Zal 1 voorbeeld geven: zo rond mid jaren '90 ontstond de 'catch-phrase'
content is king - daarmee werd bedoeld dat de mediapartij (tv, uitgever, isp) die de beste/meeste content zou kunnen bieden de meeste klanten zou kunnen trekken. Partijen moesten dus op zoek naar content. In het eerste decennium van de huidige eeuw kwam daar de leus
engagement is queen bij - je moest niet alleen een kijker/user bereiken, je moest 'em ook betrekken, raken om de relatie effectief te laten zijn.
Als je een song schrijft die
Infinite Content heet verwijs je daar dus naar. Enerzijds hult Arcade Fire zich graag in het kleed van de ietwat alternatieve indie-rocker die commercie schuwt, het liefste back to the garden wil en een bepaald wereldbeeld uitstraalt (Suburbs), anderzijds gebruikt Arcade Fire juist het verschijnsel van
engaging content om er succesvol mee te zijn. Imo is het een beetje bizar om iets te hekelen en tegelijkertijd het te gebruiken om er succesvol mee te zijn. Alsof je je broer zou betichten van vreemdgaan, terwijl je ondertussen je vrouw bedriegt met de halve sportclub.
Het album is destijds in meerdere vormen (hoezen, kleuren) ook vrij agressief gepromoot en dat staat wat mij betreft ook haaks op het gegeven dat je graag als een alternatieve, zeg maar duurzame, milieubewuste band wilt worden gezien.
Zelf moet ik dat gegeven (proberen) los(te)laten wanneer ik naar Arcade Fire luister - ik vind dat niet kloppen.
Tav
Everything Now kan ik een vergelijkbare redenering opzetten.