Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen (2019)

Ghosteen is eigenlijk het eerste album waar ik moeite mee begin te krijgen. Hoop niet dat dit een voorbode is. Cave immers liet na de opnamen van Nocturama en no more shall we part als eens vallen dat hij aan stoppen ging denken. Dat moment komt denk ik een stap dichterbij na Ghosteen

Tegenvaller na het heel erg sterke Skeleton Tree, waarop ik Cave hoorde zoals ik hem nog niet eerder hoorde. Op Ghosteen staan genoeg dingen die ik interessant vind en die me ook raken, maar daar staat ook veel tegenover dat me koud laat. Cave lijkt hier gewoon zijn best niet te doen en zich al te gemakkelijk te wentelen in meanderende vormloosheid en trucjes die hij al eerder heeft uitgehaald. Het titelnummer bijvoorbeeld lijkt te bestaan uit drie, vier nummers - of aanzetjes daartoe - die min of meer aan elkaar geplakt zijn, zonder een echte opbouw. Voor 'Hollywood' geldt dat ook, al vind ik dat een spannender nummer met die vieze synthbas. Zo'n nummer als 'Waiting For You' is ook gewoon een archetypische Cave-ballad waarvan het een wonder is dat hij die nog niet eerder had geschreven en uitgebracht; had zo op pakweg The Boatman's Call gekund. Op andere momenten komen die eeuwige Warren Ellis-loops me de neus uit wanneer die praktische de hele muzikale begeleiding zijn, of zijn de teksten me echt te gemakzuchtig. Er zijn beklemmende momenten, maar ook veel kitsch en theater (die falset wanneer hij over Kisa begint, grenst aan het lachwekkende). Een heel punt minder dus dan Skeleton Tree, en dat terwijl ik het gewoon erg jammer vind om iemand als Cave een score onder de vier sterren te moeten geven (zie wederom het eveneens al te gemakzuchtige The Boatman's Call).

Valt mij vooralsnog flink tegen. Zeker part II, maar over het geheel is het wat minder bezield dan zijn eerdere werk. Het komt wat geforceerd over, alsof hij per se een magnus opus wilde maken, terwijl zoiets natuurlijk niet lukt als je het nadrukkelijk probeert. Ik hoor eigenlijk nergens iets nieuws (op de lengte van enkele tracks na dan misschien), wat op zich niet erg is, maar op het eerdere werk is het ook gewoon beter.

Ik vind het vooral nogal geforceerd, bombastisch en saai met momenten. Mooi als je echt op zoek bent naar een spirituele ervaring (en zo zijn er veel getuigen zijn soloconcerten), met de hogepriester Cave die de weg leid naar verlossing en je zielensvragen beantwoordt, met de nodige bombast.

Iets teveel Enya ja. Maar mooi dat ie eens iets anders probeert, jammer dat vele Bon Ivertkes hem al voor waren gegaan.

Hollywood. Helemaal gevloerd.

Mijn 3e poging.
Ik kom niet verder dan het 3e nummer, trek het niet meer.
Dat achtergrondkoor of is het Ellis, wtf.
Pijn kan lijden tot prachtige platen (God Machine, Mount Eerie, the Apartments bv) maar deze komt bij mij niet binnen. Heb One more time with feeling ook gezien de dag dat ie uitkwam, zo pijnlijk, dat heb ik nu niet (meer).
Snap heel goed dat Nick deze plaat maakt, maar niets voor mij.
Idool, zag m voor het eerst in de Meervaart in 1984, ja ik kwam voor the Smiths, zeker zo'n 15 gigs van Nick gezien, velen legendarisch, hij komt zeker met 3 elpees in mijn top 50.maar deze laat ik lopen.

Om compleet te blijven toch maar aangeschaft.

Opmerkelijk hoe op Ghosteen het hoesontwerp en de electronische begeleiding met elkaar in symbiose zijn.

Waarom dit niet op 1 cd staat ... meneer Cave heeft lak aan het milieu/klimaat

Mooiste wat Nick Cave heeft voortgebracht. Dit album kan zo in het rijtje van Blackstar van Bowie en You want it darker van Leonard Cohen.

Die verdeling over twee cd's is complete aanstelleritus.

Neen, want de songs op de tweede cd zijn de ouders, die waren dus eerst. En de songs op de eerste cd zijn hun kinderen................

OK misschien een beetje dan. Maar ja fok it, als het maar bloedmooi is toch?