Muziek / Muziekgames / Musicmeters Tip Van De Week: Lejla - O Ljubavi
zoeken in:
0
geplaatst: 4 juni 2020, 10:25 uur
Zie bij het album zelf 7 nieuwe stemmen sinds dit de tip van de week is, waarvan 4 keer 2* en 3 keer 3*. Gemiddelde is gelijk gedaald van 3,87* naar 3,59*
0
geplaatst: 5 juni 2020, 16:39 uur
Ik ben toch zeker wel een fan - vooral moderne - postpunk, dus ik was zeker wel benieuwd naar dit album. En de eerste vier nummers bevielen me prima. Het klinkt inderdaad vrij dansbaar voor postpunk, maar hier en daar was er ook een scherp randje te horen, wat ik graag hoor. Maar dan komt het nummer Crosses, waar wat mij betreft het album op een kruispunt komt en vervolgens de verkeerde afslag kiest. Vanaf dan gaan de synths meer overheersen met een sound waar ik niet zo van houd. Daarnaast klinkt het vanaf ook meer alsof het uit de jaren 80 komt i.p.v. dat het daar invloeden uit pakt. De rest van het album komt het dan helaas ook niet meer goed voor mij, en merk ik zelfs dat sommige nummers me een beetje irriteren. Dus ondanks het leuke begin, geef ik dit album toch net geen voldoende; 5.
0
geplaatst: 5 juni 2020, 16:53 uur
0
geplaatst: 5 juni 2020, 17:43 uur
De commentaren hier deden me voor het ergste vrezen, maar gelukkig valt het uiteindelijk wel mee. Ik vind It Will Come To You best een aangenaam plaatje, zij het niet heel onderscheidend en met weinig liedjes die enorm blijven hangen. Eigenlijk zijn vooral de eerste drie nummers memorabel, waarbij L'appel du Vide het donkerste geluid heeft en Face Meets Glass het pakkendste is. Daarna wordt het wat wisselvalliger, waarbij de nummers waarbij synthesizers de overhand krijgen mij een stuk minder aanspreken. Dan denk ik vooral aan Crosses en Crystal. Die nummers missen rafelrandjes en de sfeer van de duisternis, alsmede een sterke nadruk op de ritmesectie. En dat is nou eenmaal hoe ik mijn postpunk het liefste hoor. Bands als Preoccupations, Ought en mijn recente ontdekking Omni liggen wat dat betreft ook meer in mijn straatje. Al met al vind ik deze Actors zeker niet slecht, maar meer dan een ruime voldoende kan ik er niet aan kwijt.
6,4
6,4
5
DjFrankie (moderator)
geplaatst: 5 juni 2020, 17:44 uur
De balans:
Zoals GrafGantz al aangaf is het gemiddelde aardig gekelderd, maar daar lig ik niet wakker van. Mijn hart ligt in deze hoek en vandaar dat mijn 9 blijft staan. Eentonigheid snap ik ook maar ik vind dat juist niet erg, ik ken ook albums die alle kanten opvliegen waar ik niks mee kan.
Ik wil wel iedereen bedanken voor de moeite om dit album te beluisteren, en ik zal de volgende keer een totaal ander album nomineren, kijken of dit beter aanslaat. O toevallig geeft Choconas nog een score die precies op het gemiddelde ligt. Zegt genoeg
1. Gene Clark - No Other (1974): 7,91 / 25 stemmers / Edgar18
2. Ann Peebles - I Can't Stand the Rain (1974): 7,77 / 17 stemmers / jordidj1
3. Terry Callier - The New Folk Sound of Terry Callier (1964): 7,58 / 15 stemmers / Choconas
4. BADBADNOTGOOD & Ghostface Killah - Sour Soul (2015): 7,56 / 14 stemmers / Johnny Marr
5. Gil Scott-Heron & Makaya McCraven – We’re New Again (2020): 7,43 / 19 stemmers / ArthurDZ
6. Os Novos Baianos - Acabou Chorare (1972): 7,42 / 18 stemmers / Koenr
7. Fishmans - Uchu Nippon Setagaya (1997): 7,13 / 19 stemmers / Aerobag
8. Actors - It Will Come to You (2018) : 6,37/ 11 stemmers / DjFrankie
Zoals GrafGantz al aangaf is het gemiddelde aardig gekelderd, maar daar lig ik niet wakker van. Mijn hart ligt in deze hoek en vandaar dat mijn 9 blijft staan. Eentonigheid snap ik ook maar ik vind dat juist niet erg, ik ken ook albums die alle kanten opvliegen waar ik niks mee kan.
Ik wil wel iedereen bedanken voor de moeite om dit album te beluisteren, en ik zal de volgende keer een totaal ander album nomineren, kijken of dit beter aanslaat. O toevallig geeft Choconas nog een score die precies op het gemiddelde ligt. Zegt genoeg
1. Gene Clark - No Other (1974): 7,91 / 25 stemmers / Edgar18
2. Ann Peebles - I Can't Stand the Rain (1974): 7,77 / 17 stemmers / jordidj1
3. Terry Callier - The New Folk Sound of Terry Callier (1964): 7,58 / 15 stemmers / Choconas
4. BADBADNOTGOOD & Ghostface Killah - Sour Soul (2015): 7,56 / 14 stemmers / Johnny Marr
5. Gil Scott-Heron & Makaya McCraven – We’re New Again (2020): 7,43 / 19 stemmers / ArthurDZ
6. Os Novos Baianos - Acabou Chorare (1972): 7,42 / 18 stemmers / Koenr
7. Fishmans - Uchu Nippon Setagaya (1997): 7,13 / 19 stemmers / Aerobag
8. Actors - It Will Come to You (2018) : 6,37/ 11 stemmers / DjFrankie
0
DjFrankie (moderator)
geplaatst: 5 juni 2020, 17:47 uur
-05/06: luigifort
-12/06: hoi123
-19/06: divart
-26/06: west
-03/07: AOVV
-10/07: Snoeperd
-17/07: VladTheImpaler
-24/07: Arrie
- 31/07: Cervantes
- 07/08: Gretz
- 14/08: Barney Rubble
- 21/08- sj0n88
- 28/08: MRDammann
- 04/09: Marty McFly
- 11/09: Fathead
- 18/09: Poek
- 25/09: remcodulac
- 02/10: Grafmat
- 09/10: Edgar18
- 16/10: ArthurDZ
- 23/10: MVW
- 30/10: Aerobag
- 06/11: Koenr
- 13/11: Choconas
- 20/11: Johnny Marr
- 27/11: jordidj1
- 04/12: cosmic kid
- 11/12: Titmeister
- 18/12: DjFrankie
-12/06: hoi123
-19/06: divart
-26/06: west
-03/07: AOVV
-10/07: Snoeperd
-17/07: VladTheImpaler
-24/07: Arrie
- 31/07: Cervantes
- 07/08: Gretz
- 14/08: Barney Rubble
- 21/08- sj0n88
- 28/08: MRDammann
- 04/09: Marty McFly
- 11/09: Fathead
- 18/09: Poek
- 25/09: remcodulac
- 02/10: Grafmat
- 09/10: Edgar18
- 16/10: ArthurDZ
- 23/10: MVW
- 30/10: Aerobag
- 06/11: Koenr
- 13/11: Choconas
- 20/11: Johnny Marr
- 27/11: jordidj1
- 04/12: cosmic kid
- 11/12: Titmeister
- 18/12: DjFrankie
1
geplaatst: 5 juni 2020, 17:52 uur
DjFrankie schreef:
O toevallig geeft Choconas nog een score die precies op het gemiddelde ligt. Zegt genoeg
O toevallig geeft Choconas nog een score die precies op het gemiddelde ligt. Zegt genoeg
Dat is wel heel toevallig inderdaad!
0
geplaatst: 5 juni 2020, 20:16 uur
0
geplaatst: 5 juni 2020, 20:44 uur
Eens! Hopelijk lukt dat, hoi?
En nu maar hopen dat luigi nog terugkomt om de top 2000-bespreking af te werken
En nu maar hopen dat luigi nog terugkomt om de top 2000-bespreking af te werken
7
geplaatst: 6 juni 2020, 16:03 uur
Goed, het is niet bepaald een verrassende keus (mijn aanwezigheid op dit forum werd het afgelopen halfjaar vooral gekenmerkt door constant Ichiko-gefanboy), maar aangezien het album wel nog steeds maar acht stemmen heeft op deze site ga ik er toch maar voor. Mijn album van de week is Ichiko Aoba - 0. Koenr en aerobag know what's up.
https://e.snmc.io/i/600/w/7a4b8fe42b9fff9e9f67ae928638dca9/4928017
Ichiko Aoba is een 30-jarige artiest uit Tokio die sinds 2010 actief is in de Japanse folkscene, zo valt te lezen op haar Wikipediapagina die ze zelf in eerste persoon enkelvoud geschreven heeft. 0 bracht ze uit in 2013, toen ze 23 was dus, en ik benadruk die leeftijd nog even omdat het niet gebruikelijk is dat artiesten rond deze leeftijd al zo'n duidelijke artistieke visie en vooral technisch compositietalent hebben. Het album bestaat alleen uit Ichiko en haar gitaar, maar dat betekent niet dat het een generiek geluid heeft. Opener いきのこり●ぼくら (We're Survivors) klinkt nog zodanig vriendelijk dat je het ook in een café zou kunnen horen* - totdat je de Engelse vertaling van de tekst leest, althans - maar wat daarop volgt gaat echt ver de diepte in op verschillende manieren. Het daaropvolgende I am POD (0%) geeft het woord kalmerend een compleet nieuwe betekenis (maar echt), terwijl Mars 2027 voor het eerst in Ichiko's carrière een stekelig en vrij uitbundig geluid heeft. Op laatstgenoemd nummer kunnen we ook een belangrijke eigenschap van de muziek op specifiek dit album observeren, te weten zijn meanderende karakter. Ichiko Aoba heeft een gave om compleet verschillende stukken muziek naadloos in elkaar over te laten lopen, zonder dat het ook maar enigszins gekunsteld aanvoert. Op 機械仕掛乃宇宙 (Clockwork Universe), misschien het prijsnummer van de plaat, al heb ik elke week een andere, valt dit ook te horen. Het gitaarloopje waar het nummer mee begint, overigens misschien wel hét mooiste gitaarloopje ooit, verdwijnt al vrij snel wanneer Ichiko toch besluit een compleet ander nummer te laten horen, om pas na zeven minuten weer zijn herintrede te doen. En ondanks het feit dat alles wat daarvoor in een compleet andere toonsoort en zelfs maatsoort stond, klopt het gewoon zo. Ik kan er ontroerd van raken.
Waar ik echter vooral ontroerd van raak is simpelweg de mooiheid van dit album. Het is grappig dat ik op een muziekforum waar ik nu zo'n 9000 berichten heb geplaatst na tien jaar terugval op dat woord, mooiheid, om deze muziek te omschrijven - het is een beetje alsof je de Librije aanprijst omdat het eten zo lekker is - maar het is wel zo. Ichiko's muziek is goed omdat het mooi is. Zonder in oriëntalistische stereotyperingen te willen vervallen, denk ik er wel wat in terug te horen van de Japanse minimalistische estethiek. Ze heeft een uitzonderlijk oor voor het evenwicht brengen in haar liedjes en voor de timing van spanning en ontspanning. De minimale productie (ik herhaal: alleen gitaar en zang) zorgt er bovendien voor dat de rijkheid van de composities optimaal tot hun recht komen. Want rijk zijn ze: ik heb het tijdens de lockdown mijn missie gemaakt om dit hele album op mijn gitaar te leren, en ik raakte echt versteld van de ongelooflijke scala aan akkoorden en aanslagstijlen die Ichiko uit haar gitaar haalt. Akkoorden waarvan ik nooit wist dat ze mogelijk waren plaatst ze achteloos naast akkoorden waarvan je op papier nooit zou zeggen dat ze zouden werken. Op die manier (ja, ik weet dat ik overdreven klink), snap ik de verhalen van mensen die moesten huilen in de Romeinse Villa Borghese: het is gewoon zo mooi!
0 is daarnaast ook uniek, troostend, lief, onheilspellend, muzikaal waanzinnig gecompliceerd, ingetogen, intelligent, revolutionair melodieus, en heeft zich in korte tijd weten op te werken tot één van mijn favoriete albums ooit. Hoewel ik de muziek niet tekort wil doen door het met die van andere artiesten te vergelijken, zou iedere liefhebber van Joanna Newsom, Joni Mitchell of Nick Drake dit moeten beluisteren, om erachter te komen dat Ichiko ze op sommige momenten gewoon naar de kroon steekt. Als mijn verhaal jullie niet overtuigt van de hemelse kwaliteiten van haar muziek, moet het maar dit filmpje zijn - sprookjesachtiger ga je het toch niet krijgen?
*En dat is geen minpunt - ik luister het nummer nu weer en misschien is het toch dit nummer dat mijn favoriet is. Verdomme, wat een plaat.
https://e.snmc.io/i/600/w/7a4b8fe42b9fff9e9f67ae928638dca9/4928017
Ichiko Aoba is een 30-jarige artiest uit Tokio die sinds 2010 actief is in de Japanse folkscene, zo valt te lezen op haar Wikipediapagina die ze zelf in eerste persoon enkelvoud geschreven heeft. 0 bracht ze uit in 2013, toen ze 23 was dus, en ik benadruk die leeftijd nog even omdat het niet gebruikelijk is dat artiesten rond deze leeftijd al zo'n duidelijke artistieke visie en vooral technisch compositietalent hebben. Het album bestaat alleen uit Ichiko en haar gitaar, maar dat betekent niet dat het een generiek geluid heeft. Opener いきのこり●ぼくら (We're Survivors) klinkt nog zodanig vriendelijk dat je het ook in een café zou kunnen horen* - totdat je de Engelse vertaling van de tekst leest, althans - maar wat daarop volgt gaat echt ver de diepte in op verschillende manieren. Het daaropvolgende I am POD (0%) geeft het woord kalmerend een compleet nieuwe betekenis (maar echt), terwijl Mars 2027 voor het eerst in Ichiko's carrière een stekelig en vrij uitbundig geluid heeft. Op laatstgenoemd nummer kunnen we ook een belangrijke eigenschap van de muziek op specifiek dit album observeren, te weten zijn meanderende karakter. Ichiko Aoba heeft een gave om compleet verschillende stukken muziek naadloos in elkaar over te laten lopen, zonder dat het ook maar enigszins gekunsteld aanvoert. Op 機械仕掛乃宇宙 (Clockwork Universe), misschien het prijsnummer van de plaat, al heb ik elke week een andere, valt dit ook te horen. Het gitaarloopje waar het nummer mee begint, overigens misschien wel hét mooiste gitaarloopje ooit, verdwijnt al vrij snel wanneer Ichiko toch besluit een compleet ander nummer te laten horen, om pas na zeven minuten weer zijn herintrede te doen. En ondanks het feit dat alles wat daarvoor in een compleet andere toonsoort en zelfs maatsoort stond, klopt het gewoon zo. Ik kan er ontroerd van raken.
Waar ik echter vooral ontroerd van raak is simpelweg de mooiheid van dit album. Het is grappig dat ik op een muziekforum waar ik nu zo'n 9000 berichten heb geplaatst na tien jaar terugval op dat woord, mooiheid, om deze muziek te omschrijven - het is een beetje alsof je de Librije aanprijst omdat het eten zo lekker is - maar het is wel zo. Ichiko's muziek is goed omdat het mooi is. Zonder in oriëntalistische stereotyperingen te willen vervallen, denk ik er wel wat in terug te horen van de Japanse minimalistische estethiek. Ze heeft een uitzonderlijk oor voor het evenwicht brengen in haar liedjes en voor de timing van spanning en ontspanning. De minimale productie (ik herhaal: alleen gitaar en zang) zorgt er bovendien voor dat de rijkheid van de composities optimaal tot hun recht komen. Want rijk zijn ze: ik heb het tijdens de lockdown mijn missie gemaakt om dit hele album op mijn gitaar te leren, en ik raakte echt versteld van de ongelooflijke scala aan akkoorden en aanslagstijlen die Ichiko uit haar gitaar haalt. Akkoorden waarvan ik nooit wist dat ze mogelijk waren plaatst ze achteloos naast akkoorden waarvan je op papier nooit zou zeggen dat ze zouden werken. Op die manier (ja, ik weet dat ik overdreven klink), snap ik de verhalen van mensen die moesten huilen in de Romeinse Villa Borghese: het is gewoon zo mooi!
0 is daarnaast ook uniek, troostend, lief, onheilspellend, muzikaal waanzinnig gecompliceerd, ingetogen, intelligent, revolutionair melodieus, en heeft zich in korte tijd weten op te werken tot één van mijn favoriete albums ooit. Hoewel ik de muziek niet tekort wil doen door het met die van andere artiesten te vergelijken, zou iedere liefhebber van Joanna Newsom, Joni Mitchell of Nick Drake dit moeten beluisteren, om erachter te komen dat Ichiko ze op sommige momenten gewoon naar de kroon steekt. Als mijn verhaal jullie niet overtuigt van de hemelse kwaliteiten van haar muziek, moet het maar dit filmpje zijn - sprookjesachtiger ga je het toch niet krijgen?
*En dat is geen minpunt - ik luister het nummer nu weer en misschien is het toch dit nummer dat mijn favoriet is. Verdomme, wat een plaat.
1
geplaatst: 6 juni 2020, 17:12 uur
Erg mooi album. Mooie aanleiding om 'm nog een aantal keertjes te draaien.
Deze ook weer in de CSL maandag neem ik aan?
Deze ook weer in de CSL maandag neem ik aan?
2
geplaatst: 6 juni 2020, 17:20 uur
Maandag doe ik de presentatie van de hiphop-top-250, dus het wordt denk ik dinsdag!
2
geplaatst: 6 juni 2020, 21:58 uur
jordidj1 of cosmic kid, kunnen jullie je powers even loslaten op de topictitel aub?
1
geplaatst: 7 juni 2020, 00:37 uur
Mooi akoestisch gitaarspel vaak minimaal, doet wat denken aan de heldere virtuoze Bolero stijl van Los Panchos in hun begin jaren, alleen dit is andere koek. Meer experimenteel en toch heel ingetogen sfeervol, Ambient zit er ook wel in.
Verder heeft deze zangeres een prachtig zuivere stem en gebruikt haar stem ook nog eens als ware het een instrument. Inderdaad prachtig. Eerst beluistering valt heel goed, fijne ontdekking, de mooiste van de albums tot nu toe.
Met al die omgevingsgeluiden moest ik ook meteen denken aan de laatste van Sol Seppy I.A.A.Y.A (2018)
Wel wat lang voor mij als Pop Rock Electro liefhebber, maar het verveelt nergens. 4* a 4,5*
Verder heeft deze zangeres een prachtig zuivere stem en gebruikt haar stem ook nog eens als ware het een instrument. Inderdaad prachtig. Eerst beluistering valt heel goed, fijne ontdekking, de mooiste van de albums tot nu toe.
Met al die omgevingsgeluiden moest ik ook meteen denken aan de laatste van Sol Seppy I.A.A.Y.A (2018)
Wel wat lang voor mij als Pop Rock Electro liefhebber, maar het verveelt nergens. 4* a 4,5*
0
geplaatst: 7 juni 2020, 15:04 uur
Ik ben ook aan het luisteren (want hoef dat niet meer voor het singlesspel te doen). Eerste indruk is dat het muziek is die mijn moeder op had kunnen zetten
0
geplaatst: 7 juni 2020, 15:11 uur
Vet, kan je je moeder vragen of ze nog wat muziektips kan doorsturen?
1
geplaatst: 7 juni 2020, 15:20 uur
Prachtige plaat, die mij in korte tijd zeer dierbaar is geworden. Inderdaad het mooiste album dat hier tot nu toe langs komt. Herkenbaar stuk ook hoi123; Ichiko heeft zich hier inmiddels ook tussen de grote folk-namen genesteld en mijn favoriete nummer v/d plaat veranderd ook constant. Onvoorstelbaar dat ze pas 23 was ten tijde van dit album.
Mijn moeder had dit ook prachtig gevonden denk ik, maar die hield ook enorm van Bob Dylan, Joni Mitchell en Joanna Newsom.
Mijn moeder had dit ook prachtig gevonden denk ik, maar die hield ook enorm van Bob Dylan, Joni Mitchell en Joanna Newsom.
0
geplaatst: 7 juni 2020, 15:32 uur
Interessante tip weer, ik had nog nooit van haar gehoord iig. Of ik me aansluit bij het lyrische stuk van de tipgever is nog even de vraag, heb wel een paar kanttekeningen na de eerste luisterbeurt
0
geplaatst: 7 juni 2020, 16:17 uur
Ik heb het album nu twee keer aangehad maar vooralsnog glijdt het vrij onopvallend langs me heen. Van de week maar een keer met de koptelefoon op.
1
geplaatst: 7 juni 2020, 17:19 uur
Net beluisterd en blijft niet bepaald hangen. Zeer kaal met weinig gevoel of intimiteit waardoor het me niet weet te raken. Op zich is het goed gespeeld en de vocalen storen ook niet, maar alles bij elkaar eerder saai dan opwindend. De tussenfragmenten in de langere nummers doen me ook bitterweinig en dragen weinig toe aan het geheel voor mij. Helaas: 5.5
0
geplaatst: 8 juni 2020, 11:45 uur
Géén album-CSL vanavond, maar de hiphop top 30 reveal!
De Playlist staat klaar, en boy oh boy, er gaan toch een paar ware klassiekers passeren.
MusicMeterCSL | BeatSense
De Playlist staat klaar, en boy oh boy, er gaan toch een paar ware klassiekers passeren.
MusicMeterCSL | BeatSense
* denotes required fields.