)
  4. Closure (5:15)
  5. Hope Leaves (4:30)
  6. To Rid the Disease (6:21)
  7. Ending Credits (3:39)
  8. Weakness (4:10)
totale tijdsduur: 43:18
zoeken in:
avatar van Kronos
4,5
Zoals ik hier al schreef vond ik het eerst ook maar lauwe kost, deze plaat. Pas door de dvd Lamentations verschillende keren te bekijken dat ik alle nummers echt goed ging vinden.

avatar van Apieknar
Eerst vond ik dit helemaal niets, maar na wat meer luisteren vind ik hem eigenlijk best goed.

avatar van wizard
3,0
In mijn reis op Kronos’ bagagedrager door de discografie van Opeth, ben ik deze maand aangekomen bij Damnation. Tot deze maand was dat een album dat ik jaren geleden eens een paar keer geluisterd had, na deze maand zullen de mp3 stof gaan staan verzamelen op mijn hard schijf.

Mijn favoriete Opethalbums (Still Life, Blackwater Park, Deliverance) van alle albums die ik echt goed ken (dat is alles tot en met Damnation, hebben een aantal dingen gemeen: (1) goede productie; (2) complexe nummers; (3) afwisseling tussen harde en zachte stukken; (4) donkere sfeer.
Wat betreft het eerste punt, de productie, is er met dit album niks mis. Het album klinkt goed, zelfs beter dan het bij vlagen wat modderig klinkende Deliverance. Echter, productie is voor mij vooral een randvoorwaarde om van een cd te kunnen genieten. Slechte muziek met een goede productie sla ik graag over.
De meeste Opethnummers die ik ken, zijn behoorlijk complex. Veel verschillende riffs en overgangen. Op de eerste albums resulteert dat regelmatig in fragmenten die als los zand aan elkaar hangen, maar vanaf My Arms... worden het consistente nummers. Op Damnation is het andere koek: De nummers zijn een stuk simpeler, veelal gebaseerd op 1 of 2 ideeën of in het slechtste geval (Death wispered a lullaby)blijft het nummer hangen in een coupletje-refreintje-achtige structuur.
Gezien de opzet van dit album hoef ik uiteraard geen harde stukken te verwachten. Maar het neemt voor mij wel een deel van de spanning die de meeste Opethnummers in zich hebben weg.
Tot slot de donkere sfeer. Om Michael Åkerfeldt’s quote zoals door wouter30 hierboven neergepend maar eens te herhalen: “Only that its slightly mellow, doesn’t mean that it’s less evil.’ Voor mij heeft het ‘evil‘-gehalte van een nummer niets te maken met hoe hard het is, maar wel met de sfeer die geschapen wordt. En die donkere, evil sfeer, die mis ik hier bijna helemaal. To rid the disease is een positieve uitzondering. Het missen van de donkere sfeer ligt niet aan het feit dat er hier geen harde stukken inzitten, want op Harvest van Blackwater Park is het wel gelukt om een melancholische, sombere atmosfeer mee te geven . Waar het wel aan ligt? Ik denk aan 2 dingen. Ten eerste aan de te simpele structuur van de meeste nummers. Ten tweede aan de zang. Het was me op andere albums nog nooit echt opgevallen, maar nu Michael Åkerfeldt’s stem zo prominent naar voren komt op dit album, begon ik te merken dat zijn cleane zangstem me na een paar nummers wat tegen begon te staan. Hij zingt op Damnation vaak net een beetje te hoog. Ik krijg de indruk dat hij net genoeg moeite moest doen om zijn noten te halen, om de emotie in zijn stem te verliezen.

Kortom, dit album mist veel van de aspecten die ik goed vind aan een Opethalbum. Eigenlijk blijft er een tamelijk gewoon rockalbum over waarop de nummers vaak net een beetje te lang zijn. De betere stukken van Damnation zijn In my time of need, het instrumentale stuk in Closure en Hope leaves, dat mooi compact is gehouden. Hoogtepunt van het album is voor mij To rid the disease. De minste stukken muziek op dit album zijn voor mij het te simpele Death wispered a lullaby en Weakness, dat overkomt als een te lang uitgerekte intro voor een hard nummer dat nooit begint.

Ergerlijk slecht is het nergens, maar dit album weet me ook niet te raken. Ik wil het niet afzetten, maar ook niet opnieuw opzetten. Het is goed gemaakt maar niet meer dan dat.
Kortom, een typisch album dat ik 3 sterren geef.

Aangezien mijn 3 sterren een uitzondering zijn tussen alle 4’en, 4.5’en en 5’en hierboven, deze lange toelichting op mijn waardering. De meeste Opethalbums heb ik tot dusverre goed kunnen waarderen, maar het feit dat er Opeth op de hoes staat, betekent voor mij niet dat ik er automatisch een hoog cijfer op ga plakken.

3.0*

avatar van ricardo
4,5
Ik vind dit stylistisch een erg goed album. Een beetje Porcupine Tree, maar dan met een nog zwaarmoediger sfeer eigenlijk. Door deze heb ik Blackwater Park wel beter weten te waarderen dan ik voorheen deed, maar deze heeft een stuk meer mijn voorkeur dan de albums met grunts, al vind ik de grunts op Blackwater Park niet meer zo storend dan bij de eerste 3 luisterbeurten.

avatar van wizard
3,0
Nu je over Porcupine Tree begint...ik kan zelf niet oordelen, omdat ik niet genoeg Porcupine Tree geluisterd heb, maar een goede vriend van me (PT fan en Opethliefhebber) was van mening dat sinds Steven Wilson zich met Opeth is gaan bemoeien, beide bands qua songmateriaal en geluid naar elkaar toegetrokken zijn. En dat ze daardoor beide minder zijn geworden.
Nou is dat laatste natuurlijk zijn mening, maar voor mezelf weet ik dat ik de laatste paar Opethalbums steeds minder interessant ben gaan vinden. En Porcupine Tree ken ik niet heel goed, juist omdat de cd's die ik van hen geluisterd heb, me niet echt konden overtuigen. Daardoor had ik geen zin om me verder in die band te verdiepen. Dus voor mij komt die stelling niet onlogisch over.

avatar van Bravejester
4,5
Steven Wilson is een fan van Opeth en Michael Akerfeldt is een fan van Porcupine Tree dus het is niet zo gek dat ze elkaar beinvloeden ( beide zijn tenslotte in grote lijnen bepalend voor de composities en geluid van beide bands ). Maar ik vind dat er toch voldoende verschil in zit tussen het geluid van beide bands. Dit komt volgens mij ook omdat ze beiden een zeer breed interesse in muziek hebben.

Zelf vind ik in ieder geval de latere albums van Porcupine Tree over het algemeen boeiender dan het eerdere werk; 3 van mijn Pt-top 4 komt van na 2001. En zolang Steven Wilson nog niet gaat grunten is nog niet alles verloren... Ook vind ik van Opeth de albums Blackwater Park en Watershed en op een heel ander niveau Damnation ook de beste van hun.

In een recent interview van Steven Wilson werd nogmaals verteld dat het ( ooit ) te verschijnen album van deze muzikale grootheden ( de opnames schijnen al voltooid te zijn ) in ieder geval niet echt lijkt op beide bands. Misschien wordt het wel een soort kruising tussen de nog te verschijnen albums Grace For Drowning (Steven Wilson solo ) en Heritage ( het volgende Opeth album geinspireerd door jaren '70 prog en zonder grunts ).

Ik ben wel benieuwd welke Porcupine Tree albums jij dan beluisterd hebt die je niet ehct aanspraken...

avatar van Kronos
4,5
Duidelijke toelichting, wizard.

Het sluit wat aan bij mijn beleving van Damnation, voordat ik helemaal om ging na de dvd Lamentations enkele keren te hebben gezien. Die ervaring neem ik mee als ik de studioversie hoor, vermoed ik.

avatar van wizard
3,0
Dank.
Dat laatste lijkt me inderdaad logisch, aangezien muziek toch vooral met emotie te maken heeft. (Voor mij althans.) Dan zou het me verbazen dat indrukken die je ergens anders hebt opgedaan van de nummers die op dit album staan, je waardering voor dit album niet zouden beïnvloeden.

@Bravejester: ik heb The Incident op mijn computer staan. Die was me te lang om de hele tijd te boeien. Verder vermoed ik In Absentia te hebben gehoord. Tenminste, die hoes komt me bekend voor, maar het is te lang geleden om het je precies te kunnen vertellen. Wat ik me ervan herinner, is dat ik bij PT in het algemeen de muziek wel een paar nummers goed vond, maar het mijn aandacht niet vast kon houden, en dat de vocalen me net niet aanstonden. Het was degelijk, maar lag me net niet. Wellicht zou ik de band een tweede kans moeten geven, maar ik vrees dat het daar door tijdgebrek niet snel van zal komen.

avatar van ricardo
4,5
Dan zou ik Deadwing en Fear Of A Blank Planet ook maar eens een kans geven, want In Absentia moet je echt liggen, maar is het eerste Porcupine Tree album met metal invloeden erin, maar wijkt van de laatste 4 het meeste af t.o.v deze vind ik. The Incident klinkt mij teveel als een herhalingsoefening van eerder werk in de oren, maar dan minder boeiend.

avatar van Sinnerman
Erg mooi. Ik hoor Queensryche, Pink Floyd en Moody Blues. Heerlijk om bij te relaxen.
Zal toch eerder Blackwater Park opzetten omdat dat een stuk energieker is. Niettemin een uitstekend album.

Hunter
Een van de beste Opeth platen allertijden (voor mij in ieder geval)

Ooit aangeraden gekregen van 'n muziekleraar van me en bij vlagen doet deze plaat nog heel veel goeds, indien je in de mood bent dan.

Zeker Death whisperes a Lullaby en To Rid the Disease zijn fantastisch gedaan.

ForzaRob
Hoe gaat deze plaat is, ik mis gewoon de grunts. Grunts horen bij Opeth, dit is meer een duistere versie van Porcupine Tree.

Stijn_Slayer
Ik had me van tevoren niet ingelezen over dit album. Na een minuut of drie begon ik me als gevolg af te vragen wanneer het distortionpedaal ingetrapt zou worden en wanneer de grunts in zouden vallen.

Niet dat ik er problemen mee heb dat de metal achterwege wordt gelaten. Damnation is meer prog met jazzinvloeden. Het energieke, harde geluid dat ontbreekt wordt vervangen door een nog sferischer karakter dan voorheen. Het leidt er vooral toe dat de bassist (met smaakvolle baslijnen) de aandacht wat makkelijker naar zich toe kan trekken. De rest van de band klinkt er niet echt minder prominent aanwezig door. Ik hoor op 'In My Time of Need' wel wat van de vroege King Crimson terug, en in het leadgitaarwerk hoor je soms inderdaad een vleugje Pink Floyd.

Verder heb ik het gevoel dat Mikael Åkerfeldt hier qua zang meer op zijn gemak is. Hij klinkt erg relaxed en zelfverzekerd.

avatar van kobe bryant fan
3,0
Een vermakelijke Opeth maar ik hoor toch liever een Opeth plaat met grunts erin.
Die cleane zang van Mikael gaat al snel vervelen ook de muziek is niet zo spannend als op Blackwater Park ( dat is de enigste buiten deze die ik al gehoord heb)
Maar vermakelijk is deze wel daarom een krappe 3,5*.

avatar van ricardo
4,5
Voor het eerst beluisterd nu met sennheiser dopjes met noise canceling erin, en dan openbaart dit album zich pas echt. Dit is er echt eentje voor fijnproefers. Het gitaarspel klinkt ook zo verdomde lekker op deze plaat. Beslist een dik verdiende 5* nu.

avatar van ricardo
4,5
Heb dit album de afgelopen tijd erg veel gedraaid en blijft gewoon super. Heb hem nu toch ook maar een welverdiende plaats in mijn top 10 gegeven.

God, nee, dit wordt hem ook niet, nee Opeth en ik, definitief niks, geen grunts, maar wel een ontzettend slaapverwekkende melodramatisch gezapige zang die me enorm irriteert

Never mind, genoeg goeie muziek te over

avatar van Gloeilamp
4,5
Wat blijft Hope Leaves toch een fantastisch nummer, overigens geen enkel minder nummer op dit Damnation

avatar van stoepkrijt
4,5
Dit album heb ik al een paar keer gedraaid zonder dat ik er echt aandacht aan heb besteed. Wat me wel meteen opviel was de rustige, sfeervolle en melancholische klanken die je in elk nummer terughoort.
Zojuist heb ik me eens in dit album verdiept en de songteksten eens meegelezen. Wat zijn die prachtig! De muziek (die in eerste instantie soms wat saai overkwam) valt nu helemaal op zijn plaats, omdat het perfect aansluit bij de teksten. Het vormt één grote kluwen van weemoed, melancholie en somberheid. Mooi hoor.

Hunter
Nog steeds (voor mij) de beste Opeth plaat die er is, ook omdat ze opeens uit de metalhoek stappen en zo'n plaat maken. Lef!
En verdomde goed ook nog.
5

avatar van Leptop
4,5
Ongelooflijk sfeervol album, verrassend qua stijl als je een andere Opeth gewend bent, maar daardoor juist zo bijzonder. Dit kun je zelfs niet-metalfans te luisteren geven. Wel even bij vertellen dat dit geen referentie Opeth is

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
Nadat ik een vriend aan Porcupine Tree had geholpen, hielp hij mij aan dit album dat hij vanwege de Steven Wilson-link had opgepikt. Onze overeenkomst is verder dat we geen van beiden fan van grunts zijn; ons verschil is dat híj dit een prachtig album vindt terwijl het voor mij gewoon net niet bijzonder is. Het gaat zo ook wel èrg op PT lijken. Niet slecht, maar gewoon niet erg bijzonder; ik sta er helemaal open voor, maar de vonk wil maar niet overspringen, hoe degelijk de muziek ook is en hoe sfeervol het ook allemaal klinkt.
 

avatar van Leptop
4,5
BoyOnHeavenHill schreef:
Het gaat zo ook wel èrg op PT lijken. Niet slecht, maar gewoon niet erg bijzonder;
 


Dit bedoelde je vast niet zo letterlijk, of wel...

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
Nee, die twee zinnen horen los van elkaar, het eerste impliceert inderdaad niet het tweede...

avatar van Leptop
4,5
Zitten we wat PT betreft op 1 lijn!


avatar van deric raven
3,5
Dit klinkt wel heel anders dan Blackwater Park.
Persoonlijk heb ik meer met de stijl van Damnation.

avatar van Mindscapes
4,0
deric raven schreef:
Dit klinkt wel heel anders dan Blackwater Park.
Persoonlijk heb ik meer met de stijl van Damnation.

Zeker ook eens Heritage proberen dan
En Mikael's samenwerking met Steven Wilson: Storm Corrosion. Beide zijn wel ook nog sterk verschillend van Damnation, maar ik benieuwd wat je ervan vindt.

avatar van deric raven
3,5
Heritage; volgens mij lag die ook goedkoop bij Saturn.
Ik zal de volgende keer eens kijken.

avatar van west
4,5
Wat klinkt deze plaat mooi op 180 gram vinyl via de Sennheiser! Prachtige sfeervolle trieste melancholische muziek. Dit keer dus geen grunts, alleen mooie cleane zang en vooral uitstekend veelal rustig gitaarspel.
De muziek en de trieste teksten vormen een prachtig geheel. Alle songs zijn fraai en sfeervol, alleen de 2 slotnummers zijn net wat minder bijzonder. De productie is kraakhelder, je hoort ook alle details erg goed. Een juweel van een plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:17 uur

geplaatst: vandaag om 11:17 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.