1
yEYo!
geplaatst: 15 september 2008, 10:43 uur
Als je een beetje gemiddeld blowt en er dan een joint bij pakt is het net alsof je 12 minuten klaarkomt...(klinkt heel stom).
1
Dwangbuis
geplaatst: 15 september 2008, 11:21 uur
Ik heb geen marihuana nodig om dit te kunnen appreciëren 
0
geplaatst: 8 november 2008, 15:28 uur
yEYo! schreef:
Als je een beetje gemiddeld blowt en er dan een joint bij pakt is het net alsof je 12 minuten klaarkomt...(klinkt heel stom).
Als je een beetje gemiddeld blowt en er dan een joint bij pakt is het net alsof je 12 minuten klaarkomt...(klinkt heel stom).
eeehm...ja dat klinkt idd heel stom......volgens mij blow jij boven gemiddelt of niet?
0
Kingsnake
geplaatst: 10 december 2008, 11:36 uur
Ik vind het oude werk van SW heerlijk.
Deze en The Sky Moves Sideways zijn mijn favoriet.
Spacerock op zn best.
Deze en The Sky Moves Sideways zijn mijn favoriet.
Spacerock op zn best.
0
nicoot
geplaatst: 11 april 2009, 23:21 uur
Overlaatst aangeschaft. Bijzonder vreemde muziek zeg, maar 't kan mij wel krijgen. Wel een beetje nutteloos dat er soms een minuut niets van geluid is. Phase I boeit me voorlopig het meest, misschien ook omdat die live op Warszawa wordt uitgevoerd en omwille van de fantastische solo na 8 minuten en zoveel. De basisgitaar heeft iets weg van Another Brick In The Wall van Pink Floyd, moet ik wel toegeven.
Er is ergens op het album een fase waarin ze neigen naar een elektronische kant, met een echte beat en zo. Lekker lekker.
Er is ergens op het album een fase waarin ze neigen naar een elektronische kant, met een echte beat en zo. Lekker lekker.
0
nicoot
geplaatst: 11 april 2009, 23:28 uur
VanDeGriend schreef:
Mijn enthousiasme over FOABP heeft geleid tot aanschaf van een concertkaartje en een stapel cd's om me daarop voor te bereiden. Dit is de eerste die ik daarvan beluisterd heb en inmiddels is me duidelijk, ook door de stukjes die ik gelezen heb bij andere titels, dat bij Porcupine Tree enige voorzichtigheid geboden is. Kennelijk bestaat de neiging alles uit te brengen wat men ooit aan de opnameapparatuur heeft toevertrouwd, mogelijk in de wetenschap dat de trouwe fans het toch wel kopen?
Met FOABP als enige referentie beginnen aan deze, is sort of een koude douche. Dat het 4 lange stukken zijn is boven wel te lezen maar als je dit schijfje opzet, zoals ik dus, met de gedachte dat dat dan 4 x een episch rocknummer is, dan valt het wel wat tegen zeg maar.
Is t dan slecht? Nee vind ik ook weer niet. Het is eigenlijk best fraai gedaan al slaat de balans zo nu en dan door naar atmospherisch geneuzel. Hier en daar hoor ik zelfs Orb achtige dingen.Maar goed, met een koptelefoon op luistert het best lekker weg en je hoeft niet eens dodelijk vermoeid te zijn om pakweg halverwege het derde nummer heerlijk ontspannen in slaap te vallen. In die zin heeft dit plaatje wel zijn meerwaarde maar hier was ik dus niet naar op zoek toen ik mijn speurtocht door het ouvre van PT begon.
Al met al niet onaardig maar ik ben blij dat ik nog even verder kan met de rest van de backcalatogue. Ik hou het voor nu even op 3,5*.
Mijn enthousiasme over FOABP heeft geleid tot aanschaf van een concertkaartje en een stapel cd's om me daarop voor te bereiden. Dit is de eerste die ik daarvan beluisterd heb en inmiddels is me duidelijk, ook door de stukjes die ik gelezen heb bij andere titels, dat bij Porcupine Tree enige voorzichtigheid geboden is. Kennelijk bestaat de neiging alles uit te brengen wat men ooit aan de opnameapparatuur heeft toevertrouwd, mogelijk in de wetenschap dat de trouwe fans het toch wel kopen?
Met FOABP als enige referentie beginnen aan deze, is sort of een koude douche. Dat het 4 lange stukken zijn is boven wel te lezen maar als je dit schijfje opzet, zoals ik dus, met de gedachte dat dat dan 4 x een episch rocknummer is, dan valt het wel wat tegen zeg maar.
Is t dan slecht? Nee vind ik ook weer niet. Het is eigenlijk best fraai gedaan al slaat de balans zo nu en dan door naar atmospherisch geneuzel. Hier en daar hoor ik zelfs Orb achtige dingen.Maar goed, met een koptelefoon op luistert het best lekker weg en je hoeft niet eens dodelijk vermoeid te zijn om pakweg halverwege het derde nummer heerlijk ontspannen in slaap te vallen. In die zin heeft dit plaatje wel zijn meerwaarde maar hier was ik dus niet naar op zoek toen ik mijn speurtocht door het ouvre van PT begon.
Al met al niet onaardig maar ik ben blij dat ik nog even verder kan met de rest van de backcalatogue. Ik hou het voor nu even op 3,5*.
Als je enkel FOABP en Voyage 34 hebt gehoord tot nu toe, raad ik je echt Deadwing aan. Stupid Dream en In Absentia zijn ook zeer de moeite, maar die geraak je minder gemakkelijk gewend. In het begin - maar dat is bijna altijd zo bij een eerste luisterbeurt - zal alles wat gewoontjes klinken, maar na een tijd ontdek je de prachtige achterliggende schoonheid (Don't Hate Me, A Smart Kid, Blackest Eyes, Trains, Sound Of Muzak, Pure Narcotic, Stop Swimming). Go for it!
0
joranomic
geplaatst: 11 mei 2009, 06:44 uur
Bij deze plaat heb ik dubbele gevoelens, de eerste twee nummers vind ik erg goed maar de laatste twee kunnen me daarnaast weinig doen.
Net als wat Nicoot boven me zegt, de baslijn lijkt erg op die van another brick in the wall, wat ik trouwens niet erg vind, ik vind het juist erg goed klinken.
ik kom op 3.5*, als de laatste twee nummers er niet op stonden zou hij hoger uitkomen.
Net als wat Nicoot boven me zegt, de baslijn lijkt erg op die van another brick in the wall, wat ik trouwens niet erg vind, ik vind het juist erg goed klinken.
ik kom op 3.5*, als de laatste twee nummers er niet op stonden zou hij hoger uitkomen.
0
geplaatst: 2 juni 2009, 11:50 uur
Ik snap niet waarom mensen zo negatief zijn over dit album. Wat mij betreft is dit een van de beste stukken van Porcupine Tree, zo niet het beste. Goed, Phase IV is wat overbodig, maar dat haalt de plaat niet onderuit.
De opbouw, spanning en uiteindelijk het hoogtepunt van de eerste twee nummers zijn uniek.
5*
De opbouw, spanning en uiteindelijk het hoogtepunt van de eerste twee nummers zijn uniek.
5*
0
geplaatst: 2 juni 2009, 17:15 uur
VanDeGriend schreef:
Mijn enthousiasme over FOABP heeft geleid tot aanschaf van een concertkaartje en een stapel cd's om me daarop voor te bereiden. Dit is de eerste die ik daarvan beluisterd heb en inmiddels is me duidelijk, ook door de stukjes die ik gelezen heb bij andere titels, dat bij Porcupine Tree enige voorzichtigheid geboden is. Kennelijk bestaat de neiging alles uit te brengen wat men ooit aan de opnameapparatuur heeft toevertrouwd, mogelijk in de wetenschap dat de trouwe fans het toch wel kopen?
Mijn enthousiasme over FOABP heeft geleid tot aanschaf van een concertkaartje en een stapel cd's om me daarop voor te bereiden. Dit is de eerste die ik daarvan beluisterd heb en inmiddels is me duidelijk, ook door de stukjes die ik gelezen heb bij andere titels, dat bij Porcupine Tree enige voorzichtigheid geboden is. Kennelijk bestaat de neiging alles uit te brengen wat men ooit aan de opnameapparatuur heeft toevertrouwd, mogelijk in de wetenschap dat de trouwe fans het toch wel kopen?
Rare conclusie zeg. Als of Voyage 34 pas is uitgebracht nadat de band succesvol werd. Je moet het geheel wel even in zijn historisch perspectief bekijken hoor.
0
geplaatst: 22 juni 2009, 20:16 uur
Héél leuk album. Dat ik zelf niet op het idee gekomen ben om een plaat te maken over een LSD-trip! Flashen en zweven. Ik pakte er mijn tijd voor en luisterde naar de stem zoals je naar een verhaaltje luistert. De muziek veranderd gradueel naargelang 'Brians' trip evolueert.
Echt goed. Je hoort duidelijk dat Pink Floyd Steven Wilsons groot voorbeeld is.Het album is psychedelisch, rustig, soms heftig en langdradig. Lekker! Dit album lag al veel sneller goed in het gehoor dan de eerste van Steven Wilson.
Alleen zijn de twee extra's hierop toch wel minder.
4*
Echt goed. Je hoort duidelijk dat Pink Floyd Steven Wilsons groot voorbeeld is.Het album is psychedelisch, rustig, soms heftig en langdradig. Lekker! Dit album lag al veel sneller goed in het gehoor dan de eerste van Steven Wilson.
Alleen zijn de twee extra's hierop toch wel minder.
4*
0
geplaatst: 29 september 2009, 21:11 uur
Mmm, kan me niet echt voor het volle pond boeien, krijg steeds het idee naar een demo van The Wall van PF te luisteren. 3*
0
geplaatst: 16 november 2009, 11:11 uur
Fijne trip en dan hoef je nog niet eens 'sugar cubes saturated with LSD' tot je te nemen.
Phase I is natuurlijk heel schatplichtig aan Floyd. Fijn gitaarwerk!
Phase I is natuurlijk heel schatplichtig aan Floyd. Fijn gitaarwerk!
0
geplaatst: 25 november 2010, 22:00 uur
Gaaf idee, en ook prima uitgewerkt maar ik merk wel dat ik bij de spoken word-stukken sterk de neiging heb tot skippen (wat ik ook vaak doe). De trippy progrock is echter wel om van te genieten. Zeer weinig afwisseling, maar wel een geweldig zweefeffect.
0
geplaatst: 19 december 2010, 23:59 uur
kijk je te lang naar de hoes dan ga je vanzelf het LSD gat van weleer in. Ik hoor Floyd, Enigma en Massive attack. En laat ik dat nou helemaal niet erg vinden. Lekkere plaat. Trip Rock (bestaat die noemer al?)
1
geplaatst: 10 april 2011, 04:09 uur
Voyage 34, de 2de plaat die ik van Porcupine Tree heb aangeschaft.
Ik moet eerlijk toegeven dat na de plaat Transmission IV dit toch wel de meest psygedelische plaat is van Porcupine Tree.
The Sky Moves Sideways is dat ook, maar Voyage 34 is voor mij iets TE trippy.
Maar genoeg over dat, eerst even een review over mijn favoriete psygedelische plaat ooit.
Phase I: Een heerlijke track die al gelijk duidelijk maakt waar het over gaat. Een LSD trip die uitloopt tot een bad trip. Toch wordt je om de paar min meer duidelijk wat er afspeelt en wat er gebeurd, en de muziek speelt daar toch een belangrijke rol in. Van rustige zwoele sounds met hoog gezang, pink floydy gitaar stukjes en de geniale solo aan het einde is Phase I toch duidelijk een perfect begin van het album. Uiteraard een grote aanrader die niet te missen valt.
Phase II: Persoonlijk is Phase II mijn favoriete track van Voyage 34. Voornamelijk omdat ik daar de basgitaar stukken magistraal vind. De hoge keyboard/synth geluiden er tussen maken het album toch weer lekker trippy en blijft niet vervelen. De outro van de song wordt nog is als een bom ingeslagen met nog een heerlijke gitaar solo die ik persoonlijk beter vind dan die van Phase I. Aan het einde hoor je onduidelijk de tekst Is This Trip Realy: Necessary? Onwijs gewoon.
Phase III: Persoonlijk mijn minst favoriete track op de plaat. Voor mij is het niets anders dan 19 min alleen maar hetzelfde aanhoren. Kan erg vet zijn, uiteraard omdat het onderwerp LSD is, maar ik weet niet, ik kan het toch niet echt waarderen.
Phase IV: Het einde van de LSD Trip slaat bij mij in als een bom. Ik kan niets anders zeggen dat de perfecte afsluiter. Rare dreamscape sounds en een trommel, een man die uitlegt over hoe drugs en america in elkaar zit en een meisje die tijdens de trip alles geweldig vind, maar later het toch eng vind en dat duidelijk maakt. Als je iets hebt gebruikt en je hoort dit nummer zou het je wel is vies kunnen tegenvallen, maar het heeft mij voor absolute kippenvel bezorgt.
Conclussie: Voyage 34 is gewoon een geniale album van Porcupine Tree en heb mij laten zien wat Wilson nog meer in zijn mars had.
Het is ook normaal dat je tijdens het blowen of het gebruiken van andere drugs deze plaat zal opzetten.
Heb het zelf ook vaak gedaan, en ik moet zeggen, het was een prettige ervaring.
Ik moet eerlijk toegeven dat na de plaat Transmission IV dit toch wel de meest psygedelische plaat is van Porcupine Tree.
The Sky Moves Sideways is dat ook, maar Voyage 34 is voor mij iets TE trippy.
Maar genoeg over dat, eerst even een review over mijn favoriete psygedelische plaat ooit.
Phase I: Een heerlijke track die al gelijk duidelijk maakt waar het over gaat. Een LSD trip die uitloopt tot een bad trip. Toch wordt je om de paar min meer duidelijk wat er afspeelt en wat er gebeurd, en de muziek speelt daar toch een belangrijke rol in. Van rustige zwoele sounds met hoog gezang, pink floydy gitaar stukjes en de geniale solo aan het einde is Phase I toch duidelijk een perfect begin van het album. Uiteraard een grote aanrader die niet te missen valt.
Phase II: Persoonlijk is Phase II mijn favoriete track van Voyage 34. Voornamelijk omdat ik daar de basgitaar stukken magistraal vind. De hoge keyboard/synth geluiden er tussen maken het album toch weer lekker trippy en blijft niet vervelen. De outro van de song wordt nog is als een bom ingeslagen met nog een heerlijke gitaar solo die ik persoonlijk beter vind dan die van Phase I. Aan het einde hoor je onduidelijk de tekst Is This Trip Realy: Necessary? Onwijs gewoon.
Phase III: Persoonlijk mijn minst favoriete track op de plaat. Voor mij is het niets anders dan 19 min alleen maar hetzelfde aanhoren. Kan erg vet zijn, uiteraard omdat het onderwerp LSD is, maar ik weet niet, ik kan het toch niet echt waarderen.
Phase IV: Het einde van de LSD Trip slaat bij mij in als een bom. Ik kan niets anders zeggen dat de perfecte afsluiter. Rare dreamscape sounds en een trommel, een man die uitlegt over hoe drugs en america in elkaar zit en een meisje die tijdens de trip alles geweldig vind, maar later het toch eng vind en dat duidelijk maakt. Als je iets hebt gebruikt en je hoort dit nummer zou het je wel is vies kunnen tegenvallen, maar het heeft mij voor absolute kippenvel bezorgt.
Conclussie: Voyage 34 is gewoon een geniale album van Porcupine Tree en heb mij laten zien wat Wilson nog meer in zijn mars had.
Het is ook normaal dat je tijdens het blowen of het gebruiken van andere drugs deze plaat zal opzetten.
Heb het zelf ook vaak gedaan, en ik moet zeggen, het was een prettige ervaring.
0
geplaatst: 23 mei 2011, 16:15 uur
Met geestverruimende middelen heb ik nooit wat aan de hoed gehad maar dit plaatje spreekt toch wel erg tot de verbeelding. Een zeer aangename luistertrip in ieder geval waarbij ik in het begin dacht per abuis een cd van The Wall uit het doosje te hebben gehaald. 
Zit wel bijzonder fraai en vervoerend gitaarwerk in. 
Zit wel bijzonder fraai en vervoerend gitaarwerk in. 
0
geplaatst: 4 april 2013, 20:10 uur
Misschien heb ik het verkeerde album van Porcupine Tree getroffen, maar ik vind hier echt maar heel erg weinig aan.
Ik ben een groot liefhebber van Steven Wilson's laatste albums, twee 5***** cd's. Die platen geven haarfijn aan, dat Voyage 34 eigenlijk niet meer is dan een probeersel, een zoektocht naar nieuwe muzikale wegen.
Ik zie nu, door dat sterretje er achter, dat Phase III niet op het originele album heeft gestaan. Gelukkig maar, ik vind het niet om door te komen.
Dat er vrijelijk geciteerd wordt uit The Wall (Another brick in the wall pt 1 als ik het goed heb) is al helemaal een gotspe.
Wilson is, zo geven zijn laatste twee solo albums ook aan, heel goed in staat om respectvol om te gaan met het geluid van oude proggroepen. En er dan goed naar geluisterd hebben en sterk weten te interpreteren is één ding. Dat kan, blijkt, heel goed uitpakken.
Maar een regelrechte kopie is weer geheel wat anders. Maar goed, ik ben blij dat hij het verleden als proeftuin geeft gebruikt en voor mij eigenlijk juist alleen maar beter is geworden. Beter dat dan dat hij bij aanvang van zijn carriere al zijn kruit al had verschoten.
Ik ben een groot liefhebber van Steven Wilson's laatste albums, twee 5***** cd's. Die platen geven haarfijn aan, dat Voyage 34 eigenlijk niet meer is dan een probeersel, een zoektocht naar nieuwe muzikale wegen.
Ik zie nu, door dat sterretje er achter, dat Phase III niet op het originele album heeft gestaan. Gelukkig maar, ik vind het niet om door te komen.
Dat er vrijelijk geciteerd wordt uit The Wall (Another brick in the wall pt 1 als ik het goed heb) is al helemaal een gotspe.
Wilson is, zo geven zijn laatste twee solo albums ook aan, heel goed in staat om respectvol om te gaan met het geluid van oude proggroepen. En er dan goed naar geluisterd hebben en sterk weten te interpreteren is één ding. Dat kan, blijkt, heel goed uitpakken.
Maar een regelrechte kopie is weer geheel wat anders. Maar goed, ik ben blij dat hij het verleden als proeftuin geeft gebruikt en voor mij eigenlijk juist alleen maar beter is geworden. Beter dat dan dat hij bij aanvang van zijn carriere al zijn kruit al had verschoten.
0
Jav-
geplaatst: 4 april 2013, 20:28 uur
Ik denk dat je inderdaad met de verkeerde plaat bent begonnen. Probeer eens In Absentia. Is het je te ruig, dan luister je de twee daar voorafgaande albums, bevalt het je wel, dan luister je alles wat volgt. 
0
geplaatst: 5 april 2013, 00:56 uur
Haha ik denk dat je geen slechtere plaat kon kiezen dan Voyage 34 om PT te leren kennen
Ik zou ze in 3 periodes durven indelen:
- On the Sunday of Life t.e.m. Signify/Metanoia
- Stupid Dream, Lightbulb Sun (In Absentia)
- (In Absentia) Deadwing, Fear of a Blank Planet, The Incident
In Absentia is geen persoonlijke favoriet, maar wordt wel vaker aangeraden om PT te leren kennen. Er staan immers zowel verwijzingen naar 'vroeger' op, als naar wat nog komen zal (dromerige soundscapes en psychedelia resp. ruwer gitaarwerk en ambitieuzere composities, enorm verheven dankzij de komst van nieuwe drummer Gavin Harrison). Persoonlijk zou ik Deadwing of FoaBP aanraden enerzijds, of Stupid Dream/Lightbulb Sun anderzijds. Of all vier, chronologisch! De variatie is te groot om er één defining album uit te kiezen.
0
geplaatst: 2 april 2015, 01:28 uur
Mwoah, niet heel erg interessant album met wel een hele sterke Floyd-vibe (rip off is misschien beter gezegd). Geen echt album. Dat kwam hierna wel goed
0
geplaatst: 14 maart 2018, 10:27 uur
Een bijzonder album, of tussendoortje, van Steven Wilson. Aanvankelijk kon ik helemaal niets met dit album vol soundscapes, maar gaandeweg ben ik het album toch beter gaan waarderen, en dan vooral Phase 1 en 2. Bij deel 3 en 4 is de koek toch wel een beetje op en mijn aandacht weg.
Duidelijk het minste album in de discografie van Porcupine Tree, maar desondanks kent het z'n charme.
60/100
Duidelijk het minste album in de discografie van Porcupine Tree, maar desondanks kent het z'n charme.
60/100
* denotes required fields.
* denotes required fields.