menu

Iron Maiden - Piece of Mind (1983)

mijn stem
3,94 (530)
530 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Metal
Label: EMI

  1. Where Eagles Dare (6:11)
  2. Revelations (6:48)
  3. Flight of Icarus (3:51)
  4. Die with Your Boots On (5:29)
  5. The Trooper (4:11)
  6. Still Life (4:53)
  7. Quest for Fire (3:42)
  8. Sun and Steel (3:26)
  9. To Tame a Land (7:27)
  10. I've Got the Fire * (3:53)
  11. Cross Eyed Mary * (3:55)
toon 2 bonustracks
totale tijdsduur: 45:58 (53:46)
zoeken in:
avatar van Casartelli
4,0
Casartelli (moderator)
Zojuist weer geluisterd... bottomline is elke keer hetzelfde, namelijk het ongemakkelijke gevoel dat je houdt bij een onevenwichtig album. Als een plaat gewoon goed is, is dat mooi en als-ie gewoon slecht is, is dat in elk geval helder. Hierop staat een aantal weinig overtuigende nummers: Quest for fire en Sun and steel werden net nog genoemd, wat mij betreft mag Die with your boots on ook in dat lijstje. Dit soort nummers zorgen ervoor dat albums als Number of the beast en Powerslave hier over de gehele linie echt hoger scoren.

Maar ja... het album bevat ook drie min of meer epische stukken die alle drie ruimschoots bij de Maidentop behoren. Revelations zou ik graag aan willen vinken, maar dat gaat niet aangezien de vinkjes al (terecht) bij Where eagles dare en (vooral) To tame a land staan. Die laatste belichaamt hier toch wel eenzame hoogte wat Maiden betreft (sowieso een band die bij mij bij afnemende metalbelangstelling een aantal werkjes behoorlijk recht overeind houdt). Ik verhoog van 3* naar 3½*.

avatar van i.Ron S.
4,5
De sound van dit album is naar mijn gevoel zwaarder dan the Number of the Beast, dat zal wel te maken hebben met de komst van Nicko McBrain maar ook de gitaren en vooral de bas staan een volume hoger.
Om het over de klassiekers te hebben, ik ben nooit zo voor the Trooper geweest, niet dat ik het slecht vind natuurlijk maar er staan sterkere nummers op dit album. Toch al zeker een ijzersterke opener en afsluiter, voor de rest zijn mijn favorieten Revelations, Flight of Icarus, Revelations en Still Life.
Die with Your Boots On valt met het refrein wat in herhaling.
Quest for Fire vind ik niet altijd even aangenaam, goede stem maar ik vind de hoge zang wat storend bij momenten.
Sun and Steel is wat simpel, misschien het minste nummer van het album maar dat zegt veel over de rest.
Het meest interessante nummer van ik het laatste, die rauwe gitaren en een imponerende bas, origineel Dune genaamd naar het boek en de film van Frank Herbert maar die hield niet van IM.
Het klinkt heel episch, een voorloper van Rime of the Ancient Mariner.

avatar van wizard
3,5
Dit album heb ik al eens in een opwelling gekocht omdat ik dacht dat het Iron Maiden’s beste album zou zijn. Dat bleek uiteindelijk niet zo te zijn (Somewhere in Time bevalt me beter), maar Piece of Mind blijft een goed album. Het is wel een album met twee gezichten.
Aan de ene kant is hier werk te vinden dat ik tot Maiden’s beste vind behoren: uiteraard de eerste twee nummers, The Trooper en Flight of Icarus toch ook wel. Aan de andere kant wordt een deel van Piece of Mind helaas ook gevuld met nummers die me niet echt weten te overtuigen. Die With Your Boots On bijvoorbeeld. Het nummer begint aardig, maar bij het refrein haak ik af. Quest for Fire is me ook wat te simpel, en de tekst is ook een beetje lachwekkend aangezien daar mensen tegelijk met dino’s rondlopen. Sun and Steel vind ik dan wel weer leuk. To Tame a Land is wat een twijfelgeval. Het is een mooi episch nummer, maar ik vind het net het grootse missen van Hallowed Be Thy Name of Alexander the Great.

Een goed album, maar de belofte van de eerste twee nummers wordt niet ingelost.

3.5*

avatar van Sir Spamalot
4,0
Na Iron Maiden in 1980, Killers in 1981 en The Number of the Beast in 1982 volgt al in 1983 het vierde album met Piece of Mind, een verwijzing naar de Engelse term “peace of mind”, gemoedsrust, vandaar ook de nogal lugubere foto op de binnenkant van de openklapbare albumhoes. Veel rust hebben ze niet gehad, want vier albums in vier jaren en daartussen nog eens toeren, je moet het maar doen. Of dit is juist een teken van heilig vuur, energie en ambitie?

Voor zanger Bruce Dickinson is dit het tweede album, voor drummer Nicko McBrain is dit zijn debuut. Volgens mij kwam Nicko over van het Franse Trust en maakte Clive Burr (RIP) de omgekeerde beweging. Nicko McBrain heeft een totaal andere stijl van drummen dan voorganger Clive Burr (RIP), het is minder speels en minder swingend. Het is anders, daarom niet minder. De loodzware en door mij niet zo gesmaakte productie helpt Nicko ook niet vooruit, want zijn drumwerk voelt nogal log aan. Op Powerslave vind ik hem beter uit de verf komen. Let ook op de plotse toename van Engelse literatuur in hun teksten.

Prachtige nummers staan hierop met het episch aandoende Where Eagles Dare, het afwisselende Revelations, de single Flight of Icarus en het schitterende The Trooper. Where Eagles Dare is een prachtige opener met een geweldig middenstuk, Revelations met zijn tempowisselingen vind ik persoonlijk één van de beste en meest afwisselende nummers die ze ooit hebben gemaakt. The Trooper is tientallen jaren één van de vaste gasten geweest op de setlist, Murray en Smith in grootse doen. Het humeur van de dag bepaalt hoe graag ik Die with Your Boots On hoor. Still Life is iets rustiger van opzet maar heeft zijn kwaliteiten.

Het is de rest waarmee ik een probleem heb, Quest For Fire en Sun and Steel bevatten hele mooie stukken muziek maar vallen volgens mij te licht uit. Na al die jaren loop ik nog altijd met de gedachte rond dat één van die twee nummers op een andere plaats op het album moest staan. Soms kan ik een rare kwibus zijn. Ook vind ik de chorussen van beide nummers verre van geslaagd. Elk zijn meug en zijn teug maar de adoratie van sommige fans voor To Tame a Land begrijp ik ook al niet. Hallowed Be Thy Name vind ik oneindig veel sterker en beter uitgewerkt.

Was de opeenvolging van drie albums en drie tours voordien net iets van het goede te veel? Kroop er al een beetje vermoeidheid in de rangen? Ging het niet te snel? Tussen The Number of the Beast en Powerslave zoekt dit album zijn plaatsje op mijn Iron Maiden erelijst, het krijgt nog een vier hoor maar pas na lang wikken en wegen.

avatar van IJH15
3,5
4e album van Maiden, het 2e met Dickinson en het eerste met de nieuwe drummer, Nicko McBrain.

‘Where Eagles Dare’ is een lekkere binnenkomer voor de nieuwe drummer, hij vertolkt een opvallende rol hier. ‘Revelations’ vind ik een topnummer (hoewel live nog beter, want sneller gespeeld): Mooie afwisseling tussen hardere en zachtere passages en Dickinson die gepassioneerd zijn cryptische, mystieke tekst brengt. Het refrein van ‘Flight of Icarus’ is me wat te melig, verder vind ik het wel aardig. Ook in ‘Die With Your Boots On’ is het refrein een pijnpunt, te repititief. ‘The Trooper’ is uiteraard een geweldige klassieker, die ze ook vrijwel altijd live spelen. De drie nummers die daarna komen zijn wel aardig, maar ook niet meer dan dat. ‘To Tame a Land’ is de epische afsluiter. Deze vind ik niet meer dan aardig, zeker vergeleken met hun andere epics.

Laagste score voor een Maiden-album die ik tot nu toe uitdeel, omdat ik behalve de drie klassiekers niet het idee heb dat ik iets gemist zou hebben als ik dit album links had laten liggen. 3,5 sterren.

avatar van Kondoro0614
4,0
Ik heb zojuist weer kaarten besteld voor het live-concert van deze Britse metalheads en aangezien ik er nu al naar uitkijk heb ik dit tweede album waarvan Dickinson de vocals verzorgt opgezet. Een heerlijk album waarvan de introsong 'Where Eagles Dare' niet meer weg te knallen is van de plaat. Met deze en 'The Trooper' zet het Britse metalgroep weer een prima album neer op de markt waarvan het niet anders is dan genieten, heerlijk!

avatar van frolunda
3,5
Goed album maar haalt naar mijn mening toch niet helemaal het niveau van voorganger Number of the Beast.Daarvoor ontbreken de echt epische nummers zoals het titelnummer,The Prisoner en Hallowed Be Thy Name die dat album wel heeft.
Misschien dat Piece of mind nog wat punten scoort op het gebied van productie en drumwerk maar qua songs is dit toch een lichte teruggang.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,5
Misschien komt het doordat ik deze plaat als laatste van het klassieke vroege Dickinson-kwintet heb leren kennen in plaats van als opvolger van The number of the beast, dat ik hier niet onverdeeld enthousiast over kan zijn. Energie en sound zijn dik in orde, er staan een paar geweldige nummers op (met name de eerste drie en de afsluiter) en The trooper is een behoorlijk sterke single, maar Die with your boots on heeft een heel vervelende brug ("No point asking...") en een flauw refrein vol melige opklimmende riffs, en Sun and steel klinkt of het in twee minuten in elkaar is gezet – allebei tracks die ik in hun simpelheid eigenlijk Maiden-onwaardig vind. De overige nummers lopen lekker door en storen nergens, maar zijn ook niet van een niveau waarop zelfs de minder opvallende nummers nog potentiële favorieten zijn, zoals op de voorganger wel het geval was (hoewel ik het refrein van het gewraakte Quest for fire eigenlijk best een aardige melodie vind hebben). Zo kom ik uit op een score van half geweldig, half mwah; misschien dat bij deze plaat over een tijdje het kwartje nog wel valt, maar vooralsnog vind ik dit de minste van de voornoemde vijf. (Eén nummer hiervan kende ik trouwens al eerder, want de bonus-CD bij Black clouds and silver linings van Dream Theater uit 2009 bevat een cover van To tame a land. Het knalt goed uit de speakers en klinkt als een klok, maar verder voegt het niet zoveel toe, en James LaBrie is geen Bruce Dickinson.)

avatar van namsaap
4,5
Met het intro van Where Eagles Dare levert Nicko McBrain gelijk zijn visitekaartje af. Lang niet iedereen lijkt gecharmeerd van zijn spel maar ik geniet enorm van zijn karakteristieke geroffel. Bruce Dickinson levert op dit nummer misschien wel zijn beste vocale prestatie ooit. Sowieso laat de hele band zich op kant A van een nóg betere kant horen dan op TNOTB, al kent het nummer Die With Your Boots On in aanloop naar het refrein wel een erg flauw koortje.

Op kant B wordt het na het platgespeelde doch nog altijd machtige The Trooper toch even wat minder. Still Life is weliswaar een goed nummer, maar toch van een niveau minder dan we van de band gewend zijn geraakt inmiddels. Datzelfde geldt voor Quest For Fire en Sun And Steel. To Tame A Land is dan wel weer een magistrale afsluiter.

Score: 92/100

1. The Number Of The Beast
2. Killers
3. Piece Of Mind
4. Iron Maiden

avatar van lennert
4,0
Het Maiden-album van de jaren '80 dat ik om een of andere reden het minste draai. Sterker nog, ik merkte nu ik het boekje erbij pakte dat ik niet eens wist na The Trooper wie de songs geschreven heeft. Toch een bizar iets, aangezien ik in mijn tienerjaren dit soort dingen echt uit mijn hoofd leerde.

Het zegt niets over de algehele kwaliteit van het album verder, want Piece Of Mind heeft een aantal van de beste Maiden-tracks waarvan vooral Revelations er helemaal uit springt. Dickinson's eerste solo schrijverscredit bij de band en meteen een van de beste songs ooit. Als hij 'Oh God of Earth and Altar, bow down and hear our cry' inzet, ben ik helemaal betoverd. De compositie is proto progmetal met vele versnellingen, sfeerwisselingen en technische hoogstandjes, maar nergens vergeet het om melodie en majestiek als hoofdlijn vast te houden. Harris was toen al een begenadigd tekstschrijver, maar Bruce' interesse in occultisme/mystiek gaf net dat extra randje dat zorgt voor een paar van mijn favoriete klassiekers.

De radiovriendelijke kant komt naar voren met een Flight Of Icarus, wat ik altijd een onderschatte track heb gevonden. Het soloduel Murray-Smith-twinlead is werkelijk prachtig. The Trooper is een terecht doodgedraaide klassieker met die fenomenale tekst, het machtige refrein en die fantastische gitaarlead. Where Eagles Dare (prachtig drumwerk in het intro) is daarnaast een werkelijk fantastische opener waar Dickinson ook alles geeft.

De b-kant is echter (voor Iron Maiden-begrippen) wat gewoontjes. Het is niet slecht, sterker nog, ik vind het nog steeds goed, maar de euforie die ik op voorgaande platen voelde is toch beduidend minder aanwezig. Helemaal Quest For Fire en Sun And Steel voelen wat simpeltjes aan. To Tame A Land is ook wisselvallig, al hebben we muzikaal gezien wederom een vroeg progmetal nummer te pakken, maar de opsomming van Dune-termen in het begin zorgt nu niet per se voor een hele sterke opening van de afsluitende epic. Maar vanaf de bridge is vooral het baswerk echt fenomenaal te noemen.

Piece Of Mind is een goed album, maar ik kan het geen favoriet noemen, laat staan briljant. Een soort van geslaagde inwerkplaat van de nieuwe drummer waarbij mensen als Dickinson en Smith wat meer te doen kregen als songwriters, maar desalniettemin een plaat waar men nog wat aftaste. Dan op naar de opvolger, waar dit euvel toch een stuk beter is opgelost.

Tussenstand
1. Killers
2. The Number Of The Beast
3. Iron Maiden
4. Piece Of Mind

avatar van RuudC
4,5
Een wat lastig album. Ik luister er nog altijd met veel plezier naar, maar ik kom zelden tot de B-kant. Of beter gezegd: ik houd ik vaak bij de eerste drie songs. Die zijn werkelijk fenomenaal. Revelations en Flight Of Icarus zijn na al die jaren nog grote favorieten en laten goed horen welke operesque kant Dickinson op wil. Harris levert met The Trooper een van zijn beste songs af (ook al moet ik toegeven deze te vaak gehoord te hebben), maar daarna zakt het voor mij toch wat in. Geen slecht materiaal te vinden op dit album, maar Still Life, Quest For Fire en Sun And Steel zijn voor Maiden begrippen toch wat mager. To Tame A Land vind ik zelfs vrij ongeïnspireerd en dat doet mij als Dune liefhebber wel een beetje pijn.

Kijken we naar de hele plaat, dan is dit ook vrij terecht een klassieker.

Tussenstand
1. Killers
2. The Number Of The Beast
3. Iron Maiden
4. Piece Of Mind

avatar van RonaldjK
5,0
In mei 1983 deed ik eindexamen. Halverwege die maand verscheen Piece of Mind en mijn muziekmaatje van school zou ‘m gaan kopen. Hij nodigde mij kort na de examens uit voor een donderdag om de plaat bij hem thuis te komen beluisteren. Dan waren zijn ouders een avondje weg en konden we het album in de huiskamer beluisteren op de grote installatie.
Beiden hadden we een zomervakantiebaantje genomen om voor een grote installatie te sparen. Hiervoor hadden we catalogi van diverse merken op de kop getikt mét prijslijsten. Ik schatte circa f 2000,- nodig te hebben voor een platenspeler, cassettedeck, radio/versterker en losse audioboxen. Speciaal hiervoor waren we op een vrijdagavond naar de plaatselijke electronicazaak getogen, waar we diverse speakers zouden testen.

Dankzij een tip uit de Consumentengids had mijn maat hiervoor The Number of the Beast meegenomen, omdat je immers van bekende muziek weet hoe die dient te klinken. Luid klonk de plaat door de winkel, wat de eigenaar prima vond. 'Echt gaaf’ vonden we dat, onze muziek in de winkel! Ik geloof dat hij ook nog een AC/DC met Bon Scott bij zich had, die vervolgens werd gedraaid. In een dorp als het onze leverde dit de winkel goede mond-tot-mondreclame op, twee tienerjongens die een half uurtje luid allerlei boxen uitprobeerden. We kwamen uit op het hetzelfde paar, een Philips.

Die luisterervaring was inmiddels achter de rug, net als de eindexamens. Overdag werken, in afwachting van het verlossende zak/slaagtelefoontje van de mentor en ondertussen genieten van enkele schoolloze maanden. Met nu: de nieuwe Maiden!
De avond was zomers en aangenaam warm. Fluitend moet ik op de fiets zijn gestapt voor een tochtje van hooguit vier minuten. In zijn huiskamer volgde een biertje, waarna de klaphoes (een primeur voor deze band, een prachtige bovendien!) in mijn handen werd gedrukt en de versterker van zijn ouders op hoog volume werd gedraaid.

Het vertrek uit Iron Maiden van drummer Clive Burr, het jaar ervoor, had ons verbaasd. Hoe kon je zo’n goede drummer laten gaan? Bij de knallende drumrolls in het intro van Where Eagles Dare keek ik mijn maatje aan, goedkeurend knikkend. Het was alsof de groep hiermee aan de fans wilde laten weten een meer dan adequate vervanger te hebben gevonden.
Hij heette Nicko McBrain, maar we namen aan dat hij eigenlijk McBrian heette en dat zijn achternaam op de hoes een knipoog was naar zowel albumtitel Piece of Mind als de hersenen op de hoes. Dat vonden we toch grappig!
McBrain bleek inderdaad van wanten te weten. Van zijn vorige band, de Franstalige groep Trust, waren we nooit onder de indruk geweest als hun muziek op de radio in Stampij klonk, maar op de albumopener bewees hij meteen zijn kunnen.

Het bleek alweer een fantastisch Maidenalbum te zijn. In combinatie met de fraaie hoes maakt deze nog altijd meer indruk op mij dan de voorganger, wat 'm zit in de sterke muziek.
De A-zijde muntte niet uit in hoge snelheden; pas op het laatste nummer wordt het gaspedaal even goed ingetrapt. Maar ieder nummer was briljant. De genoemde opener bevat inventieve breaks en een geweldige groove met spetterend gitaarwerk. Het verhaal van Flight of Icarus kende ik van Kansas’ Icarus - Borne on Wings of Steel (1975). Dit leek bijna het vervolg op die klassieker, supersterk bovendien.
Het snelle Die with your Boots on kwam voor als een sneer naar degenen die de band als satansaanbidders zagen: “Another prophet of disaster, who says the ship is lost”. Het refrein was verrassend: een achtergrondkoortje? Opmerkelijk voor deze band, maar het werkte wel, oordeelden wij bij een volgend pilsje.

Op de B-zijde leek het gemiddelde tempo iets hoger. Opnieuw spatten inspiratie en variatie ervan af. The Trooper bevonden we een instant-klassieker met een riff zoals alleen Maiden die kon maken, duidelijk geschreven op de basgitaar van Steve Harris. Still of Life begon met een omkeertekst, in die dagen bij voorbaat controversieel. Pas vandaag kom ik erachter wie en wat hier klinkt. Een grapje, uiteraard. Net als op de voorganger werd geëindigd met een epische song, deze keer To Tame a Land, één van de hoogtepunten in hun carrière.

Wat mij niet was bijgebleven, maar waar vielip mij gisteren op wees, is de bijbeltekst die linksonder op de achterzijde staat. Althans, bijna-bijbeltekst, want in plaats van ‘brain’ staat in de oorspronkelijke tekst ‘pain’. Alweer een geintje, wat door de fanatieke tegenstanders van de band met hun complottheorieën (toen al!) over satanskerk en heavy metal niet zal zijn gewaardeerd.

Ja, dit is een fantastisch album oordeelden we, waarna de naald terugkeerde naar de A-zijde. Na afloop van de draaibeurten hebben we nog een biertje gedaan en op tv de foute humor van Benny Hill gekeken, van het soort dat we toen erg leuk vonden. Het was bijna donker toen ik vrolijk en lichtelijk aangeschoten huiswaarts ging, onder de indruk van Piece of Mind.
De vriend is niet meer onder ons, herinneringen als deze doen mij weer beseffen hoe bijzonder hij was. Die troostvolle bijbeltekst op de hoes blijkt opeens passend te zijn bij mijn herinneringen aan hem.

Gast
geplaatst: vandaag om 20:45 uur

geplaatst: vandaag om 20:45 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.