De
Arthur-Recensies deel 27:
Af en toe kan je als muziekliefhebber op een album stoten dat je wel oprecht goed vindt, maar waar de klik toch bij ontbreekt. Dat je eigenlijk gewoon niet snapt waarom het album toch enigszins langs je heen gaat.
One Last Laugh In A Place Of Dying van The God Machine is zo’n album voor mij. Ik kan er prima naar luisteren, maar tegelijkertijd kan ik het niet helpen dat mijn aandacht af en toe verslapt. Dat probleem heb ik nochtans niet bij Dirt van Alice In Chains, een soortgelijke therapieplaat uit dezelfde periode.
De hoofdreden hiervoor is denk ik dat de plaat eigenlijk behoorlijk kaal is. Van de basisbezetting gitaar-bas-drum wordt niet al te vaak afgeweken, en elk nummer ligt een beetje in het verlengde van het vorige. Dat hoeft geen probleem te zijn, maar bij dit album werkt het op de een of andere manier gewoon niet echt. De plaat krijgt er iets eendimensionaal en onafgewerkts van. Ik word nergens geprikkeld om de plaat vaak op te leggen.
Maar misschien kom ik hierboven iets negatiever over dan ik eigenlijk wilde, want er staan zeker mooie nummers op dit album. In Bad Dreams lijkt de favoriet onder de liefhebbers te zijn en ik snap wel waarom, het is toch het nummer die het makkelijkst in je hoofd blijft plakken. Ook The Life Song en The Hunter zijn erg geslaagd. Hier is het de band wel gelukt om met minimale middelen (de basisbezetting en de occasionele viool) de nummers een episch karakter mee te geven. Het zijn dit soort nummers waardoor ik dit album uiteindelijk nog een dikke 3.5 sterren heb gegeven.
Irritante nummers zijn er overigens ook: Evol is nogal repetitief, en de afsluiter begint erg mooi, maar wordt na een tijdje behoorlijk enerverend en vals.
Samenvattend: zeker geen slecht album, maar ik verwacht niet dat ik hem nog vaak op ga leggen. Wellicht een los nummertje zo nu en dan.