Tool - Fear Inoculum (2019)

Ik zag hem in Assen voor 60 euro liggen. Pik in, het is nog winter, zou ik zeggen.

Voilà, voor al mijn drumvriendjes en drumvriendinnetjes hier: een Danny-cam opname van Pneuma.

Prachtig beeldmateriaal van een octopus in zijn natuurlijke habitat.

Ik had hem al gezien maar hij is inderdaad geweldig. En intussen zijn er vele internetpagina's vol geschreven over de vraag welke maatsoort hij hier nu eigenlijk speelt. Gitarist Adam Jones die de riff had bedacht gaf in een interview het antwoord. Het nummer wordt gespeeld in 33/16. Die 16 snap ik, die tel ik ook, maar die 33. Sommigen zagen in zijn ridepatroon een jazzy invloed. Toch is en blijft het hoekige en asymmetrische rock. Geweldig.

Intussen de hele top 30 van de rotatielijst doorgenomen en dit is de beste tot nog toe. Wat een topplaat!! En ben niet eens een metalfan. Dit is muziek die voor mij de vakjes overstijgt en 'aankomt'.

Ik heb me ingehouden en ik wacht nog steeds op hun plaat (al 1 1/2jaar)
Ik heb alleen kort wat gehoord in hun live optreden, en ik heb gehoord dat ze ook nog eens een
Emmy hebben gewonnen . Ja mijn gevoelens zijn negatief tegen over deze band wat jullie ook beweren. Vuile. eigenwijze. Tool. geef. eens. iets. om. je. fans. Deze band geeft niks om hun fans!.
Waarom niet gewoon voor de normale weg kiezen in het uit brengen van hun muziek.
Een extra de luxe plaat op dag 1 uitbrengen of is dat niet excentriek genoeg?.
ik sta klaar.....

Ah, de vorige 4 zijn toch beter, je mist naar mijn mening niet veel met deze Fear Inoculum

Mijjn beste Ernie ik ben toch benieuwd naar het nieuwe....
Maar jij was niet onder de indruk van deze Fear Inoculum?

Weet je wat ik heb nu een anderhalf jaar gewacht naar het luisteren hier naar dus ik ga ze nu voor het eerst beluisteren via Youtube ( 24-04-2020)

Veel luistergenot gewenst.

En nee echt onder de indruk was ik niet.
Ik heb zelfs een live voorproefje gekregen op Rock Werchter en zelfs toen dacht ik al "beetje Tam" en niet tam zoals de mooie opbouwende stukken uit Aenema en Lateralus maar gewoon veel te rustig. En dat is het probleem van de hele plaat. Veel te kalm. Maynard zingt hier echt helemaal niet intensief of krachtig. En hij kan het nog hoor live. Ik heb in de periode 2018/2019 A Perfect Circle 2x live gezien en Tool dus ook. De kracht is er nog maar het song materiaal hier is helemaal niet zo sterk om hem een glansrol te geven... En als je dan ook nog rustige lappen muziek krijgt voorgeschoteld heb je al snel een makke plaat. Ik mis het venijnige, een goede uitbarsting. Ik mis gewoon echt goede Riffs. Leg dit naast 10 000 Days of Lateralus en het is voor mij wel duidelijk wat de betere "Rock platen" zijn. Deze Fear Inoculum komt bijlange niet in de buurt van een meesterwerk als Aenema. En de Tool Sound is er wel maar alle peper is uit het gat gehaald.
En heel eerlijk... Ik vind de manier waarop ze deze hebben uitgegeven ook ronduit belachelijk. Inderdaad het gevoel van "laten we eens kijken hoe diep we onze fans in de buidel kunnen laten tasten"
Het beste mopje daarover is uiteraard dat zijn wijnoogst dat jaar maar povertjes zal geweest zijn.

Mijn mening jongens, niet kwaad zijn aub...

Volledig akkoord hiermee. Toch heb ik me laten vangen

Wat betreft het album zelf: prachtige muziek. Op dat vlak ga ik niet akkoord met je en ik ben nu dan ook heel boos op jou

Helemaal mee eens. Het album kabbelt maar door zonder ergens te verrassen of los te barsten. Het is inderdaad wel de Tool-sound maar ze zijn vergeten er een interessant nummer mee te schrijven.

Ingehouden venijn kan des te intenser zijn. Als je intens aandachtig luistert tenminste.

Je hebt gelijk dat ingehouden venijn intens kan zijn, maar dat geeft toch een andere energie: opgekropt in plaats van open. Bij Tool (en rock in het algemeen) wil ik niet aandachtig zitten luisteren, maar dansen, headbangen of desnoods lichtjes meedeinen; ik wil er met andere woorden energie van krijgen.

Dus ben je sinds Aenima afgehaakt.

Heb veel muziek afgelopen maanden geluisterd maar daar waar veel albums nooit de volle tijdsduur weten te boeien blijft dit fear inoculum zelfs steeds beter worden.

Maar ieder zijn meug uiteraard.

Ernie wat jij daar hebt getypt zo zou ik me ook precies zo kunnen uiten!.
los van dat Maynard het bij zang niet meer red bij nummers zoals bijvoorbeeld bij Hooker with a Penis of Ticks & Leeches zo hoog haalt hij het niet meer. Maar dat geeft niks (het is geen superman) enne mijn eerste luister beurt is dat je weinig ruimte krijgt om te ademen het is een benauwend gebeuren. Zonder inderdaad die agressie die zo lekker schel in hun vorige platen vernietigend uit konden halen.
maar goed vanavond weer even een ronde Tool.....

Ja maar kom op, de vorige albums hadden die schelle agressieve uitlaatklep. En die is hoe je het ook verwoord een stuk minder geworden tot minimaal. Het is nu meer broeierig te noemen met af een toe een woord wat het nummer een boost geeft.

Ticks is weliswaar één van de betere nummers op lateralus maar hwap kon me nooit bekoren.
En daarbuiten was er na undertow nooit echt agressie in de nummers.

Ik vind de evolutie van Tool gewoon perfect te noemen. Neem Culling Voices, wordt eigenlijk best weinig genoemd maar is stiekem een fantastische nummer, één van de beste in het oeuvre. Iets wat pas later duidelijk werd.

Hooker with a Penis is een beetje dezelfde vreemde eend als The Pot op een album van Tool maar ik vind ze allebei na lang horen bijzonder goed maar ook pas na een 20e keer luisteren. Komt zoiets echt goed binnen En ik hoop dat deze Tool mij hetzelfde effect geeft dus ja geduld..

Pneuma en Culling Voices favoriet hier
Sterkste nummers van deze plaat

En hey smaken verschillen..... nu begint mijn 2de luister beurt van deze Tool
Allemaal een goed weekend gewenst!!

Haha, je zit er niet ver naast
Dat vind ik wel de beste van Tool in ieder geval. Na Lateralus ben ik afgehaakt, maar dat had meer te maken met het hoesje van 10,000 Days. Dat vond ik zo spuuglelijk dat ik die nooit had gekocht (hoe oppervlakkig kun je zijn ).

Dat meen je niet... je meent het wel!

Stukje demo van Descending.

Dit blijft een meesterlijke trip van het allerhoogste niveau. Daarnet nog doodleuk 2x na elkaar gedraaid.

Uiteindelijk wel. Mijn verhouding met de plaat was aanvankelijk wel wat ingewikkeld. Toen ik hem voor het eerst hoorde, was ik er erg nee mee in mijn nopjes. Daarna zwakte de liefde wat af. Als ik hem nu na wat afstand op een rij zet met het andere spul, vind ik Fear Inoculum minstens zo goed als de rest van de discografie. Een tikkeltje anders, een tikkeltje bedeesder maar toch zeker op en top Tool. Je moet er even in op kunnen gaan maar dan dringen alle details zich net zo aan je op als elke andere Tool.

Grotendeels wel eens met Edwynn echter de lengte van elke song rechtvaardigt wat mij betreft niet de extreem lange speelduur van de plaat, als elke song een minuut of zes had geklokt was het plaatje af geweest. Daar moet ik wel bij zeggen dat veel Tool liefhebbers zweren bij de extreem lange uitgesponnen composities. Aangezien de erupties ook nog eens gecontroleerd aanvoelen en nooit echt tot uitbarsting komen vormt Fear Inoculum meer aan als een potentiële klassieker boordevol smaakvolle ingrediënten, dan dan het ook daadwerkelijk uitgroeit tot een niet te missen plaat in je collectie. Desalniettemin kruipt deze plaat bij mij wel steeds meer naar een hogere beoordeling.

Het lange voortborduren op één enkel thema, stond mij soms ook iets tegen. Ondanks de fraaie inkleuringen. Dat is hoe ik het aanvankelijk beleefde. Maar juist nu als je helemaal in die sfeer van het album geraakt, kunnen de nummers eigenlijk niet lang genoeg duren. Het standaard letten op riffs, grooves en fills is dan uitgeschakeld ofzo. Het is een sonische trip.

Na een dik half jaar verbaas ik mij ook over de tijdloosheid van deze cd. In het najaar veel gedraaid en vorige week ook sinds een lange tijd weer eens, het album blijft nog steeds sterk. Toch is het stapje naar de volle mep van 5 punten nog ver weg wat mij betreft. Het unieke, het iconische, het geniale vind ik een stap
te ver.

Na wederom de schijf aan een luisterbeurt te hebben onderworpen krijgt Fear Inoculum van mij toch een hogere beoordeling. Het is wat Edwynn beschrijft, de plaat is een trip. De gecontroleerde woede komt nooit echt volledig tot een uitbarsting maar dat is ook niet erg, de heren deden dat al volop in het verleden en Fear Inoculum vormt gewoon weer een nieuw hoofdstuk in de muzikale evolutie van Tool. Niet echt vergelijkbaar maar ik zie wel enige gelijkenissen met een artiest als Devin Townsend, zowel Devin als de heren van Tool zijn extreem getalenteerd, beiden zijn altijd aan het puzzelen met harde en zachte passages en laten zich nooit vastpinnen op een bepaald verwachtingspatroon. Daarnaast leggen Keenan en Townsend een flinke dosis intensiteit in hun zang, en conformeren ze zich niet aan conventionele regels. Maar goed dat is een andere discussie. Fear Inoculum is als een langzaam ontluikende bloem die zijn schoonheid pas na enige tijd prijsgeeft.

Ik vind de composities nogal log en weinig virtuoos klinken, maar toch een ruime voldoende omdat ik het album vaker dan 1 of 2 keer beluisterd heb.

Verder sluit ik me aan bij de mening van Lennert; hij verwoord goed wat ik min of meer ook heb ervaren bij deze plaat.