"PLAY LOUD!" - stond er vroeger nog wel eens op een album, dat werd in het ouderlijk huis niet altijd gewaardeerd. Bij de NPR zullen ze waarschijnlijk gedacht hebben, als er geen Big-Band-Rock-geluid op het album te vinden is dan maar die indruk wekken door het volume op de stream op te krikken. Maar ik vind dat niet bij dit album passen, dus dat grotendeels terugdraaien op de PC.
Het openingsnummer
Sleeping Around the Corner was de derde single van dit album en hier hoor ik een sterke connectie met hun legendarische band Fleetwood Mac. Net als bij veel andere nummers op dit album is de percussie duidelijker aanwezig dan bij FM en klinkt de drums ook vaker Jazzy.
Feel About You was de tweede single en de eerste met een vocale hoofdrol voor Christine. Ook hier duidelijke verwijzingen naar FM en dan vooral Tango in the Night. Dat nog meer geldt voor
In My World de eerste single maar sluit ook nauw aan bij Lindsey's solo album
Out of the Cradle (1992). Heerlijk die eenvoudige noten op de gitaar op de voorgrond. Ook voor mij het beste nummer op het album alhoewel de afsluiter daar ook aanspraak op kan maken.
Red Sun is vandaag uitgebracht als 4e single, om en om vocale hoofdrollen dus deze is weer voor Christine. De achtergrondvocalen lijken heel veel op wat ze ook al deden in FM en in een déjà vu denk ik heel even een Stevie sound-a-like te horen.
Love Is Here to Stay had zo op een solo album van Lindsey kunnen staan, de inbreng van Christine is hier nauwelijks waarneembaar, misschien in de achtergrondzang? Wat kan die man heerlijk tokkelen op zijn gitaar.
Too Far Gone is het enige op het album wat nog echt een Pop Rock geluid heeft en Mick de kans geeft om op de drums en percussie accenten te leggen. De tweede gitaar klinkt overigens aardig Bluesy zoals ik ze nu wel ken van My Baby. Op twee na meest interessante nummer wat mij betreft ook als het tekstueel niet veel doet. Het klinkt wel als het nummer waarin John en Mick een belangrijker aandeel hebben en misschien als een nummer wat ook op Tusk had kunnen staan. Zeker als je Mick hoort in de
fade-out.
Ook bij
Lay Down for Free vraag ik me af hoe het zou klinken als Stevie erop mee zou doen. Het is een tussendoortje maar ééntje waarvan ik het gevoel heb dat haar inbreng dit verder zou hebben kunnen brengen.
On With the Show is ook zo'n nummer met veel muzikale en tekstuele verwijzingen haar hun band en misschien ook wel stiekem een oproep aan Stevie om zich opnieuw aan te sluiten.
De fijne licht melancholische afsluiter
Carnival Begin doet me denken aan The Alan Parsons Project, met een vocale hoofdrol voor Christine en een gitaar solerende Lindsey. Misschien het beste nummer op het album en klinkt ook als een stap richting een volgend album.... van Fleetwood Mac.
Dit experiment van twee smaakmakers van Fleetwood Mac is wat mij betreft geslaagd ook als het niet kan concurreren met het beste van hun oude band. Het ligt wel in het verlengde van Tango in the Night en kan het de concurrentie wel aan met de 3 laatste (mindere) albums van FM. En ondanks dat bijna de complete band aanwezig is, op Stevie na, mist het iets meer dan haar stem en een beetje volume.
Ook op dit album drukt Lindsey behoorlijk zijn stempel en zit het wat mij betreft dicht bij enkele van zijn solo-albums. Daar is niks mis mee, maar de rol van Christine is toch kleiner dan ik had gehoopt. Misschien uit noodzaak?
Helaas is Christine's mooie stem van weleer niet meer zo geweldig en zit er een lichte hees op en minder krachtig. Niet raar gezien haar leeftijd maar wel een gemis in dit experiment. Ook de piano is niet zo prominent aanwezig als ik hoopte. Haar inbreng zal op andere zaken haar stempel gedrukt hebben, mogelijk in de aangeleverde teksten en arrangementen.
Na 6 beluisteringen achter elkaar ben ik nog niet uitgeluisterd en kan de waardering nog gemakkelijk groeien, maar toch ben ik een heel klein beetje teleurgesteld. Niet dat ik een Fleetwood Mac album verwachtte maar iets sterkere teksten en een fijne piano-ballad van Christine had ik wel op gehoopt.
Game of Pretend komt daar nog het meest in de buurt van, alleen doet het wat 70s Soft Rock aan. Desondanks mijn favoriete nummer met haar in de hoofdrol ook als ik het achtergrondkoor alweer een soort Stevie Nicks sound-a-like hoor.
De vergelijking met Fleetwood Mac en de solo-albums ligt voor de hand en lijkt ook bewust opgezocht te worden dus lijkt dit experiment vooral op een mix van al die zaken. Niks mis mee, vooral fans van Lindsey solo en Tango in the Night (minus de synths) zullen verblijd worden. De rest zal moeten wachten of er ooit nog een 'echt' album van Fleetwood Mac inclusief Stevie zal komen. De tijd en de motivatie van Stevie werkt dan in het nadeel van dat doel. Plus diverse leden zijn niet meer de jongste.