menu

The Flower Kings - Waiting for Miracles (2019)

mijn stem
3,88 (52)
52 stemmen

Zweden
Rock
Label: Inside Out

  1. House of Cards (1:57)
  2. Black Flag (7:39)
  3. Miracles for America (9:56)
  4. Vertigo (9:59)
  5. The Bridge (5:32)
  6. Ascending to the Stars (5:40)
  7. Wicked Old Symphony (5:46)
  8. The Rebel Circus (5:49)
  9. Sleep with the Enemy (6:01)
  10. The Crowning of Greed (4:49)
  11. House of Cards Reprise (1:21)
  12. Spirals (5:06)
  13. Steampunk (6:30)
  14. We Were Always Here (7:35)
  15. Busking at Brobank (0:52)
totale tijdsduur: 1:24:32
zoeken in:
4,5
Het frisse zit hem wat mij betreft in een afwisselende tracksound. Er staan enkele eenvoudige en uptempo nummertjes op, zoals 'wicked old symphony', die je weer even met de voeten op de aarde zetten na bv nummers als het mysterieuze 'ascending the stars' en 'vertigo' met de tranentrekkende gitaarsolo. Maar ook de 2e cd heeft diezelfde afwisseling. Dat heb ik langere tijd niet zo gehoord van de Flowe Kings. Soms was het aanhoudend bombastische geluid en de dramatiek iets teveel van het goede. Daar hebben ze hier een mooie balans in gevonden.

avatar van Mssr Renard
3,5
arnie1066 schreef:
Het frisse zit hem wat mij betreft in een afwisselende tracksound. Er staan enkele eenvoudige en uptempo nummertjes op, zoals 'wicked old symphony', die je weer even met de voeten op de aarde zetten na bv nummers als het mysterieuze 'ascending the stars' en 'vertigo' met de tranentrekkende gitaarsolo. Maar ook de 2e cd heeft diezelfde afwisseling. Dat heb ik langere tijd niet zo gehoord van de Flowe Kings. Soms was het aanhoudend bombastische geluid en de dramatiek iets teveel van het goede. Daar hebben ze hier een mooie balans in gevonden.


Ik ben wel benieuwd wat je dan van de andere Flower Kings-platen vindt. Ik zag dat je hier op de site nog geen scores verder had toegekend.

avatar van Mindscapes
Voorlopig nog maar aan track 3 geraakt. Ik wilde me even volledig laten onderdompelen met koptelefoon en zo, maar toen was het lunchtijd ten huize Mindscapes... Ook fijn!

De eerste regels tekst van Black Flag deden me eigenlijk meteen denken aan de melodie die Roine in het 2e segment van Duel With The Devil (van Transatlantic) zingt:

There's a time to understand
There's a time to see the sun
There's a time for makin' up
There's a time to come together


Of misschien zelfs maar aan de 1e regel van die 4... Nadien gaat het wel een andere kant op natuurlijk. Dat was mijn eerste impressie. Morgen wettelijke feestdag in België en de lieftallige vriendin moet een hele dag naar, jawel, Nederland, dus ik maak m'n valse start goed en start morgen opnieuw met dit plaatje (disc 1 én disc 2) - een dag vol muziek!

avatar van meesterdch
4,5
Inmiddels ook drie maal met goede hoofdtelefoon en aandacht geluisterd...... Hij is gewoon geweldig. Wat een verwennerij. Na een briljant album van IQ komt Roine Stolt met zijn Flower Kings met misschien wel één van zijn beste Flower Kings albums. Er is echt geen nummer dat mij niet bevalt. De ene mooie gitaarsolo volgt op de andere, geweldig toetsenwerk van Kamins, heerlijke zang. Alles klopt. Ik vond Desolation Rose en Bank of Eden destijds al magistrale comeback albums, maar dit gaat er voor mij over heen. Of het de inbreng van twee frisse nieuwe leden is, ik weet het niet. Maar het knalt werkelijk uit mijn hoofdtelefoon. Herkenbaar, ook de rare geluidseffecten soms (zoals destijds de ping pong aan het begin van Retropolis). Maar wat echt anders is, er is geen nummer dat ik zou skippen. Dat was bij de oudere albums altijd wel het geval. Zelf bij het geweldige Unfold the Future, Flower Power of Space Revolver, er was altijd wel een nummer 'I could live without'. Hier niet. Het vloeit allemaal heerlijk in elkaar over en zelfs de instrumentals zijn een essentieel deel van de ervaring. Ik twijfel of het geen vijf sterren zou moeten zijn, maar ik probeer dat altijd te vermijden, omdat er altijd weer een album kan komen dat beter is. Maar na wat mindere albums waar hij een hand in had (en pas op, minder bij Roine is altijd nog heel goed, zoals The Sea Within en Manifesto) heeft hij zijn status als één van mijn grootste prog-helden weer bevestigd. Of zoals Hasse ooit zong: "We believe in the light, we believe in love every precious little thing
We believe you can still surrender you can serve the Flower King"

avatar van jorro
4,5
Een van de betere Flower King albums. Progrock met een hoofdletter P. Het is een hele zit zoals hierboven al is gezegd, maar het verveelt geen moment

avatar van Mssr Renard
3,5
Ik denk dat ik nooit aan deze plaat had moeten beginnen.

Met veel weerzin worstel ik me door de songs heen, in de hoop dat deze plaat mij gaat raken.

Het intro is aardig, daarna beginnen wat flauwe, veel te lange nummers. Ik leef even op bij 8,9 en 10 maar dat is veel te weinig en veel te laat om enthousiast te zijn over deze plaat.

Ik heb vandaag Banks of Eden in haar geheel geluisterd en Rising the Imperial zelfs drie keer achter elkaar. Zo goed is deze nieuwe plaat bijlange na niet. Ik houd ermee op om deze te laten landen. Zonde van mijn tijd.

Toch een voldoende omdat er tenminste wat dynamiek en gevoel inzit.

avatar van DargorDT
3,5
Jammer!

Ik ben wat positiever, maar echt veel scheelt het ook niet. Ik wil het niet voelen, maar misschien moet ik toch maar erkennen dat ik er wat meer van had verwacht. Een lichte teleurstelling kan ik moeilijk onderdrukken. Normaal gesproken had ik het album nu wel vijf of zes keer gehoord, maar na drie keer (en wat losse tracks zonder de flow van het album) grijp ik liever terug op Banks of Eden, Flower Power, Paradox Hotel of The Rainmaker.

Waar dat aan ligt, weet ik wel. Er komen te weinig memorabele momenten langs. Een prachtige riff, een verrassende melodie, een bepaalde flow. Iets aparts dat je pakt. Dat heb ik altijd met deze band gehad. De herkenbare sound, het toetsentapijtje, de subtiele gitaren, die overdaad een speelse en leuke melodieën, het avontuur... Een goed FK-album is avontuurlijk, bezit een bepaalde energie en pakt je in met een flow die verslavend kan zijn. Ik hou ervan de band te luisteren met koptelefoon, juist vanwege alle details. Een uur FK gaat bij mij altijd zo voorbij, vandaar dat ik ook geen moeite heb met lange dubbelaars.

Waiting For Miracles voelt anders. Het is een beetje hollen en stilstaan, het voelt wat fragmentarischer aan, wil in mijn oren niet lekker op gang komen en ik kan skipmomentjes lastig onderdrukken. Tijdens Vertigo bijvoorbeeld. Ik vrees inmiddels ook dat ik hier onmogelijk een 4,5 of hoger voor kan uitdelen. Dat was wel mijn verwachting. Het zal dus hooguit bij een 4 blijven, naar boven afgerond. Zelfs een 3,5 zou nog kunnen. Later deze week zal ik een poging wagen tot een echte review, waarbij ik de songs afzonderlijk langs zal gaan.

Misschien is mijn nadeel wel dat ik de band zo goed ken (en al zo lang, vanaf 1996 in mijn geval). Stardust We Are had ik in de week van de release in huis. Mijn muziekgeheugen zit vol met albums en nummers waar ik van hou, maar van liefde voor Waiting for Miracles is bij mij nog geen sprake.

4,0
meesterdch schreef:
Inmiddels ook drie maal met goede hoofdtelefoon en aandacht geluisterd...... Hij is gewoon geweldig. Wat een verwennerij. Na een briljant album van IQ komt Roine Stolt met zijn Flower Kings met misschien wel één van zijn beste Flower Kings albums. Er is echt geen nummer dat mij niet bevalt. De ene mooie gitaarsolo volgt op de andere, geweldig toetsenwerk van Kamins, heerlijke zang. Alles klopt. Ik vond Desolation Rose en Bank of Eden destijds al magistrale comeback albums, maar dit gaat er voor mij over heen. Of het de inbreng van twee frisse nieuwe leden is, ik weet het niet. Maar het knalt werkelijk uit mijn hoofdtelefoon. Herkenbaar, ook de rare geluidseffecten soms (zoals destijds de ping pong aan het begin van Retropolis). Maar wat echt anders is, er is geen nummer dat ik zou skippen. Dat was bij de oudere albums altijd wel het geval. Zelf bij het geweldige Unfold the Future, Flower Power of Space Revolver, er was altijd wel een nummer 'I could live without'. Hier niet. Het vloeit allemaal heerlijk in elkaar over en zelfs de instrumentals zijn een essentieel deel van de ervaring. Ik twijfel of het geen vijf sterren zou moeten zijn, maar ik probeer dat altijd te vermijden, omdat er altijd weer een album kan komen dat beter is. Maar na wat mindere albums waar hij een hand in had (en pas op, minder bij Roine is altijd nog heel goed, zoals The Sea Within en Manifesto) heeft hij zijn status als één van mijn grootste prog-helden weer bevestigd. Of zoals Hasse ooit zong: "We believe in the light, we believe in love every precious little thing
We believe you can still surrender you can serve the Flower King"


Je maakt me nieuwsgierig. Heb alleen Desolation rose van FK. De laatste tijd heel wat prog gekocht ( opeth, IQ, Kaprekars constant, Gazpacho, …. ) dus best wat luisterwerk voor de boeg. Maar als ik de positieve kritieken lees over deze laatste FK, zal ik deze ook maar op mijn listje plaatsen.

4,0
En ja … Ik was toevallig in Bergen op Zoom in Platenzaak De Waterput en daar lag deze nieuwe van de FK.
Kon hem niet laten liggen.
Na 1ste luisterbeurt zeer aangenaam verrast : heel fraai gitaarspel alvast en alles klinkt zeer energiek en fris.
Voor mij een totale andere cd dan Desolation Rose, maar dat kan ik alleen maar toejuichen. Net zoals de laatste dubbelaar van IQ zal ik hier ook weer heel wat uren zoet mee zijn. Maar mij hoor je niet klagen hoor !

Beoordeling volgt nog ………….

pRvQ
Roine zijn gitaar zwiert in ieder geval weer ringelend royaal in de rondte.

avatar van DargorDT
3,5
Intussen had ik hier 4**** voor uitgedeeld. Dat is toch te hoog. Ik ga een halfje omlaag. Het grootste probleem: het raakt me niet. Dat had ik twee weken geleden al geschreven, maar nu weet ik het zeker. Ik moest mezelf er gisteren aan herinneren dat The Flower Kings een nieuwe cd hadden. Met lichte tegenzin het hele album uitgezeten.

Ik vind het desondanks ruim voldoende hoor. Maar ik grijp liever terug op ouder werk. Dit wordt geen hoogvlieger bij me. Volgende keer beter, maar wellicht is dit wel de laatste van de heren. Ook prima.

Ik vind het ook maar niets, gewoon saai.

avatar van El Stepperiño
4,0
Wat een schitterende plaat. Ik twijfel om te verhogen naar 4,5*. De gitaarlijnen en mooie melodieën doen me smachten naar Transatlantic. Het enige minpunt bij TFK is voor mij altijd de zang geweest. Dat is een soort hit 'n miss, soms past het geweldig bij de muziek en soms irriteert het me zelfs. Hier wisselt dat ook, maar misschien groeit het nog. Ik hou het dan nog maar even op 4*...

4,0
El Stepperiño schreef:
Wat een schitterende plaat. Ik twijfel om te verhogen naar 4,5*. De gitaarlijnen en mooie melodieën doen me smachten naar Transatlantic. Het enige minpunt bij TFK is voor mij altijd de zang geweest. Dat is een soort hit 'n miss, soms past het geweldig bij de muziek en soms irriteert het me zelfs. Hier wisselt dat ook, maar misschien groeit het nog. Ik hou het dan nog maar even op 4*...


Ivm de zang heb je wel een punt. Bij Desolation Rose stoorde me dat soms ook. Maar bij deze laatste heb ik dat minder. Ook muzikaal lijkt alles te kloppen.

avatar van BoyOnHeavenHill
3,0
DargorDT schreef:
Ik wil het niet voelen, maar misschien moet ik toch maar erkennen dat ik er wat meer van had verwacht. Een lichte teleurstelling kan ik moeilijk onderdrukken. [...] Waar dat aan ligt, weet ik wel. Er komen te weinig memorabele momenten langs. Een prachtige riff, een verrassende melodie, een bepaalde flow. Iets aparts dat je pakt. Dat heb ik altijd met deze band gehad. De herkenbare sound, het toetsentapijtje, de subtiele gitaren, die overdaad een speelse en leuke melodieën, het avontuur... Een goed FK-album is avontuurlijk, bezit een bepaalde energie en pakt je in met een flow die verslavend kan zijn. [...] Waiting For Miracles voelt anders. Het is een beetje hollen en stilstaan, het voelt wat fragmentarischer aan, wil in mijn oren niet lekker op gang komen en ik kan skipmomentjes lastig onderdrukken. Tijdens Vertigo bijvoorbeeld.

En dat fragmentarische resulteert bij mij in het feit dat de nummers eigenlijk nauwelijks een eigen identiteit krijgen, en hetzelfde geldt daarmee voor de plaat als geheel. Het luistert allemaal prima weg, maar als ik die lange nummers op de eerste CD van Waiting for miracles vergelijk met Calling home, One more time, Love is the only answer, Drivers seat en Love supreme (om maar een paar van de epische meesterwerken van eerdere FK-platen te noemen), dat waren echt nummers van 10 à 20 minuten die zó compact en to-the-point en hecht geconstrueerd waren dat ze voor mijn gevoel amper 5 minuten duurden. En zo krijg ik voor het eerst bij een Flower Kings-plaat ook het gevoel dat er teveel gitaarsolo's op staan: waarom moeten The bridge en Ascending to the stars en The rebel circus allemaal eindigen met een lange gitaarsolo die feitelijk niets toevoegt behalve, wel, een lange gitaarsolo?
        Een onvoldoende geven voor een plaat van de Flower Kings zal ik niet gauw doen, daarvoor zijn het enthousiasme en de positiviteit en de kleurigheid van hun muziek mij te lief, maar dit album bevat gewoon teveel momenten waarop mijn aandacht afdwaalt omdat de nummers nergens heen lijken te gaan. De nummers waarop Stolt wèl grip op zijn materiaal lijkt te hebben en die wèl kop + interessante structuur + staart hebben (Sleep with the enemy, Steampunk, We were always here) zijn dan ook meteen geweldig (of lijkt dat alleen zo maar vanwege het contrast met het overige materiaal?), maar dat is niet voldoende om de plaat als geheel een echt hoge score te geven.

avatar van Deranged
5,0
pRvQ schreef:
Roine zijn gitaar zwiert in ieder geval weer ringelend royaal in de rondte.

Leuk verwoord zou het zelf niet beter kunnen maar understatement.

Is ie hier weer even verdomd voortreffelijk bezig, met zijn klank om door een ringetje te halen en zijn custom built gouwe gitaartje om knarsetandend jaloers op te zijn.

Inderdaad een heerlijk, uitermate coherent album.

avatar van meesterdch
4,5
Aangezien ik dit album inmiddels op vinyl heb en de vrouw des huizes weg was, een avondje deze plaat herbeluisterd. Iets waar je in deze vluchtige tijden met miljoenen nummers binnen handbereik eigenlijk zelden meer aan toe komt. Wat blijft dit een heerlijk werkje. Ik weet dat veel mensen de laatste jaren de grote en lange epische nummers missen bij TFK, maar er komen hier zoveel thema’s gedurende de plaat terug, dat het voor mij toch als één geheel luistert. En album met een kop en een staart, fijne melodieën en topmusici. Ik snap soms best de discussies over de kwaliteit van een album t.o.v. eerder werk. Maar Stolt maakt al zo lang muziek en al zo lang schrijft hij, naast mindere nummers, kwaliteitsprog. Zijn gitaarspel is zo buitenaards goed. Dat ik het eigenlijk een zinloze discussie vind. Ik luister regelmatig de podcast van Steven Wilson (the album years) en hij zegt daar iets waar ik het heel erg mee eens ben. Dat je muziek niet per nummer of per album moet beoordelen. Maar dat je, net als bij een schilder of schrijver, moet oordelen over het complete oeuvre. Het totale oeuvre van een artiest bepaalt de grootsheid van hem/haar. Niet de constatering of een bepaald album beter is dan een ander. Dit album is echt niet het beste dat hij ooit geschreven heeft. Of het slechtste. Maar een prachtig onderdeel van een briljant oeuvre dat als het alleen om de Flower Kings gaat, al meer dan dertig (!) jaar duurt. Diepe buiging voor The Flower King.

Gast
geplaatst: vandaag om 09:39 uur

geplaatst: vandaag om 09:39 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.