Iron Maiden - Piece of Mind (1983)

Inderdaad Mike, ik kan zelfs wel nummers van de platen met Blaze erg waarderen. Nou ja, volgend jaar mogen we weer naar ze toe!

Nou een hele plaat met Blaze wordt moeilijk, live stal de beste man wel mijn hart, wat een inzet en sympathieke vent!
Maar nu nog naar Maiden gaan wordt moeilijk, helemaal als ze weer een stadion concert doen, heb ik niet echt veel zin in.

Verschillend, maar wel te vergelijken. Nicko's sound is herkenbaarder. Verder vind ik 'm op de studioplaten te gek, en live een drama.

Dat komt ook aardig overeen met mijn beleving

Okay de 2e met Bruce en deze heb ik eigenlijk nooit geluisterd, want ken slechts 3 nummers. Voor mij zal dit nooit dezelfde impact hebben als de voorganger.
Revelations is een leuke ontdekking en daardoor wordt het merendeel van de punten gescoord op de eerste helft van de plaat. Vanaf Still Life valt er niet heel veel meer te beleven, al smaakt Sun and Steel me stiekem toch erg goed.

1. The Number of the Beast
2. Piece of Mind
3. Killers
4. Iron Maiden

De plaat waarmee ik Maiden leerde kennen als 17 jarig jochie was meteen verkocht, en gelijk meerdere albums aangeschaft. Number of the beast, Peace of mind, powerslave en somwhere in time, zijn wel mijn favoriete Maiden platen. Maar deze blijf toch omdat het de eerste was, iets extra’s hebben.

In mei 1983 deed ik eindexamen. Halverwege die maand verscheen Piece of Mind en mijn muziekmaatje van school zou ‘m gaan kopen. Hij nodigde mij kort na de examens uit voor een donderdag om de plaat bij hem thuis te komen beluisteren. Dan waren zijn ouders een avondje weg en konden we het album in de huiskamer beluisteren op de grote installatie.
Beiden hadden we een zomervakantiebaantje genomen om voor een grote installatie te sparen. Hiervoor hadden we catalogi van diverse merken op de kop getikt mét prijslijsten. Ik schatte circa f 2000,- nodig te hebben voor een platenspeler, cassettedeck, radio/versterker en losse audioboxen. Speciaal hiervoor waren we op een vrijdagavond naar de plaatselijke electronicazaak getogen, waar we diverse speakers zouden testen.

Dankzij een tip uit de Consumentengids had mijn maat hiervoor The Number of the Beast meegenomen, omdat je immers van bekende muziek weet hoe die dient te klinken. Luid klonk de plaat door de winkel, wat de eigenaar prima vond. 'Echt gaaf’ vonden we dat, onze muziek in de winkel! Ik geloof dat hij ook nog een AC/DC met Bon Scott bij zich had, die vervolgens werd gedraaid. In een dorp als het onze leverde dit de winkel goede mond-tot-mondreclame op, twee tienerjongens die een half uurtje luid allerlei boxen uitprobeerden. We kwamen uit op het hetzelfde paar, een Philips.

Die luisterervaring was inmiddels achter de rug, net als de eindexamens. Overdag werken, in afwachting van het verlossende zak/slaagtelefoontje van de mentor en ondertussen genieten van enkele schoolloze maanden. Met nu: de nieuwe Maiden!
De avond was zomers en aangenaam warm. Fluitend moet ik op de fiets zijn gestapt voor een tochtje van hooguit vier minuten. In zijn huiskamer volgde een biertje, waarna de klaphoes (een primeur voor deze band, een prachtige bovendien!) in mijn handen werd gedrukt en de versterker van zijn ouders op hoog volume werd gedraaid.

Het vertrek uit Iron Maiden van drummer Clive Burr, het jaar ervoor, had ons verbaasd. Hoe kon je zo’n goede drummer laten gaan? Bij de knallende drumrolls in het intro van Where Eagles Dare keek ik mijn maatje aan, goedkeurend knikkend. Het was alsof de groep hiermee aan de fans wilde laten weten een meer dan adequate vervanger te hebben gevonden.
Hij heette Nicko McBrain, maar we namen aan dat hij eigenlijk McBrian heette en dat zijn achternaam op de hoes een knipoog was naar zowel albumtitel Piece of Mind als de hersenen op de hoes. Dat vonden we toch grappig!
McBrain bleek inderdaad van wanten te weten. Van zijn vorige band, de Franstalige groep Trust, waren we nooit onder de indruk geweest als hun muziek op de radio in Stampij klonk, maar op de albumopener bewees hij meteen zijn kunnen.

Het bleek alweer een fantastisch Maidenalbum te zijn. In combinatie met de fraaie hoes maakt deze nog altijd meer indruk op mij dan de voorganger, wat 'm zit in de sterke muziek.
De A-zijde muntte niet uit in hoge snelheden; pas op het laatste nummer wordt het gaspedaal even goed ingetrapt. Maar ieder nummer was briljant. De genoemde opener bevat inventieve breaks en een geweldige groove met spetterend gitaarwerk. Het verhaal van Flight of Icarus kende ik van Kansas’ Icarus - Borne on Wings of Steel (1975). Dit leek bijna het vervolg op die klassieker, supersterk bovendien.
Het snelle Die with your Boots on kwam voor als een sneer naar degenen die de band als satansaanbidders zagen: “Another prophet of disaster, who says the ship is lost”. Het refrein was verrassend: een achtergrondkoortje? Opmerkelijk voor deze band, maar het werkte wel, oordeelden wij bij een volgend pilsje.

Op de B-zijde leek het gemiddelde tempo iets hoger. Opnieuw spatten inspiratie en variatie ervan af. The Trooper bevonden we een instant-klassieker met een riff zoals alleen Maiden die kon maken, duidelijk geschreven op de basgitaar van Steve Harris. Still of Life begon met een omkeertekst, in die dagen bij voorbaat controversieel. Pas vandaag kom ik erachter wie en wat hier klinkt. Een grapje, uiteraard. Net als op de voorganger werd geëindigd met een epische song, deze keer To Tame a Land, één van de hoogtepunten in hun carrière.

Wat mij niet was bijgebleven, maar waar vielip mij gisteren op wees, is de bijbeltekst die linksonder op de achterzijde staat. Althans, bijna-bijbeltekst, want in plaats van ‘brain’ staat in de oorspronkelijke tekst ‘pain’. Alweer een geintje, wat door de fanatieke tegenstanders van de band met hun complottheorieën (toen al!) over satanskerk en heavy metal niet zal zijn gewaardeerd.

Ja, dit is een fantastisch album oordeelden we, waarna de naald terugkeerde naar de A-zijde. Na afloop van de draaibeurten hebben we nog een biertje gedaan en op tv de foute humor van Benny Hill gekeken, van het soort dat we toen erg leuk vonden. Het was bijna donker toen ik vrolijk en lichtelijk aangeschoten huiswaarts ging, onder de indruk van Piece of Mind.
De vriend is niet meer onder ons, herinneringen als deze doen mij weer beseffen hoe bijzonder hij was. Die troostvolle bijbeltekst op de hoes blijkt opeens passend te zijn bij mijn herinneringen aan hem.

Ik zit eens te denken: het nummer van Maiden over Icarus kende ik eerder dan die van Kansas. Die van de laatste groep voelde dus aan als het vervolg op die van Maiden, niet omgekeerd. Twee klassiekers sowieso.

Dat verhaal van Icarus is wel al heel oud natuurlijk hehehe. Maar ik ken dat hele Kansas verder niet. Buiten het handjevol bekende nummers dan. Dus ik luisteren. En ik dacht: gaat dat nummer niet gewoon over hetzelfde? Maiden lepelt hier de mythe van a tot z op vanuit de tweede en derde persoon. Kansas pakt de ik-persoon en zoomt juist in op de overmoedigheid van de mens om maar door te gaan met het stillen van de honger naar kennis, macht en rijkdom. Het hoogmoed voor de val-principe. Is mijn eerste indruk dan.

Edit: nu zie ik dat er ook nog een Icarus II is.

Ik blijf aan de gang.

Mooi stukkie Edwynn! Icarus II gaat over de luchtmacht, de piloten tijdens de 2e Wereldoorlog.

Eddie popt up! Op papier.

Als je dan toch bezig blijft, luister dan ook nog even naar wat ons eigen Nederlandse Kayak ervan gemaakt heeft. Misschien niet helemaal je ding, want waarschijnlijk te soft, maar wel met dezelfde hoofdpersoon en verhaallijn.

Maar is het dan alleen een stripboekje en wat flauwekul van een gast die ook voor de Efteling tekent? Geen spoor van het originele artwork (schande!) een ook geen spoor van überhaupt een geluidsdrager?

Ik zag dat je het stripboekje ook los kon kopen. Voor €42.50.

Voel eens aan je voorhoofd.

Oei, heb ik gedaan! 45°, is er een dokter in MuMe aanwezig?

Nee, ik behoor niet bij degenen die dit gaat aanschaffen en ja, in het artikel lees ik ook over de Efteling. Ik kende de hele man niet, geinig vind ik het wél. En als nieuwsfeitje interessant genoeg, zeker met het Instagramfilmpje erbij waarin ome Bruce Dickinson de boel unboxt. Bovendien zijn hoes en Eddie zeer geschikt voor dit soort uitklapboeken.
Maar ik pas dus. Vorig jaar kwam er een prijzig stripboek bij Dio's Holy Diver, sloeg ik eveneens over.

Mijn muziekcadeautje-aan-mezelf-voor-Kerst wordt waarschijnlijk de Bernie Tormé boxset.

Wat een toeval weer! ik heb net vorige week mijn schitterende Heino Kerst-lp geupgrade naar de gatefold-uitvoering met een schitterende popup kerststal in het midden! Tof concept wel, zou bij wat Maiden-LPs ook wel goed kunnen werken.

edit: Haha, 140 euro. Geen geld voor wat artwork.

Guttegut, de Efteling... wat erg zeg... en hij tekent er nog niet voor, hij droomt ervan omdat uit te laten komen. Mooi toch, iemand heeft een droom.

Vond het juist wel leuk dat hij zijn eigen interpretatie er op loslaat, waarschijnlijk ook om het pop-up effect nog meer naar voren te laten komen. En kennelijk vind Bruce het ook verdomde leuk...

Die ziet pondtekens.

De toekomst van Maiden is verzekerd.

The Trooper

Te gek!!

past volledig bij de verGoldenEarringisering van Iron Maiden. Wel knap gedaan overigens. Wie speelt nu eigenlijk de bas?

Briljant!

Verdomme wat is Revelations toch een onmogelijk gaaf nummer. Dan krijg ik toch het gevoel dat ik mijn score nog eens moet herzien binnenkort. Dickinson straalt in de zangmelodie en het nummer is een waar verhalend avontuur, zoals Iron Maiden dat zo goed kon. Kippevel!