Tool - Fear Inoculum (2019)

Voor mij ook!! Met Wheel (moving backwards) op de 2e plek en Soen ( Lotus) op plek 3

Ik heb onlangs hun EP uit 2017 toegevoegd. Zeker ook de moeite.

Voor mij is Fear Inoculum ook album van het jaar 2019. En concert van het jaar: Tool in de Ziggo Dome.

Tool was absoluut het concert van het jaar.
Dit album staat hoog in mijn top 10 van dit jaar, maar Lizzo was het beste dit jaar.

Idem voor mij, maar dan op Rock Werchter.

Idem hier, maar het is wel dringen in de top 5; naast de genoemde albums mogen voor mij de nieuwe Opeth en Leprous zeker niet ontbreken; het was een mooi prog(metal) jaar...

Toch nog een mooie 4e plek in de jaarlijst van 2019 hier op Musicmeter. Ik had alleen gehoopt dat het matige album van Nick Cave lager was geëindigd, dan was het top 3 geweest.

Dat zat er nu ook in. Tool doet echt wel beter dan Michael Kiwanuka.

Kiwanuka: 5,0* (35) / 4,5* (67) / 4,0* / (109)

Fear Inoculum: 5,0* (87) / 4,5* (79) / 4,0* (111)

Beetje bizar resultaat dus. Blijkbaar houden Tool liefhebbers zich minder bezig met het inzenden van een eindejaarslijstje. Of hebben ze minder bekende favorieten nog hoger geplaatst in hun lijst.

Beste album van 2019, aldus Korreltje Zout.

Ik haak vaak bij voorbaat af bij het kopje metal; toch even checken als dit album zo hoog genoteerd staat in jaarlijstjes

En daar ben ik snel uit.....

Ach dat moet je maar met een korreltje zout nemen.

Nochtans gewoon een soort van stevige en moderne King Crimson.

Tja....en King Crimson past wél in mijn straatje gezien mijn avatar. Laten we het er maar op houden dat mijn smaak te veel is veranderd in de loop der jaren om hier nog iets mee te kunnen. Of moet ik accepteren/toegeven dat ik een ouwe lul ben geworden.

Dat zou je kunnen doen, maar dan kom je er nog niet onderuit. Want Tool schijnt inmiddels ook ouwelullen muziek te zijn.

Tool is 'dad rock' volgens mijn puberende dochter. Dat is vriendelijk klinkend jargon voor ouwelullenmuziek.

Oké....dan moet ik maar accepteren dat het "gewoon" mijn smaak niet (meer) is en ben ik zo oud nog niet blijkbaar.

Ach ja, generatiekloof; daar doe je niks aan. Maar dan wel ouwelullenmuziek van de hoogste orde als je het vergelijkt met de gemiddelde AOR...

Kwestie van smaak lijkt mij. Ik ben zelf ook gek op Journey bijvoorbeeld.

Ook ouwelullenmuziek.

Maar waar luistert je dochter naar? Misschien ook niet iets om vrolijk van te worden...?

Geen idee. Ik heb haar een koptelefoon gegeven.

Mijn dochter in puber leeftijd luistert naar Pink Floyd. Dan is TooL opeens weer jeugdig.

Pneuma en het titelnummer blijven me nog even hard vloeren als in 2019.

Verlaagd naar 1,5*. Eigenlijk alleen Pneuma en Invicible kan ik naar luisteren, de rest wekt enkel irritatie.

kan ik alleen maar onderschrijven

Hier dan nog een onderschrift...

Dit album heeft een bepaalde sound. Ik kan dan ook niet volgen dat je wel naar 2 nummers zou kunnen luisteren en niet naar de rest.

Ook de reden waarom ik het niet volledig afschrijf. Het is en blijft Tool en de sound is nog steeds hetzelfde. Al vind ik het echt helemaal niet zo sterk als het voorgaande werk. Toch intrigeert dit album. Kleine stukjes komen soms nog terug in mijn hoofd maar nergens zo veel of indrukwekkend als het beste van Aenema, Lateralus of 10 000 days. Mischien een groeiplaat, dat zeker, maar op dit moment het minst favoriete album van mij.

Dat is ook de reden dat ik het steeds weer probeer. Ik denk dat het te maken heeft met het feit dat deze twee nummers voor mij net wat meer een 'eigen geluid' hebben en de rest teveel klinkt als opgewarmde left-overs van vroeger. Sommige stukken lijken 1:1 uit oude nummers afkomstig te zijn. Door het gebrek aan agressie, tempowisselingen en/of voor mij interessante nieuwe zijwegen is de rest hierdoor vooral heel saai of zelfs bijzonder irritant (Chocolate Chip Trip).

Geen teleurstelling na 13 jaar wachten. De mannen klinken vertrouwd. Soms is dat minder fijn, maar hier niet. Pakkende plaat.

Ik zag hem in Assen voor 60 euro liggen. Pik in, het is nog winter, zou ik zeggen.

Voilà, voor al mijn drumvriendjes en drumvriendinnetjes hier: een Danny-cam opname van Pneuma.

Prachtig beeldmateriaal van een octopus in zijn natuurlijke habitat.

Ik had hem al gezien maar hij is inderdaad geweldig. En intussen zijn er vele internetpagina's vol geschreven over de vraag welke maatsoort hij hier nu eigenlijk speelt. Gitarist Adam Jones die de riff had bedacht gaf in een interview het antwoord. Het nummer wordt gespeeld in 33/16. Die 16 snap ik, die tel ik ook, maar die 33. Sommigen zagen in zijn ridepatroon een jazzy invloed. Toch is en blijft het hoekige en asymmetrische rock. Geweldig.