The God Machine - Scenes from the Second Storey (1993)

In de 90's cassette grijsgedraaid. Deze week voor 5 euro (gesealed) gekocht bij de Plato in Leiden!!!

Prima deal voor 5 euro. Tijdloos album.

Een belachelijk goede plaat, een belachelijk goede songschrijver. Plaat met maximale impact. Een en Een is Drie plaat. Die worden zelfden gemaakt.
Emotioneel zwaar geladen, al zou ik de engelse taal niet machtig zijn dan nog begrijp ik de nummers volledig, de taal van het voelen wordt je op deze plaat onderwezen. In die zin is the God machine hier professor in.
Opvoedmateriaal dit, verplicht op 18 jarige verjaardag van je kinderen aanbieden.

Had graag gewild dat ik deze band (samen met de Swans) in die tijd had begrepen. Maar (helaas) zat ik vast in het Seattle-web. Enkele jaren later, te laat voor liveshows, ontdekt. Je zult begrijpen dat ik blij ben met Sophia en de revival van de swans de afgelopen jaren. Al houd ik er een klein 'ik moet het ermee doen-gevoel' aan over.

Ik blijf het onvoorstelbaar vinden dat zijn concerten met Sophia nu nog steeds zo slecht bezocht worden.
Nooit is het uitverkocht, er zijn keren dat ik met een half lege zaal sta. Als het concert dan liep (lees: een zaal die aandacht had en daarmee Robert Shepherd tevreden stelt, mijn god wat is hij daar gevoelig voor) dan kreeg je dezelfde vibe als de God machine op plaat laat horen. Memorabele bijeenkomsten geweest (ook de keren dat Shepherd wel last had van het publiek, kreeg je een heel ander soort spanning ).

Ik wil een speciale vermelding maken voor ''The Blind Man''
Qua emotionele belevenis is dit namelijk het beste nummer ooit voor mij.
Die teksten... de opbouw... de riffs...de climax... het is eigenlijk gewoon perfect.
Dat The God Machine maar 2 albums heeft gemaakt met zo'n wereldnummer erin, is het helaas alleen maar gissen wat voor legendarisch materiaal er meer gemaakt zou worden, maar goed liever dit dan niks natuurlijk, een nummer dat op eenzame hoogte steekt, wat ben ik blij dat ik hierachter ben gekomen.

Ik hoor en voel erg veel emotie in deze muziek, op een zo sprekende manier die ik niet vaak tegenkom. Blind Man is een goed voorbeeld ja!

Ik krijg net een melding "De tracklist van The God Machine - Scenes from the Second Storey is zodanig gewijzigd, dat je markeringen van favoriete tracks helaas verloren zijn gegaan" en dacht "yesss, een jubileumeditie met bonustracks!!! Maarre, ik zie geen veranderingen in de tracklist. Iemand een idee?

Hetzelfde hier, zal zo mijn tracklist met de update vegelijken, vreemd

Ik zie ook niet wat er veranderd is. De tracklisting was correct voordien en is dat nu nog steeds.

Van sommige muziek is het onvoorstelbaar dat je het pas na 26 jaar vindt. Aan de andere kant heeft dat ook weer zijn charme. Dit album is zo verschrikkelijk lekker en rauw dat het diep bij me binnenkomt. Ergens ook wel een beetje cliché maar dat zal vooral komen door de verwarde tijdsgeest. Dit zal ik voorlopig wel blijven luisteren, wie weet of het verder gaat ontwikkelen of wegzakt in de massa.

Deze nog eens een keer gedraaid in het vliegtiuig. Een beetje vergeten band uit de Grunde scene. Je moet er even doorheen...maar dan heb je ook wat. Zeer apart geluid (vooral van de zanger). Hun stijl is hard, duister, ruig en een beetje ''vals''. T.o.v. andere Grundge bands vind ik hier toch wel meer prog in terug. En dat heb ik graag.

Wat ik hier vooral knap vind is het constant niveau. Eigenlijk vind ik alle nummers goed in elkaar steken. Maar ''The Desert Song'' en ''Seven'' vind ik er bovenuit steken.

Dit is echt een van de betere albums die ik ken. Deze wil ik graag nog origineel hebben. Deze staat helaas ook niet op spotify.

Ik zou deze band niet vereenzelvigen met de Grunge scene. De heren waren actief in San Diego, California. Daarnaast zou ik het trio eerder plaatsen in de alternatieve hoek met industrial en prog elementen. Buiten dat, een uitstekende plaat natuurlijk.

Enige tijd aan de kant geschoven maar mijn hemel wat heeft dit trio toch twee onwaarschijnlijk mooie platen (en enkele korte EP's) afgeleverd. De afloop moge bekend zijn, zanger Robin Proper-Sheppard heeft een doorstart gemaakt met Sophia en maakt sfeervolle muziek, een kruising tussen het alternatieve rockgenre en elektronische elementen. Maar zoals het destijds was zou het niet meer worden. Dat is ook niet erg, de chemie die je hoort op dit debuut tussen Sheppard, bassist Fernandez en drummer Austin is ongeëvenaard. De intrigerende bandnaam maakte mij destijds al nieuwsgierig naar de muziek maar de plaatselijke platenboer kon mij hier niet aan helpen, de betere platenzaken zaten verder in het land, en onze digitale leveranciers bestonden nog niet. Als puber moest ik dus nog even wachten. Dat is dubbel en dwars terugbetaald. De muziek is intens, soms bijtend, maar ook zalvend en sfeervol. Bij Sophia vind ik de zang van Sheppard vaak zeikerig en zemelig maar bij de muziek van The God Machine past het allemaal wonderwel. Er zijn zat hoogtepunten te noemen maar wellicht schuilt de grootste kracht van het debuut in het feit dat de heren je ruim een uur lang weten te boeien met uitgebalanceerde songs die volstaan met intense emotie. Ik doe het niet snel maar ik geef dit schijfje gewoon de volle mep. Het plaatje groeit na al die jaren nog steeds, elke keer hoor ik weer nieuwe details, wordt ik meegezogen en geven de nummers enkele geheimen prijs. Enkele hoogtepunten zonder andere nummers daarmee te kort te doen; het fenomenale It's All Over met zijn doeltreffende basloopje, de weergaloze drums in Dream Machine of het mooi opgebouwde Purity, het is allemaal wonderschoon. Voor de luisteraar die dit bandje een kans geeft, wees gewaarschuwd, een verslaving ligt op de loer.

Die activiteit was beperkt, ten tijde van de releases was The God Machine in het Verenigd Koninkrijk gevestigd.

Klopt, maar hun roots lagen in San Diego, maar het muzikale klimaat aldaar was reden om hun geluk te beproeven in Engeland. Na enige tijd op straat gemusiceerd te hebben bleek er een platenlabel stoer genoeg (gelukkig maar) om de heren onderdak te bieden. Europa bleek uiteindelijk ook meer geïnteresseerd in deze heren dan het thuisland.

Als je de zang van Robin Proper-Sheppard te zeikerig vindt zou je The May Queens kunnen luisteren. Een zijprojectje van de zanger eind jaren '90. Meer Stooges, Pixies dan The God Machine. Wat puntiger ook. Kan je ook gewoon vinden op deze site (ongelooflijk zeg).

Band is trouwens uit elkaar gegaan na het overlijden van Jimmy Fernandez, de bassist. Na zijn is On Last Laugh in a Place of Dying nog uitgekomen. Het is geen muziek voor lachebekjes. In Watt, een best bekend rockblad uit die tijd, eindigde die plaat als 2e op de jaarlijst, na Superunknown van Soundgarden. Voor zo'n onbekende, en ontoegankelijke band toch knap.

Is een echt meesterwerk, blijft een van mijn favoriete CD"s aller tijden.
Mooie en diepe teksten, soms stil en soms snoeihard, samenspel gitaren en violen,...

Wauw! Nog mooier dan het andere album dat ik al kende.
Alleen.. Dat "bonusnummer", vaag..

Het is een juweel, hoewel One Last Laugh In a Place of Dying ook een prachtalbum vormt klinkt die plaat 'spartaanser' en is minder vrijelijk gearrangeerd. De eersteling vormt in mijn ogen een absolute klassieker, uniek in zijn soort en boeiend van begin tot eind.

Het zal ergens halverwege de jaren 90 geweest zijn dat ik One Last Laugh In a Place of Dying aan een luisterend oor onderwierp. De titel intrigeerde mij, de muziek ook. Het verhaal over de band; een stel Amerikaanse bohemiens die enige tijd in Amsterdam en Londen hebben vertoefd moge bekend zijn. Evenals het einde van dit trio, vlak na de opnamen van deze tweede plaat overleed Jimmy Fernandez zeer plotseling aan een hersentumor. Je zult tevergeefs zoeken naar teksten die hier over gaan, alleen de titel van het album refereert aan dit tragische voorval. Hoewel One Last Laugh een uitstekende plaat is vormt het 'spartaanse' gevoel - het is immers veel minder bombastisch dan het debuut - een reden dat deze schijf wat minder indruk op mij maakt. Met Scenes kwam ik iets later in aanraking maar, inmiddels opgeklommen naar de eerste plek in mijn top 10, biedt deze plaat mij zoveel fraais, stralen de nummers zoveel klasse uit en komen de heren zo intens uit de hoek dat ik hier geen weerstand tegen kan bieden. De veelzijdigheid van dit debuut vormt daarnaast een enorme aanbeveling.

De nummers afzonderlijk benoemen is teveel van het goede. Elke track vormt een reis op zich, elke snaar in het emotionele spectrum van de hersenen wordt beroerd, de songs vormen miniatuurtjes waarbij je elke keer weer nieuwe dingen ontdekt. Een avontuur zonder weerga. Voor Scenes from the Second Storey kom ik superlatieven tekort. Of zoals een recensent uit een muziekblad het destijds treffend verwoorde; deze muziek is niet van deze wereld. En zo is het maar net.

Dit en ook het andere album van TGM zou ik vreselijk graag op vinyl willen hebben, maar ze zijn beide onbetaalbaar.

Dat kan ik mij voorstellen, hoewel ik geen extreme vinyl liefhebber ben zou ik het juist bij deze plaat misschien wel overwegen.