Beste live-album ooit en naar mijn bescheiden mening een van de beste bands ooit in de wereld (The Doors en The Cure zijn die anderen, in mijn optiek). Manic Street Preachers, ABBA en A-Ha wil ik ook nog wel een eervolle vermelding geven.
Van enig chauvinisme is hier overigens geen sprake.
Bij de openingszin van Home Before Dark: "Another car is stopping for gas, be careful with that burning match", zie ik iedere keer weer het schilderij 'Gas' uit 1940 voor me van Edward Hopper, een typisch Amerikaans benzinestation met drie rode gaspompen waar een mannetje bij staat en daarachter een lege weg. Het nummer had ook een zeer fraai singlehoesje toen het in '90 uitkwam: foto van de band in een Frans hotelbarretje in het volle zonlicht. Sowieso hebben de Nits steevast verbluffend mooie vinylverpakkingen afgeleverd; Giant Normal Dwarf bijvoorbeeld, schitterend geïllustreerd door Henk Hofstede en zijn vrouw Riemke Kuipers. Artistiek, fantasierijk, sprookjesachtig, surrealistisch... net als hun muziek.
"A touch of Henry Moore and Barbara Hepworth" hoor je in de live-uitvoering helaas niet terug, dat is nou net zo'n regel die heerlijk in je hoofd blijft hangen en waar je gedurende het nummer verlangend naar uitkijkt; de kers op de taart, de kauwgombal onderin het cone-ijsje.
Deze cover van
The One I Love hadden ze wat mij betreft ook nog wel aan de setlist mogen toevoegen.
In '92 schreef Hofstede nog het lied 'Net Als Een Kind' voor Rob Janszen, dat aan het Nationaal Songfestival meedeed waar het slechts derde werd, niets ten nadele van Humphrey Campbell overigens, maar erg zonde dat het niet gewonnen had:
Net Als Een Kind.
Later nog uitgevoerd door Frank Boeijen en Liesbeth List.
I was so sad and lonely
On a lonesome avenue
So sad and lonely
What could I do