Man, wat blijft dit toch een fabelachtig mooie plaat. Ik had hem al een tijdje niet gehoord, een half jaar toch zeker al niet meer. Vanavond heeft Watson me wederom weten te betoveren
Met zijn stem, met zijn piano, zijn artistieke fratsen, zijn bezieling, zijn muzikale prestatie tout court.
Een absolute favoriet aanwijzen op deze plaat is bijna een onmogelijke opdracht. Hij staat namelijk vol met toppers..
Slip into Your Skin is een zo ontzettend lief nummer.. zweven, walsen, dromen, vertederd glimlachen, dat ga ik van dit nummer ; de ingetogen pianoballad The Great Escape is prachtig ; het uplifting Luscious Life met zijn Buckley-achtige uithalen.. ; Man Under the Sea.. wat mooi..
Dan ook nog Giver. Misschien wel het allermooiste nummer voor mij. Het heeft iets geruststellends (met zijn heerlijke percussie), en beangstigends tegelijk..
"
Is it just me or do you feel a little strange? Is it just me or do you feel a change?"
"
Don't be a fool, dont be afraid, Nothing's really ever supposed to last"
Of het nu de hoge beurskoers van je aandelenpakket is, of de liefde en het leven in het algemeen.. It simply isn't supposed to last. Een confronterende gedachte die mij stof tot nadenken bood.
En dan heb ik het nog niet over Drifters, The Storm, Weight of the Wor... U snapt mijn punt wel
Dit is een topcd van voor tot achter.
Ik hoop dat de volgende cd weer iets moois mag worden. En wanneer Patrick en co weer komt spelen in Nederland ben ik er weer bij