menu

Patrick Watson - Close to Paradise (2006)

mijn stem
4,02 (451)
451 stemmen

Canada
Pop / Rock
Label: Secret City

  1. Close to Paradise (5:02)
  2. Daydreamer (4:34)
  3. Slip into Your Skin (3:37)
  4. Giver (3:27)
  5. Weight of the World (4:40)
  6. The Storm (3:12)
  7. Mr. Tom (2:48)
  8. Luscious Life (3:09)
  9. Drifters (4:27)
  10. Man Under the Sea (3:29)
  11. The Great Escape (3:07)
  12. Sleeping Beauty (5:33)
  13. Bright Shiny Lights (2:34)
totale tijdsduur: 49:39
zoeken in:
5,0
Na één maal luisteren lijkt het wel duidelijk dat dit een meesterwerkje is. In m'n hoofd zitten er al 4,5 sterren, zal hem nog een paar keer moeten luisteren om te zien of ie dat ook volhoudt, aan de reacties hier te zien in ieder geval wel. Wat een genot! Veel ongewone deuntjes en ongewone wendingen in liedjes, zonder dat het irriterend werkt. Erg gaaf!

avatar van owiej
5,0
dit is echt een geniale plaat.. erg vernieuwend met een dromerige zang.. de drummer is trouwens wel enorm veerzijdig.. ik heb ze live gezien en hij doet gewoon alle percussie

4,0
De herfst is in aantocht. Geen beter moment voor Patrick Watson. De nieuwe ligt al in de winkel, maar ik verbaas me nog steeds vol overgave over Close To Paradise (2007).

Hier kun je geen etiket op plakken. Okee, die stem lijkt op Jeff Buckley, de muziek knipoogt voortdurend naar Sufjan Stevens en het pianospel houdt het midden tussen de romantiek van Chris Martin en het hogeschoolspel van Tori Amos. Al moet de band ook gewoon fan van The Beatles zijn geweest.

Ik schrijf bewust de band, want Patrick Watson is de officiële bandnaam. Frontman Partrick Watson himself (vocals, piano) doet het samen met jeugdvriend Simon Angell (gitaar), Mischka Stein (bas) en Robbie Kuster (drums).

Ze hebben laks aan de wetten van het klassieke popliedje. Pop, klassiek, jazz en bossanova smeden ze tot één dromerig, sfeervol geheel, en ze goochelen net zo lief met traditionele instrumenten als met een batterij elektronica. Dat levert een onaardse plaat op, boordevol spookachtige momenten.

Het sprookje begint met de titeltrack, Close To Paradise, een song die op Coldplay-achtige wijze aanvangt, maar gaandeweg steeds meer van de obscure Patrick Watson methode prijsgeeft.

De mysterieuze klanken van Daydreamer doen denken aan de openingsscène uit een David Lynch-film, zo'n huiveringwekkende thriller met de bossen van New England als decor. Watson's stem wordt achtervolgd door zingende geesten en spooky geluiden.

Weight Of The World is ook zo'n nummer waar alle registers opengaan. Zitten we nu in een Parijs cafeetje of in het sprookjesbos? Luister maar eens.

Eigenlijk staat Close To Paradise vol met dit soort nummers. Drifters, The Storm en Luscious Life mogen zeker genoemd worden. Maar deze eigenzinnige plaat lijkt niet voor iedereen weggelegd, daar zijn de muzikale hersenspinsels van Patrick Watson niet down to earth genoeg voor.

Enigste manco is het ontbreken van enkele gewone liedjes, nummers die voor wat lucht en tegenwicht zorgen. Giver en The Great Escape komen in de buurt, maar laten we eerlijk wezen. Patrick Watson is geen singles band. Deze muziek werkt niet op 45 toeren.

avatar van Hendrix4live
5,0
Prachtig album. Mooie experimentele muziek met een aantal kleine meesterwerkjes. Je zou het bijna Moderne Klassieke muziek kunnen noemen. Ik hoop graag nog meer te horen van Patrick Watson na hun twee (ja, je kunt het wel noemen) meesterwerken.

avatar van Dudeness
5,0
Lepel schreef:
I.... Ben ook erg benieuwd of de plaat volgend jaar nog geregeld gedraaid wordt door de de mensen die hier gejubeld hebben over Close to Paradise.


Ja hoor, en het blijft moeiteloos overeind....

avatar van Ramonr
3,5
Mr. Tom... Is dit nummer ooit in een film gebruikt ofzo? ik den dat nummer i.i.g ergens van.

Album vandaar voor het eerst opgezet. Ik ben benieuwd

Het begin van Daydreamer kan trouwens zo op het album Medúlla van Björk

Ravenous
Het nummer heeft wel wat weg van de soundtrack van Donnie Darko, wellicht dat je het daar van kent? Ik vind het een erg mooi nummertje hoe dan ook.

4,5
Prachtig dit, maar dat hoef ik niemand meer te vertellen... Ik ben er alleen nog niet uit welke ik mooier vind.... Deze of zijn nieuwe album... Live ook zeer bijzonder. Heb hem gezien in de Mezz en dat was een belevenis.

5,0
Wat een treurig arrogante review van dit album op Pitchfork zeg! Deze CD is zo verschrikkelijk meeslepend, perfect in ruis-explosies, rust, bombast en diversiteit... Experimentele kamerpop waarbij steeds een ander raampje opengaat en een frisse - doch heerlijke - wind door je heen waait. Fantastisch! Naar #1 in de mijn persoonlijke top 10.

avatar van Demolisher
5,0
Ramonr schreef:
Mr. Tom... Is dit nummer ooit in een film gebruikt ofzo? ik den dat nummer i.i.g ergens van.

Album vandaar voor het eerst opgezet. Ik ben benieuwd

Lijkt in de eerste halve minuut altijd op een deuntje dat vaak in de TV-serie Dexter terugkomt.

Die associatie heb ik er iig altijd mee.

Social_Mask
Slip into Your Skin ! Bloedmooi, wat sowieso een juiste verwoording is van dit album (misschien toch maar verhogen), maar dit nummer is toch een klasse apart!

Slip into your skin and spend a night, get outta mine
(...)
Be the blanket for my bones, be a place that I call home


Schitterend.

De Klever
Ajajaj.Het lijkt erop dat vanavond, met de koptelefoon het kwartje met Patrick Watson dan eindelijk gevallen is.

Raar, maar ik vind dit album goed in het verlengde van In Rainbows liggen van Radiohead. Ik moet zeggen dat dit minstens zo geniaal is.

Laat ik eens met 4 sterren beginnen...

avatar van Cor
4,5
Cor
Verhoogd naar 4,5****. Deze plaat is echt betoverend en sprookjesachtig mooi. En een zwak nummer heb ik nog niet kunnen ontdekken.

avatar van Timo-otje
4,0
Top album , lay back sfeertje en diversiteit ten top. Daarnaast wordt er door meneer Watson ook nog eens meeslepend gezongen die perfect past bij het geluid van het album. Een album om bij te relaxen zal ik maar zeggen maar ook muzikaal heeft het wat te bieden en het zijn zeker geen standaard nummers, zeker niet voor een singer-songwriter. Hij heeft er echt wat van proberen te maken waarvoor hulde , 4* voor deze dromerige plaat.

avatar van Madjack71
4,0
Ik vind dit Close to Paradise een dikke pak boeiender als opvolger Wooden Arms. Er gebeurt muzikaal genoeg om mij geboeid te houden en de nummers vind ik ook over het geheel beter. Mooie plaat.

avatar van Headphone1st
3,5
Op dit moment op de headphone Silent City van het album Just Another Ordinary Day van Patrick Watson .Kijk zo kan het ook..!

[quote="Timo-otje"ook nog eens meeslepend gezongen ..........maar ook muzikaal heeft het wat te bieden . [/quote]

Zoals meerdere luisteraars al opmerkten : Patrick Watson is een neuzelaar. Maar god wat ligt er onder dat stem-geneuzel een prachtig muzikaal tapijt met geslaagde inkijkjes in de muziek-cq film-geschiedenis . Want schatplichtig mag je Mr.Watson toch wel noemen. Is verder ook niks mis mee..

Het zal zolangzamerhand wel duidelijk zijn dat ik de stem als een muziek-instrument beschouw en als ik al die teksten hier lees wordt daar door velen anders tegen aange-luisterd. Zoals hierboven Timootje (sic).
Meeslepend zingen is geen kwaliteit ; je gaat meeslepend zingen als je de stem als instrument niet beheerst. Of uit effect-bejag.Timootje vervolgt dan met : "...muzikaal heeft het ook wel wat te bieden..." Duidelijk een anders-om redenatie.

Mijn conclusie ; Qua zang ver onder de maat , anderhalve ster ...maar daarentegen is het instrumenteel muzikaal bijna briljant meeslepend ....ik geef vier-en-een-halve ster...

avatar van Ronald5150
3,0
Dit is niet het genre waar ik normaal gesproken erg warm voor loop, maar "Close to Paradise" van Patrick Watson is een intrigerende plaat. Het is een divers palet van muziek geworden die vooral erg sfeervol is. Dromerige klanken komen uit mijn luidsprekers. Wat mij betreft een echte groeiplaat, waarbij je bij elke luisterbeurt weer iets nieuws ontdekt.

avatar van Noere
3,0
Demolisher schreef:
(quote)

Lijkt in de eerste halve minuut altijd op een deuntje dat vaak in de TV-serie Dexter terugkomt.

Die associatie heb ik er iig altijd mee.


Ja, en donnie darko.

avatar van Mark17
4,0
Dit jaar verliefd geworden op Love Songs for Robots en via die kennismaking doorgegaan met Just Another Ordinary Day en dit Close to Paradise. Ik kan niet anders dan concluderen dat Patrick Watson een zeer bijzondere band(artiest) is. In eerste instantie is het een onduidelijke mengelmoes van klassiek, pop en jazz. Na een tijdje ben je zo in vervoering geraakt door zijn breekbare stem en de prachtige klanken. Zwaar, zwaar onder de indruk.

avatar van Mausie
4,0
Mausie (crew)
Die overgang op 2:14 in Luscious Life, kippenvel over mijn hele lichaam Om vervolgens weer op te bouwen tot een kakofonische climax, geniaal nummer.

avatar van Melodic Fool
5,0
Wauw, wat is dit..? Ben nu al blij dat ik dit ontdekt heb, hoewel op dit moment nog maar aan mijn tweede luisterbeurt toe ben. Ik 'voelde' bij de eerste namelijk meteen dat hier iets in zit waar ik nog wel even zoet mee ga zijn.
Ik weet niet wat het is, maar die vreemde instrumentatie, akkoordgebruik en counterpoints overal; ik lees dat men het 'laidback' vindt etc. of misschien maar geneuzel; Ik weet niet of het aan mij ligt, maar ik hoor veel meer dan dat en het klinkt op het tempo na helemaal niet laidback in mijn oren.
Dromerig weliswaar, maar er wordt qua flink met mijn emoties gespeeld op een manier die helemaal niet laidback is. Ik vind het eigenlijk vrij onrustig en duister allemaal, op een subtiele wijze weliswaar. Ik moet bekennen dat ik nog geen woord gehoord heb wat hij zegt, dus ga ik me later nog op de teksten focussen. Hopelijk wordt dat geen domper Maar dit raakt mij diep en ik heb nog geen idee hoe of waarom.. Al is het wel zo dat ik wel een wat gevoelig typ ben haha .
Ik begin met een 'veilige' 4* maar die gaat waarschijnlijk wel omhoog.

Lachende derde
Melodic Fool: ik had exact jouw gevoel toen ik dit album in 2006 voor het eerst hoorde. Wat een mysterieuze prachtplaat. En hij blijft raken. Ook 13 jaar na dato.

avatar van aerobag
3,5
De basisingrediënten zijn prima op orde bij Patrick Watson; Een fijne zangstem, een neusje voor dromerige ambiances en mysterieuze melodieën, levendige composities met uitgebreid arsenaal aan instrumenten. Watson probeert sommige nummers wat extra venijn mee te geven, wat voor een fijne afwisseling zorgt tussen de zweverige nummers. Toch mis ik wat vernuftigheid in de songwriting, een extra dimensie, waardoor het album nét wat meer opvalt tussen zijn collega’s. Soms is het juist wat te soft, dan weer iets te rommelig. Nog steeds een fijne luisterbeurt, er was wat meer uit te halen voor mijn gevoel.

avatar van Droombolus
4,5
Damaals maandenlang bijna niet weg te krijgen uit de spelert en vandaag een prettige herkennismaking.

Waar ik bij andere schijfjes uit de naughties ( bij de riesurtsj voor m'n 2 jaarlijkse top-30 lijstje ) op een ontnuchterende "was dat nou echt een fave" douche getrakteerd wordt, blijkt Close To Paradise de tand des tijds prima doorstaan te hebben en springt-ie vrolijk naar #1 in de prille tussenstand.

Gast
geplaatst: vandaag om 01:12 uur

geplaatst: vandaag om 01:12 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.