menu

The Chemical Brothers - No Geography (2019)

mijn stem
3,55 (84)
84 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Dance / Electronic
Label: Virgin EMI

  1. Eve of Destruction (4:40)
  2. Bango (4:07)
  3. No Geography (3:10)
  4. Got to Keep On (5:16)
  5. Gravity Drops (4:30)
  6. The Universe Sent Me (6:03)
  7. We've Got to Try (3:35)
  8. Free Yourself (4:21)
  9. MAH (5:36)
  10. Catch Me I'm Falling (5:28)
  11. Fantai * (6:48)
  12. MAH [Electronic Battle Weapon Version] * (7:52)
  13. Got to Keep On [Extended Mix] * (7:05)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 46:46 (1:08:31)
zoeken in:
avatar van citizen
Maarre.... die hoes...?
Exact, maar dan ook exact hetzelfde als de afbeelding op pagina 8 van het boekje bij Godley and Creme's vergeten meesterstuk Consequences uit 1977...
Ik mag toch hopen dat dit ergens wordt vermeld in de credits? Anders bel ik de heren even


Ponty Mython
citizen schreef:
Maarre.... die hoes...?
Exact, maar dan ook exact hetzelfde als de afbeelding op pagina 8 van het boekje bij Godley and Creme's vergeten meesterstuk Consequences uit 1977...
Ik mag toch hopen dat dit ergens wordt vermeld in de credits? Anders bel ik de heren even


In het boekje staat de regel 'With thanks from Tom and Ed to ... Kevin Godley for the cover image concept'.

avatar van Kos
3,5
Kos
Op de 1 of andere manier komt het album erg on -Chem. Brothers over maar toch wel erg lekker.

avatar van FunkStarr
3,5
Sommige nummers hebben wel wat weg van Underworld en/of Orbital. Tot nu toe vind ik het afgezien van een paar nummers geen verkeerd album. Klinkt in ieder geval al beter dan Born in the Echoes (2015), Further (uit 2010 alweer) en We Are The Night (2007). Eindelijk weer eens een degelijk album van de heren. Het 'zeurende' en valse gebeuren, wat ze wel vaker doen gaat hier niet irriteren en de nummers hebben iets "catchy". De vocals zijn vaak wat slap en eentonig maar overheersen gelukkig niet.

avatar van FunkStarr
3,5
Bango, No Geography, Got To Keep On, en The Universe Sent Me vind ik de sterke nummers, met No Geography als uitschieter. Verder toch wat magertjes, maar zoals al gezegd als geheel beter dan hun voorgaande albums tot Push The Button. Jammer van het eerste nummer vind ik niet zoveel. De singles MAH en Free Yourself vind ik ook nog niet echt denderend. Afsluitnummer is wat minder ook. Al met al toch dikke voldoende. De Bonustracks staan toch alleen op de Japanse release? Heb die ook beluisterd maar mis er niets aan t.o.v. het reguliere album.


avatar van coldwarkids
Ik vind het niet echt een typische The Chemical Brothers plaat.

avatar van Eis-T
2,0
coldwarkids schreef:
Ik vind het niet echt een typische The Chemical Brothers plaat.

kompleet mee eens. Het voelt als een Crystal Method plaat. Die gasten maken al sinds jaar en dag platen die het nét niet zijn. Hun werk voelt als een poging zijn tot het benaderen van de kwaliteit en diepgang die de CB albums bieden. Begrijp me niet verkeerd, ze maken zeker hier en daar een vette track, maar de constante kwaliteit die de Chemical Brothers decennia lang neerzetten in hun abums halen ze bij lange na niet.
Ik kan nog niet concreet maken waarom ik dat gevoel heb bij No Geography. Kans bestaat dat het ook niet aan t album ligt, maar dat ikzelf een nostalgische ouwe zak begin te worden

Ponty Mython
De Chemical Brothers zijn juist richting de sound van The Crystal Method geschoven het laatste decennia, ipv vice versa. Daarbij is TCM nu een éénmansband. Over die 'constante kwaliteit' van de CB albums zijn de meningen iig verdeeld. Ik heb TCM nog niet kunnen betrappen op troep zoals A Taste of Honey, This is Not A Game, Do It Again en The Salmon Dance.

avatar van Eis-T
2,0
Ponty Mython schreef:
troep zoals A Taste of Honey, This is Not A Game


touché!

avatar van FunkStarr
3,5
[quote]Eis-T schreef:
(quote)


De constante kwaliteit op het album Vegas, wat in zijn geheel een beter en constanter album is dan welk CB album dan ook. Zowat alleen maar voltreffers staan daar op. Dus dat net niet ben ik niet met je eens. Ok misschien vandaag de dag, maar Vegas was in 97 wel een klapper.

Ponty Mython
In '97 werd Vegas vooral gezien door de Nederlandse muziekpers als het Amerikaanse antwoord op Big Beat en werd het album redelijk lauw ontvangen. De populariteit is met de jaren gegroeid.

avatar van Eis-T
2,0
ik weet het goed gemaakt: ik zal binnenkort Vegas weer eens opzetten!

On topic: Is het gek dat ik het album niet echt voel, maar wat ik van hun liveshows voorbij heb zien komen spectaculair vind?

avatar van Erikpol
Die track MAH is niet echt nodig toch? Je eigen track remaken...

Ponty Mython
Erikpol schreef:
Die track MAH is niet echt nodig toch? Je eigen track remaken...


Welke track?

avatar van Erikpol
Ponty Mython schreef:
(quote)


Welke track?
track 9 MAH

Ponty Mython
Erikpol schreef:
(quote)
track 9 MAH


Waar is dit een remake van?

avatar van Erikpol
Ponty Mython schreef:
(quote)


Waar is dit een remake van?

Ja ik ben gaan zoeken nav je post maar ik weet toch zeker dat die lyric "Mad as hell etc" eerder al voorbij kwam... Ik ga zoeken.

Ponty Mython
Ik heb geloof ik wel zo'n beetje alle CB tracks geluisterd en ben 'm nog niet eerder tegengekomen. Niet in de war met Kraak & Smaak? Zij hebben ook een nummer genaamd Mad As Hell met dezelfde sample.

avatar van Bert Wasbeer
4,0
citizen schreef:
Maarre.... die hoes...?
Exact, maar dan ook exact hetzelfde als de afbeelding op pagina 8 van het boekje bij Godley and Creme's vergeten meesterstuk Consequences uit 1977...
Ik mag toch hopen dat dit ergens wordt vermeld in de credits? Anders bel ik de heren even


De keuze voor deze hoes is dan wel een opvallende zet. Ik kende het album niet maar ik heb wiki er op nageslagen en het schijnt een dystopisch conceptalbum te zijn waarin de wereld ten onder dreigt te gaan door veranderingen in het weer (al dan niet door mensen gemanipuleerd) . "the story of man's last defence against an irate nature". Dat ze hier leentjebuur bij spelen past dus prima bij de overkoepelende donkere thema's op deze plaat.

avatar van trebremmit
3,0
Matig album van de Brothers, meeste nummers beginnen wel aardig maar verzanden allemaal in saaiheid en vlakheid, niets springt er bovenuit maar ook niets is echt slecht.

avatar van james_cameron
3,0
En weer een tegenvallend album van het duo. Voornaamste probleem: de vrouwelijke vocalen, die behoorlijk irritant aanwezig zijn. Puur instrumentaal zou dit ook geen hoogvlieger geweest zijn, daar is het songmateriaal absoluut niet sterk genoeg voor, maar nu krijg je de kans niet eens om een beetje in de sfeer van de tracks te komen. Het titelnummer gaat nog wel, maar afgezien daarvan is de lome, hoofdzakelijk saaie techno beneden peil.

4,0
Dim
The Chemical Brothers hebben op dit album maar enkele seconden nodig om op te warmen; je zit er meteen lekker in en waant je op een volle dansvloer. Eerste blokje van drie is bijzonder lekker, maar zoals op de meeste CB-albums (de eerste drie misschien uitgezonderd) weten ze het niveau niet de hele plaat vol te houden - het tweede zeer smakelijke blokje betreft overigens track 8 en 9. Wat mij betreft net zo'n goede plaat als Born In The Echoes. Opnieuw vier sterren.

avatar van andnino
4,0
Geen typische Chemical Brothers is het, daar kan ik het over eens zijn. Maar toch haalt hij mijn top 10 van dit jaar (voorlopige positie: 9), ik was er bij de eerste luisterbeurt al van onder de indruk, en dit ben ik een dik half jaar later nog steeds.

Op de koptelefoon vermaak ik me er niet zo mee als op de speakers. Maar zelfs met oordopjes is de energie voelbaar. Niet elk nummer is even sprekend, op Gravity Drops bijvoorbeeld gebeurt er erg weinig. Maar het geheel heeft wel een soort dynamiek waar nummers als deze goed de wat meer interessante nummers aan elkaar borduren. En de hoogtepunten (De eerste drie nummers, The Universe Sent Me, Free Yourself, MAH) zijn wat mij betreft gewoon erg sterk. Het is één grote hommage aan muziek uit het verleden, maar met genoeg eigen inbreng om geen jatwerk te zijn. Deze mannen hebben simpelweg een goed oor voor wat muzikaal werkt en wat niet, en daar is deze plaat een soort masterclass in.

Gek genoeg kan ik de kritiek die mensen hier hebben ook zeker begrijpen. Maar toch raakt No Geography voor mij simpelweg de juiste snaar. Het is zeker geen wereldplaat, en ik ga ook niemand proberen over te halen. Maar hij krijgt wel een stevige plek in mijn verzameling, en zal ook nog vaak gedraaid gaan worden.

avatar van BoyOnHeavenHill
2,0
Ik heb deze mannen bijgehouden tot en met Further, maar was ze eigenlijk al kwijt vanaf Push the button. Naar aanleiding van een enthousiaste recensie in de Volkskrant van 19-4-2019 ("euforisch, feestelijk en soms zelfs een tikje ontroerend [...] Een hoopgevende zomerdanceplaat") heb ik dit album toch maar eens geprobeerd, maar bij mij doet het geen oude tijden herleven. Het loopt allemaal een beetje vriendelijk door, en ik tel te weinig hoogtepunten à la de lekkere opener, het spannende Free yourself (met die grappige synthesizer die me afwisselend aan een dance-mob en een muggenzwerm doet denken) en het inderdaad ontroerende slotnummer. Zelfs het expressieve MAH wil maar niet loskomen en mist voor mijn gevoel de power van de eerste twee Chemicals-platen. Geen onverdeeld genoegen, deze hernieuwde kennismaking.

avatar van deric raven
4,0
Mag een band die zichzelf weet te definiëren met de term chemical beat schaamteloos shoppen op het gebied van dance? Natuurlijk mogen ze dat. Na de tweede Summer Of Love in 1988, gevoed door de acid house, volgde al snel de Britse illegale raves. Het werd allemaal een stuk agressiever en opgefokter. Madchester combineerde de sound in het indie gebeuren waarmee ze zichzelf op de kaart zette. Uit deze invloeden volgde een uniek dance geluid. Pioniers als The Prodigy, Orbital en The Chemical Brothers behoeden ervoor dat het niet dood bloedde, maar zorgden voor een succesvolle doorstart. Laatst genoemde bleven zichzelf vernieuwen, maar ook hierbij was er op den duur sprake van muzikale bloedarmoede. Door het gebrek aan verse zuurstof werd het stollingsproces ingezet, stagnatie tot gevolg. De chemie was verdwenen, en na het overlijden van een van de sleutelfiguren van The Prodigy leek het einde van een tijdperk definitief dichtbij te komen. Door snoeihard toe te slaan met veelzijdige singles wist The Chemical Brothers de aandacht weer op zich te richten. De vraag is of No Geography aan de verwachtingen voldoet, en ze weer zo’n positieve herwaardering oplevert als jaren geleden met de voortreffelijke comeback track Galvanize.

Free Yourself werd al ruim een half jaar geleden gelanceerd. De song ligt erg in het verlengde van Hey Boy Hey Girl, maar dan net een stuk minder bijtend. Ook in de video liggen de raakvlakken er vet boven op. De dansende skeletten zijn hier vervangen door robots, die verder weinig ontwikkelingen laten zien in hun mouvement. Een ingedut elektronisch geluid welke symbolisch ontwaakt uit de dood om een revolutie te ontketenen. Overrompelen doen ze hiermee niet, maar dat er iets moois gaande is, hoor je zeker terug. Na een stilte van een aantal maanden verscheen in januari hun tweede single. Met het meer funky MAH welke ondersteund wordt door confronterende soulvolle vocalen eren ze de oerbeginselen van de disco. Met beelden van een live registratie waar op de achtergrond een demonisch wezen op gigantische schermen de rol van ceremoniemeester op zich neemt, weten ze op een bijna lugubere manier de aandacht te trekken. Hiermee moet het met gemak haalbaar zijn om het euforische publiek in extase te brengen.

Vrij snel volgde het retro old school getinte Got To Keep On, welke hier voor de nodige verwarring zorgde. De hedendaagse benadering van the seventies past nog het beste bij Daft Punk, dan wel geholpen door Nile Rodgers. Of hier sprake is van een heuse waardering, of snel succesvol willen scoren, laat ik in het midden. Het heeft de potentie van een ware zomerhit. Vreemd genoeg is er gekozen om deze in de winter op de markt te brengen. Zo zou Boney M moeten klinken als Giorgio Moroder en niet Frank Farian ze onder zijn hoede had genomen. Op een satirische wijze laten ze je in We’ve Got to Try met een heftige, maar doordachte clip nadenken over de dreigende technische ontwikkelingen. De chemical beats zijn helemaal terug in de vierde single, al verwacht je door het triphop begin een andere wending. Vrijwel gelijktijdig verscheen het negende studio album No Geography.

Ondanks de veelzijdigheid in de songs is er warempel wel degelijk sprake van een eenheid op de plaat. De jaren tachtig bombastische Trevor Horn beats in Eve of Destruction gaan prima samen met de Lil Louis chicago house die daar op volgde. Met overgangen die vrijwel niet hoorbaar zijn, laat No Geography zich eenvoudig als een geheel luisteren. Het is een stamppot van fijne tot moes geslagen ingrediënten waar uiteindelijk de oorsprong te verwaarlozen is. Het gaat hier om het smeuïge smakelijke eindresultaat. Eigenlijk is het nog het beste te vergelijken met de grandmixen waar Ben Liebrand ons jaren geleden mee verraste. Toen zaten we gewapend met een dubbel cassettedeck en de TDK bandjes voor de radio, om maar niks te missen. Deze nostalgische beleving is wat deze plaat hier op roept. The Chemical Brothers weten niet meer zo te knallen als voorheen. Als totaal product laten ze wel hun meest evenwichtige kant horen. Nooit eerder sloten de tracks zo heerlijk op elkaar aan. Zou het nodig zijn dan hebben ze nog een potentiele single klaar staan met The Universe Sent Me, al is het prima om No Geograpy niet als een citroen uit te persen. Deze bittere nasmaak werkt niet in het voordeel.

The Chemical Brothers - No Geography | Electronic | Written in Music - writteninmusic.com

Ponty Mython
deric raven schreef:
Vrij snel volgde het retro old school getinte Got To Keep On, welke hier voor de nodige verwarring zorgde. De hedendaagse benadering van the seventies past nog het beste bij Daft Punk, dan wel geholpen door Nile Rodgers. Of hier sprake is van een heuse waardering, of snel succesvol willen scoren, laat ik in het midden.


Niet om het even, maar het hele oeuvre van The Chemical Brothers is doorspekt van het 70's geluid. Wat te denken van bv. The Private Psychedelic Reel, Let Forever Be, Surrender en Orange Wedge? De soul, funk en psychedelische pop/rock-invloeden zijn overduidelijk. Over Daft Punk gesproken: Zij maakten begin jaren '90 een remix van Life is Sweet, toen ze zelf nog onbekenden in de electronic scene waren.

avatar van deric raven
4,0
Ponty Mython schreef:
(quote)


Niet om het even, maar het hele oeuvre van The Chemical Brothers is doorspekt van het 70's geluid. Wat te denken van bv. The Private Psychedelic Reel, Let Forever Be, Surrender en Orange Wedge? De soul, funk en psychedelische pop/rock-invloeden zijn overduidelijk. Over Daft Punk gesproken: Zij maakten begin jaren '90 een remix van Life is Sweet, toen ze zelf nog onbekenden in de electronic scene waren.


Daar ben ik het wel mee eens, maar ik doel hier toch echt op Random Access Memories van Daft Punk. Zelf vind ik het oudere werk van Daft Punk stukken boeiender en origineler.

Ponty Mython
deric raven schreef:
(quote)


Daar ben ik het wel mee eens, maar ik doel hier toch echt op Random Access Memories van Daft Punk. Zelf vind ik het oudere werk van Daft Punk stukken boeiender en origineler.


Ik zou dan toch eerder aan Play van Moby denken, die ook oude soul en funkvocalen verwerkte in zijn elektronsiche muziek. RAM is grotendeels gemaakt met echte instrumenten, met hier en daar dat kenmerkende Daft Punk vocodergeluid, terwijl No Geography vrijwel geheel elektronisch is.

avatar van deric raven
4,0
Ponty Mython schreef:
(quote)


Ik zou dan toch eerder aan Play van Moby denken, die ook oude soul en funkvocalen verwerkte in zijn elektronsiche muziek. RAM is grotendeels gemaakt met echte instrumenten, met hier en daar dat kenmerkende Daft Punk vocodergeluid, terwijl No Geography vrijwel geheel elektronisch is.


Tja.... Play van Moby vind ik dan weer vergelijkbaar met You've Come a Long Way, Baby van Fatboy Slim. In principe allemaal acts die in dezelfde periode actief waren, en zeker invloed op elkaar uitoefenden. Maar goed ook, maakt het dance gebeuren alleen maar sterker. Normaal ben ik niet zo van het vergelijken van bands, doe ik ook minimaal in mijn huidige recensies, maar de discussie daaromheen is wel weer leuk.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:06 uur

geplaatst: vandaag om 13:06 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.