Black Sabbath - Dehumanizer (1992)

Zoals Dio's Strange Highways niet op Holy Diver lijkt zo lijkt Dehumanizer ook niet op Mob Rules. Beide 90's albums had ik destijds links laten liggen. Was wel een beetje klaar met dat soort metal. Maar nu met terugwerkende kracht scoren ze toch hoog (voor mijn doen dan). Dat komt ook dat dit soort albums nu niet meer gemaakt worden misschien of past het beter bij mijn stemming dan pak m beet 25 jaar geleden.
Beide logge albums die echt onder je huid kunnen kruipen en je dan ook niet meer loslaten. Dus meer iets voor de late avond dan voor op een feestje. Dus nee , de albums komen niet op gang maar zorgen er wel voor dat ik na een intense beluistering uitgeput achterblijf.

Vreemd genoeg vind ik Dio's Strange Highways een stuk sterker dan Dehumanizer hoewel dat album nog een stuk logger is dan deze schijf. Het zit hem denk ik in het feit dat Dio op zijn soloalbum in 93 (althans zo klinkt het) wat recht te zetten had nadat hij weer eens in aanvaring kwam met Iommi. Dat de sound van Dehumanizer anders klinkt dan bijvoorbeeld The Mob Rules maakt mij eigenlijk nog niet eens zoveel uit. Deze plaat weet bij mij gewoon niet de juiste snaar te raken, zijn opvolger Cross Purposes deed dat al een stuk meer maar dat is weer een andere discussie. Ik moet er wel bij zeggen dat ik soms het nummer I juist wel eens hard op een feestje zou willen aanzetten

"I" is voor mij ook de prijspakker

Black Sabbath heeft op dit album weer de herkenbare doom metal riffs terug. Het geluid is wat kaal, maar dat past ook wel bij dit album. Dio zingt weer uitstekend. Ongekend hoe goed die is. Toch mist het album een echte uitschieter om top te zijn. Leuk album.

Geweldig goede Sabbath album , met de drums keihard in de mix. Het zestiende studio album. Het nummer 'TV Crimes' is het hoogtepunt , maar de rest is ook lekker zwaar en log met de prachtige stem van Dio. Man , wat kan die man zingen. Er zit weer ouderwets veel agressie in dit album en heeft een geweldige sound. Het verhaal gaat dat Vinnie Appice niet bij de mix aanwezig was en toen waren de overige bandleden bang dat de drums misschien niet hard genoeg waren. Daarom zijn de drums zo hard. Ha ha!

Dat verhaal kende ik nog niet Pitchman. Het strookt goed met hoe deze line up zo'n 10 jaar eerder uit elkaar ging, met miscommunicatie en beschuldigen over en weer over de mix van het "Live Evil" album. Dio zou zijn vocalen steeds harder in de mix gezet hebben, waarna Iommi met Geezer op een ander moment juist de bas en gitaar harder zette, hoewel dit alles later ook weer ontkent is...

Ja die verhalen kloppen wel aardig ja. Staat ook allemaal in het schitterende nieuwe Black Sabbath boek 'De complete geïllustreerde geschiedenis ' van uitgeverij Librero. Geschreven door Joel Mciver. Nu in elke boekenzaak verkrijbaar voor 19,95. Aanrader.

Dit album was voor mij een teleurstelling, waarschijnlijk hadden mijn verwachtingen iets met torenhoog te maken. Ik heb het album daarna zo nu en dan een kans gegeven maar echt landen deed het nooit en daardoor is het bij mij in het verdomhoekje terecht gekomen. Onterecht blijkt nu, nee het is geen klassieker zoals Heaven and Hell of Mob Rules. Maar het is eigenlijk een zeer genietbaar album net als de spirituele opvolger The Devil You Know.

Teleurstelling was ook de teneur in de bladen. Hadden een nieuwe Heaven And Hell of Mob Rules verwacht. Maar zelfs dan snap ik niet hoe Dehumanizer die vergelijking niet zou kunnen doorstaan. Het droge harde geluid past bij de tijdsgeest en de toon is nog eens een stuk serieuzer dan op die twee klassiekers. Daar stonden nog vrolijke huppeldeuntjes zoals Lady Evil of Country Girl op. Daar is hier geen sprake van. Wel fraaie, sinistere doom op Computer God, After All en Letters From Earth en daatnaast gave, opzwepende metal op Master Of Insanity en TV Crimes. Mooi album hoor.

Lady Evil heb ik elders al eens een Rainbow-achtig nummer genoemd, Country Girl vind ik prachtig door de droevige overgang in het nummer. Ik mis hier gewoon een monumentaal nummer als Heaven and Hell of Falling off the Edge of the World. Maar los van dat perspectief is het een prima album.

Een echte epic staat er niet op. Maar die mis ik zelf niet. De gritty ondertoon is wezenlijk anders dan de mystieke sfeer van de oudere albums.

Misschien kan "Computer God" doorgaan voor een epic?

Hmm, de plaat is niet ijzersterk maar ik zet nog regelmatig; "I" op, wat een beuker en een Dio die lekker los gaat. Wat mij betreft het prijsnummer van dit schijfje.

Geen epic erop After All (The Dead) lijkt mij anders behoorlijk episch.

Grafstemming anthem die zeer rauw enkele zaken aan de kaak stelt.

Hou ik altijd wel van.

Dit pareltje luister ik veel te weinig! Fantastisch, die logge riffs en die slepende drumslagen gecombineerd met het kleine vocale powerhouse in de persoon van Dio.

Heaven and Hell - E5150 / After All (The Dead) Live at the Radio City Music Hall 2007 - YouTube

Blijft genieten met deze vitale performances waar de heren ons op de valreep nog even mee wisten te verwennen.

Dit is belangrijke muziek die eigenlijk iedereen eens gehoord zou moeten hebben.

Weet niet wat je vanavond allemaal van plan was, maar luister eerst even dit.

Er staan ook prachtige intro's en outro's op, soms best subtiel maar ze geven de songs wel een meerwaarde. De klokken op het einde van time machine, de opruiende toespraak aan het begin van masters of reality of de " loop" van de huilende gitaar in Too Late.

Ach ja, once upon a nightmare in het ijzersterke Buried Alive blijft toch wel mijn favoriete tekstflard.

Het relatief minder zware geluid met Martin wordt met de terugkeer van Dio teniet gedaan.
Dehumanizer is zwaar, log en gruizig. Dat past ook beter bij Dio's stem, niet toevalligerwijs kwam die heavy geluidsmuur hierna ook terug op Ronnie's soloplaten. After All vormt een heerlijke trage stamper na de degelijke opener Computer God. TV Crimes is vlot en bevat een fijne groove. Letters From Earth kan mij ook bekoren. Master of Insanity duurt wat lang, het materiaal met Dio vond en vind ik sowieso bij vlagen wat stroperig en lang duren. Voor Time Machine geldt dat euvel weer niet, Dio draagt dit nummer door als een orkaan te keer te gaan, wat had deze man toch een brulboei, het is een uitstekende song. Too Late vormt wat mij betreft de zwakke broeder op de schijf, hoewel Iommi een prima indruk maakt vind ik de song niet uitgewerkt, het zwakke refrein is daar ook mede debet aan.
I is de prijspakker op deze plaat, wat een monster riff, wat een heavy geluidsmuur, wat een solo van Iommi en Dio blaast mij elke keer bijna van mijn stoel als hij inzet, een klassieker in mijn ogen. Buried Alive doet daar al niet voor onder, loodzwaar, trage power metal in optima forma, een uitstekende compositie.
Zo vormt Dehumanizer waarschijnlijk de meest ruige schijf uit de historie van de band en dat jasje paste Sabbath uitstekend zo rond 92'.

Tussenstand:

1. Black Sabbath
2. Headless Cross
3. Dehumanizer
4. Master of Reality
5. Sabbath Bloody Sabbath
6. Paranoid
7. Heaven and Hell
8. The Eternal Idol
9. Volume. 4
10. The Mob Rules
11. Sabotage
12. Tyr
13. Born Again
14. Never Say Die
15. Seventh Star
16. Technical Ecstasy

Wat door de rest inderdaad wordt beschreven: niet vergelijkbaar met The Mob Rules of Heaven and Hell maar wat mij betreft beter dan de Sabbath albums na The Mob Rules. Die hebben mij nooit zo kunnen boeien.

Ik ben dit album gaan luisteren na de DVD 'live at radio city music hall' te hebben bekeken. Hier werden heel wat Dehumanizer nummers gespeeld die ik niet kende maar me echt aangrepen!

Wat de muziek van Dio betreft; deze staat voor mij in hetzelfde rijtje als 'Lock Up The Wolves'. Zwaar ondergewaardeerd.

Heerlijke elpee, ik geniet van de tering heavy sound, hoewel de drums wat te blikkerig zijn voor mijn zin. Heerlijke zware nummers waar ik sowieso al van hou, met een groovy vette "I" bijvoorbeeld als uitzondering. Niet dat het snel is, maar het wijkt ietwat af en Dio is geweldig op dreef daar.
"TV Crimes" en "Time Machine" zijn pakkende single kandidaten, maar alles behalve slap, lekker pittig juist. Enige nummer wat me niet pakt is "Master Of Insanity", een gevalletje net niet voor mij. Daarentegen "After All (The Dead)", "Letters From Earth" en "Sins Of The Father" zijn absolute hoogtepunten voor mij.
Geen wereldplaat, maar wel volop genieten. En het concert in Groningen was echt te gek!

En ik begrijp en begreep de media en mensen ook niet dat ze teleurgesteld waren dat de plaat niet de sfeer en stijl had van de voorgaande platen met Dio, was al ruim van tevoren aangegeven dat het die richting niet op zou gaan. Ik waardeerde en waardeer het juist dat het eigenlijk compleet anders was, hulde daarvoor.

In 1984 hadden familieomstandigheden ertoe geleid dat bassist Geezer Butler zijn interesse in Black Sabbath verloor. Alhoewel drummer Bill Ward korte tijd met hem en Tony Iommi was betrokken bij de zoektocht naar een nieuwe zanger, haakte Ward af omdat hij Ozzy miste. Als Butlers vader ernstig ziek wordt keert deze terug naar Engeland, om zich na diens overlijden in Amerika bij zijn vrouw te voegen. Hier wordt korte tijd later een zoon geboren met een hartafwijking, waarna opnieuw enerverende maanden volgen, gelukkig met goede afloop. Aldus Butler in diens biografie 'Into the Void' dat deze zomer verscheen.

Ter elfder ure wordt Black Sabbath in de oorspronkelijke bezetting in juli '85 voor Live Aid gevraagd, maar deze reünie is eenmalig. Iommi wil vervolgens door met Black Sabbath en als manager Don Arden Butler belt met de vraag wanneer deze naar Los Angeles komt om hem te vergezellen, bedankt deze. Hij is niet meer geïnteresseerd, sterker nog, hij verkoopt zijn aandeel in de rechten op de groepsnaam voor een vriendenprijs aan Iommi.
De bassist richt zich op het gezinsleven, begint in Engeland de groep Beez en treedt met hen op in de Londense Marquee. Tot een platencontract komt het niet. Iommi vraagt hem terug maar hij weigert: dat Iommi in Zuid-Afrika optrad tijdens de apartheidsboycot én de onbetrouwbare manager Patrick Meehan weer in dienst heeft genomen zijn de voornaamste redenen. In 1988 sluit hij zich aan bij Ozzy Osbourne voor diens tournee voor No Rest for the Wicked.

In de zomer van 1990 speelt hij als gastmuzikant een nummer mee met de groep van zanger Ronnie James Dio, wat hen beiden goed bevalt. Als Butler hierover Iommi spreekt, besluiten de twee om Dio te vragen terug te keren bij Sabbath. Wat hierbij helpt is dat ook het derde album met zanger Tony Martin belabberd verkocht en de platenmaatschappij aan de deur rammelt.
Dio hapt toe en in Wales wordt gewerkt aan nieuw materiaal. Hij kan echter al sinds hun jaren bij Rainbow (1976-1978) niet goed opschieten met drummer Cozy Powell. Na enige tijd vertrekt Dio en keert Tony Martin terug.
Als Powell zijn heup breekt bij een val met zijn paard is echter de weg vrij voor zowel Dio als drummer Vinny Appice. Martin kan wederom vertrekken en zo ontstaat Dehumanizer. Butler vraagt hiervoor Dio of hij de draken en regenbogen in zijn teksten een keer kan overslaan, waarin deze nog toestemt ook.

Black Sabbath klinkt een stuk intenser dan op de drie albums met Martin, met de gitaren ouderwets prominent in de mix. Gierende gitaarsolo's van het soort waar ik van houd en qua songmateriaal is het dik in orde, al zijn Letters from Earth en Sins of the Father wel wat saai. Qua productie had ik liever producer Martin Birch terug gehad, wat Butler later in zijn boek aangeeft. Met Reinhold Mack wordt het geluid teveel dichtgesmeerd en klinken de drums niet vol genoeg. De productie had transparanter gemogen.
Master of Insanity is een nummer dat Butler enkele jaren eerder schreef met drummer Jimi Bell van zijn eigen band. Vooral op Too Late klinkt de variatie tussen ingetogen en heavy stukken, handelsmerk van Iommi en mijn favoriet, ook omdat Dio de "grom" in zijn stem waar nodig intoomt en sterk naar de climax toezingt.
Het werd het bestverkochte album van de groep in tien jaar, waarna tijdens de tournee de gebruikelijke spanningen tussen Butler en Iommi enerzijds en Dio anderzijds weer de kop opstaken. Een verzoek van het management van Ozzy Osbourne om nog eenmaal samen te spelen bij diens afscheidstournee, maakt dat Dio vertrekt. Net als Appice, die plaatsmaakt voor Bill Ward.

Butler noemt het Sabbath van na 1985 "Iommi desperately trying to keep the Frankenstein version of Sabbath from falling apart at the seams." Daar zit wat in, zeker vanuit zijn standpunt gezien. Toch bevat ieder album zijn sterke momenten. Dat geldt zeker voor Dehumanizer, tot dan toe de hardste van de groep. Alleen jammer van magere Hein op de hoes, dát vind ik zo afgezaagd en bovendien lelijk getekend... Wat dat betreft bevatten de albums met Tony Martin wél fraaie kunststukjes.

Met Headless Cross is Dehumanizer de sterkste plaat uit de latere jaren van Black Sabbath. Waar eerstgenoemde album het vooral moet hebben van de eerste nummers, is Dehumanizer evenwichtiger.

Volgens mij zorgde de terugkeer van Dio er ook voor dat Sabbath weer in wat grotere zalen kon spelen (voor Eternal Idol en TYR werd alleen in Europa getourd, de Headless Cross tour kwam weliswaar door de VS, maar hier werd een hele rij optredens afgelast), dus vanuit commercieel oogpunt was dit vast een goede zet.

Goed album maar TYR, Cross Purposes en vooral The Devil You Know vind ik toch beter.

Black Sabbath Tried to Replace Ronnie James Dio on 'Dehumanizer' - ultimateclassicrock.com

Al tijdens de opnames wilden ze Tony Martin terug. Verbaast me niets want het haalt niet het niveau van de platen die ze met hem hadden gedaan. En al helemaal niet het niveau van H&H en MR.

Het was al bekend dat Iommi en Dio niet lekker gingen in de studio. De chemie was er niet. In die zin is het dan een overhaaste beslissing geweest om de band te vernieuwen.
Zelf heb ik geen enkele moeite met 'Dehumanizer'. Een ander album dan de platen uit de vroege jaren 80. En een ander album dan 'Tyr'. Sober en direct.

Ik wist niet dat het zo erg was dat ze zelfs Martin (stiekem neem ik aan) terugvroegen terwijl de opnames met Dio nog bezig waren.

Ik heb het album altijd behoorlijk inspiratieloos vinden klinken. En het viel me in interviews ook altijd al op dat Iommi niet bijster enthousiast was. De uitspraak in Aardschok destijds "Ik dacht dat we met Dio betere nummers zouden kunnen schrijven," staat me nog helder voor de geest.

Eén en ander valt weer wat meer op zijn plaats.

Dat Aardschok interview herinner ik mij ook. Met een Iommi die Dio strakke kaders meegaf over wat hij vooral níet moest doen.

Haha ja het mocht niet meer over draken en regenbogen enzo gaan. Het moest allemaal wat moderner klinken. Misschien hadden ze dat niet moeten eisen en gewoon Dio zijn gang laten gaan en had ik het dan wel een goed album gevonden. Al mis ik ook wel een beetje die machtige Iommi riffs die je niet meer je kop uit krijgt. Iets als Neon Knights of The Sign Of The Southern Cross staat hier gewoon niet op.

Terwijl de platen met Tony Martin steeds beter werden vind ik dit weer een stap terug.

Maar toen Tony Martin twee jaar later terug was werd het amper of niet beter.