menu

Johnny Marr - Call the Comet (2018)

mijn stem
3,90 (76)
76 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Pop / Rock
Label: New Voodoo

  1. Rise (5:03)
  2. The Tracers (4:35)
  3. Hey Angel (5:37)
  4. Hi Hello (4:23)
  5. New Dominions (4:24)
  6. Day in Day Out (4:43)
  7. Walk Into the Sea (6:02)
  8. Bug (4:39)
  9. Actor Attractor (5:36)
  10. Spiral Cities (4:07)
  11. My Eternal (3:16)
  12. A Different Gun (5:26)
totale tijdsduur: 57:51
zoeken in:
avatar van VladTheImpaler
4,0
Weer een nieuw album van Marr waar ik naar uitkijk. Eerste single The Tracers staat ook al op Spotify.

avatar van jordidj1
Gaat maar door, die Johnny Marr.

avatar van Johnny Marr
jordidj1 schreef:
Gaat maar door, die Johnny Marr.

Nummertje 3 gaat over jou

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
The Priest het nummer dat hij samen deed met Maxine Peake staat hier niet op, waar is dat album dan gebleven. Ik meen me te herinneren dat er een compleet album met haar aan zou komen.

avatar van coldwarkids
E-Clect-Eddy schreef:
The Priest het nummer dat hij samen deed met Maxine Peake staat hier niet op, waar is dat album dan gebleven. Ik meen me te herinneren dat er een compleet album met haar aan zou komen.


Inderdaad zeer jammer! Dat nummer is echt een van de beste van 2018 nu al. En word super vaak gedraaid.

avatar van sherpa
The Smiths hadden indertijd geen goed woord over voor Joy Division, maar The Tracers klinkt als een mix van Joy Division en Deep Purple.

avatar van Voorprogramma!
Nieuwe single Hi Hallo doet me aan there is a light that never goes out denken..

avatar van E-Clect-Eddy
3,5
Inderdaad op Hi Hello klinkt de zangstijl heel erg op die van Morrissey... als ze gezegd hadden dat dit een onuitgebracht nummer / demo van The Smiths was had ik het geloofd.

avatar van vigil
Jemig wat een fantastisch liedje is Johnny Marr - Hi Hello - Official Music Video [HD] - YouTube zeg! Maar demo? Toch niet qua kwaliteit neem ik aan, muzikaal juist heel vol vind ik.

Ik vind het overigens ook weer niet echt typisch Smiths


avatar van Strangeways
3,0
Voorprogramma! schreef:
Nieuwe single Hi Hallo doet me aan there is a light that never goes out denken..
Sterker nog, het is gewoon There Is A Light... Zelfs de strijkers rond 1 minuut 40 zijn vrijwel identiek.

avatar van aERodynamIC
4,0
Dat The Smiths een favoriet bandje van me is mag een understatement genoemd worden. Ook Morrissey scoort nog steeds torenhoog en behoort tot mijn allergrootste favorieten.

Dat is Johnny Marr niet gelukt. The Messenger en Playland wisten me niet echt te overtuigen. Boomslang vond ik nog wel te doen, maar hapt inmiddels flinke lagen stof.

Toen ik de drie singles van Call the Comet voor het eerst hoorde vormde zich een omslag. Hi Hallo misschien wel de grootste, en laat dat nu net wel heel erg veel op There Is a Light That Never Goes Out lijken. Het zou zo een nummer van The Smiths kunnen zijn!

Call the Comet blijkt een behoorlijk divers album geworden te zijn. Qua zang blijft Morrissey toch wel van een andere orde (Marr is gewoon te onopvallend), maar qua nummers zit het hier best wel goed eigenlijk.
Een album dat stevig verankerd lijkt te staan in een rijke britpop geschiedenis. Het zal zelf niet tot de klassiekers gaan behoren, maar mag er best wezen. Voor het eerst dat ik een beetje enthousiast kan worden over een album van Johnny Marr. Misschien toch maar eens vriendjes met Morrissey worden Johnny?!

avatar van devel-hunt
4,0
Een nieuwe Johnny Marr, hij is heel productief de laatste jaren. Deze gehaald op vinyl, ziet er mooi uit, en de muziek?, ik hou wel van de solo platen van Marr. De echo van the Smiths klinkt flink door, het geluid, de sfeer, de gitaar natuurlijk. Minder hoogdravend dan de laatste Morrissey die toch tegenviel, en onherroepelijk ga ik vergelijken. Deze nog een paar keer luisteren, maar de eerste indruk is veelbelovend.

avatar van aERodynamIC
4,0
devel-hunt schreef:
Minder hoogdravend dan de laatste Morrissey die toch tegenviel

Dat heb ik juist dus niet

avatar van johan de witt
4,0
Heerlijk album, Britpop meets The Smiths.
Voor het eerst eigenlijk dat Marr als The Smiths durft te klinken, en hij doet het met overtuiging.
Vocaal en tekstueel blijft het logischerwijs wat achter bij Moz solo, maar muzikaal gezien is dit Marr’s beste post-Smiths album.

avatar van aERodynamIC
4,0
Wat zijn we het weer eens johan de witt

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Johnny Marr - Call The Comet - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Vraag een aantal willekeurige muziekliefhebbers om een aantal associaties bij de naam The Smiths en ik weet vrijwel zeker dat Morrissey met afstand het vaakst als eerste zal worden genoemd. Het zou me niet verbazen als vervolgens een aantal klassiekers van de legendarische Britse band voorbij komen, voordat de naam van Johnny Marr wordt genoemd.

Toch waren de unieke en uit duizenden herkenbare gitaarloopjes van Johnny Marr minstens net zo belangrijk voor het geluid van The Smiths als de al even herkenbare zang van Morrissey. Waar ik Morrissey na het uiteen vallen van The Smiths altijd ben blijven volgen, is een soloplaat van Johnny Marr tot dusver nooit iets geweest waar ik enthousiast voor opveerde.

Daarmee doe ik de gitarist uit Manchester geen recht, want de soloplaten die Johnny Marr tot dusver maakte waren zeker niet slecht, maar op een of andere manier deden ze me helemaal niets; iets wat ook gold voor de andere bands en projecten waarin Johnny Marr opdook. Ook de nieuwe soloplaat van Johnny Marr, Call The Comet, heb ik al een tijdje in huis, maar in de rangorde die ik voor deze week had gemaakt leek het nieuwe solowerk van Johnny Marr kansloos.

Waarom ik het toch heb geprobeerd weet ik niet, maar toen Call The Comet eenmaal uit de speakers kwam kon ik alleen maar concluderen dat Johnny Marr een hele lekkere plaat heeft gemaakt. Het opvallende is dat het een lekkere plaat is met een aantal zwakke schakels. Johnny Marr zingt redelijk, maar mist natuurlijk de grandeur van Morrissey, wat je het best hoort in de songs op de plaat die net wat te opzichtig tegen de erfenis van The Smiths aan schurken.

Johnny Marr is natuurlijk wel een geweldig gitarist, maar dat etaleert hij niet heel nadrukkelijk op Call The Comet. Natuurlijk imponeert de Brit hier en daar met prachtige loopjes, geweldige riffs of prima solo’s, maar op Call The Comet draait het vooral om de songs en niet alleen om het gitaarwerk.

Het zijn songs die zoals gezegd hier en daar tegen het werk van The Smiths aan zitten, maar in de meeste tracks op de plaat bestrijkt Johnny Marr een veel breder palet. Call The Comet heeft zich stevig laten inspireren door de Britpop uit de jaren 90, maar verwerkt net zo makkelijk invloeden uit de postpunk of uit de 70s bluesy hardrock en komt ook nog op de proppen met songs die raken aan U2 in wat meer geïnspireerde dagen.

Johnny Marr maakt misschien niet zoveel indruk als zanger en stelt zich als gitarist verrassend bescheiden op, maar de songs op Call The Comet zijn van hoog niveau. Het zijn deze songs die Call The Comet een flinke boost geven, waarna je steeds meer oor krijgt voor het bij vlagen wel degelijk aanwezige fantastische gitaarwerk op de plaat, wat de plaat nog meer kleur en kracht geeft.

Johnny Marr was voor mij lange tijd de gitarist die kleur gaf aan de jaren 80 en 90, maar vervolgens nooit meer echt indruk wist te maken, maar met zijn nieuwe plaat is echt helemaal niets mis. Het is een plaat die je meeneemt langs een aantal decennia Britse gitaarmuziek en hierbij continu vermaakt met uitstekende songs. Erg lekkere plaat dus. Erwin Zijleman

avatar van Zwaagje
4,0
Ik kende de beste man eerlijk gezegd niet. Waarschijnlijk omdat ik The Smiths maar zijdelings gevolgd heb. Ik ging er dus onbevooroordeeld in. Fijne plaat, afwisselende nummers en goed geproduceerd. Of het een blijvertje wordt voor mij weet ik niet, maar op basis van het bovenstaande 4*

avatar van blur8
4,0
Geïnspireerd Album van een van de belangrijkste Britse gitaristen.
Er zijn songs die als een puur The Smiths nummer klinken ( Hi Hello ), maar dan zonder de stem van Morrissey. Andere invalshoek is The Cure/New Order.( My Eternal )
In alle gevallen klinkt het lekker gedateerd met wel een heel fijne gitaarsound. Natuurlijk het grote pluspunt aan Marr. Zijn beperkte zang capaciteit werkt gelukkig niet negatief uit, zolang er maar een flikte gitaarhaal bijzit. Meest geslaagde tracks: 2,4,7,10,11.

avatar van musician
5,0
"Lekker" ja maar gedateerd?

Wat als hij 26 was geweest?
Johnny Marr kan qua geluid gewoon mee met vrijwel de hele indie-scene dus alleen op basis van zijn leeftijd praten over "gedateerd" is je reinste discriminatie. #me2

avatar van musician
5,0
Dit is overigens wel precies een album dat klinkt zoals ik dat heel graag mag horen.

Het is de combinatie van catchy songs, ijzersterke melodielijnen en precies de juiste vaart er in. Het is zijn derde soloalbum sinds 2013 en gelijk ook de beste.

Om even op die leeftijd van Marr terug te komen. Ja, hij is van mijn generatie. Maar ik ken heel wat artiesten die zijn huidige leeftijd twintig jaar geleden al hadden en toen heel wat uitgebluster klonken dan Marr. Vocaal lijkt er ook helemaal niks aan de hand.
Of Johnny Marr weet het allemaal goed te verdoezelen, dat kan natuurlijk ook.

Een break van 25 jaar, vijfentwintig jaar van voorbereiding dus, schijnt wellicht ook te helpen. Dan kan hij de muziek dus ook gelijk nog meer dan twee decennia van katoen geven. Een slimme zet.

En een mooi interview met Johnny Marr bij NME

avatar van Poles Apart
Vind Marr er al jaren een stuk jonger uitzien dan 'ie is, hij heeft na the Smiths goed rondgekeken bij The The, Electronic, Modest Mouse, the Cribs, enz. en zo stappen gemaakt en is daardoor een betere muzikant geworden, en veel vertrouwen opgedaan om het zelf als frontman/solo artiest te proberen. Vond "The Messenger" al een frisse en sterke plaat, moet deze nieuwe ook gauw eens gaan beluisteren.

avatar van devel-hunt
4,0
Ook veel met Bryan ferry gespeeld en gecomponeerd deze Marr. The right stuff maar ook recent op Avonmore.

avatar van blur8
4,0
Nog door weinige opgemerkt. Aan eind van album staan 2 knallers.
Spiral Cities & vooral My Eternal zijn DE 2 songs die voor mij het verschil maken. Van leuk naar geweldig..

avatar van Poles Apart
Het vervelende "The Tracers" is wat mij betreft de enige mispeer op een verder sterk album, waarop de invloed van een band als New Order groot is ("Actor Attractor" bijv. zou zo op "Get Ready" kunnen). De plaat heeft gelukkig genoeg eigens en overtuigd, Marr heeft zich ontpopt tot een begenadigd solo artiest die z'n draai gevonden lijkt te hebben.

avatar van frolunda
3,5
Bevalt me een stuk beter dan de laatste Morrissey al weet ik ook wel dat je ze niet met elkaar moet vergelijken.
Hoe dan ook fijne plaat.

avatar van Poepie34
4,0
Deze is heel erg mooi, draai hem dagelijks.

avatar van hpdewin
4,5
Lekker album

avatar van hpdewin
4,5
erwinz schreef:
Johnny Marr zingt redelijk, maar mist natuurlijk de grandeur van Morrissey, wat je het best hoort in de songs op de plaat die net wat te opzichtig tegen de erfenis van The Smiths aan schurken.


Ja hij zat ook in the smiths dus ergens wel logisch dat je dat terughoort, toch? Van Morrissey zou je hetzelfde kunnen zeggen wat mij betreft.

avatar van erwinz
4,0
hpdewin schreef:
(quote)


Ja hij zat ook in the smiths dus ergens wel logisch dat je dat terughoort, toch? Van Morrissey zou je hetzelfde kunnen zeggen wat mij betreft.


Zit wat in ja

Gast
geplaatst: vandaag om 01:36 uur

geplaatst: vandaag om 01:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.