Begin jaren negentig gebeurde het. Vanuit de Verenigde Staten explodeerde de vastgeroeste muziekscene. Opeens waren daar de grote vernieuwende gitaarbands. Op de festivalvelden veroverden ze als een steeds grotere olievlek hun werkgebied. Ein Abend In Wien heeft het voorbereidende werk verricht, en de schrijvende pers staat bij Paradiso de nieuwe lichting Nirvana fans op te wachten. En daar was ook de opgewekte interesse voor Hüsker Dü, Pixies en Sonic Youth, welke genoemd werden als grote voorbeelden. Laatstgenoemde lieten zich nog met regelmaat in Nederland zien, de rest was ondertussen niet meer actief. Met The Ex als voorprogramma werd er als aftrap van de zomer in 1993 een geweldig concert vanuit het Utrechtse Tivoli gegeven.
Natuurlijk is het de chemie tussen het viertal wat Sonic Youth maakte tot wat het was. Baanbrekend gitaargeweld met een slopende Kim Gordon op bas. Het tijdperk waarbij vrouwen vooral van zich lieten horen op dit instrument. En wat waren het stuk voor stuk sterke persoonlijkheden. Kim Gordon was al een veertiger, en duidelijk een invloedrijk boegbeeld. Op en top vrouwelijk presenteerde ze zich in kort rokje en hoge hakken. Hoe indrukwekkend wist ze de avond naar zich toe te trekken.
Ondertussen is er al lang een einde gekomen aan het ultieme rock & roll huwelijk tussen Kim Gordon en Thurston Moore, nadat een paar jaar eerder al de versterkte stekker uit Sonic Youth is getrokken. Als de noise langzaam weg geëbd is weet Moore vorig jaar te imponeren met het sterke Rock N Roll Consciousness. Met regelmaat is Sister, Daydream Nation en vooral Washing Machine terug te horen. Hij bewijst nog volledig mee te tellen. Nu is daar het lang verwachtte antwoord van voormalige partner Kim Gordon met haar debuut No Home Record.
Waar Moore kiest voor een paar lange gitaartracks wil Gordon eigenwijs voor een compactere aanpak kiezen. Drukkende strijkers begeleiden een hoorbare ouder geworden zangeres met daaroverheen torpederende oversturende noisebeats in het experimentele Sketch Artist. Veel sterker wordt er afgeweken van de Sonic Youth sound met als resultaat een zwaar verteerbare, maar oh zo machtige hernieuwde kennismaking met de diva, die ervoor kiest om niet gepensioneerd achter de geraniums weg te kruipen. In plaats van te profiteren van haar naamsbekendheid besluit ze om geen nieuw hoofdstuk toe te voegen, maar om aan de slag te gaan met een ander verhaal.
Nog meer duikt ze op Air BnB de avantgardistische industriële richting op. Alsof ze met al haar kwaadheid alle op tape achtergelaten gitaaruitbarstingen van haar voormalige echtgenoot aan gort knipt. Zoals vaker in een scheiding de woede gestild wordt door het met precisie verwijderen van knopen op de achtergebleven overhemden, en deze kledingstukken met een sarcastisch bedankje opgestuurd worden. Daar is het nog het beste mee te vergelijken.
Nadat deze frustraties van zich af geschreeuwd zijn krijgt haar kenmerkende sensualiteit vrij spel. Meldingen van binnenkomende e-mails scheppen de basis om in samplevorm verwerkt te worden in Paprika Pony. Heel bewust wordt er hiermee ingespeeld op de Social Media maatschappij waarin wij leven. Sterker nog, het is zelfs zo ingeburgerd dat het niet eens echt opvalt. Zo herkenbaar vormen deze bliepjes een deel van het leven.
Murdered Out is stoer en pittig. Vocaal weet Gordon aansluiting te vinden met de oprechtheid en krachtpatserij van de hiphop. Haar stem lijkt door de dubmangel gehaald te zijn. Alle inspanningen worden tot de laatste druppel uitgeperst om het uiterste van de zangeres te vragen. Voor het eerste willen de bekwaamheden op basgitaar een duistere dominante rol vervullen. Wist ze voorheen een opgefokte hartslag uit het instrument op te roepen, nu hoor je eerder stroperige trombose veroorzakende bloedstollingen terug.
Het vervreemdende Don’t Play It haakt hier op in, en is zelfs dansbaar te noemen. Nog overtuigender weet ze hierin dub invloeden te mengen, al levert dat niet direct een betere track op. Ook de ritmische Jungle van Cookie Butter wil niet helemaal pakken. Prima dat ze uittest hoe deze stroming zich hecht aan haar vocale voordracht, al moet er geconcludeerd worden dat ze zich hier niet van haar beste kant laat zien. Dan is ruim zes minuten een behoorlijke lange zit. Blijkbaar ervaart ze dit zelf ook zo, halverwege gooit ze er als stoorzender de nodige noise tussen. Ze revancheert zich door het sterk tegen de rockabilly aanleunende gewelddadige Hungry Baby. Met smerige vuig herhalende basloopjes weet ze het helemaal dicht te metselen.
Het beklemmende Earthquake bevat een opbouw die nog het beste te plaatsen is op een monumentaal Michael Gira Swans werkstuk. Het is echter de zang welke op een negatieve manier de ziel dicht knijpt. Hier hoort een flink stukje afwijzend feminisme onder, en niet een wankelende onstabiele vrouwenstem. Het vormt een paradox met het afsluitende Get Yr Life Back. Hier fluistert ze zich met een zelfverzekerdheid de duisternis in. Haar bekende druggy voordracht is op een spookachtige manier weer teruggekeerd. Omringt door chaos houdt ze zich staande.
Dat Thurston Moore de architect van Sonic Youth was is duidelijk. No Home Record is niet het gehoopte antwoord op Rock N Roll Consciousness. Toch weet Kim Gordon zeker in het begin de nodige dreunen uit te delen. Ze vermijd het na schoppen door bewust inspirerende nieuwe wegen te bewandelen en hierdoor zo min mogelijk in zijn gezichtsveld te opereren. Voor een debuut als solo artieste voldoet ze zeker aan de verwachtingen.
Kim Gordon - No Home Record | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com