menu

Phosphorescent - C'Est la Vie (2018)

mijn stem
3,84 (100)
100 stemmen

Verenigde Staten
Roots
Label: Dead Oceans

  1. Black Moon / Silver Waves (1:16)
  2. C'Est la Vie No.2 (3:25)
  3. New Birth in New England (4:59)
  4. There from Here (5:20)
  5. Around the Horn (8:11)
  6. Christmas Down Under (6:16)
  7. My Beautiful Boy (5:46)
  8. These Rocks (4:26)
  9. Black Waves / Silver Moon (6:21)
totale tijdsduur: 46:00
zoeken in:

avatar van nico1616
3,0
Afgrijselijke hoes opnieuw, in de stijl van die van Pride, alsof de zanger uit de goot komt.
Het eerste nummer klinkt wel veelbelovend. Deze groep kan muzikaal weinig mis doen voor mij.

avatar van Lura
4,0
Langzaam maar heel zeker werd de populariteit van de Amerikaanse singer-songwriter Matthew Houck steeds groter, net als de zalen waarin hij optrad. En in de tussentijd werd zijn muziek steeds ingewikkelder, ambitieuzer en meer gearrangeerd.

Zijn laatste en fraaie studioalbum uit 2013, Muchacho, zorgde uiteindelijk voor de echte, grote doorbraak. Echt productief was hij niet dit decennium, slechts een studio- en een live album. Wellicht dat de ontboezeming in het berustende en ingetogen These Rocks op zijn zevende studioalbum C’est La Vie de reden van die lage productiviteit is. Hij zingt daar de regel : “I was drunk for a decade” gevolgd door “These rocks, they are heavy”.

Gelukkig is de muziek minder zwaarmoedig. Het album opent en eindigt met een instrumentaal nummer. Het meanderende slotakkoord Black Waves / Silver Moon is duidelijk beïnvloed door Pink Floyd. Het statige en ook weer berustende C’est La Vie No. 2 blijft direct hangen.

Meest vrolijke liedje is New Birth in New England, dat muzikaal teruggrijpt naar de jaren tachtig. Toch dragen de meeste songs weer de onmiskenbare Phosphorescent signatuur, al was het alleen maar vanwege zijn wat aparte, ietwat hoge, herkenbare stem.

Het persbericht rept over “Lieve liedjes, soms bezeten en knettergek, dan weer boot-stomping en bij vlagen heel erg meditatief. Experimenteel en traditioneel tegelijk.”. Dat dekt de lading behoorlijk goed. Houck is het liedjes schrijven duidelijk nog niet verleerd.

IsAllGoodMan
Mooie muziek, maar 1 punt aftrek vanwege volkomen onnodig gebruik van Auto-Tune.

avatar van Venceremos
Duizend maal dank voor de waarschuwing. AT staat synoniem voor onnodig.

avatar van Lura
4,0
Venceremos schreef:
Duizend maal dank voor de waarschuwing. AT staat synoniem voor onnodig.

Helemaal mee eens. Hier vind ik dat trouwens reuze meevallen, op bijvoorbeeld Flotus van Lambchop wordt het een ander verhaal.

avatar van Holden
Lura schreef:
Helemaal mee eens. Hier vind ik dat trouwens reuze meevallen, op bijvoorbeeld Flotus van Lambchop wordt het een ander verhaal.
Geen liefhebber van autotune, maar Flotus vind ik ook geen goed voorbeeld. Ook daar werkt het wonderwel. Maar ik kan niet wachten totdat ik Phosphoroscent live ga zien.

avatar van LittleBox
4,5
Drie keer beluisterd en spot-on. Schitterende plaat en het moet raar lopen als deze niet in de top 10 van 2018 komt!

avatar van Ducoz
3,5
Lura

Houck is sinds 2013 getrouwd, heeft 2 kinderen gekregen en is van New York naar Nashville verhuisd. Dat is de reden van de stilte.

4,0
Ik houd van de lange slepende americana tracks van Houck. En eerlijk gezegd zijn er daar niet veel van te vinden op C’est La Vie. Daar is echter iets voor terug gekomen dat ook al op Muchacho te horen was. Houck is een meester in het vormgeven van een album als geheel. Boordevol ideeen, wisselingen in sfeer en keurig in- en uitgeleid door een fraai instrumentaaltje. Prachtige plaat die gloedvol geproduceerd is. Ik begin met 4*

avatar van Slowgaze
Venceremos schreef:
Duizend maal dank voor de waarschuwing. AT staat synoniem voor onnodig.

Echt niet.

avatar van Holden
Eerste luisterbeurt. Vier sterren.

avatar van harm1985
4,5
Éindelijk weer een nieuw album. Gaan we checken volgende week!

avatar van Lura
4,0
Ducoz schreef:
Lura

Houck is sinds 2013 getrouwd, heeft 2 kinderen gekregen en is van New York naar Nashville verhuisd. Dat is de reden van de stilte.

Ik lees geen damesbladen, Duco.
Er staat trouwens wellicht en niet als vaststaand feit.

avatar van Ducoz
3,5
'Muchacho' was mijn favoriete album van 2013. Phosphorescent, of Matthew Houck, wist daar voor het eerst de Americana zoals wij die van hem gewend waren te overstijgen. Er was op dat moment geen andere plaat die zo klonk als 'Muchacho'.

Toen werd het stil, de immer droevige Houck was ineens familie man geworden. Ontsnapte aan de sleur in New York City en zakte af naar het zuiden van de States om zich in Nashville te vestigen.
Op deze 'C'est La Vie' keert Houck terug naar zijn 'standaardformule', hij opend en sluit het album met vocale intermezzos zoals hij dat op menig album hier voor ook deed. Tussen volgen wat uptempo nummers en wat slependere nummers die op een unieke wijze een geheel vormen.

Toch is er een kleine kanttekening. Ergens, ondanks dat het goed klinkt, voelt dit toch wel heel easy en een beetje als Phosphorescent-light. Het zal me dan ook niks verbazen als Houck hiermee op festivals kan staan en grote groepen mensen aantrekt. Die trend was natuurlijk met Muchacho al een beetje ingezet maar draaide hij eigenhandig de nek om door 5 jaar niks van zich te laten horen. Liefhebbers van de laatste War On Drugs, Okkervil River, de laatste Jonathan Wilson en misschien zelfs wel een beetje de laatste twee Ryan Adams platen, zal dit prima smaken.

Het droevige geeft deels weg voor vrolijkheid en komt er zelfs autotune aan te pas, wat niet per se storend is maar ook niet nodig is. De lichte herhaling van zetten en de lichtere; lees vrolijkere toon (waarvoor ik nou niet direct een album van Phosphorescent opleg) doen mij besluiten dit album drieëneenhalve ster te geven.

avatar van samslam
Zeer jammer dat Christmas Down Under de plaat een beetje komt verpesten.

avatar van Holden
samslam schreef:
Zeer jammer dat Christmas Down Under de plaat een beetje komt verpesten.
Nee joh, fijn zomers nummer!

RichardKoning
samslam schreef:
Zeer jammer dat Christmas Down Under de plaat een beetje komt verpesten.


Haha, toevallig net mijn favoriete nummer!

Verslavende melodie en fantastische songwriting.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Als New Birth in New England je geen glimlach van oor tot oor bezorgd, dan weet ik het ook niet meer.

avatar van harm1985
4,5
Heren, dat is geen Autotune, zoiets heet een vocoder, zo eentje die Neil Young gebruikte op Trans.

Enfin, na vijf jaar verstoken te zijn geweest van nieuw materiaal en een live album als zoethoudertje in de tussentijd is dan eindelijk een nieuw album daar.

De bookends werken fantastisch, wederom valt een vergelijking te maken met Neil Young (Tonight's the Night, Rust Never Sleeps en Freedom) en geeft het geheel een cyclisch gevoel, je zou bijna kunnen spreken van een conceptalbum. Qua stijl doet dit denken aan de eerste twee albums.

Met C'est la Vie 2 borduurt hij qua stijl voort op Muchaco, waarna het een stuk lichtvoetiger wordt met New Born in New England dat dan weer doet denken aan Here's to Taking it Easy. In het vervolg wisselen licht en duister elkaar wat af, met persoonlijke hoogtepunten als Christmas Down Under (voel daar zo nu en dan een Roger Waters vibe), Around the Horn en Black Waves, Silver Moon.

Geslaagd album; hij is het niet verleerd. 4,5*

avatar van Bartjeking
4,0
Korte mededeling: "New Birth in New England" zou gewoon een fantastische radiohit moeten zijn. - einde bericht -

avatar van coldwarkids
Wat is New Birth In New Engeland een irritant nummer!! Elke keer als deze op de radio komt krijg ik de koude rillingen van dit nep nummer.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
coldwarkids schreef:
Wat is New Birth In New Engeland een irritant nummer!! Elke keer als deze op de radio komt krijg ik de koude rillingen van dit nep nummer.


Wat is precies een nepnummer?

avatar van Erikpol
3,5
RichardKoning schreef:
(quote)


Haha, toevallig net mijn favoriete nummer!

Verslavende melodie en fantastische songwriting.
Around the Horn is dat voor mij. Ondergewaardeerd nummer hier.

avatar van Pietro
4,5
Ik hoorde onlangs het prachtige, sfeervolle C'est la Vie No. 2. Als dat een voorbode is voor de rest van het album, dan kijk ik hier erg naar uit.

Ook met dit album laat Houck zien dat hij een weergaloos goede band achter zich heeft. Zingen zal de man nooit leren, maar het went. Wat een afgrijselijk lelijk 'hoesontwerp' trouwens

avatar van staralfur
4,0
Boomersstory schreef:
Zingen zal de man nooit leren


Ik hoop het, want de zang maakt het juist zo bijzonder.

avatar van robvw192
5,0
Draai deze nu inmiddels dik een jaar, bijna dagelijks wel een track. Dan moet ik het toch wel een topalbum vinden? Zeker! De volle mep.

avatar van henkiev
5,0
Erg fijn plaatje

avatar van popstranger
4,5
Houck heeft met zijn Phosphorescent nog geen enkele keer teleurgesteld maar op dit album is hij toch wel echt in topvorm. Alles wat hem zo goed maakt is aanwezig en hij durft zelfs de dansbare, opgewekte weg op te gaan met New Birth in New England.

avatar van MarkS73
4,0
Ik kende dit helemaal niet maar zag een album in de 'wat draai je nu' topic langskomen; wat mooi zeg...
New Birth In New England gaat de rest van de dag in mijn hoofd zitten...

Gast
geplaatst: vandaag om 12:53 uur

geplaatst: vandaag om 12:53 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.