menu

Bob Dylan - Live 1966 (1998)

Alternatieve titels: The Bootleg Series Vol. 4 | The Royal Albert Hall Concert

mijn stem
4,38 (185)
185 stemmen

Verenigde Staten
Folk / Rock
Label: Columbia

  1. She Belongs to Me (3:27)
  2. Fourth Time Around (4:37)
  3. Visions of Johanna (8:08)
  4. It's All over Now, Baby Blue (5:45)
  5. Desolation Row (11:31)
  6. Just Like a Woman (5:52)
  7. Mr. Tambourine Man (8:53)
  8. Tell Me, Momma (5:10)
  9. I Don't Believe You (She Acts Like We Have Never Met) (6:07)
  10. Baby, Let Me Follow You Down (3:46)
  11. Just Like Tom Thumb's Blues (6:50)
  12. Leopard-Skin Pill-Box Hat (4:50)
  13. One Too Many Mornings (4:22)
  14. Ballad of a Thin Man (7:55)
  15. Like a Rolling Stone (8:02)
totale tijdsduur: 1:35:15
zoeken in:
Nihilisme
Wat een geniaal optreden en wat baal ik hard dat ik Dylan nooit in deze periode van zijn leven heb kunnen aanschouwen. Ik weet nog steeds niet wat m'n favoriete gedeelte is: het akoestische of het elektrische. Beide zijn magnefiek. Deze uitvoering van Desolation Row is wat mij betreft ook superieur aan het origineel op H61R, net als de versie van It's All Over, Baby Blue overigens. Of Ballad Of A Thin Man hier, waanzinnig. En die gespannen sfeer als de band elektrisch gaat... heerlijk.

Ik wil het
"JUDAS!"
- "I don't believe you. You're a liar. (PLAY IT FUCKING LOUD!)"


stukje overigens nog op een shirt, dat is echt het coolste muziekmoment ooit.

avatar van Lennonlover
Is dit gewoon een goeie live cd of brengt het echt wel iets bij? Ik bedoel, is het echt de moeite om speciaal deze te beluisteren of is een andere live cd ook oké?

avatar van Vortex
5,0
Lennonlover schreef:
Is dit gewoon een goeie live cd of brengt het echt wel iets bij? Ik bedoel, is het echt de moeite om speciaal deze te beluisteren of is een andere live cd ook oké?

Opzich is dit een goede live cd. Eerste gedeelte speelt Dylan acoustisch en het tweede deel speelt Dylan samen met de band electrisch.

Verder is dit een legendarisch concert. Dit was een beetje het keerpunt in Dylan's carriere. Van folk naar rock en roll. De film/documantaire No Direction Home van Scorsese draait om dit optreden heen (aanrader!).

Dit optreden hoort bij ieder zijn opvoeding. Een legendarisch moment in Rock en Roll historie.

4,5
Zijn keerpunt was al in 1965 met Bringing It All Back Home. In de eerste jaren na dat album waren bijna al zijn concerten, waaronder dit grote concert in de Royal Albert Hall, half akoestisch en half elektrisch.

Antonio
Tell Me, Momma

avatar van Sibren
4,5
Winnetou schreef:
Zijn keerpunt was al in 1965 met Bringing It All Back Home. In de eerste jaren na dat album waren bijna al zijn concerten, waaronder dit grote concert in de Royal Albert Hall, half akoestisch en half elektrisch.


Dit concert is niet geheel opgenomen in de royal albert hall. Het beruchte JUDAS! moment heeft hier namelijk niet plaats gevonden en is later toegevoegd aan het album...

Antonio
Sibren schreef:
(quote)


Dit concert is niet geheel opgenomen in de royal albert hall. Het beruchte JUDAS! moment heeft hier namelijk niet plaats gevonden en is later toegevoegd aan het album...


Dit album is in zijn geheel niet opgenomen in The Royal Albert Hall, maar een week eerder (op 17 Mei 1966) in de Free Trade Hall in Manchester.

A famous and widely bootlegged concert by Bob Dylan at the Free Trade Hall in Manchester on 17 May 1966 was mistakenly labeled the "Royal Albert Hall Concert." In 1998 Columbia Records released an official recording, The Bootleg Series Vol. 4: Bob Dylan Live 1966, The "Royal Albert Hall" Concert, that maintains the erroneous title, but does include details of the actual concert location. Dylan actually did close his European tour at the Albert Hall on 26th and 27th of May of that year; these were his last concerts before Dylan got into a motorcycle accident and became a recluse for a brief period of time.

5,0
inderdaad in de Free Trade Hall 17 mei `66.
Naar mijn idee de beste live registratie van een artiest/band ooit!
vanaf het moment dat Mickey Jones zijn snare mept tot aan "thank you" een rush, een trip, een enerverende trip die me elke keer ademloos achterlaat met verwondering; wat is hier in hemelsnaam gebeurdt.
Hier kan niets meer overheen....

Het beruchte Judas incident heeft wel degelijk hier plaats gevonden en is niet later toegevoegd.

Opgenomen met een "Nagra" 3-sporen recorder en overgenomen door de recorder van D.A.Pennebaker tijdens Ballad of a thin man, als je goed luistert zul je een overgang horen van klankkleur en vooral ook een andere "adem" in de ambiance.

Mickey Jones was destijds de vervanger van Levon Helm omdat tijdens de U.S. toer Levon niet meer tegen het geboe kon en ermee kapte.
Mickey kennen we later als de side-kick van Tim Allen in "Home inprovement".
Zijn drumwerk is op dit album hopeloos simpel maar Spot-on!!

De gitaar van R.Robbertson venijnig en gevoelig, vol vuur en nauw verweven met die van Dylan.

Geweldig baswerk van R.Danko, geweldige toetsen van R.Manual.
Alle vocalen super in balans.

En Dylan; die alle frustraties van een heel jaar toeren eruitgooit gesteund door een band die precies hetzelfde voelt en er volledig voor gaat als nooit tevoren.

superlatieven schieten te kort...

Alle pogingen om dit te overtreffen zijn bijvoorbaat kansloos.
Get y`er ya ya`s out!.....well pack `m back in!

ROCK & ROLL AT THE MOST!!!!!!!!!!!!!!!!

avatar van Cor
4,0
Cor
Dylan's muziek had live toch wel een hele bijzondere intensiteit. Waar hij op 'Live 1964 (Philharmonic Hall - Bootleg Series Vol 6) vooral grappend en met plezier speelt, gaat het er hier soms grimmig en opstandig aan toe. Maar beide optredens krijgen daarmee extra lading, die hoorbaar van de albums af spat. Ook mooi dat Dylan hier elektrisch werk accoustisch speelt (alle accoustisch nummmers zijn van zijn op dat moment meest recente albums) en dat hij in het 2e deel 3 keer (tracks 9, 10 en 13) teruggrijpt op oudere (folk)albums. Geeft de songs meerwaarde en laat maar weer eens zien hoe goed die nummers zijn. 'One Too Many Mornings' is echt prachtig.

5,0
In `65 had ie er al niet zoveel zin meer om de accoustische nrs te doen (goed te zien in de doc. Don`t Look Back).
Hij zat al met z`n hoofd in het elect. gebeuren.

De eerste albums van hem zijn mooi maar het is een opmaat naar wat ie echt wilde en dat is Rocken met een lekkere band.
Een soort James Dean met een elect.gitaar.

Het is natuurlijk een proces geweest waar ie naartoe is gegroeid.
Het werd niet in dank afgenomen door het grote publiek en folkies maar het was voor hem ondenkbaar om het bij "folk"liedjes te laten.
Begrijp me niet verkeerd; de z.g. folkliedjes (die ik niet als zodanig bestempel) zijn absoluut prachtig; een rijk geschakeerd palet van kleuren gevoelens emoties en beelden gepaard met een nuchtere relatieverende kijk op de wereld en samenleving (wat ie nog steeds doet).

En ja....Cor, die extra lading waar je het over hebt is er inderdaad.

Luister bv ook eens goed naar Just Like Tom Thumbs Blues; de gitaarsolo van Robbertson is een soort opsomming van alle coupletten die Dylan jammert zonder een noot teveel te gebruiken.
(Dylans gitaar klinkt nagenoeg hetzelfde als die van Robbertson en lijkt met die van hem verweven te zijn maar klinkt staccato op het accoord waarin ze spelen)
(Beide Fender Telecaster met Fender versterkers)

avatar van Reint
blindboygrunt schreef:
De eerste albums van hem zijn mooi maar het is een opmaat naar wat ie echt wilde en dat is Rocken met een lekkere band.
Een soort James Dean met een elect.gitaar.

Vanwaar die laatste vergelijking?

blindboygrunt schreef:
(Dylans gitaar klinkt nagenoeg hetzelfde als die van Robbertson en lijkt met die van hem verweven te zijn maar klinkt staccato op het accoord waarin ze spelen)
(Beide Fender Telecaster met Fender versterkers)

Het moet ook wel gezegd worden dat Bob Dylan de helft van de tijd niet speelt, of dat de gitaar niet aanstaat (zoals hier: Dailymotion - Bob Dylan - Like A Rolling Stone 1966 - une vidéo Musique ). Hij 'draagt' hem, meer als statement, zeg maar.

5,0
Nog voordat ie naar NY ging was ie idolaat van J.Dean en M.Brando en van dat soort idolen van jong America en heeft zo`n image geadopteerd....vandaar een J. Dean met gitaar......ach ja verder inderdaad niet relevant maar wel typerend voor zijn houding; rebels , Leather jacket, Wayfairs and Boots and R&R en zeker geen ....corduroy, sandels...folkstuff . (ooit gelezen in een biografie)

Ik heb deze c.d. zeker een jaar niet meer gedraaid dus nog maar eens gedraaid en....
wat de gitaar van Dylan betreft heb je helemaal gelijk, je hoort helemaal niets van z`n spel behalve wat attack op de snaren wat gedempt is en dat is goed te horen op Just like Tom Thumb`s Blues.

Gek eigenlijk hoe ik dit ZO heb onthouden wat absoluut niet waar is....en zeker als je weet dat ik dit al vanaf mijn 12e regelmatig beluister met andere woorden: 33 jaar ken ik dit en toch...!?

Dank je voor de link

avatar van Reint
Ah, dat hij die twee als idolen zag wist ik niet, maar het sluit inderdaad perfect aan op z'n 'zonnebrillenfase' .

Misschien voelde het wel onwennig aan zo zonder gitaar, en heeft hij er toch maar een omgedaan ofzo. Heeft hij sowieso weleens zonder instrument bij de hand opgetreden?

Graag gedaan uiteraard. Jij ook bedankt voor je info!

5,0
you`re welcome,
Wat ik ken van `m zonder een instrument bij de hand (behalve een bluesharp):
YouTube - Bob Dylan - Isis (Live 1975)

Stijn_Slayer
Beste live album van Bob Dylan?

Father McKenzie
Voor mij is dat de Rolling Thunder Revue, een andere aflevering van deze Bootleg series.

avatar van Outblasty
4,5
Na de vele lovende kritieken en het belachelijk goede gemiddelde gezien te hebben moet ik deze ook maar eens gaan uitproberen. Ben erg benieuwd.

avatar van Arrie
Dit is misschien wel mijn favoriete Bob Dylan-album, terwijl het niet eens een studio-album is, maar een live-album. Meestal heb ik niet zoveel met live-albums. Meestal heb ik ook niet zoveel met Bob Dylan. De combinatie werkt echter wel goed. Ten eerste vind ik dat er op de studio-albums altijd wat nummers staan die echt stukken minder zijn. Op dit live-album, wat natuurlijk ook een soort compilatie is, is dat echter niet het geval. Het zijn allemaal sterke Dylan-songs verzameld.

Maar waarom heb ik dan liever een live-album dan een best of? Dit live-album is een waar tijdsdocument. Het begint de eerste helft met akoestische nummers, wat ie erg goed doet, en waar het publiek ook enthousiast over is. Daarna komt er echter een band bij (The Band zelfs!). Er komen elektrische gitaren. Heiligschennis. Dit kon echt niet volgens het publiek. Dylan was een folk-artiest, die mocht zich niet bezig houden met dat verderfelijke rock genre. Hij deed het echter toch. En hij ging gewoon door, ondanks de negatieve reacties in het publiek, die op dit album ook te horen zijn. Dit is dus ook een revolutionair album. En die reacties van het publiek, en de reacties van Dylan zelf daarop, die vind ik geweldig om te horen, dat voegt voor mij echt wat toe.

Ook de verdeling van akoestisch en met band vind ik erg fijn. Het begint dus met het akoestische gedeelte. En daar begint hij met het nummer She Belongs To Me. Wat me meteen opvalt, is dat zijn stem naar mijn mening niet goed klinkt op dit album. Dat vind ik normaal al, maar nu is het erger, alsof ie heel erg verkouden is. En hij heeft ook nog eens een handje van heel irritant zingen, qua intonatie en dergelijke. Toch kan ik dat allemaal prima door de vingers zien en goed naar luisteren. Geen idee waarom, best raar, ik snap het zelf niet eens. Op andere albums stoort het me veel meer, terwijl het hier erger is.

Dankzij het akoestische komt heel erg naar voren hoe sterk de nummers op zichzelf zijn, qua compositie en melodieen. En ook ga je dan automatisch meer naar de teksten luisteren, die natuurlijk prachtig zijn. 4th Time Around wordt erg mooi uitgevoerd. Visions of Johanna ook, alhoewel dat nummer zelf naar mijn mening wat langdradig en eentonig is, al maakt de tekst dat helemaal goed.
It's All Over Now, Baby Blue vind ik dan wat minder en weet me hier nauwelijks te boeien. Dan krijgen we Desolation Row, over eentonig en langdradig gesproken. En deze tekst is in ieder geval interessant. Wat ie er allemaal bedoelt, goeie vraag, maar in ieder geval genoeg tekst om je over te verwonderen. Just Like A Woman is gewoon weer een prachtig nummer, prima uitgevoerd. Zelfde geldt voor Mr. Tambourine Man, op het punt na dat hij er heel erg vervelend doet met zijn uitspraak/intonatie. Jammer is dat.

Daarna begint het elektrisce gedeelte, geopend door Tell Me Momma, een nummer dat nog helemaal niet is uitgebracht. Meteen al heerlijk energiek, dit is de andere kant van Bob Dylan. Voor deze muziek vind ik zijn stem ook beter geschikt. Tell Me Momma vind ik ook een prima nummer, fijne opener (van het tweede gedeelte dan). Dan krijgen we twee oudere nummers die prima in een ander jasje worden gehesen. Het klinkt alsof het gewoon helemaal klopt. Knap gedaan. Just Like Tom Thumb's Blues is ook prima, de band speelt goed, de sound is fijn. Daarna wordt het wat bluesier met Leopard-Skin Pill-Box Hat, niks mis mee. One Too Many Mornings is weer een ouder folknummer in een nieuw jasje. Een nummer waar ik zelf erg weinig mee heb, maar het stoort op dit album ook weer niet. Een niemendalletje tussendoor.

Dan wordt het album nog geweldig afgesloten, in de laatste twee nummers. Eerst Ballad of a Thin Man, wat van zichzelf al een zeer goed nummer is. Het is geen geweldige uitvoering, maar het werkt wel goed in deze setting. En daarna krijgen we het hoogtepunt, mooi tot het einde bewaard. Like A Rolling Stone! Geweldig nummer, geweldige uitvoering! En daarmee het einde van een prima live-registratie van deze periode in de muziek van Bob Dylan. Vier welverdiende sterren!

avatar van Outblasty
4,5
Wat gaan ze toch tekeer op dat laatste nummer! Echt geweldig

avatar van Rudi S
4,5
Mooie en sterke review Arrie, voor jou vier en halve welverdiende sterrren, ***** voor het album (document).

avatar van Arrie
Dankje Rudi

Wat ik trouwens niet helemaal snap, dit is opgenomen in 1966, maar hij schuwde de elektrische gitaar ed op Bringing It Back Home en zeker op Highway 61 Revisited ook niet bepaald. En die waren allebei al in 1965 uitgebracht. Oftewel: men wist toch wel wat ze konden verwachten? Volgens mij had ie met Like A Rolling Stone ook wel een grote hit gehad. De mensen die naar het concert gingen wisten van tevoren toch wel dat het waarschijnlijk niet alleen folk maar ook folkrock zou worden?

5,0
Er waren destijds genoeg folkfans die gewillig een duur kaartje kochten om Bob Dylan uit te kunnen jouwen vanwege zijn omslag. Het is een rare, rare wereld...

avatar van Rudi S
4,5
Booing was een hot item sinds Dylan electrisch ging.
Bij het concert (deze topic) wilde ëngelse fans "Dylan toch wel graag live zien.
Het e.e.a. is gedocumenteerd op films als No direction.. en bv don't look back.
Ook is het natuurlijk beschreven in de diverse biografieen.
Overigens kon op een gegeven moment de band ( The Band) er niet meer zo goed tegen, maar iedereen speelde toch wel onverdroten door.
Booing gebeurde niet alleen op de engelse tour maar eigen lijk overal.

wil je niet et diep graven google dan bv eens.
Bob Dylan on booing and walking out - 1966

avatar van Vortex
5,0
De laatste weken weer teveel rustige platen gedraaid dus werd het weer eens tijd voor de tweede helft van dit meesterwerk.
Man man man vanaf 'Tell Me, Momma' breekt de hel echt wel los! Wat een emotie zit er in dit optreden. Heerlijk!

[edit] en dan 'Ballad of a Thin Man'!!
Lees daar eens over in Clinton Heylin's Revolution In The Air

avatar van Floater
Vortex schreef:
De laatste weken weer teveel rustige platen gedraaid dus werd het weer eens tijd voor de tweede helft van dit meesterwerk.
Man man man vanaf 'Tell Me, Momma' breekt de hel echt wel los! ]


Doet me denken aan wat Marlon Brando ooit heeft gezegd:

"The two loudest things I ever heard in my life were a jet plane taking off, and Bob Dylan and The Band."

Voor die tijd was het ongemeen hard zoals deze mannen speelden. Dylan ging niet zomaar electrisch, hij pakte het heel grondig aan...

avatar van willemmusic
5,0
Floater schreef:
Voor die tijd was het ongemeen hard zoals deze mannen speelden. Dylan ging niet zomaar electrisch, hij pakte het heel grondig aan...

Het was natuurlijk ook gewoon publiekje pesten, dat hoge volume (play it fuckin' loud) en het ergerlijk lange stemmen van z'n gitaar !

Stijn_Slayer
Een vraag aan de echte kenner:

Enkelen beweren hier dat Dylan met zijn 'I don't believe you' reageert op de man die Judas riep. Op Wikipedia las ik nu het volgende: ''After "Judas!", there is clapping, followed by more heckles. One of those shouts, barely audible on the record, is a man shouting, "I'm never listening to you again, ever!" Dylan then says "I don't believe you", then after a long pause, "You're a liar." Then, Dylan can be faintly heard telling the band, "play fucking loud", as they start to play "Like a Rolling Stone".''

Klopt dit? Het lijkt me nml. een stuk logischer ('I don't believe you' is een vreemd antwoord op de Judaskreet, maar niet op 'I'm never listening to you again'), maar er zijn ook bronnen die het verhaal van sommige gebruikers hier bevestigen (ontstaan doordat die andere man nauwelijks hoorbaar is?).

avatar van henk01
4,5
Als ik het goed begrepen heb is dit de eerste keer dat ze in Engeland electrisch optraden.
Dylan was daarvoor een accoustische act. Dat werd niet geaccepteerd door iedereen.
Vandaar de 'play fucking loud' opmerking van Dylan.

5,0
Het is niet Dylan die roept "play it fucking loud", maar een roadie.

avatar van henk01
4,5
Zit nu te luisteren, het publiek is het er duidelijk niet mee eens !

Gast
geplaatst: vandaag om 15:39 uur

geplaatst: vandaag om 15:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.