Koen's sonische reizen - deel #953
Vol.4 komt over enkele weken uit. De perfecte timing dus om eens in Alva Noto's Xerrox serie te duiken. En waar beter te beginnen dan bij Vol.1.
2006 en 2007 waren mijn jaren van de electronische muziek. Deze 2 jaar vormden electronic de hoofdmoot van mijn muzikale dieet, met daarin een hoofdrol voor EDM, Deephouse, Ambient en Breakcore. Na die 2 jaar trad er een soort tijdelijke verzadiging op en namen andere genres het over. Electronic verdween wat naar de achtergrond, maar de liefde is altijd gebleven.
'Gruizig en prettig' is een term die destijds is geïntroduceerd op de website. Ik denk door Sietse. Deze term is altijd blijven hangen. Een omschrijving van het grijze gebied ergens tussen ambient en industrial. Warme geluidsgolven die bedekt worden met dekentjes van ruis, knisper, geratel, glitch, etc. Het contrast zorgt voor een rijke luisterervaring. Dit specifieke subgenre is altijd een favoriet gebleven bij mij, vooral tijdens het studeren, lezen en schrijven. De ruis filtert omgevingsgeluiden weg en zorgt ervoor dat ik me goed kan concentreren, beter nog dan met pure ambient. Echter, elke nieuwe plaat zal zich moeten meten met oude favorieten. De hoogtepunten uit het genre. In mijn geval zijn dat
Gridlock en
Yasume.
En deze plaat komt een aardig eind. De stukken (g)ruis, ik zal het de bovenste laag noemen, vind ik hier heel erg tof. Ze zijn erg sfeervol, gevarieerd, en vormen een afwisselend geheeld met enkele donkere drones en stukjes glitch en geratel. De stukken waar deze gruizige laag de boventoon voert zijn mijn favoriete stukken op de plaat. De warme ambient-laag - de 'onderste' laag - vind ik iets minder speciaal op deze plaat. De ambient is wel mooi, maar de momenten waarop het de boventoon voert zijn mijn minst favoriete stukken. In
Haliod Xerrox Copy 3 (Paris) zitten enkele momenten waar de ambient zodanig aanzwelt dat het geheel behoorlijk dramatisch wordt. Hier neemt het effectbejag het voor mijn gevoel over van de muziek, en dan verlies ik mijn interesse een beetje. Het is wel erg mooi hoe de ambient-laag op het einde wegvalt en er een soort holle, resonerende galm overblijft. Met
Haliod Xerrox Copy 6 heb ik een soortgelijke ervaring, alhoewel de ruis hier aanweziger blijft.
Haliod Xerrox Copy 2 (Airfrance) is mijn favoriete nummer op de plaat. Het geruis en gepiep neemt hier vrij snel de overhand en de ambient-laag voelt een beetje als stroken zonlicht die af en toe even door al het stof en gruis op een zolderkamer lijken te schemeren, om vervolgens toch weer uit zicht te verdwijnen. Ongrijpbaar, maar ontzettend fijn dat je er toch steeds even een glimp van op kan vangen. Deze 5 minuten zijn voor de volle speelduur fascinerend.
Haliod Xerrox Copy 11 is een ander hoogtepunt. Het samenspel tussen ruis, drone en ambient is hier erg boeiend en levert een behoorlijk dreigend sfeertje op. Bijna als een stuk muziek voor een duistere scene uit Twin Peaks. Mijn derde favoriet is afsluiter
Haliod Xerrox Copy 9. Dit nummer begint heel erg fraai om na 2 minuten even helemaal stil te vallen en dan ineens op te bloeien in een prachtige mix van ruis & ambient. Het voelt als een trip aan boord van een ruimteschip waar de signalen niet altijd even goed doorkomen, en het geeft me hele sterke Déjà Vu’s naar een eerdere ervaring, maar ik kan er helaas niet opkomen welke ervaring dat is. Een game denk ik. Hopelijk kom ik er nog achter. Ook de korte intermezzo's tussen de langere composities zijn allemaal erg fraai.
Live zou ik hier heel goed op gaan denk ik. Heerlijk wegdromen een uur lang. Thuis vind ik een uur iets te veel van het goede voor een actieve luisterervaring als de verschillende lagen niet bijzonderder zijn dan hier het geval is. Dat klinkt misschien kritisch, maar het is enkel de reden dat mijn score niet hoger uitvalt, want verder is dit wel een erg fraaie, gruizige ambient plaat waar ik al een behoorlijk aantal fijne luisterbeurten mee heb doorgebracht, zowel op de voorgrond als op de achtergrond.