menu

Lindsey Buckingham / Christine McVie - Lindsey Buckingham / Christine McVie (2017)

mijn stem
3,39 (66)
66 stemmen

Verenigde Staten / Verenigd Koninkrijk
Pop
Label: East West

  1. Sleeping Around the Corner (3:47)
  2. Feel About You (3:27)
  3. In My World (4:24)
  4. Red Sun (3:15)
  5. Love Is Here to Stay (4:25)
  6. Too Far Gone (3:20)
  7. Lay Down for Free (3:56)
  8. Game of Pretend (4:33)
  9. On with the Show (3:46)
  10. Carnival Begin (4:40)
totale tijdsduur: 39:33
zoeken in:
avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Dit album is vanaf vandaag tijdelijk te beluisteren via een stream van NPR first listen helaas niet in onze regio beschikbaar.

Maar hou het in de gaten, want soms wil men bij NPR dit op een later moment toch uitbreiden.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
"PLAY LOUD!" - stond er vroeger nog wel eens op een album, dat werd in het ouderlijk huis niet altijd gewaardeerd. Bij de NPR zullen ze waarschijnlijk gedacht hebben, als er geen Big-Band-Rock-geluid op het album te vinden is dan maar die indruk wekken door het volume op de stream op te krikken. Maar ik vind dat niet bij dit album passen, dus dat grotendeels terugdraaien op de PC.

Het openingsnummer Sleeping Around the Corner was de derde single van dit album en hier hoor ik een sterke connectie met hun legendarische band Fleetwood Mac. Net als bij veel andere nummers op dit album is de percussie duidelijker aanwezig dan bij FM en klinkt de drums ook vaker Jazzy.

Feel About You was de tweede single en de eerste met een vocale hoofdrol voor Christine. Ook hier duidelijke verwijzingen naar FM en dan vooral Tango in the Night. Dat nog meer geldt voor In My World de eerste single maar sluit ook nauw aan bij Lindsey's solo album Out of the Cradle (1992). Heerlijk die eenvoudige noten op de gitaar op de voorgrond. Ook voor mij het beste nummer op het album alhoewel de afsluiter daar ook aanspraak op kan maken.

Red Sun is vandaag uitgebracht als 4e single, om en om vocale hoofdrollen dus deze is weer voor Christine. De achtergrondvocalen lijken heel veel op wat ze ook al deden in FM en in een déjà vu denk ik heel even een Stevie sound-a-like te horen. Love Is Here to Stay had zo op een solo album van Lindsey kunnen staan, de inbreng van Christine is hier nauwelijks waarneembaar, misschien in de achtergrondzang? Wat kan die man heerlijk tokkelen op zijn gitaar.

Too Far Gone is het enige op het album wat nog echt een Pop Rock geluid heeft en Mick de kans geeft om op de drums en percussie accenten te leggen. De tweede gitaar klinkt overigens aardig Bluesy zoals ik ze nu wel ken van My Baby. Op twee na meest interessante nummer wat mij betreft ook als het tekstueel niet veel doet. Het klinkt wel als het nummer waarin John en Mick een belangrijker aandeel hebben en misschien als een nummer wat ook op Tusk had kunnen staan. Zeker als je Mick hoort in de fade-out.

Ook bij Lay Down for Free vraag ik me af hoe het zou klinken als Stevie erop mee zou doen. Het is een tussendoortje maar ééntje waarvan ik het gevoel heb dat haar inbreng dit verder zou hebben kunnen brengen.

On With the Show is ook zo'n nummer met veel muzikale en tekstuele verwijzingen haar hun band en misschien ook wel stiekem een oproep aan Stevie om zich opnieuw aan te sluiten.

De fijne licht melancholische afsluiter Carnival Begin doet me denken aan The Alan Parsons Project, met een vocale hoofdrol voor Christine en een gitaar solerende Lindsey. Misschien het beste nummer op het album en klinkt ook als een stap richting een volgend album.... van Fleetwood Mac.

Dit experiment van twee smaakmakers van Fleetwood Mac is wat mij betreft geslaagd ook als het niet kan concurreren met het beste van hun oude band. Het ligt wel in het verlengde van Tango in the Night en kan het de concurrentie wel aan met de 3 laatste (mindere) albums van FM. En ondanks dat bijna de complete band aanwezig is, op Stevie na, mist het iets meer dan haar stem en een beetje volume.

Ook op dit album drukt Lindsey behoorlijk zijn stempel en zit het wat mij betreft dicht bij enkele van zijn solo-albums. Daar is niks mis mee, maar de rol van Christine is toch kleiner dan ik had gehoopt. Misschien uit noodzaak?

Helaas is Christine's mooie stem van weleer niet meer zo geweldig en zit er een lichte hees op en minder krachtig. Niet raar gezien haar leeftijd maar wel een gemis in dit experiment. Ook de piano is niet zo prominent aanwezig als ik hoopte. Haar inbreng zal op andere zaken haar stempel gedrukt hebben, mogelijk in de aangeleverde teksten en arrangementen.

Na 6 beluisteringen achter elkaar ben ik nog niet uitgeluisterd en kan de waardering nog gemakkelijk groeien, maar toch ben ik een heel klein beetje teleurgesteld. Niet dat ik een Fleetwood Mac album verwachtte maar iets sterkere teksten en een fijne piano-ballad van Christine had ik wel op gehoopt. Game of Pretend komt daar nog het meest in de buurt van, alleen doet het wat 70s Soft Rock aan. Desondanks mijn favoriete nummer met haar in de hoofdrol ook als ik het achtergrondkoor alweer een soort Stevie Nicks sound-a-like hoor.

De vergelijking met Fleetwood Mac en de solo-albums ligt voor de hand en lijkt ook bewust opgezocht te worden dus lijkt dit experiment vooral op een mix van al die zaken. Niks mis mee, vooral fans van Lindsey solo en Tango in the Night (minus de synths) zullen verblijd worden. De rest zal moeten wachten of er ooit nog een 'echt' album van Fleetwood Mac inclusief Stevie zal komen. De tijd en de motivatie van Stevie werkt dan in het nadeel van dat doel. Plus diverse leden zijn niet meer de jongste.

avatar van musician
4,5


Ben benieuwd, ik het album zelf pas volgende week.

avatar van vigil
3,5
Veel meer Fleetwood Mac dan dit album zal je het bijna niet krijgen. McVie met Buckingham en dan ook nog eens John McVie op bas en Mick Fleetwood op drums.

Het is extreem herkenbaar, Fleetwood slaat dezelfde roffels als altijd, McVie is behoorlijk ziek geweest maar dat schijnt goed te gaan heeft zijn bekende niet heel spectaculaire doch zeer functionele basloopjes en qua stemmen passen de twee nog steeds mooi bij elkaar. Het enige wat ik een beetje mis is een grillige puntige gitaarsolo. Natuurlijk is daar de muziek van FM niet altijd naar maar een paar keer op een album moet kunnen. Nu blijft het bij 1 goede poging aan het eind van het album.

Tekstueel stelt het weinig voor maar of we dat hadden kunnen verwachten is de vraag. Het album klinkt in ieder geval als de welbekende klok en ik denk dat de die hard FM fans (ik zie mij als liefhebber) hier erg blij van gaan worden.

avatar van devel-hunt
3,0
Waarom deze niet het predicaat FM heeft meegekregen is me een raadsel. FM is er in allerlei samenstellingen door hun hele geschiedenis heen geweest, alleen de constante factor Mick Fleetwood en John McVie zijn op alle FM platen aanwezig, en ook op deze dus. Marketing technisch ook niet handig. Je ziet het al op MuMe, de interesse lijkt minimaal, als dit een nieuwe FM plaat was geweest was de aanloop vast vele malen groter.

avatar van musician
4,5
Helemaal mee eens, maar ik denk dat er strategische keuzes zijn gemaakt.

Ik vermoed dat ze nog één keer een album met z'n vijven als Fleetwood Mac willen maken. Om Stevie Nicks de tijd te gunnen nieuw werk te schrijven (waar Buckingham en McVie al klaar waren) en niet de indruk te wekken dat zij de band heeft verlaten, is er voor gekozen om de naam Fleetwood Mac even 'on hold' te zetten en dus te reserveren voor dat laatste album.

Tegelijkertijd wordt er met het één na de laatste album gelijk recht gedaan aan de compositorische bijdragen van Mcvie en Buckingham in de afgelopen 47 resp 42 jaar. Die wat betreft naamgeving weliswaar iets minder bekend zullen zijn dan Fleetwood Mac. Maar dat mag geen naam hebben.

Bij dit argument kan het ook zomaar zijn dat Buckingham en McVie deze eis op tafel hebben gelegd, ook om redenen van erkenning en wellicht inkomsten afspraken, die bij Fleetwood Mac anders liggen dan bij dit duo album uiteraard.

Maar dat zal de ware Fleetwood Mac liefhebber en fan uiteraard niet weerhouden!
Ik rij vanmorgen weer eens ouderwets naar de platenzaak, geen online bestelling dit keer!

3,5
Het klinkt heel vertrouwd deze plaat, veel dingetjes die we eerder hebben gehoord. Is dat erg? Nee. Is dit een goede plaat? Ja! Gewoon 10 toffe liedjes die lekker in het gehoor liggen. Nu maar hopen dat 'The Mac' (met Stevie) nog een album gaat maken. Dan is dit in ieder geval een lekker tussendoortje!

avatar van musician
4,5
40 jaar geleden reed ik rond deze tijd naar de platenzaak om Rumours op te halen. Toen, vrij recent na de hitsingle Go your own Way en het binnenkomen in de Top 40 op 4 juni 1977 van Don't Stop.

Op Don't Stop is er natuurlijk de beroemde vocale afwisseling tussen Lindsey en Christine.

5 en 10 jaar later gebeurde iets vergelijkbaars, met de albums Mirage en Tango in the Night. Een ander duet met Lindsey en Christine (Hold me, 19 juni 1982) en de Buckingham single Big Love (25 april 1987).

Het is lang geleden, ik weet het. Je moet ook van behoorlijke leeftijd zijn om je dit nog allemaal te herinneren. Maar het is wat bizar dat je het vooral nog allemaal weet van 1 band in het bijzonder, net zo goed als dat ik in 1987 tegen een vriend zei dat Rumours ook al weer 10 jaar oud was. Ja ja.

Nog afgezien van ze volgen, is het een buitengewone meevaller dat het in ogenschijnlijk goede welzijn is gebeurd, met meer en minder periodes van activiteit en bizarre samenstellingen. De band is gewoon al die tijd aanwezig geweest, eigenlijk al vanaf 1967.

Dan ga ik niet meer vragen om verregaande vernieuwingen, Lindsey Buckingham is altijd redelijk met de tijd meegegaan en heeft daarin de rest van de band goed op sleeptouw genomen. Net zo goed, als dat dit ook nu weer is gebeurd.

De twee eerste luisterbeurten vallen mij alleszins mee, ik moet ook zeggen dat ik beluisteren vanaf cd of LP altijd een voller geluid vind geven dan Youtube en Spotify.
Afgezien van de geluidskwaliteit, vind ik de vocalen van Lindsey (die zichzelf goddank weinig galm heeft gegeven) en Christine bewonderenswaardig goed. McVie is net zo oud als Mick Jagger.

Er zit weinig gitaargeweld in, in de zin van lange solo's zoals we die kennen van het Say you will album nog met Stevie Nicks i.p.v. Christine McVie.
Maar ik vind dat op zich voldoende gecompenseerd met de alleraardigste songs die er op staan. Christine heeft een prima rocker met Too Far Gone, maar het rustige Game of Pretend had dan weer niet gehoeven.
De opener, Sleeping around the corner van Buckingham laat herinneren dat hij ook de man is van de eerste track op Rumours, Second hand news.

Er wordt nagenoeg geen aandacht besteed aan de aanwezigheid van Mick Fleetwood en John McVie. Geen foto's, alleen een droge naamsvermelding en Christine die beiden persoonlijk nog bedankt. De hoes van het album vind ik buitengewoon lelijk, met alle aandacht en fotosessies er om heen, had er toch ongetwijfeld wel iets beters van kunnen worden gemaakt.

Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk altijd om de inhoud. En daar kan de gemiddelde Fleetwood Mac fan geen enkel probleem mee hebben.

avatar van Zwaagje
4,0
" Maar uiteindelijk gaat het natuurlijk altijd om de inhoud. En daar kan de gemiddelde Fleetwood Mac fan geen enkel probleem mee hebben." [/quote]

Hier kan ik bij aansluiten en ook de rest van de bespiegelingen zijn herkenbaar. Knap dat dit er na al die jaren nog inzit. Fijn album die ik al meerdere keren beluisterd heb. Een enkele zwakke broeder zoals feel about you neem ik voor lief.

avatar van henk01
3,0
Paar keer beluisterd nu. Ben niet onder de indruk. Beetje tam en lieflijk allemaal. Ik mis wat.

avatar van bikkel2
3,5
henk01 schreef:
Paar keer beluisterd nu. Ben niet onder de indruk. Beetje tam en lieflijk allemaal. Ik mis wat.


Stevie Nicks?

avatar van musician
4,5
Als kiespijn.

avatar van henk01
3,0
Wellicht idd Nicks. Al was het maar voor de variatie. Vernijn mis ik, het is allemaal zo lief.

avatar van musician
4,5
Dat venijn bij Fleetwood Mac kwam zelden af van Stevie Nicks.

Ik vind het eerlijk gezegd een beetje spijkers op laag water. Er wordt nagenoeg niet anders geacteerd dan normaal. Ook solo.

Ik moet zeggen dat je er toch behoorlijk wat interessante zaken uit kunt halen, het vergt wel een paar luisterbeurten.

avatar van henk01
3,0
Heb m 3 x gedraaid nu. Zal nog eens proberen Hans maar moeilijk is deze cd zeker niet. Vrees dat ik het al wel gehoord heb ?

avatar van Twinpeaks
3,0
De plaat ontbeert de spanning die Nicks altijd wel in haar songs weet te stoppen. Daardoor komt het in mijn oren bijzonder futloos over. McVie was al geen favoriet Mac lid van mij ,maar een hele plaat dragen gaat haar niet goed af. Dit deed Nicks beter op Say You Will .Natuurlijk valt het niet te vergelijken met voltallige Fleetwood Mac albums ,maar ik vind het knap karig. Ook Buckingham blijft achter in zijn kwaliteiten en smeert de boel vakkundig dicht. De laatste track vind ik een opleving van jewelste met een als vanouds gierende gitaar van Buckingham ,maar dan heb ik me al door ruim een half uur middelmaat heen moeten worstelen. Teleurstellend dus . 2 sterren

avatar van devel-hunt
3,0
10 goed in het gehoor liggende deuntjes, zo komt deze toch wel teleurstellende plaat op me over. Het klinkt allemaal zo braaf, tussen de lijntjes, zoet bijna. De spanning ontbreekt.
Deze surrogaat Fleetwood Mac plaat, zo kan je de plaat toch wel noemen, mist Stevie Nicks meer dan verwacht. Ze weet misschien door haar aanwezigheid de spanning die er altijd schijnt te zijn tussen haar en Lindsey om te zetten in creatieve felheid en gedrevenheid. Iets wat op deze plaat totaal ontbreekt. Wat overblijft is een keurige plaat die netjes is ingekleurd. Helemaal niet slecht en best prettig, maar wel erg vlak.
De hoes spreekt boekdelen. Een altijd zelfverzekerde Buckingham staat met afgezakte schouders met een ongemakkelijke houding naast de van gezondheid blakende McVie.

avatar van musician
4,5
Dat laatste ben ik sowieso eens.

Stevie Nicks heeft 3 jaar de tijd gehad songs aan te leveren maar was daartoe niet (meer) in staat.
Daarom vragen heeft derhalve geen nut.

We moeten haar rol niet overdrijven, ze schreef in kwantiteit altijd verreweg het minste materiaal, dus de meeste FM albums bestonden altijd al grotendeels uit Buckingham en McVie.
En daarnaast moest haar werk, voordat het enige aantrekkelijkheid kreeg, geheel door Buckingham worden gereviseerd en aangevuld worden.

De nummers van Buckingham en McVie op dit nieuwe album zijn redelijk uitwisselbaar met ander FM (Mirage/Tango) werk en zeker ook met soloresultaten.

avatar van frolunda
3,0
Degelijk maar niet echt spannend album waar het vakmanschap best aan af te horen is maar toch ben ik niet onverdeeld enthousiast over Lindsey Buckingham / Christine McVie.Daarvoor zitten er tussen de tien nummers toch wat songs die me iets te gezapig overkomen en mis ik iets van felheid/bevlogenheid.Daarnaast zit er ondertussen ook wel wat sleet op de zang/sound van deze twee veteranen.
Niet dat het echt matig of slecht wordt,daar heeft dit duo toch te veel kwaliteit voor maar echte uitschieters kan ik ook niet tussen de nummers ontdekken.
In My World ,Carnival Begin en Too far gone (waarop Mick Fleetwood nog eens lekker te keer gaat) zijn wat mij betreft de toch wat spaarzame hoogtepunten.
Misschien dat een iets levendigere productie nog had wat kunnen uitrichten want nu blijven we op een solide maar ook wat teleurstellende voldoende hangen.

avatar van erwinz
3,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Lindsey Buckingham & Christine McVie - Buckingham McVie - dekrentenuitdepop.blogspot.nl

Lindsey Buckingham maakte in 1973 samen met zijn toenmalige partner Stevie Nicks een plaat die verstrekkende gevolgen zou hebben.

Buckingham Nicks (helaas niet te vinden op Spotify of Apple Music) was niet eens zo heel succesvol, maar trok wel de aandacht van een wat kwakkelende Britse band die in Los Angeles zocht naar vers bloed.

Lindsey Buckingham en Stevie Nicks werden dankzij de aangename softpop van hun titelloze debuut ingelijfd bij Fleetwood Mac, dat in de jaren die volgden miljoenen platen zouden verkopen.

Sinds een jaar of vier toert Fleetwood Mac weer in de bezetting die klassiekers als Rumours en Tusk maakte, wat dit jaar zomaar een nieuwe plaat van de band op had kunnen leveren. Op het laatste moment koos Stevie Nicks echter toch voor een soloplaat en was de eerste Fleetwood Mac plaat sinds Say You Will uit 2003 helaas van de baan.

Lindsey Buckingham en Christine McVie besloten uiteindelijk om de plaat toch te maken en onder hun beider namen uit te brengen. Ruim 44 jaar na het invloedrijke Buckingham Nicks is er nu dus Buckingham McVie.

Het tweetal werd in de studio overigens bijgestaan door John McVie en Mick Fleetwood, waardoor 4/5 van de legendarische Fleetwood Mac bezetting is te horen. Samen met producer Mitchell Froom hebben de vier leden van de zo succesvolle band een plaat gemaakt die zeer nadrukkelijk voortborduurt op platen als Tango In The Night uit 1987 en Say You Will uit 2003. Het is een plaat die het niveau van de echte Fleetwood Mac klassiekers (en het niveau van Tango In The Night) niet haalt, maar een slechte plaat is Buckingham McVie zeker niet.

De twee schreven gezamenlijk drie van de tien songs op de plaat, waarvan Christine McVie er nog twee en Lindsey Buckingham er nog vijf toevoegde. Christine McVie blijft behoorlijk dicht bij de songs die ze in het verleden bijdroeg aan Fleetwood Mac Albums, terwijl de samen geschreven tracks het zo herkenbare Fleetwood Mac geluid laten horen. In zijn eigen songs kleurt Lindsey Buckingham wat meer buiten de lijntjes, wat geslaagde en minder geslaagde songs oplevert, maar altijd zorgt voor prima gitaarwerk.

Buckingham McVie bevat op het eerste gehoor geen songs die over 40 jaar net zo memorabel zijn als de grote songs van Rumours en Tusk, maar voor liefhebbers van de muziek waarmee Fleetwood Mac de popmuziek veranderde valt er zeker genoeg te genieten op de plaat van Lindsey Buckingham en Christine McVie.

Hier en daar grijpt het tweetal nadrukkelijk terug op de archieven van Fleetwood Mac, wat nog eens versterkt wordt door het zo herkenbare drumwerk van Mick Fleetwood en de al even kenmerkende baslijnen van John McVie. Het is niet moeilijk om de vocalen en koortjes van Stevie Nicks er bij te denken, wat een hele acceptabele Fleetwood Mac plaat had opgeleverd.

Waar Lindsey Buckingham op Buckingham Nicks in 1973 baanbrekend bezig was en een nieuw geluid in de stijgers zette, is de Amerikaan op Buckingham McVie vooral trendvolgend. Dat is aan de ene kant jammer, maar aan de andere kant klinkt de plaat erg lekker en wint hij absoluut aan kracht wanneer de zon wat feller schijnt en de volumeknop wat wordt verder opengedraaid. Al met al genoeg redenen om tevreden te zijn met de inspanningen van Lindsey Buckingham en Christine McVie. Erwin Zijleman

3,5
Gewoon een prima plaat. Een nummer als red sun kan ik gewoon de hele dag draaien. On with the show voor mij de andere uitschieter.

avatar van TEQUILA SUNRISE
3,5
Gisteren aangeschaft en 1 x beluisterd. Onbegrijpelijk dat dit album niet onder de naamstelling Fleetwood Mac uitgegeven is, dat had zeker voor veel meer publiciteit gezorgd. Ook bij Say You Will was 4/5 van de line up aanwezig en toen werd e.e.a wel onder de bandnaam uitgebracht ?. Opnametechnisch is er niets mis met de plaat, echter valt wel direct op dat Buckingham met zijn virtuoze gitaarspel in mijn ogen te weinig prominent aanwezig is, Christine haar stem wat aan slijtage onderhevig is en Mick op Too Far Gone heerlijk aan het drummen is.

avatar van Marco van Lochem
3,5
Lindsey Adam Buckingham van 3 oktober 1949 en Christine Anne Perfect van 12 juli 1949 maakten naam in Fleetwood Mac, waar ze gezamenlijk vanaf 1974 deel van uit hebben gemaakt…en nog steeds doen. Buckingham maakte met zijn toenmalige vriendin Stevie Nicks in 1973 het duo album “BUCKINGHAM NICKS” en dat album zorgde ervoor dat Fleetwood Mac drummer Mick Fleetwood beide Amerikanen benaderde om toe te treden tot zijn Engelse band. Daar zaten toen bassist John McVie en toetsenist Christine McVie, geboren Perfect, ook al in en met de komst van Buckingham en Nicks was de succesformatie een feit. Met topalbums “FLEETWOOD MAC” uit 1975 en “RUMOURS” uit 1977 vestigden ze hun naam als millionsellers en schreven ze met dat laatste album ook nog een klassieker op hun naam. Vanaf de eerste helft jaren ’80 viel de groep uit elkaar en kwam in gewijzigde vorm nog enkele keren weer bij elkaar, onder meer voor de millionseller “TANGO IN THE NIGHT” in 1987, maar daarna was het weer afgelopen. In 1997 en 1998 toerden ze met de “RUMOURS” bezetting de wereld rond en vanaf 2014 is dat ook weer het geval. Van een nieuw album is het nog niet gekomen, vandaar dat zanger/gitarist/componist Lindsey Buckingham en zangeres/toetsenist/componist Christine McVie gekozen hebben voor een duo album. De sfeer op “LINDSEY BUCKINGHAM & CHRISTINE MCVIE” is die erg doet denken aan Fleetwood Mac en dat komt door de medewerking van Mick Fleetwood en John McVie. Met 10 tracks, bijna 40 minuten muziek en een geweldig geproduceerd album, is het een genot om naar de songs te luisteren. Buckingham heeft nog steeds die uit duizenden herkenbare stem, maar McVie laat toch wel wat slijtage horen, wat niet vreemd is, wetende dat ze 73 jaar jong is. De echte hoge partijen redt ze niet meer, maar ze weet nummers als “RED SUN” en het indringende “GAME OF PRETEND” precies dat gevoel mee te geven, dat haar onderscheid van vele andere zangeressen. Prachtige plaat, enkele schitterende gitaarsolo’s van Buckingham (vooral in “CARNIVAL BEGIN”) en als dit de opmaat is naar een niet verwachte nieuwe Fleetwood Mac plaat, dan kan die alleen maar geweldig worden.

avatar van BlauweVla
3,5
Ik vind het wel getuigen van karakter als artiesten een andere naam kiezen voor een project, want inderdaad een grote naam erop zetten levert meer publiciteit op. Maar het zou me ook niet verbazen als het een zakelijke kwestie is met het niet gebruiken van de naam Fleetwood Mac... Hoe dan ook, wat je ook van Stevie Nicks vindt, een nieuwe Fleetwood Mac plaat zonder haar kan eigenlijk niet.

Dit Buckingham / McVie album is fantastisch, met nu niet eens een keer alleen maar verwijzingen naar de zo heilige jaren 70, maar een frisse kijk op hoe "Tango in the Night" qua productie nu zou moeten klinken. Fijne nummers, luistert fantastisch weg. Blij dat zo'n plaat als dit nog es gemaakt is, had ik niet verwacht. Wel jammer dat de kunst van hoesontwerpen een verloren beroep is geworden. Zou het met downloaden en streaming te maken hebben dat het niet belangrijk meer is?

avatar van TEQUILA SUNRISE
3,5
Schrok van de leeftijd van Christine McVie. 73 jaar? Maar dan kan ze nooit van bouwjaar 1949 zijn. Haar stem heeft inderdaad wel aan kracht ingeboet overigens.

avatar van bikkel2
3,5
Christine is van 12 Juli 1943.
Volgende maand dus 74!
Zou je haar beslist niet geven.
Lindsay is idd van 1949.

avatar van bikkel2
3,5
Waar Stevie Nicks geen zin en tijd had om aan een nieuw FM album mee te werken, besloten Lindsay Buckingham en Christine Mcvie een duoplaat te maken.
In zekere zin blijkt het gewoon een nieuwe Fleetwood Mac plaat, want drummer Mick Fleetwood en bassist John Mcvie zijn hierop te horen.
Merkwaardige situatie, maar Nicks is gewoon nog in de band en wil alleen nog live peformen.
Vandaar kennelijk deze move.

Het maakt voor de sound weinig uit, want in alles klinkt het gewoon als een nieuwe Mac.
Minus Nicks haar bijdragen en vocalen.
Het is zoals het is en het is best een aardig werkje geworden.
Sympatiek eigenlijk, relax en bondig, want 10 songs is tegenwoordig aan de korte kant.
Je hoort het plezier en de ontspannenheid terug.
Vakmanschap t/m, maar zoals eerder gememoreerd hier, weinig vlammend.
Wellicht was dat ook de intentie.
Christine brengt de meeste afwisseling en vind ik de afsluitende track Carnival Begin haar beste worp hier.
De al eerder vrijgegeven track Feel About You is luchtig en past prima op een warme dag als deze.
De Zuid-Amerikaanse twist heeft wel iets aanstekelijks, maar daar naast heeft het ook iets niemendallerigs. Ben er nog niet helemaal uit.
Beste track komt van Buckingham wat mij betreft.
In My World dus. Konden we al en viel mij al in positieve zin op. Heerlijke drive, typerend gitaarwerk en het refein is heel catchy.
Dit had 20 jaar terug gewoon een fikse hit kunnen zijn.
Daar tussen in zijn er redelijk tot aardige liedjes.
Goed verzorgd en met liefde uitgevoerd.
Lindsay en Christine hebben het zeker nog in de vingers, maar ik mis wat urgentie en ook een spanningsboog.

Zeker geen tegenvaller, maar zal niet de boeken in gaan als een memorabele plaat.

avatar van Marco van Lochem
3,5
TEQUILA SUNRISE schreef:
Schrok van de leeftijd van Christine McVie. 73 jaar? Maar dan kan ze nooit van bouwjaar 1949 zijn. Haar stem heeft inderdaad wel aan kracht ingeboet overigens.


Klopt inderdaad...tikfoutje, die ik helaas niet meer in de tekst kan aanpassen. Goed opgemerkt!!

avatar van musician
4,5
Waar menige vrouw van 74 (geldt ook trouwens voor mannen) zich alleen nog positioneert als huisvrouw met hooguit wat hobbys en vriendinnen, dan wel als oppasoma, mag om die reden voor Christine McVie de hoed diep af.

Ik vind overigens dat haar stem nauwelijks aan kracht heeft ingeboet, ik hoor geen verschillen met haar laatste solo-album uit 2004. Ja, als je het gaat vergelijken met albums van 40 jaar terug overleeft niemand het vergelijk.

Vorig jaar zag ik Carole King die op het podium van Hyde Park over zichzelf riep: "Yes, this is how a woman of 74 looks like!!" Ze zag er nog heel patent uit, net als Christine McVie dus het kan nog prima.

Zij zijn wel van de generatie vrouwen die een heel belangrijk voortouw hebben genomen inzake vrouwen in rockmuziek. Dat zal niet altijd even gemakkelijk zijn gegaan in een door mannen gedomineerde wereld.

Dus petje af en waardering voor doorgaan en niet capituleren.

avatar van devel-hunt
3,0
een halfje erbij voor dit prettige en positieve zomerplaatje, het zit geraffineerd in elkaar, maar dat mag je van deze dinosaurussen ook verwachten.
Dat Christine McVie niet achter de geraniums zit is logisch, daar heeft ze een te leuke job voor, dat geef je niet op voor huize avondrood. Bovendien valt het op hoe sharp ze nog oogt, die gaat nog wel even door nu ze de smaak weer te pakken heeft.
Beste nummers zijn toch wel in my world en Carnival Begin.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:38 uur

geplaatst: vandaag om 13:38 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.