Leptop schreef:
ik moet zeggen dat de groeisnelheid van dit album bij mij ongekend laag is. Het goede nieuws: het groeit dus nog. Grappig hoe zoiets kan lopen.
Ik betrap me er ook op dat ik, ondanks het feit dat ik er niet zo weg van ben als de drie vorige albums, toch af en toe de drang voel om Fear Inoculum nog eens op te leggen.
Het is een ander soort luisterervaring dan zijn voorgangers, nog veel meer voortbouwend op de meer lome, 'mysterieuze' passages uit vroegere albums (ik denk aan Reflection, Right in Two, etc). Er zijn geen snelle, kortere nummers meer die direct in het gehoor springen en je bij de lurven grijpen. Er wordt daarentegen vooral ingezet op sfeerzetting en het opbouwen en vasthouden van een onderhuidse spanning over zes epische composities van 10+ minuten.
Dat lukt voor mijn gevoel de ene keer al beter dan de andere. Fear Inoculum is een prima albumopener, niks mis mee. Pneuma is geleidelijk aan uitgegroeid tot een persoonlijke favoriet, met dank vooral aan Danny Carey's magistrale drumwerk, dat overigens op heel het album naar goede gewoonte van wereldklasse is. Daarentegen verliest de band mijn aandacht enige tijd bij het middenstuk van Invincible, waarbij gitarist Adam Jones o.a. 3 minuten aan een stuk hetzelfde monotone Jambi-esque riffje aframmelt. Dan volgt een moment stilte, waarna er plots wordt overgegaan in een finale die op zich wel een gepast einde breit aan het geheel, maar toch voelt alsof ze er gewoon aan geplakt is zonder dat men duidelijk wist hoe ernaar toe op te bouwen.
Nog een voorbeeld van een saai moment is de eerste minuut van Descending, waarin heel weinig gebeurt en voor mij in geknipt had mogen worden. Eenmaal het op gang komt, heeft het nummer mij wel weer helemaal in de ban, als een draaikolk die me geleidelijk en met toenemende intensiteit de gitzwarte diepzee in sleurt. Het bouwt vervolgens meesterlijk op tot 2 energieke uitbarstingen, waarvan de eerste halverwege het nummer uitblinkt met creatief gebruik van een slide op de gitaar, gevolgd door een simpele maar effectieve huilende gitaarsolo, één van de beste passages uit heel het album.
Culling Voices heeft dan weer een heel andere feel, zeker in de sober gearrangeerde eerste helft waarin een bijzonder breekbaar klinkende Maynard (die mij bij vlagen doet denken aan David Sylvian) de worstelingen met zijn innerlijke demonen blootlegt. In de tweede helft komt de Tool-machine als vanouds op gang met een niet overdreven speciaal, maar wel lekker heavy klinkend slotstuk. Chocolate Chip Trip kan ik kort over zijn: zoals op elk Tool-album is er helaas weer een intermezzo dat vooral goed is om te testen of de skip-knop nog werkt. Carey brengt wederom een puik staaltje drumtechniek ten gehore, maar dat irritante repetitieve sampletje waar hij overheen soleert kan ik geen vijf minuten aan een stuk aanhoren.
Afsluiten mag 7empest, voor mij zoals voor vele anderen het klapstuk van deze plaat. Alle registers worden hier opengetrokken. Dit is vooral de Adam Jones-show, een weergaloos riff-o-rama gebouwd rond een polyritme van 21 tellen waarbij hij ontelbare memorabele gitaarmomenten mag neerzetten, waarvan mijn favoriet de vliegensvlugge hammer-on riff ongeveer halverwege die altijd een glimlach op mijn gezicht weet te toveren. De openingsriff is trouwens een leuke knipoog naar Frame by Frame van King Crimson. Toch is ook dit geen perfecte compositie: rond minuut 12 krijg je het gevoel dat het nummer op zijn einde loopt wanneer de openingsriff weer tevoorschijn komt, maar dan krijg je als luisteraar nog 4 minuten vooral een weinig toevoegende herhaling aan zetten voorgeschoteld.
Mijn eindoordeel: Na 13 jaar stilte komt Tool met een oerdegelijk nieuw hoofdstuk dat zeker niet perfect is, maar wel zijn plekje verdient in de Tool-catalogus. Hier en daar had men gerust de knip erin mogen zetten zonder dat de nummers aan kracht hadden verloren. Niettemin is elk van de uitgesponnen composities op dit album prima van begin tot einde af te luisteren, de drumsolo uitgezonderd. Pneuma, Descending en 7empest zijn daarbij wat mij betreft de hoogtepunten.
P.S. Nog een tip voor de hardlopers onder ons: op een lange run komt dit album uitstekend tot zijn recht!