Jeff Buckley - Grace (1994)

Is een classic album per definitie goed?
Ik ben een groot Pink Floyd fan maar ik hoor veel liever Grace dan "classic album " The Wall om maar een voorbeeld te noemen.
Laten we er gewoon vanuit gaan dat dit een weergaloos album is met een schitterende productie.

Toch wel. Mojo's nummer één Modern Rock Classic of All Time, in Australië gekozen tot één na favoriete album allertijden (klik), nummer 13 in Q's albumlijst allertijden, nummer 23 in de NME lijst, en misschien wel de belangrijkste: David Bowie noemde dit zijn favoriete album allertijden!

Je ziet, meer dan genoeg topscores. Verder lijkt de term klassieker of subklassieker mij niet zo relevant. het is duidelijk dat dit album wereldwijd wordt gerekend tot de beste albums ooit.

Dat een klassieker niet per definitie goed is lijkt me evident. Een aantal Pink Floyd album behoort ook zonder twijfel tot de grote klassiekers, maar persoonlijk vind ik het maar middelmatige meuk.

Het komt toch altijd weer neer op smaak. Ik ben daarom altijd voorzichtig met het afkeuren van iemands oordeel.
Feiten zijn echter feiten, zoals dit doorgaans wel als klassieker wordt gezien.
Of Jeff de wind mee had als zoon van en andere voordeeltjes, vind ik niet zo relevant.
Je moet het uiteindelijk wel op de muziek beoordelen.
Deze artiest was uiterst getalenteerd en het is verschrikkelijk zonde en triest dat hij er door het noodlot niet meer is.

Op 14 december zal een internationaal gezelschap in Eindhoven een muzikaal eerbetoon brengen aan Grace vanwege het vijfentwintigjarig bestaan ervan. Bijzonder is dat Gary Lucas speciaal uit New York hiervoor overkomt. Hij speelde niet alleen gitaar op Grace, maar schreef ook mee aan de eerste twee nummers, Mojo Pin en de titelsong. Hier is eventueel meer informatie te vinden : Programma 2019 - Naked Song - nakedsong.nl

Doe dit dan wel onder voorbehoud. Dit of vorig jaar was ik in het bezit van een kaartje voor een Gary Lucas optreden. Hij zou zijn 'Jeff Buckley' ding gaan doen. Dingetje ging niet door. Wel m'n geld teruggekregen. Reden onbekend.

Ik kon wel janken. Ik ben nooit in de gelegenheid geweest om Jeff live te zien of horen. Dit was een schamele troost. Die werd me om, niet te verklaarbare reden, ontnomen.

Een live-opname van Mojo Pin is wat mij betreft wel absolute muziekgeschiedenis:
Jeff Buckley - Mojo Pin (from Live in Chicago) - YouTube

Dit moet één van mijn favoriete albums allertijden zijn. Jeff Buckley kan zo mooi 'kleuren' met zijn stem. Goeie nummers!

Ik ben voor het eerst dit album aan het luisteren. Ik wordt een beetje heen en weer gesmeten tussen ik vindt het mooi naar ik vind het niet mooi. Vooral de stemuithalen van Jeff geven me dan wat kromme tenen. Misschien moet ik er aan wennen. Echter ben ik er al wel uit dat "Last Goodbye" echt een fantastisch mooi nummer is!

Nog eens opnieuw beluisterd na een negatieve beluistering jaren geleden en het storende ervaar ik niet meer. Ik vermoed dat ik toen meer moeite had met zijn uithalen dan nu. Ze zijn soms nog altijd op het randje van te theatraal, maar meestal valt het dubbeltje aan de goede kant. Een paar leuke nummers, vooral in de eerste helft, maar toch ook wat flauwere nummers die de hoge score niet rechtvaardigen. Een uur is ook wat lang om nog niet uitgehoord te zijn op zijn voornaamste instrument: met name zijn stem.

Staat vandaag weer eens op. En hoewel ik de kwaliteit heus wel hoor lukt het me maar niet om deze plaat écht goed te vinden. Buckley's stem (die hoge uithalen) trek ik niet zo en de meer up-tempo songs zoals Eternal Life zijn voor mij toch echt standaard 90s rock (in dat genre luister ik toch liever een band als Manic Street Preachers, een naam die in me op komt bij het beluisteren van laatst genoemde nummer).

Al met al vind ik het nergens slecht, maar de hoge notering in de Top250 hier vind ik toch echt wat te veel van het goede.

Daarom staatie ook niet op 1

Er staan mindere albums in de top 10, waar ooit zelfs Coldplay in stond.

Een paar nummers op Grace zou je vandaag standaard 90s rock kunnen noemen. Maar toen was het gewoon nieuw en nu nog steeds niet te evenaren omdat als zanger niemand in de buurt komt van Jeff Buckley. Hij brengt hier oud en nieuw bij elkaar als iets unieks. In mijn top tien zou ik het zelf niet zetten maar zonder twijfel hoort het bij het selecte groepje van 5 sterren albums.

Ondanks de hoge notering in de top 250 lijst, doet dit album mij vrij weinig om eerlijk te zijn.

In principe kan ik wel begrijpen waarom veel mensen dit mooi vinden, bijvoorbeeld door de hoogstaande zangtechniek, knappe muzikale vondsten en een gevoelige sfeer en tekst. Echter weet het mij niet te raken.

Halleluja kan ik echter wel waarderen, maar mijn voorkeur gaat alsnog uit naar het origineel.

Misschien komt het door het feit dat ik pas 17 ben dat ik deze muziek moeilijk te begrijpen vind. Hetzelfde heb ik bij andere platen die hoog genoteerd staan in de lijst, zoals O.K. Computer, Funeral en Sigur Ros.

Soms heb ik het idee dat je een bepaalde mate van levenservaring nodig hebt om dit soort muziek goed te begrijpen, en dat het je dan pas raakt.

Misschien dat ik dit album over zo’n 20 jaar pas echt weet te waarderen, maar voor nu houd ik het bij andere muziek

Een volwassen stukje (en conclusie) voor een 17 jarige. Chapeau!

Ik ben een verloren zaak, 40, en ik begrijp het nog steeds niet

Nog maar eens 20 jaar wachten, dan

Ik was 19 toen dit album uitkwam en was gelijk om...

Bij uitkomen in 1994 gekocht, grijs gedraaid en hoorde al dat het een klassieker was van een man met een uniek geluid en stem. Vergeet de dag van zij overlijden nooit en tot op de dag van vandaag luister ik nog regelmatig naar Jeff Buckley.

Ik heb dit album ongeveer rond jouw leeftijd leren kennen, zo'n 12 jaar geleden, en was op slag verliefd, dus Grace is zeker niet per se een "acquired taste". Ik hoop dat het kwartje voor jou ook alsnog valt!

(Kanttekening: OK Computer, Sigur Ros en in mindere mate Funeral hebben mijn koude kleren dan weer nooit weten te raken, dus het kan ook zijn dat het nooit meer goed komt. )

Heeft bij mij ook jaren geduurd voor het kwartje viel, gek genoeg. Want toen het album uitkwam vond iedereen het geweldig en ik vond er geen ruk an. Ik was toen 25. Tegenwoordig komt zijn muziek wél binnen. Dat kan dus betekenen dat ik destijds óf stront in mijn oren had óf dat Jeff Buckley oudelullenmuziek maakte. Ik denk dat het antwoord te vinden is in een combinatie van beide mogelijkheden.

Wat een fenomenale uitvoering van Lover..

Lover, You Should've Come Over - Live Acoustic at On Air Azabu Studios, Tokyo, Japan - Jan 1995 - song by Jeff Buckley | Spotify - open.spotify.com

Zeer zeker ! Mooie tip. Ik zag dat er ook meer is gezet op Spotify. Zit nu naar ‘Last Goodbye’ van de door jou aangegeven EP te beluisteren. Op de één of andere manier sterf ik altijd een beetje bij dat nummer. Het meest rakende lied wat betreft liefdesverdriet wat ik ooit gehoord heb m.b.t. de combinatie van tekst als muziek. Hartverscheurend. Moet ik niet te vaak horen. Te herkenbaar..

Gevoelig album met diverse breekbare nummers. Af en toe vind ik de vocale uithalen net op het randje en soms irriteert het mij.
Verder mooie muziek en kan zeer genieten van het gitaarspel.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Jeff Buckley - Grace (1994) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Jeff Buckley - Grace (1994)
Jeff Buckley dook in 1994 op met een verpletterend mooi en bijzonder indringend debuutalbum dat ook zijn zwanenzang zou worden en dat inmiddels is uitgegroeid tot een onbetwiste klassieker

Toen ik in 1994 de titeltrack van het debuutalbum van Jeff Buckley hoorde was ik direct verkocht. Het bijzondere gitaarspel, de verrassende orkestratie, de verrassende wendingen in de song en natuurlijk de bijzondere zang van Jeff Buckley maakten de song Grace tot een instant klassieker, waarna de rest van het album snel volgde. Grace van Jeff Buckley is een debuutalbum van het soort waarvan er maar heel weinig gemaakt worden. Op zijn debuutalbum presteert Jeff Buckley direct op de toppen van zijn kunnen, al heeft hij helaas nooit een poging kunnen doen om te laten horen dat er nog meer in zat. Het album kwam aan als een mokerslag en doet dat na al die jaren nog steeds.

Kinderen van beroemde muzikanten slagen er maar zelden in om een eigen muzikale carrière van de grond te krijgen. De muzikale erfenis van de beroemde ouder hangt meestal als een molensteen om de nek en vervolgens staan ook de critici nog eens klaar om de muzikale ambities van een nazaat van een beroemde muzikant onmiddellijk neer te sabelen.

Jeff Buckley was pas acht jaar oud toen zijn vader Tim Buckley op slechts 28-jarige leeftijd overleed. Toen Jeff Buckley aan het begin van de jaren 90 opdook als muzikant was zijn in 1975 aan een overdosis overleden vader inmiddels uitgegroeid tot een cultlegende. Mede hierdoor werd Jeff Buckley met wat minder scepsis ontvangen dan de meeste andere nazaten van beroemde muzikanten , al was hij ook een stuk getalenteerder dan de meeste van zijn soortgenoten.

Het was te horen op de in 1993 verschenen live-EP Live at Sin-é, maar de glorietocht van Jeff Buckley begon pas echt met zijn in 1994 verschenen debuutalbum Grace. AllMusic beschrijft het album op haar website als Van Morrison-meets-Led Zeppelin en daar is best wat voor te zeggen, al hoor ik hier en daar ook zeker echo’s van zijn veel te jong overleden vader. Grace sloeg in 1994 in als de spreekwoordelijke bom, al konden lang niet alle critici overweg met alle invloeden uit de jaren 70 die zijn te horen op het album of met de heftige zang van de Amerikaanse muzikant.

Ik werd destijds direct van mijn sokken geblazen door de intense songs op het album, de rijke instrumentatie en orkestratie en vooral door de bijzondere stem van Jeff Buckley, die zijn songs vertolkte of zijn leven er van af hing. Niemand kon bij de release van Grace vermoeden dat het album ook direct de zwanenzang van Jeff Buckley zou worden, al verschenen er postuum nog een tweede studioalbum en een stapel live-albums.

Jeff Buckley zou na Grace flink worstelen met de opvolger van zijn debuutalbum, maar toen hij eenmaal was begonnen aan het album verdronk hij, slechts 30 jaar oud, in de Mississippi. De tragiek van vader en zoon Buckley maakt beluistering van Grace tot een nog wat intensere ervaring dan bij de release van het album. Grace klinkt ruim 28 jaar na de release nog net zo indringend als op de dag van de release en persoonlijk vind ik het album nu nog veel beter dan destijds.

Het is vooral de intense zang van Jeff Buckley, die hier en daar heel dicht tegen die van Led Zeppelin’s Robert Plant aan zit, die van Grace zo’n goed album maakt, maar ook de eigenzinnige maar ook wonderschone instrumentatie, met in alle tracks waanzinnig mooi gitaarwerk en met enige regelmaat bijzonder klinkende strijkers, is nog altijd een krachtig wapen van het album.

En dan zijn er de songs die stuk voor stuk dwars door de ziel snijden, met voor mij de titeltrack en Last Goodbye als hoogtepunten. Jeff Buckley was in 1994 een van de eerste muzikanten die Hallelujah van Leonard Cohen coverde. Inmiddels heeft helaas menig B-muzikant zich vergrepen aan de song, waardoor ik Hallelujah niet meer kan horen, buiten de versie van Jeff Buckley dan, die ik mooier vind dan het origineel van de oude meester.

Het was best even geleden dat ik voor het laatst naar Grace had geluisterd, maar ik heb een uur lang ademloos geluisterd en heb dit nog een paar keer herhaald. Mede door de trieste dood van Jeff Buckley is Grace een cultalbum geworden, maar ik schaar het album ook onder de mooiste albums aller tijden. Het blijft doodzonde dat Jeff Buckley de wereld zo snel na zijn debuutalbum heeft verlaten, al denk ik dat hij Grace bij leven nooit meer had overtroffen. Erwin Zijleman

Beter had ik het niet kunnen verwoorden erwinz, Grace staat sinds jaar en dag in mijn top 10, maar ik luister hem slechts enkele keren per jaar omdat dit album zo intens is, een gevoel dat versterkt wordt door het feit dat zo'n getalenteerd persoon zo onrechtvaardig vroeg is overleden.

Lover, You Should Have Come Over is magistraal mooi. Sws in mijn top 10 nummers ooit gemaakt

Wat een plaat, wat een plaat!! Een enorme diversiteit, maar Jeff Buckley zet alles weg met een intensiteit die je gewoon niet kan negeren. Het titelnummer is een thriller op muziek, zo urgent en creatief. Maar het hoogtepunt voor mijn is het slotnummer. Kippenvel.

Ik neem aan dat je Dream Brother bedoelt?