Kacey Musgraves - Golden Hour (2018)

Bij komt vooral Rilo Kiley in mijn gedachten als ik deze beluister.
Golden Hour heeft wel veel raakpunten met Under the Blacklight, een album van díe eerstgenoemde, en dat is ook een schitterende schijf ☺

Een wiedergutmachungsschalplatte dus.

Als tegenhanger van de Auseinandersetzungsknallplatte

Wat ik tot nu toe heb gehoord blies me niet echt uit m'n sokken, maar met zoveel prominente propaganda moet ik deze dame wellicht toch eens een volledige spin geven

Ha, dat zou je wel willen

Spin Me 'Round is idd een song van Roxy Music. Dit album nu tweemaal gehoord en eerlijk gezegd snap ik niet "just what the fuzz is all 'bout" - van dit type niets-aan-hand-vaker-gehoord-muziek (waar ik weinig mee kan), gezongen door een tuthola, weggeplukt uit een boerenschuur in Texas en in andere gevallen de Beemster, Twente of East Dunbartonshire (Amy MacDonald); en dan vaak gepromoot door bekenden die je willen attenderen op "een leuk album dat je echt eens moet horen". Toen spotify na de tweede draaibeurt prompt verder ging met haar kerstalbum, werd ik zo depri dat ik prompt m'n bureau heb opgeruimd en Gotta get away en Alternative Ulster van Stiff Little Fingers heb gedraaid en luidkeels meegezongen.

Heb je voorbeelden van niets-aan-hand-vaker-gehoord-muziek waar dit écht op lijkt dan? Ik vind het juist een country/pop plaat die allerminst doorsnee is en qua instrumentatie en stemgebruik ruim boven het countrymaaiveld uitsteekt. Ik vermoed dat meeste kritieken zo lyrisch zijn mede omdat het juist geen typisch album is binnen het genre. Musgraves zet hier een nieuwe standaard neer. Een meesterwerk welteverstaan.

Tevens heb ik het niet het idee dat ze hier in NL zo snel mainstream zal gaan à la Amy Macdonald of Ilse Delange. Er is vooralsnog totaal geen support van de radio (zelfs 0 plays op 3fm) en het album is intussen toch al wel weer bijna drie maanden uit. Ondanks verschillende (positieve) reviews van landelijke kranten. Misschien dat haar geluid toch iets te alternatief is voor de conventionale radio.

Sterke argumentatie: mij zowat dwingen om voorbeelden te geven (wat ik overigens al deed) en dan zelf beweren dat dit een country/pop plaat die allerminst doorsnee is en qua instrumentatie en stemgebruik ruim boven het countrymaaiveld uitsteekt.

Geef dan tenminste de coördinaten van dat countrymaaiveld - da's een gotspe - kan ik e.e.a. natrekken in Google Earth. Heb de recensies (Volkskrant, Pitchfork etc) ook gelezen, maar mij overtuigen ze niet: de slide/pedal steel-lijn laten spel door een polyfone synth, tja als dat al "allerminst doorsnee is …"

Mij is het gewoon te licht, te flierefluiterig - en dan ben ik geeneens een country diehard en wat recensenten ervan vinden laat mij koud; met het voortschrijden der jaren valt het steeds meer op dat genoeg recensenten lacunes in hun muziekpensum vertonen. Er zijn sprekende voorbeelden te geven van artiesten die al jaren op een vrij constant hoog niveau presteren en opeens na de xte plaat 'spontaan' door recensenten worden opgepikt - dit Richard Thompson - Mirror Blue (1994) is het eerste voorbeeld dat spontaan bij me opwelt (in het kader van het overzicht van de beste platen van 1994, OOR).

Tuurlijk is het leuk gedaan en het klinkt niet slecht, maar zou het voedsel zijn, dan zou het eerder de term fast food verdienen dan de aanduiding "een eenvoudige en voedzame maaltijd", om met Olivier Bommel te spreken.

Brrr, niet mijn toontje, dat neerbuigende. Mocht ik ooit zo over muziek gaan schrijven hoop ik snel doof te worden.

Als ik je avatar bekijk, dan is dat al gaande.

Liefhebbers van dit album kunnen Highgate Road ook zeker waarderen denk ik!

Highgate Road - The View from Here Is Perfect (2018)