Ryan Adams - Gold (2001)

Ik zou zweren dat Billie Joe Armstrong van Green Day op de hoes staat

De Piano Man van de band?

Hahaha, foutje Dit zal het eerste album zijn van Adams dat ik check, ken niks van de man.

Ook maar weer eens opgezet. Blijft jammer dat Lost Highway tegen de wens van Ryan Adams in er geen dubbel album van heeft gemaakt (om vervolgens wel de eerste 100.000 exemplaren als deluxe editie te verkopen met de vijf geschrapte tracks als bonus cd). Lang leve spotify.

Tijdens het concert in de RAI van 2007 speelde hij trouwens een wonderschone versie van When the stars go blue: Ryan Adams Live at RAI Auditorium on 2007-11-26 : Free Download & Streaming : Internet Archive

Dat nummer is ook gecoverd door o.a. The Corrs als ik me niet vergis.

Klopt, met Bono van U2 op de vocalen.

Met Gold overtreft Ryan wat mij betreft het ook al niet misselijke Heartbreaker.
Er zit wat meer vaart in en de composities lijken wat sterker in elkaar te steken.
Het is een tikje gelikter in productie en uitvoering, maar smullen geblazen is het zeker.
Mooi om te horen hoe Ryan Adams Countryrock/folk en zelfs wat gospel, met hoorbaar gemak in het nieuwe decenium heeft weten in te voeren.
Americana kon dus nog jaren mee op deze manier.

Wat blijft Enemy Fire toch een prachtig nummer maar alles op deze plaat is van grote kwaliteit.

16 nummers en niet 1 zwak moment te vinden, integendeel, de hoogtepunten volgen elkaar snel op. Heartbreaker en 29 moeten nog wat doorbreken bij mij maar met deze Gold, Cold Roses, Love is Hell, Ashes & Fire en de selftitled uit 2014 heeft hij al 5 platen van wereldklasse uitgebracht. En dan zwijg ik nog over de 3 AltCountry meesterwerken die hij met Whiskeytown maakte.

4* voor Gold maar dat is omdat Love is Hell een 4,5* waard is in mijn oren. Kan dus nog veranderen als ik deze nog meer draai en Ryan zelf mij omverblaast binnen 2 weken op Pukkelpop.

Erniezegt:Ik heb bij Ryan Adams een beetje hetzelfde als met Lenny Kravitz en onze eigen Jett Rebel. Het is duidelijk dat het allemaal zeer begaafde muzikanten zijn, die tevens (lijken te) beschikken over onuitputtelijke inspiratiebronnen. Deze mannen zijn muziek. Ieder nummer klinkt alsof het een vanzelfsprekend bestaansrecht heeft. Toch staat deze cd al een tijdje op zolder en heb ik nog weinig gedacht om hem weer eens op te zetten. Ik vind toch wel dat er bij deze heren onderscheid is tussen nummers die er echt toe doen b.v. 'When the stars go blue' en diverse gewoon acceptabele nummers. Dosering, het snijden en reduceren tot een kern is niet de sterkste eigenschap van deze heren. Verder vond ik dat de cd t.o.v. het concert dat ik toen in Paradiso bezocht gladder klinkt; die jankende steelgitaar van het concert miste ik node op het album. Dus zo kom ik tot de paradoxale vaststelling dat minder aandacht voor de productie (rauwer/ruwer geluid) en wat meer snijden/minder composities (selectie uit deze en de bonus-cd) zo een halve/hele ster voor dit album had kunnen schelen.

Alweer hmmmm, ik word toch langzaam maar zeker het Ryaniversum ingezogen. Op Gold hoor ik wederom de prettige Neil Young associatie, maar nu vergezeld door sterke popsongs, prachtige ballads en een zanger die de dieperliggende zenuw prima weet te vinden én te raken.

Op naar Love Is Hell............

Prachtig album van Adams .Ondanks de lengte blijft de boel spannend en op niveau. Sylvia Plath en Wild Flowers zijn geweldige liedjes waarin het goed zwelgen is. Young is inderdaad nooit ver weg en gaat het tempo wat omhoog dan komen The Jayhawks om de hoek gluren .En dat is wel in mijn straatje .Voor deze 4 sterren met kans op meer .

Klinkt lekker ouderwets. Inderdaad N.Young zweeft in dit album rond, maar stoort niet.
Een 4*

Ik volg Ryan Adams als sinds de tijd dat hij nog bij Whiskeytown actief was. Met die band heeft hij drie verdienstelijke platen uitgebracht, waarvan met name het tweede album Strangers Almanac uit 1997 nog altijd een klassieker is in het americana-genre.

Na het wat donkerderde solodebuut Heartbreaker, laat Adams op Gold een wat meer poppy indruk zien. De kwaliteit van de composities is nog hoger dan bij zijn voorgaande albums het geval is en dat komt tot uiting in schitterende nummers als La Cienaga Just Smled, Sylvia Plath en Wildflowers.

Het is een album vol diepgang en variatie geworden en Adams laat op dit album horen een uitstekende zanger en songwriter te zijn. De songs zijn van stuk voor stuk van een hoog niveau en het album bevat geen uitglijders. Adams heeft dit sindsdien nooit meer overtroffen en daarom krijgt dit album van mij een top-10 notering en de maximale waardering: 5*.

Cold Roses? Love is Hell? Deze plaat vind ik ook schitterend maar de 2 hierna zijn nog een stapje hogerop naar mijn bescheiden mening.

Jacksonville City Nights gaat hier sowieso ramhard overheen.

Ondanks dat Ryan Adams behoorlijk in opspraak is en zijn carrière zich in zwaar weer bevindt blijft dit een prachtig album. Al ga je zijn songteksten toch met andere ogen bekijken.

Dat laatste probeer ik dus echt te vermijden. Nog niets bewezen dus ga ik nog geen oordeel vellen. Ryan is het afgelopen jaar 1 van mijn meest gekoesterde artiesten geworden onder andere voor zijn prachtige hartverscheurende teksten en wil dat graag nog even zo houden.

Als het tegendeel blijkt ....

Het album is wel twintig minuten te lang. Maar ik heb vaker gehoord dat Adams blijkbaar niet weet wanneer hij op moet houden.

Tina Toledo"s Street Walking Blues had ook gerust achterwege kunnen blijven.

Dit had een dubbel album moeten zijn. Dat wilde de platenmaatschappij niet, dus hebben ze de laatste 5 nummers op een bonus cd gezet en die bij de eerste 100.000 albums gedaan. Logica.

Met twee schijfjes was de spanningsboog heel anders geweest, a la Cold Roses dus. Stiekem hoop ik op een heruitgave zoals het album bedoeld is. Maar dat zal er wel niet zo snel van komen.

Bizar lang geleden dat ik deze nog eens gedraaid heb. Maar goed, ik was dus door mijn bootlegs aan het bladeren en daar kwam ik een DVD tegen met een optreden bij 2 meter sessies waar hij een fantastische Touch, Feel, Lose speelde. Naar aanleiding daarvan deze weer eens gedraaid. Wereldplaat. Zo veelzijdig ook. Twijfel aan verhoging naar 5*, maar Enemy Fire brengt me nog aan het twijfelen.

Gold staat in de top 150 van beste albums aller tijden en ook bij mij is het er een uit mijn persoonlijke top 10. Ondanks dat er een paar mindere nummers op staan, is het een geweldige compilatie van rock (Tina Toledo), een aantal van de mooiste ballads ooit (La Cienega en Wild Flowers) en pop-rock (o.a. Firecracker, Nobody Girl, Rescue Blues). Ik worstel een beetje met de categorie waarin de nummers thuishoren omdat Ryan Adams heel goed stylen weet te mixen. Eigenlijk heeft Adams een eigen stijl. Ook al lopen heel veel albums qua insteek en sfeer uiteen, je hoort direct dat het Adams is. En niet alleen qua stem.
Persoonlijk vind ik Wild Flowers het beste nummer. Ik kan jullie alleen niet vertellen waarom, behalve dan dat het heel mooi is.

Ergens heb ik wel eens gelezen dat het album niet god ge-edit is. Dat soort berichten begrijp ik nooit zo goed. In de zin dat ik daar geen verstand van heb. Of Answeing Bell nou het openingsnummer is of nummer acht in de lijst is, het nummer wordt er toch niet beter of slechter van?

Voor mensen die Adams nog niet kennen is dit het instapalbum. En hoewel andere albums niet allemaal vijf sterren scoren, zullen ze je in de meeste gevallen alles behalve tegenvallen. Adams wordt geprezen om zijn productiviteit, maar is wat mij betreft ondergewaardeerd voor zijn vakmanschap. Gold bewijst dat hij tot de elite behoort.

Verhoging is op zijn plaats, ik vind deze plaat veelzijdiger dan voorganger Heartbreaker, die op zijn beurt weer verlaagd wordt.

Zijn laatste echt goeie solo plaat. Fijne, luchtige productie, sterk materiaal. Genieten, ook nu nog.