menu

Yes - The Ladder (1999)

mijn stem
3,38 (96)
96 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock
Label: Damian

  1. Homeworld (The Ladder) (9:34)
  2. It Will Be a Good Day (The River) (4:53)
  3. Lightning Strikes (4:35)
  4. Can I? (1:31)
  5. Face to Face (5:03)
  6. If Only You Knew (5:42)
  7. To Be Alive (Hep Yadda) (5:07)
  8. Finally (6:01)
  9. The Messenger (5:13)
  10. New Language (9:19)
  11. Nine Voices (Longwalker) (3:24)
totale tijdsduur: 1:00:22
zoeken in:
3,5
Homeworld en It Will Be A Good Day vind ik super, de rest is wat minder. Toch een leuke plaat en staat ook nog regelmatig op.

beaster1256
goeie zoveelste terugkeer van onze vrienden yes , homeworld is voortreffelijke yes , en de rest valt ook nog mee , maar de hoogdagen van yes album , topographic oceans , close to the edge en fragile liggen ver achter ons, maar ja hoeveel bands kunnen zeggen dat ze hun instrumenten 100 % bespelen en daarbij nog composities maken die je niet in 1 , 2 keer beu bent

avatar van c-moon
5,0
Heerlijke plaat deze "The Ladder". Een vol uur genieten!
Anderson supergoed bij stem en opnieuw in een YES line-up om van te dromen:

Anderson/ Howe/ Sherwood/ Squire/ White/ Khoroshev

Niet héél veel later zou WAKEMAN terug naar de Yes-stal keren, en toen ik hen zag in het Koninklijk Circus met de Full Circle tour (2003) was Wakeman er ook weer bij...

Opener "HomeWorld (The Ladder)" is al meteen een absoluut hoogtepunt!

"It Will be A Good Day" is ook hééééééééééél mooi....

"Lightning Striks"... Jaaa! erh.. YES !!

Ook zeer de moeite "If Only You Knew", "Finally", "The Messenger"...

Dat zijn wat mij betreft de uitschieters, maar de rest is ook zwaar ok!!!

erwku
verhoogd, erg goede YES plaat,

New Messenger, nine voices,GENIAAL
eigenlijk is alles geweldig.

De plaat is een beetje oude Yes met een vleugje 90215, in een modern en melodieus jasje.

Wie open staat voor alles wat Yes te bieden heeft, (niet alleen rondneuzen in hun prog-periode) zal het na meerdere malen beluisteren een geweldige plaat vinden.

avatar van Gert P
4,5
Zeker Yes in een iets ander jasje, mooie plaat ben het wel met c-moon eens

avatar van Nicolage Rico
3,0
Redelijk album. Het begint lekker, vooral "It Will Be a Good Day" is een heerlijk nummer, maar verder staan er niet veel hoogstaande nummers op. Het is niet slecht, maar soms kabbelt het wat voort. Ik zal hem nog eens wat kansen geven. Een nipte 3,5 *.

Father McKenzie
En ik heb geen idee, na Going For The One mijn interesse toch wat verloren in deze symfo-reuzen van het eerste uur.
Misschien mis ik hier dus wel iets... ????

bikkel
Heel aardige Yesplaat.Welliswaar niet meer van het niveau van enkele parels uit de 70er jaren,maar The Ladder kan er goed mee door.
Positief is dat Yes niet krampachtig het verleden probeert te imiteren en Anderson is gelukkig niet al te overheersend met zijn eeuwige Love and Peace boodschap.
De muziek is fris en zijn er zelfs wat worldmusicinvloeden te bespeuren.Het Zuid-Amerikaans achtige Ligtning Strikes is lichtvoetig maar erg aangenaam,zelfs wat met hitpotentie.
De opener Homeworld is het prijsnummer.Prachtig,avontuurlijk en supermuzikaal.
Hun beste plaat sinds jaren.

Father McKenzie
Mocht ik deze eens in de afprijzing vinden waag ik het er maar eens op, als ik al die positieve dingen hier lees.

In elk geval is de hoes als vanouds een waar meesterwerkje... euh van Hypgnosis zeker?

avatar van Gert P
4,5
Father McKenzie schreef:
Mocht ik deze eens in de afprijzing vinden waag ik het er maar eens op, als ik al die positieve dingen hier lees.

In elk geval is de hoes als vanouds een waar meesterwerkje... euh van Hypgnosis zeker?


Heb hem toch ook al voor 7,99 zien liggen hoor.

bikkel
Father McKenzie schreef:
Mocht ik deze eens in de afprijzing vinden waag ik het er maar eens op, als ik al die positieve dingen hier lees.

In elk geval is de hoes als vanouds een waar meesterwerkje... euh van Hypgnosis zeker?


Dit is duidelijk een Roger Dean hoes.Dean deed al heel veel voor Yes.Overigens ook voor Asia.

avatar van musician
4,0
Weer eens gewogen en zeker niet te licht bevonden.

Als je (weer) veelvuldig naar Yes platen uit de jaren 90 gaat luisteren, heeft dat met onrust te maken. Onrust over het lange uitblijven van een nieuwe cd van dit bonte gezelschap.

De eerste twee nummers zijn prachtig; nummer 3 (Lightning strikes) en 4 (Can I?) behoren tot de minste van deze cd.

De complexe symfonische muziek van Yes, gelardeerd met enige bombast, daar kun je je niet gemakkelijk van afmaken, voor een beetje recensie. Een beoordeling vraagt wel enige luisterbeurten, de band maakt het zichzelf ook weer niet gemakkelijk.

Na het vertrek van toetstenist Wakeman (ruzie over de wijze waarop Keys to ascension I + II waren uitgebracht) werd Igor Khoroshev aangetrokken. Rick Wakeman had zijn orgel laten staan en fan Khoroshev wist hem direkt te vinden.

Hij heeft daarmee, met al zijn kwaliteiten, een eigen rol binnen de band gecreëerd, dienend, herkenbaar en vooral nuttig. Jammer dat hij weer weg was, op opvolger Magnification.

Er staat een aantal sterke nummers op, naast het genoemde intro Finally en New language.

Maar de band had zichzelf een dienst kunnen bewijzen door nog een extra strenge selectie te verrichten en een aantal nummers alsnog te laten vervallen (o.a. ook Nine voices). De cd had dan een ijzersterk 40-tal minuten gekend en een geweldige opleving van Yes muziek, in mijn opinie.

avatar van bikkel2
4,0
Mijneer Khoroshev kreeg het een beetje hoog in de bol en de band drong aan op zijn vertrek , althans dat verhaal deed de ronde .
Steve Howe scheen dan weer wat moeite te hebben met 2e gitarist Billy Sherwood .
In wezen heeft Howe ook geen 2e gitarist nodig , maar Sherwood heeft wel oor en talent voor liedjes en de daarbijhorende produktie .
Ik denk mede dankzij hem dat The Ladder opvallend frivool en geinspireerd klinkt . Maar ook Sherwood keerde niet meer terug na deze plaat en bijhorende tour .
Ik vind deze niet minder dan Talk ( 1994) , zelfs in produktie wat minder hoogdravend . Trevor Rabin was nogal van de bombast .

beaster1256
prachtplaat zonder meer

avatar van B.Robertson
3,5
Een verrassend goede opening met Homeworld; weer een klassieker van 9 minuten erbij. It will be a good day is inderdaad erg mooi.
Lightning strikes had niet gehoeven en Can I? is ronduit slecht. Moet zeker een nieuwe versie van We have heaven voorstellen. Het vloeit over in het al weer betere Face to face. If only you knew en To be alive zijn leuke relaxte liedjes. Het is even wachten op de echte Yes klasse; Finally is toch wel een favoriet, stevige rock met na goed 3 minuten een fraaie overgang naar rustig symfonisch.
The messenger is wat ontoegankelijke rock, valt goed te doen. New language met zijn 9 minuten is nog één van de beste nummers. Knap stuk progrock met lang spannend intro, de teksten van Anderson zijn hier wel zogenaamd tegenkrommend maar ach, laat hem. Na het eerste couplet maak ik er geen drukte meer om. De laatste 3 minuten bestaan uit instrumentale hoogstandjes. Nine voices is niet meer dan een aardige afsluiter. Nummers 1,2, 8 & 10 zijn dus de beste tracks. Als ik 3 & 4 genadeloos skip krijg ik toch de indruk een zeer redelijk album te hebben gehoord. De bijdrage van Igor Khoroshev is best wel goed, je mist Wakeman (of Kaye) niet. De zin van Sherwood als extra gitarist ontgaat me wat. Mischien dat ie als songwriter van nut was. Heb ze eens live gezien in deze bezetting maar toen was de aandacht meer op Howe gericht.

avatar van bikkel2
4,0
Sherwood is hier denk ik meer de man van de produktie en instrumentaal een manusje van alles .
Op de buhne kreeg hij pas echt ruimte in de schare nummers uit de periode Trevor Rabin .

Ik had ook niet echt de indruk dat Steve Howe hem veel ruimte gunde .
Verbaasd me eigenlijk ook niet dat Sherwood na deze plaat vertrok .

avatar van musician
4,0
Toch nog maar weer eens een half sterretje er bij.

Hoe zou het staan, met een nieuw album

avatar van Arrie
Berichten verplaatst naar Yes

avatar van LucM
4,0
Een laat Yes-abum. Ik had geen hoge verwachtingen - hun beste periode nl. begin jaren '70 ligt ver achter de rug - maar dit viel goed mee. Enerzijds klinkt het vertrouwd - de symfonische en zweverige Yes-sound is hier duidelijk aanwezig - maar het klinkt fris mede dankzij invloeden van wereldmuziek. Er wordt hier vakkundig gemusiceerd waarbij de ijle zang van Jon Anderson de sfeer nog verhoogt. De opener Homeworld (The Ladder) is daarbij het hoogtepunt.

WPE
Ja, dit album is echt wel goed. Eigenlijk is dit gewoon....yes!

avatar van Alicia
4,0
De albums na "90215" heb ik pas veel en veel later aan de collectie toegevoegd. Ik was in de jaren tachtig een beetje afgehaakt wat het fenomeen Yes betrof. "The Ladder" is dus zo'n verlaat aangeschaft album en het is gelukkig na zoveel jaar een goed Yes album gebleken. Ik ga er toch weer een halfje bij doen, want in tegenstelling tot enkele albums uitgebracht voor deze plaat, draai ik dit schijfje toch nog regelmatig!

avatar van bikkel2
4,0
Hoewel ik niet heel meer naar Yes luister;- ik pak hooguit het betere 70's spul nog wel eens uit de kast,- is dit wel een plaat die Yes in de juiste verhouding plaatst, en dan bedoel ik meer het tijdsbeeld en de invulling van de songs.
Het is in ieder geval een spontane plaat met minder het idee dat er geforceert een wat toegankelijkere richting wordt gezocht.
Ik kijk wat dat aangaat minder positief terug op de draai die Trevor Rabin er aan gaf.
90125 is fris en sleepte Yes door een moeilijke periode heen. Big Generator is wisselvallig en Talk is verschrikkelijk geproduceert.
Een bijzonder getalenteerde duizendpoot die uiteindelijk koos voor het maken van soundtracks.
En daar zit 'm ook de kneep. Rabin denkt muzikaal groot en draafde wat betreft Yes wel eens te veel door. Bomvolle produktionele bombast die nu vooral achterhaald klinkt.
Meer een A.O.R gedachtengang dan de progessieve unieke stijl die Yes zo treffend kon brengen.

Billy Sherwood, die ik toch verdenk als de drijvende kracht achter The Ladder, geeft het een veel relaxter meer basic tintje.
Yes als een band die met wat lichter maar evengoed sfeervol materiaal prima mee kon in de eind 90's en de 00 jaren.

Maar de band bleef en blijft maar veranderen, overigens met Squire, White en Howe als vaste kern.
Echter met de afwezigheid van Jon Anderson is Yes niets meer dan een karaktikuur van zichzelf geworden.
Een wat treurig verloop van een band die als geen ander het muzikale avontuur aanging.

avatar van Alicia
4,0
bikkel2 schreef:


Maar de band bleef en blijft maar veranderen, overigens met Squire, White en Howe als vaste kern.
Echter met de afwezigheid van Jon Anderson is Yes niets meer dan een karaktikuur van zichzelf geworden.
Een wat treurig verloop van een band die als geen ander het muzikale avontuur aanging.


Eens!

Ik heb gisteren "Awaken" - Jon Anderson & Todmobile 2013 - YouTube gezien! Schitterende uitvoering!

avatar van bikkel2
4,0
Prachtige uitvoering idd. Goed om te zien hoe Jon Anderson schittert.

2,5
Sorry ik draai nu alles in de auto van Yes en dan wordt dus echt het kaf van het koren gescheiden. Zowel The Ladder als Open Your Eyes zakken gigantisch door het ijs i.v.m. oudere Yesalbums: Close to the Edge, Fragile en Tales zijn pareltjes vergeleken met deze twee schijven. Niet doort heen te komen.

avatar van Liampie
3,5
Ik vind The Ladder een heel behoorlijk album waar Yes zich niet voor hoeft te schamen. Homeworld en New Language zijn classic Yes met avontuurlijke wendingen en instrumentaal spektakel (de eerste twee minuten van New Language, lekker hoor!). Tussen deze twee dijken van nummers staat wat wisselvalliger spul, met Lightning Strikes en Face to Face als hoogtepuntjes, wat klinken ze heerlijk energiek en vrolijk! Het enige echte minpunt vind ik Can I? Ik weet niet waarom, maar ik vind het ontzettend irritant om naar te luisteren. Gelukkig duurt het maar anderhalve minuut. Nine Voices vind ik een passende afsluiter van het album, een soort cooling down na New Language.

Mijn algemene indruk is dat er een goede balans is gevonden tussen ouderwets Yes en het latere, meer radio-vriendelijke Yes. The Ladder is verder niet zo ambitieus, maar misschien is het juist daardoor dat het plezier en de luchtigheid er vanaf spat.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
"Make the best YES album you can, the rest will follow." Zo gezegd zo gedaan, en het resultaat is een plaat waar wat mij betreft helemaal niets op valt aan te merken. Een mooie afwisseling van "ouderwetse" prog (met name het briljante titelnummer), ontroerende ballades (It will be a good day) en invloeden van wereldmuziek die nergens goedkoop of klef worden (Lightning strikes wordt bijvoorbeeld constant voortgedreven door een onstuimige Alan White, en de Indiase invloeden op de prachtige afsluiter klinken heel naturel), en bovenal kan ik niet zeggen hoe blij ik ben dat dit album gewoon strak en tijdloos klinkt en niet die lelijke overstuurde jaren-80-sound van bijvoorbeeld Anderson Bruford Wakeman Howe heeft. De plaat stort nergens in (die anderhalve minuut van Can I?, ach, nou ja), het geluid is helder en aangenaam, met name Steve Howe is in topvorm, en nergens maar dan ook echt nèrgens verlang ik terug naar de gouden periode van de eerste tien platen. Warmbloedig, geïnspireerd, enthousiasmerend, subliem zonder voorbehoud.

avatar van bikkel2
4,0
Ik ga ver mee met BoyOnHeavenHill zijn beoordeling.
Een hele frisse Yesplaat vooral en een voorbeeld dat prog niet oubollig hoeft te klinken en een plaats kan verdienen in een bijna nieuwe eeuw.
Een extra vermelding is het wel waard dat er wat worldmusic elementen zijn te horen. En dat pakt ook nog eens goed uit.
Lichting Strikes is gewoon een hartstikke leuk nummer bijvoorbeeld. Maar elders in bepaalde songs hoor je ook wat lichte invloeden in die richting.
The Ladder klinkt heel naturel en toegankelijk en waar het simpel kan doet deze Yesformatie dat dan ook. Het is minder bombastisch dan met Trevor Rabin aan boord en de Amerikaanse AOR stijl is feitelijk vervangen door beduidend transparantere poprock meets progrock.
Dit was al gaande op Open Your Eyes, maar die bevatte uiteindelijk te weinig goede composities.

Hier gaat er feitelijk weinig mis. Best wel een tijdloze plaat ook. Hun beste sinds Drama wat mij betreft.

bikkel2 schreef:
Ik ga ver mee met BoyOnHeavenHill zijn beoordeling.
Een hele frisse Yesplaat vooral en een voorbeeld dat prog niet oubollig hoeft te klinken en een plaats kan verdienen in een bijna nieuwe eeuw.
Een extra vermelding is het wel waard dat er wat worldmusic elementen zijn te horen. En dat pakt ook nog eens goed uit.
Lichting Strikes is gewoon een hartstikke leuk nummer bijvoorbeeld. Maar elders in bepaalde songs hoor je ook wat lichte invloeden in die richting.
The Ladder klinkt heel naturel en toegankelijk en waar het simpel kan doet deze Yesformatie dat dan ook. Het is minder bombastisch dan met Trevor Rabin aan boord en de Amerikaanse AOR stijl is feitelijk vervangen door beduidend transparantere poprock meets progrock.
Dit was al gaande op Open Your Eyes, maar die bevatte uiteindelijk te weinig goede composities.

Hier gaat er feitelijk weinig mis. Best wel een tijdloze plaat ook. Hun beste sinds Drama wat mij betreft.


Vraagje aan bikkel2 : Ik heb na 90125 geen Yes plaat meer durven aanschaffen. Is deze bv dan toch echt de moeite of of andere latere Yes platen. Ik zie dat jij 4* geeft en dat is behoorlijk veel. Ben de laatste tijd heel veel prog aan het verzamelen en goeie tips zijn altijd welkom

avatar van bikkel2
4,0
TONYLUNA:

Ik zou zeggen check de vele reacties van albums na 90125 hier. Dan krijg je een aardig beeld volgens mij.
Vind je 90125 goed, dan zijn wellicht Big Generator en Talk opties. Zijn wel bombastischere albums en een stuk steviger. Gitarist Trevor Rabin heeft op die platen een aardige vinger in de pap.
Te proberen evt Anderson, Bruford, Wakeman & Howe.
De Close To The Edge/ Fragile Yes, minus Chris Squire, die op dat moment in Yes zat met Allan White, Trevor Rabin en Tony Kaye.
Een plaat in de oudere traditie, maar wel wat ontsiert door de lelijke produktie en elektronische drums.
Naast The Ladder, zou je Fly From Here nog kunnen checken. Niet meer met Jon Anderson overigens. Is een redelijke plaat.

Gast
geplaatst: vandaag om 18:07 uur

geplaatst: vandaag om 18:07 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.