Tool - Fear Inoculum (2019)

Danny Carey is hier in compleet zen en vrij terwijl hij van de hoge tom onnavolgbaar zijn weergaloose truc uit voert. Die man is altijd zo rustig en het lijkt zo makkelijk bij hem, ik vind het toch wel een van de beste drummers die ik ken.

Ik denk dat je als Tool liefhebber elke plaat los van elkaar moet beoordelen hoe moeilijk dat ook is!.
Ik probeer het maar ik kan het niet, ik mis op deze plaat toch hun extreme uitbarstingen.
Daarmee hebben ze ons ook mee grootgebracht het zat wel in elke plaat, nummers met die rauwe uitbarstingen. En dat waren dan ook meestal mijn favoriete nummers...
Ik vind dit ook een van de moeilijkste platen (cd!) om beoordelen.
geef de trip een score.....


(toch een 4 sterren ik zet hem apart als unieke introverte Tool plaat die toch wel heel erg goed is)

Tool is zo'n band met muziek die het waard is om echt voor te gaan zitten en er helemaal in op te gaan. Probleem met Fear Inoculum is dat het alleen op die manier een sterk album is. De spanning zit er echt wel in, als ik mezelf helemaal in de muziek begeef. Maar als ik intussen bezig ben met andere dingen klinkt het album nogal vlak en langdradig.

Ik mis geen enkele uitbarsting op dit album. En het venijn zit er zeker wel in. Daar hoef je niet voor te schreeuwen of hard te spelen.

Dit klopt helemaal Kronos als je deze cd hoort en mensen er door heen hoort praten of andere afleidingen. Dan kun je in eigenlijk wel stoppen met luisteren dat maakt het ook zo moeilijk om deze te beoordelen (net zo als mijn ervaringen in bijvoorbeeld Pink Floyd of Radiohead) .


horizon ik had er wel 10 euro extra voor over als Mynard in deze plaat ook al was het maar in 2 nummer's, hier zijn volledige agressie in gooide maar smaken verschillen...

Ik heb vorig jaar via deze plaat echt kennis gemaakt met Tool. Ik kende de band natuurlijk al maar ik heb mij er nooit echt op gefocust. Ik kon het meteen wel pruimen maar ik werd niet direct weggeblazen. Naarmate de luisterbeurten vorderden nam mijn interesse en mijn enthousiasme toe. Ik begon verslaafd te worden en ik begreep de mania rond deze groep.

Fear Inoculum is een fantastische plaat en dat vind ik nog steeds maar... ik had nog niet kennis gemaakt met de andere platen van Tool... Nu, na alle platen van Tool beluisterd te hebben, vind ik Fear Inoculum een steengoede plaat maar de minste van de 5. Ik moet zeggen dat er echt een wereld opengaat voor mij. Wat een goeie band is dit?! De agressiviteit, de gelaagdheid, de emoties, de teksten, de zang, de uitbarstingen, de complexiteit, de drum!!. Kortom ik ben een echte fan geworden en deze plaat bracht mij naar deze nieuwe wereld.

Fear Inoculum is in vergelijking met de andere platen van Tool, het meest ingetogen album. Toch ligt onder die ingetogenheid een latente agressiviteit die helaas niet uitbarst. Het is alsof je achterblijft met een "opgekroptheid" die voor mij enigszins onaangenaam aanvoelt. Desalniettemin is het zoals ik hierboven al uitvoerig aangaf een schitterend geslaagd album dat je na elke luisterbeurt iets nieuws laat ontdekken.

En ja hoor, wat mij niet snel overkomt gebeurt mij juist met Fear Inoculum. Waar ik alle voorgaande albums van Tool wel kan appreciëren steekt de laatste van de heren er met kop en schouders bovenuit. Tool heb ik vaak als afstandelijk ervaren, met veel tegendraadse ritmes, ontoegankelijke songstructuren en talent alom, maar voor de bijl ging ik nooit. Met Fear Inoculum lukt het ze wel. De spaarzame erupties die af en toe gecontroleerd tot uitbarsting komen zijn zeer goed geplaatst, waar je voorheen wakker werd geschud door de uitbarstingen gebeurt dat nu op meer subtiele en vloeiende wijze. Onder invloed van pulserende ritmes word ik meegezogen in de wereld van Fear Inoculum, waarbij deze plaat de vervolmaking vormt van een lange reis, waarbij alle voorgaande albums in retrospectief een logische opbouw vormen naar een magnum opus. Bij de release van deze schijf vond ik de songs te lang uitgerekt worden hoewel de plaat mij bleef intrigeren. Nu valt alles op zijn plaats. Na talloze luisterbeurten is deze worp heel stiekem mijn top 10 binnengekropen en dat is alleen maar terecht. Alleen met een band als The God Machine (toevallig ook een collectief waarbij hallucinerende ritmes, geluidserupties en zwartgallige teksten tot hun basisrepertoire behoren) heb ik een zelfde soort ervaring gehad. Helaas net niet de volledige volle mep, dat heeft het te danken aan Chocolate Chip Trip, een nummer die wat mij betreft volledig misplaatst is op deze plaat. Benieuwd waar de band over een jaar of 12 weer mee aan zal komen.

Deze nieuwe ervaring meenemen bij het beluisteren van de vorige albums, zou ik zeggen. Veel kans dat de afstandelijkheid daar nu ook verdwijnt.

Talloze malen geprobeerd maar het wil maar niet vlotten, voorganger 10,000 Days kan mij ook goed bekoren maar de overige schijven klinken allemaal acceptabel maar overtuigen mij niet.
Gelukkig biedt Fear Inoculum genoeg inhoud om dat 'gemis' te compenseren.

Bij mij wilde het al die jaren ook maar niet vlotten. Lateralus en 10,000 Days heb ik heel veel beluisterd maar de echte klik bleef uit. Tot ik Fear Inoculum leerde kennen. Dat leverde wel een trip op. En daardoor kregen Lateralus en 10,000 Days daarna ook dat magische effect. Nu vind ik Lateralus gewoon beter dan Fear Inoculum. Dat album werkt altijd. Fear Inoculum alleen als je er speciaal voor gaat zitten. De klik met Undertow en Ænima kwam er nadat ik bij die albums iets over Pearl Jam las. De missing link met 'grunge' werd in mijn hoofd gelegd en dat bleek de sleutel.

ik moet zeggen dat de groeisnelheid van dit album bij mij ongekend laag is. Het goede nieuws: het groeit dus nog. Grappig hoe zoiets kan lopen.

Ik betrap me er ook op dat ik, ondanks het feit dat ik er niet zo weg van ben als de drie vorige albums, toch af en toe de drang voel om Fear Inoculum nog eens op te leggen.

Het is een ander soort luisterervaring dan zijn voorgangers, nog veel meer voortbouwend op de meer lome, 'mysterieuze' passages uit vroegere albums (ik denk aan Reflection, Right in Two, etc). Er zijn geen snelle, kortere nummers meer die direct in het gehoor springen en je bij de lurven grijpen. Er wordt daarentegen vooral ingezet op sfeerzetting en het opbouwen en vasthouden van een onderhuidse spanning over zes epische composities van 10+ minuten.

Dat lukt voor mijn gevoel de ene keer al beter dan de andere. Fear Inoculum is een prima albumopener, niks mis mee. Pneuma is geleidelijk aan uitgegroeid tot een persoonlijke favoriet, met dank vooral aan Danny Carey's magistrale drumwerk, dat overigens op heel het album naar goede gewoonte van wereldklasse is. Daarentegen verliest de band mijn aandacht enige tijd bij het middenstuk van Invincible, waarbij gitarist Adam Jones o.a. 3 minuten aan een stuk hetzelfde monotone Jambi-esque riffje aframmelt. Dan volgt een moment stilte, waarna er plots wordt overgegaan in een finale die op zich wel een gepast einde breit aan het geheel, maar toch voelt alsof ze er gewoon aan geplakt is zonder dat men duidelijk wist hoe ernaar toe op te bouwen.

Nog een voorbeeld van een saai moment is de eerste minuut van Descending, waarin heel weinig gebeurt en voor mij in geknipt had mogen worden. Eenmaal het op gang komt, heeft het nummer mij wel weer helemaal in de ban, als een draaikolk die me geleidelijk en met toenemende intensiteit de gitzwarte diepzee in sleurt. Het bouwt vervolgens meesterlijk op tot 2 energieke uitbarstingen, waarvan de eerste halverwege het nummer uitblinkt met creatief gebruik van een slide op de gitaar, gevolgd door een simpele maar effectieve huilende gitaarsolo, één van de beste passages uit heel het album.

Culling Voices heeft dan weer een heel andere feel, zeker in de sober gearrangeerde eerste helft waarin een bijzonder breekbaar klinkende Maynard (die mij bij vlagen doet denken aan David Sylvian) de worstelingen met zijn innerlijke demonen blootlegt. In de tweede helft komt de Tool-machine als vanouds op gang met een niet overdreven speciaal, maar wel lekker heavy klinkend slotstuk. Chocolate Chip Trip kan ik kort over zijn: zoals op elk Tool-album is er helaas weer een intermezzo dat vooral goed is om te testen of de skip-knop nog werkt. Carey brengt wederom een puik staaltje drumtechniek ten gehore, maar dat irritante repetitieve sampletje waar hij overheen soleert kan ik geen vijf minuten aan een stuk aanhoren.

Afsluiten mag 7empest, voor mij zoals voor vele anderen het klapstuk van deze plaat. Alle registers worden hier opengetrokken. Dit is vooral de Adam Jones-show, een weergaloos riff-o-rama gebouwd rond een polyritme van 21 tellen waarbij hij ontelbare memorabele gitaarmomenten mag neerzetten, waarvan mijn favoriet de vliegensvlugge hammer-on riff ongeveer halverwege die altijd een glimlach op mijn gezicht weet te toveren. De openingsriff is trouwens een leuke knipoog naar Frame by Frame van King Crimson. Toch is ook dit geen perfecte compositie: rond minuut 12 krijg je het gevoel dat het nummer op zijn einde loopt wanneer de openingsriff weer tevoorschijn komt, maar dan krijg je als luisteraar nog 4 minuten vooral een weinig toevoegende herhaling aan zetten voorgeschoteld.

Mijn eindoordeel: Na 13 jaar stilte komt Tool met een oerdegelijk nieuw hoofdstuk dat zeker niet perfect is, maar wel zijn plekje verdient in de Tool-catalogus. Hier en daar had men gerust de knip erin mogen zetten zonder dat de nummers aan kracht hadden verloren. Niettemin is elk van de uitgesponnen composities op dit album prima van begin tot einde af te luisteren, de drumsolo uitgezonderd. Pneuma, Descending en 7empest zijn daarbij wat mij betreft de hoogtepunten.

P.S. Nog een tip voor de hardlopers onder ons: op een lange run komt dit album uitstekend tot zijn recht!