De laatste weken dit album geregeld beluisterd. Net als
Paalhaas vind ik dat Dylan op een rare manier intoneert tijdens het akoestische gedeelte, en verder vind ik dat hij daarmee de nummers geweld aandoet, al blijft het een boeiend concert. Het tweede gedeelte prefereer ik en draaide ik het vaakst. Meeslepend door de gedrevenheid, ook van de heren van The Band. Vooral Robbie Robbertson (gitaar) en Garth Hudson (orgel) zijn hier erg goed bezig. Dylan's lange uithalen vind ik soms wel een beetje te veel van het goede, en bovendien klinkt zijn harmonicaspel hier en daar wel een beetje vals. Zou die opgefokte manier van zingen door de speed zijn gekomen? Maar toch blijf ik geboeid luisteren. Ik had het album bij verschijnen al eens beluisterd, maar de hernieuwde kennismaking is me heel goed bevallen, alles bij elkaar.