Beach House - 7 (2018)

Ik ging hier vrij blanco in, omdat dit pas mijn eerste kennismaking met Beach House is. En dat valt niet mee zeg, flinke kluif. Na een aantal keren luisteren opzij gelegd en laatst in de trein nog een keertje geprobeerd, wilde weer niet helemaal lukken. Ik dwaal steeds af. Vanochtend in bed poging nummer 6 en warempel, deze keer kon ik mij er eindelijk aan overgeven. Een erg mooi album, al vind ik het nog steeds lastig om te plaatsen. Niet bepaald een album waar je veel losse nummertjes van gaat luisteren denk ik. Volle concentratie zoals vanochtend is dus ook vereist om hiermee te connecten. Voor nu 4 sterren, kan nog zowel omlaag als omhoog. Intrigerend plaatje.

grappig, bij mij juist precies andersom haha. Deze beklijft juist wat minder (snel) dan de Teen Dream, Bloom en Thank you lucky stars. Depression Cherry bleef ook wat minder hangen, ik vond TYLS mooier en overschaduwde DC dat bijna op hetzelfde moment uit kwam.

Wat dan overigens ook weer bijzonder is, is dat ik juist of de hele liefelijke liedjes van Beach House mooi vind, of juist met meer dynamiek zoals lemon glow. Lemon Glow is echt een fantastisch nummer. Van mij mogen ze zo wel een heel album maken en eigenlijk nog wel wat rauwer en harder.

Zonder Lemon Glow en L'inconnue had het 3 sterren geweest, maar alleen al voor Lemon Glow moet er minimaal een 7 gegeven worden

Woo & Lose your smile zijn ook tergend lief

Ik vraag me nu al af: gaat hier nog een plaat overheen gaan dit jaar? Verdomme wat is dit goed zeg. Voor mij heeft Beach House op deze hun beste vorm gevonden.

Zoveel hoogtepunten. Alléén maar hoogtepunten. Drunk In L.A., Lose Your Smile, Lemon Glow, Last Ride. De laatste dagen klikte de ene na de andere song bij mij.

Het is 1 lange trip. Beluister vooral niet afzonderlijk Ik ruik een klassieker.

Mijn ‘moeite’ met Beach House is toch altijd de gelijkvormigheid. Een trip inderdaad, maar ik mis dan toch wat variatie. De wat meer duistere toon spreekt me dan wel weer aan. Beetje ambiguë relatie met deze plaat tot nu toe. Eens kijken hoe dat over een tijdje voelt.

En ineens heb ik die klik. Bloedmooi album!
Favoriet is toch wel L'Inconnue

Uit mijn tweewekelijkse Popcorn-nieuwsbrief over beste nieuwe albums en tracks:

Het Amerikaanse duo Beach House brengt inmiddels al ruim tien jaar dromerige popplaten, met Teen Dream uit 2010 als voorlopig hoogtepunt. Op hun vorige albums klonk hun muziek nog altijd fraai, maar inmiddels ook wel overbekend. De hoogste tijd voor een wat ander geluid. Op 7 brengt Beach House nog altijd dreampop, maar de nummers hebben toch net even een andere klankkleur. Zo doet opener Dark Spring mij met z'n gierende gitaren denken aan het voortdenderende No Cars Go van Arcade Fire. Veel andere nummers klinken net iets duisterder dan eerder werk; ze neigen soms naar shoegaze en in de productie is de stem van Victoria Legrand meer in de achtergrond gemixt. Meeslepende nummers als Myth, Take Care en Gila ontbreken, maar 7 is een intrigerende luisterervaring.

Grappig, ik heb juist Arcade Fire associaties bij het tweede nummer Pay No Mind. Klinkt ergens wel wat als iets van The Suburbs.

Eerste kennismaking met een volledig album van Beach House. En dat smaakt zeker naar meer. Ik krijg hier toch wel een "Moon Safari" (Air) vibe van.

Wauw! Met "Teen Dream" maakte Beach House zachte, lieve, gevoelige popmuziek. Nu is het duo veel gedurfder, gewaagder, stouter; zonder de typische Beach House-sound te verliezen. Om maar te zeggen: jongens, wat is dit een prachtplaat!

Beach house ken ik van teen dream... Een erg gemakkelijk en toegankelijke plaat.
Na teen dream kwam bloom waarna ik direct ben afgehaakt, veel van hetzelfde... Kon er niet meer naar luisteren. Deze plaat vind ik daar tot op heden niet bijhoren.

Deze plaat pakt me op een bepaalde manier wel.. Echter ik weet zelf nooit wanneer een plaat me pakt. Soms zijn de recenties voor een plaat lovend maar kan ik er echt niet doorheen komen. Toen ik deze plaat begon te luisteren leek deze plaat wel op een duidelijke Beach house maar dan toch veel meer gelaagder... Dat blijkt ook wel want voor mij is deze plaat een echte groeier. Heerlijk plaatje om bijvoorbeeld wakker bij te worden.

Drunk in LA Staat veel te laag in de statistieken hier.

Wat een geweldig album. Waarbij andere albums me nooit echt konden boeien (ook Team Dream niet op enkele nummers na), weet dit album me over de hele linie te boeien.
Waarbij de volgens de statistieken mindere nummers de favorieten zijn: Pay no Mind, Dive , L'inconnue, Woo, Girl of the Year, Last Ride.

7 is on par met de laatste van Slowdive en sowieso beter dan die zes voorgaande releases bij elkaar. Da's wat gechargeerd, maar het illustreert mijn enthousiasme.

Een aardige remonte na de 2 vorige die ahw in een duopack kwamen heeft deze idd een Slowdiviaanse start, maar na enig wegleggen kwam deze in de herdraai wel fatsoenlijk binnen. Fijn dat je zelf al van "gechargeerd" spreekt, kan de corrigerende roe terug in de zak en zal Piet tzt enige pepernoten toekennen.

Ik merk dat deze plaat een blijver is, ik gooi er 0,5* bovenop. 7 is een vaste waarde in mijn luistersessies in de trein, een heerlijke shoegazeplaat met subtiele stekeligheid.

Ik heb Beach House met regelmaat genegeerd, omdat je door het 'muziekbos' de bomen niet meer kunt zien. Maar deze boom gaf ik uiteindelijk een kans, gezien ik Black Car al kende.
Conclusie : geweldige 'nu-gaze' plaat, zeker in mijn top 10 van 2018.