menu

Ichiko Aoba - 0 (2013)

mijn stem
3,91 (48)
48 stemmen

Japan
Folk
Label: Speedstar

  1. いきのこり●ぼくら (6:46)
  2. I am POD (0%) (5:33)
  3. Mars 2027 (8:07)
  4. いりぐちでぐち (11:54)
  5. うたのけはい (2:07)
  6. 機械仕掛乃宇宙 (12:23)
  7. 四月の支度 (5:30)
  8. はるなつあきふゆ (6:21)
totale tijdsduur: 58:41
zoeken in:
avatar van hoi123
5,0
Holy shit, wat een ongelooflijk verschrikkelijk belachelijk prachtige muziek is dit. Ik weet niet hoe mevrouw Aoba het doet, maar een liedje als I am POD (0%) is zo radicaal kalmerend dat ik echt verbaasd ben over het effect dat het op me heeft. Verder ook erg tof hoe ieder nummer blijft doormeanderen (soms lijken er wel vijf liedjes in één te zitten), maar toch een geheel blijft. Ik ga er nog geen cijfer aan vastplakken - alles onder de vijf sterren lijkt me nu te laag, maar ik wil weten of ik dit over een week nog steeds vind. Desalniettemin moeten liefhebbers van akoestischegitaarmevrouwen en onconventionele songstructuren dit echt luisteren, wat een muziek!!

avatar van hoi123
5,0
Ichiko Aoba is een 30-jarige artiest uit Tokio die sinds 2010 actief is in de Japanse folkscene, zo valt te lezen op haar Wikipediapagina die ze zelf in eerste persoon enkelvoud geschreven heeft. 0 bracht ze uit in 2013, toen ze 23 was dus, en ik benadruk die leeftijd nog even omdat het niet gebruikelijk is dat artiesten rond deze leeftijd al zo'n duidelijke artistieke visie en vooral technisch compositietalent hebben. Het album bestaat alleen uit Ichiko en haar gitaar, maar dat betekent niet dat het een generiek geluid heeft. Opener いきのこり●ぼくら (We're Survivors) klinkt nog zodanig vriendelijk dat je het ook in een café zou kunnen horen* - totdat je de Engelse vertaling van de tekst leest, althans - maar wat daarop volgt gaat echt ver de diepte in op verschillende manieren. Het daaropvolgende I am POD (0%) geeft het woord kalmerend een compleet nieuwe betekenis (maar echt), terwijl Mars 2027 voor het eerst in Ichiko's carrière een stekelig en vrij uitbundig geluid heeft. Op laatstgenoemd nummer kunnen we ook een belangrijke eigenschap van de muziek op specifiek dit album observeren, te weten zijn meanderende karakter. Ichiko Aoba heeft een gave om compleet verschillende stukken muziek naadloos in elkaar over te laten lopen, zonder dat het ook maar enigszins gekunsteld aanvoert. Op 機械仕掛乃宇宙 (Clockwork Universe), misschien het prijsnummer van de plaat, al heb ik elke week een andere, valt dit ook te horen. Het gitaarloopje waar het nummer mee begint, overigens misschien wel hét mooiste gitaarloopje ooit, verdwijnt al vrij snel wanneer Ichiko toch besluit een compleet ander nummer te laten horen, om pas na zeven minuten weer zijn herintrede te doen. En ondanks het feit dat alles wat daarvoor in een compleet andere toonsoort en zelfs maatsoort stond, klopt het gewoon zo. Ik kan er ontroerd van raken.

Waar ik echter vooral ontroerd van raak is simpelweg de mooiheid van dit album. Het is grappig dat ik op een muziekforum waar ik nu zo'n 9000 berichten heb geplaatst na tien jaar terugval op dat woord, mooiheid, om deze muziek te omschrijven - het is een beetje alsof je de Librije aanprijst omdat het eten zo lekker is - maar het is wel zo. Ichiko's muziek is goed omdat het mooi is. Zonder in oriëntalistische stereotyperingen te willen vervallen, denk ik erin wel wat terug te horen van de Japanse minimalistische estethiek. Ze heeft een uitzonderlijk oor voor het evenwicht brengen in haar liedjes en voor de timing van spanning en ontspanning. De minimale productie (ik herhaal: alleen gitaar en zang) zorgt er bovendien voor dat de rijkheid van de composities optimaal tot hun recht komen. Want rijk zijn ze: ik heb het tijdens de lockdown mijn missie gemaakt om dit hele album op mijn gitaar te leren, en ik raakte echt versteld van het ongelooflijke scala aan akkoorden en aanslagstijlen die Ichiko uit haar gitaar haalt. Akkoorden waarvan ik nooit wist dat ze mogelijk waren plaatst ze achteloos naast akkoorden waarvan je op papier nooit zou zeggen dat ze zouden werken. Op die manier (ja, ik weet dat ik overdreven klink), snap ik de verhalen van mensen die moesten huilen in de Romeinse Villa Borghese: het is gewoon zo mooi!

0 is daarnaast ook uniek, troostend, lief, onheilspellend, muzikaal waanzinnig gecompliceerd, ingetogen, intelligent, revolutionair melodieus, en heeft zich in korte tijd weten op te werken tot één van mijn favoriete albums ooit. Hoewel ik de muziek niet tekort wil doen door het met die van andere artiesten te vergelijken, zou iedere liefhebber van Joanna Newsom, Joni Mitchell of Nick Drake dit moeten beluisteren, om erachter te komen dat Ichiko ze op sommige momenten gewoon naar de kroon steekt. Als mijn verhaal jullie niet overtuigt van de hemelse kwaliteiten van haar muziek, moet het maar dit filmpje zijn - sprookjesachtiger ga je het toch niet krijgen?

*En dat is geen minpunt - ik luister het nummer nu weer en misschien is het toch dit nummer dat mijn favoriet is. Verdomme, wat een plaat.

avatar van E-Clect-Eddy
4,0
Mooi akoestisch gitaarspel vaak minimaal, doet wat denken aan de heldere virtuoze Bolero stijl van Los Panchos in hun begin jaren, alleen dit is andere koek. Meer experimenteel en toch heel ingetogen sfeervol, Ambient zit er ook wel in.

Verder heeft deze zangeres een prachtig zuivere stem en gebruikt ze haar stem ook nog eens als ware het een instrument. Inderdaad prachtig. Eerst beluistering valt heel goed, fijne ontdekking, de mooiste van de Musicmeters Tip Van De Week tot nu toe.

Met al die omgevingsgeluiden moest ik ook meteen denken aan de laatste van Sol Seppy I.A.A.Y.A (2018)

Wel wat lang voor mij als Pop Rock Electro liefhebber, maar het verveelt nergens. 4* a 4,5*

Waarschijnlijk ook wat voor erwinz?

avatar van erwinz
E-Clect-Eddy schreef:
Waarschijnlijk ook wat voor erwinz?


Ik ga luisteren

avatar van AOVV
4,5
Dromerig, feeëriek, sprookjesachtig; hoe moet je dit nou benoemen?

Ichiko Aoba is een Japanse singer-songwriter, en zij werd geboren in hetzelfde jaar als ondergetekende. Ze is zelfs maar een aantal dagen ouder als ik, heeft enig research mij geleerd (zij: 28 januari - ik: 8 februari). Dat vind ik altijd wel toffe weetjes, en ze trekken om één of andere banale reden dan ook mijn aandacht.

Aoba bracht dit album uit in 2013. De titel (een 0) en de hoes (volledig zalmkleurig) ademen pure soberheid uit, wat ook tot uiting komt in de muziek. Wat we horen, is namelijk Ichiko Aoba en haar gitaar, meer niet. Maar wat zij met haar stem en tokkelinstrument weet te bereiken, is indrukwekkend.

Vaak klinken de songs niet eens Oosters, maar moet ik eerder denken aan de meest melancholische kant van Latijns-Amerika, met dat weemoedig getokkel (al zit het veel complexer ineen dan je zou denken) en de fluisterzang die ergens uit een met nevelen omtrokken grasheuvel lijkt te komen. De opener zet meteen de toon, en blijft erg goed hangen. Je wordt de muziek letterlijk ingezogen, om een klein uur later pas terug in het heden te belanden. En in dat uur maak je meer mee dan je op basis van de rudimentaire beschrijving van dit album zou verwachten.

Hoewel dit letterlijk een solo-album is, en Aoba enkel haar stem en gitaar in de strijd gooit, kan je het album geenszins eentonig noemen. Daarvoor is de diversiteit gewoonweg te groot, de experimenteerdrift van Aoba te aanwezig, het scala aan subtiele akkoordwisselingen, tempoversnellingen en -vertragingen te uitgebreid.

Ik zou dit album graag omschrijven als een uiting van expressieve soberheid. Een favoriete song opnoemen is ook schier onmogelijk; deze laat plaat zich bij voorkeur beluisteren als één lange, aaneengeregen compositie, en op die manier werkt het voor mij ook gewoon het beste. Verdraaid, dit is een fraaie ontdekking!

4,5 sterren

avatar van 123poetertjes
5,0
Op een zomerdag om 5 uur 's ochtends op de fiets springen, gitaartas op de rug en Ichiko op de oortjes, en door de met ochtenddouw beklede straten richting Strabrechtse Heide zoeven om aldaar moederziel alleen de zonsopkomst tegemoet te tokkelen. Soms lijkt schoonheid bijna aanraakbaar.

avatar van aerobag
4,0
Ik hou van uitgestrekte composities en albums van Japanse bodem gaan er meestal bij mij ook wel goed in. Oftewel BINGO. Sterke minimalistische focus op de tedere stem en gitaar, met hier en daar een sprankeltje ambient/field recordings. Prachtig in al zijn simpliciteit. Toch zit er stiekem een stuk meer op de plaat verscholen dan de eerste luisterbeurten doen vermoeden. Luister maar is goed naar de opbouw van de verschillende nummers, met de tempowisselingen en de rijkelijke wijze waarop Ichiko met haar stemgeluid speelt.

avatar van TornadoEF5
4,0
hoi123 schreef:
die ze zelf in eerste persoon enkelvoud geschreven heeft.

Heb jij daar bewijs voor?

avatar van Arrie
Van 27 mei t/m 17 juni 2020 stond er op Wikipedia een rommelige biografie geschreven in de eerste persoon, toegevoegd door een user genaamd La marts boys. Lijkt me ook erg twijfelachtig of ze dat destijds zelf had geschreven, maar wellicht heeft ze dat ooit zelf gedeeld?

avatar van herman
3,5
Interessant album. Ben zeker nog niet helemaal om, maar hoor genoeg aanknopingspunten om er verder in te duiken. Enerzijds lange gelaagde stukken, anderzijds hoor ik soms ook opvallend naïeve melodieën die me een beetje doen denken aan onschuldige popmuziek van rond 1960.

Gast
geplaatst: vandaag om 10:44 uur

geplaatst: vandaag om 10:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.