The God Machine - One Last Laugh in a Place of Dying... (1994)

Zoals ik het me herinner, is de band daadwerkelijk met z'n drieën geëmigreerd omdat de verwachting was dat hun sound in de UK makkelijker publiek zou verkrijgen. Fernandez had inderdaad een kort ziekbed, maar zijn overlijden was niet zo 'plots' als bij Curtis. Wel hard als je gedrieën een toekomst in den vreemde probeert op te bouwen, en er één zo snel wegvalt ...

Die kringloopwinkel van jou moet ik ook maar eens aan bezoekje onderwerpen merk ik

Bij vrijwel elke kringloopwinkel heb je kans om zo een mooi album voor weinig geld te vinden.
Bij mij in de buurt liggen alle prijzen zo rond de Euro voor een cd.

More precise: San Diego, which makes a little sense. De referenties aan Grunge herken ik, maar vooral ook omdat The God Machine in hetzelfde tijdsgewricht actief was. Qua muziek ... dat monotone, slepende hoor je bijvoorbeeld ook terug bij streekgenoten als Thin White Rope, Kyuss en The Black Heart Procession.

Zou kunnen, maar da's perceptie. De plaat is goedbeschouwd nooit voltooid, veel nummers hadden niet eens titels. Dat verklaard het aantal maal "The ... Song" in de tracklist. Vrij snel na het overlijden van Fernandez is het materiaal zonder enige aanpassing uitgebracht. De band werd vervolgens opgeheven.

Ik hoor er met de beste wil weinig 'Seattle' in. De cultstatus die deze band wereldwijd heeft zit hem denk ik met name in de oprechtheid, de vele details, de emoties die ronddwalen op beide albums. De grunge vind ik niet zozeer bekend staan om deze kenmerken. Maar dat is misschien een andere discussie. Blijft staan dat ik het mooi vind dat niet iedereen klakkeloos overgaat op downloads maar een cd met inlay nog kan prefereren boven digitale middelen.

Prachtig. Dat ik deze band nu pas ontdek...geen woorden voor. Wat een schoonheid. Bedankt, MusicMeter, om mij met deze schitterende band kennis te laten maken

Ik moet me inhouden om geen instant 5* te geven, en geloof me, dat gebeurt maar heel zelden. Misschien alleen een beetje jammer van The Sunday Song, dat de plaat als een nachtkaars laat uitdoven... Maar misschien komt de klik nog.

Absolute favo's: momenteel alles buiten The Sunday Song.

Absoluut eens, the Sunday Song is niet slecht als afsluiter maar dan als een soort fade-out, nu duurt het nummer net een minuut of 5 te lang.
Probeer trouwens ook het debuut van deze band; Scenes From the Second Story zo mogelijk nog beter.

Dat ga ik zeker doen, ik heb m ergens zien liggen voor 20€. Erg prijzig maar ik denk dat ik 'm maar ga meenemen want het debuut staat niet op Spotify, deze gelukkig wel.

Maar wat is nou de algemene consensus: het debuut of de opvolger? Ze lijken me erg aan elkaar gewaagd qua genialiteit.

[quote]milesdavisjr schreef:

Idd mogelijk, ikzelf vind deze rijper beter energieker dan Scenes From the Second Story.
Persoonlijk, wellicht omdat ik Scenes From the Second Story veel later aangeschaft had dan deze kanjer.
Pff deze is ondertussen ook een kwart eeuw oud...

Dat vind ik ook, hoewel het debuut ook al prachtig was, is deze schijf voor mij net iets doordachter maar het ontloopt elkaar maar bitter weinig. Maar nummers als Mama en In Bad Dreams laten de balans voor mij doorslaan naar deze schijf. De albumtitel (hoewel ik niet weet of Jimmy Fernandez al was overleden voor de bekendmaking van de titel) is trouwens van een prachtige maar ook trieste schoonheid, net als de muziek.