Tool - Fear Inoculum (2019)

Kerry King was degene die kortere songs wilde omdat hij 'bored' was van meer dan twee of drie keer dezelfde riff te moeten spelen.
Maar goed daar gaat het hier niet over.

Nou ja, het werd als feit gepresenteerd dat Rubin de songs ingekort zou hebben, of dat nou bij Slayer zelf gezegd wordt of hier, maakt dan niet uit. Hanneman zegt in het door mij aangehaalde stuk dat hij én King 'bored' waren met veel herhaling, trouwens. En het ging om coupletten, niet riffs. Maar nou hou ik op, laten we het over deze geweldige nieuwe plaat van Tool hebben!

Het laatste wat ik wil is hier een Slayer discussie beginnen

7empest .

Dit album is nu een tijdje uit, en heb bewust niet eerder gestemd. Wilde het album eerst laten landen, een album van Tool moet vaak toch op zijn plek vallen. Vele luisterbeurten verder kan ik voor mijzelf concluderen, dat het zeker een goed album is... maar dat er toch ook het nodige op aan te merken is.
Wat ik vooral mis is een stuk beleving/emotie in de zang, en er wordt te veel terug gevallen op hetzelfde kunstje.. zeer trage opbouw en een climax aan het einde. Het zit ontzettend goed in elkaar, en de muzikaliteit van de heren is weergaloos... maar gezien de kwaliteit van het eerdere werk, kan ik hier onmogelijk 4 of laat staan 5 sterren voor geven. Eigenlijk hebben ze alles op dit album al beter gedaan op voorgaande albums, dus daarom voor mij 3.5 ster... maar zeker een goed album.

Nu ben ik niet een van degenen die dertien jaar op dit album heeft zitten wachten, maar na zoveel tijd zou ik toch wel erg teleurgesteld zijn. Als een band na zoveel jaar terugkeert, hoop je toch dat het heilige vuur nog/weer brandt en dat het nieuwe album erg memorabel zal zijn. Er is heel weinig dat is blijven hangen en dat is niet positief. Er is nog meer vaart uit de muziek gehaald. Dat maakt niet uit, maar wat er wel aan scheelt, is dat Tool nogal in de herhaling valt. Die leuke baslick keert volop terug, maar die hebben we al eerder gehoord. Er wordt op voorspelbare momenten naar een hoogtepunt gewerkt. Precies op de manier die we kennen van voorgaand werk. Het zijn alleen net die hoogtepunten die het album interessant maken, want verder dobbert Tool voor hun doen in een zee van middelmatigheid. Het is vaak wat saai. Meer kan ik er echt niet van maken. Fear Inoculum is op zichzelf niet slecht. Er zijn genoeg goede dingen te horen, maar van Tool had ik wel echt meer verwacht.


Eindstand:
1. Lateralus
2. 10000 Days
3. Opiate
4. Aenima
5. Undertow
6. Fear Inoculum

Tool! De band die mij op Lowlands '93 compleet van mijn sokken blies.


Na meerdere luisterbeurten, laten landen en nog weer eens luisteren is dit alles uitgelopen op een ware teleurstelling.
Alles wat RuudC te zeggen heeft over dit album kan ik volledig in mee gaan.
Saai en voorspelbaar zijn al genoenmd, uitgekakt wil ik daar nog aan toevoegen, want zo klinkt heden ten dage Tool mij in de oren.

Hoewel ik een bijzonder groot liefhebber van deze band ben en de band 13 jaar over een opvolger van hun vorige ijzersterke album heeft gedaan heb ik lang gewacht met het luisteren naar dit album. Tool bewijst op dit album dat ze niets aan kwaliteit hebben ingeboet. Sterker nog, dit album spreekt me nog iets meer aan dan het voorgaande album. Een heerlijke duistere sfeer die me bijzonder aanspreekt.

Het blijft leuk om te zien hoe een album zo verschillende meningen oproept
Binnenkort geef ik deze nog een kans op mij omver te blazen maar voorlopig zit ik in het andere kamp.

Ik heb er ook niet op zitten wachten, maar van degenen die dat wel deden zijn sommigen teleurgesteld en anderen hun verwachtingen overtroffen. Dat komt volgens mij omdat het toch vooral een andere Tool is, al zijn er veel elementen uit het verleden te horen. Op Fear Inoculum is de band schijnbaar wat meer tot rust gekomen maar heeft de muziek des te meer schoonheid en spanning onderhuids. Ik weet niet of ik het hun beste vind, maar ik zou het hun mooiste en meest volwassen album noemen.

Fear Inoculum is gewoon beste tool album. Tijdens luisteren van oude nummers, zelfs favoriete nummers, kan ik niet wachten om weer een nummer van Fear Inoculum te luisteren. Zo wonderschoon klinkt dat nieuwe album.

Ook bij mij is Fear Inoculum het nog niet helemaal. Ja, het is allemaal best mooi, maar ik vind het toch allemaal behoorlijk tam klinken. Waar op de vorige albums een goeie afwisseling tussen korte en lange songs te vinden was, is het hier vooral lang en kabbelt het wat voort. Maynard's zang is hoger en nog steeds mooi, maar het mist de dynamiek van de vorige albums. Hij klinkt ingehouden, minder gefrustreerd en/of woedend. Ook muzikaal mis ik uitspattingen. Pneuma en Invincible gaan bijna geruisloos in elkaar over met de zweverige bas- en drumpartijen, maar tot de (kleine) uitspatting aan het einde blijft het saai voor Tool's doen. Vergis je niet, want het klinkt allemaal goed, maar niet geweldig.

Clayton's gitaarwerk (meer solo's dan normaal) verdient wel een pluim. Mede hierdoor schrik ik bij Descending wel goed wakker en blijft Culling Voices de aandacht verder vasthouden. Deze aandacht verslapt verder wel weer compleet bij Chocolate Chip Trip. Carey is een fenomenaal drummer die ik niet hoef te horen in een drumsolo, het album is immers al lang zat. Gelukkig heeft 7empest wel weer een aantal grootse momenten en komt hier vooral wat van de agressie weer terug en zorgt er zodoende voor dat het album zeker geen mislukking is. Gezien het gemiddelde is Tool na jaren van 'euh?' toch wel ook mijn band geworden.

Eindstand:
1. Lateralus 5*
2. 10000 Days 4.5*
3. Ænima 4*
4. Undertow 4*
5. Opiate 4*
6. Fear Inoculum 3.5*
Gemiddelde: 4,17*

Clayton's gitaarwerk? Je bedoelt een andere Adam.

Woede komt uit iemands ziel. Gespeelde emotie is niets, daar prikt iedereen zo doorheen. The Grudge = woede. Third Eye = woede. Maar dat was vroeger. Op 10.000 Days sijpelt al wat meer berusting door. We zijn nu dertien jaar verder. Maynard heeft zijn leven prima voor elkaar, doet waar hij zin in heeft, geniet van de wijn en is dertien jaar ouder. Dat hoor je. Het zou op zich wel aparter zijn als hij nog steeds de woede in zich draagt. Bij Nine Inch Nails hoor je precies hetzelfde.

Veel bands evolueren en het is bijna een natuurwet dat hoe ouder je wordt berusting, mildheid en ervaring om de hoek komen kijken. Het komt bij veel bands, zeker niet allemaal, wat geforceerd over als men probeert de gloriedagen te laten herleven (zie Metallica) maar al piepend en krakend met een vehikel op de proppen komt waarbij je merkt dat het er niet (meer) inzit. Tool heeft de weg van de geleidelijkheid gekozen en komt daar goed mee weg. Het titelnummer, Pneuma en Descending zijn prima songs, de zelfverzekerdheid en ervaring spat er van af, dat is knap. In die zin vind ik Fear Inoculum ook een heel logisch vervolg op 10.000 Days. Hulde voor deze ontwikkeling maar de lange speelduur rechtvaardigt voor mij niet de klassieke status. Minder had in dit geval 'meer' kunnen zijn als de spanningsboog niet zo ver was doorgetrokken, enkele inventieve transities voor de nodige afwisseling hadden kunnen zorgen en bepaalde nummers niet teveel als een herhalingsoefening hadden geklonken. Maar slecht is het zeker niet, de klasse en het muzikale elan wat de heren ten toon spreiden zorgen er evengoed voor dat de band de concurrentie op veel punten nog steeds voorblijft. Het titelnummer is daar alleen al verantwoordelijk voor.

Voor iedereen die het vertikte om zo veel geld neer te leggen voor de limited special edition. Ze hebben een expended book edition aangekondigd. Tool - Fear Inoculum - Expanded Book Edition - Amazon.com Music

Als ik die afb. daar zie (ook de customer images) dan begint het bijna lelijk te worden allemaal. De front cover vind ik dan nog best leuk. Aan de user reviews te lezen, staan er alleen de 7 'hoofdtracks' op, btw.

Het vlees is bij mij dan toch uiteindelijk zwak geweest en ik heb alsnog de limited special edition aangeschaft...

Het fan-van-het-eerste-uur gevoel blijkt dan toch sterker dan mezelf te zijn.

Tja, meer dan die 7 nummers passen niet op de CD.

Aparte release, lol.

Ach eerste een Limited edition om alle hardcore fans te plezieren. Dan een special edition om de minder hardcore fans over te halen tot aankoop. En om tevens de verzamelaars tot extra aankopen doen (zullen hier ook weer verschillende versies van zijn?). En ten slotte een 'normale' uitgave voor de rest.

Ik ben eigenlijk benieuwd of deze uitgave iets gaat hebben wat de limited versie niet heeft. Extra artwork of iets dergelijke. Oh en misschien wel direct een download code voor Flac.

Edit: heeft iemand al iets vernomen van de lp uitgave trouwens?

Ik heb 'm gisteren op lp gekocht op het Vredenburg. Geweldig geluid en fraai artwork, inclusief binnenhoezen en inlegvel. Je moet de versie hebben met dit artwork (geen songtitels achterop de hoes):

Tool - Fear Inoculum (2019, Silver, Vinyl) | Discogs (klik op 'more images')

Ik heb 'm niet op zilver, maar op wit vinyl. Er staat nu een wit vinyl vanuit NL te koop (onder blue vinyl). Ik begreep dat die blauwe en andere eerdere uitgaven minder goed waren. Ook hoorde ik gisteren dat de officiële vinyl release rond de 200 (! ) euro zou gaan kosten en dat er een 12" bij zou zitten...

Ha daar staan dus wel de intermissions op. Geinig. Maar voor die prijs laat ik hem nog wel even liggen denk ik.

Beste album van 2019, aldus Revolver.

Leuke bandfoto. Voorts heb ik nog nooit van Revolver gehoord, maar dat ligt vast aan mij.