Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen (2019)

Laat ik dat dan weer wel een erg goed album vinden.

Die hoge zang in Bright Horses had hij beter achterwege kunnen laten of iemand anders kunnen laten doen. Irritant bij dat nummer.

Draakje? Dan kan die score van je wel wat lager

Ik begrijp dit niet. De heer Cave heeft echt best wel wat meesterwerken op ons losgelaten en geen enkele eindigde zo hoog in de eindejaarslijstjes denk ik. En eerlijk : Als er een lijst gemaakt wordt van zijn beste albums is dit toch zeker geen top 5 waard, voor mij zelfs geen top 10. Begrijp de euforie en de score echt niet goed. Ik geef zelden een 5*, dat zijn perfecte platen, soms een 4.5*, bijna perfect, een 4* uitstekend, 3.5 goed, 3* best ok, 2.5 mjaaah

davevr Ik geef zelden een 5*.

Ik begrijp wat je bedoeld maar ongeveer 15% van je stemmen heeft 5*. 120x.
Vind dit niet echt zelden.

I know. maar ik heb 17.000 L.P.'s, en ik ga enkel de betere quoteren. Dat bedoel ik. Dat betekent van al die lp"s vind ik er maar 120 de moeite waard. die neem ik mee naar een onbewoond eiland. Nu, ik ga geen waardeoordeel uitspreken over andere mensen hun waarde dat ze aan iets geven. Iedereen heeft gelukkig een andere smaal. Dus ze doen maar

maar deze valt bij mij echt niet binnen. en bij veel vrienden wel.

Ik word langzaam aan iets enthousiaster. Juist deel 2 begint me te trekken. Ik haal m'n stem weer even weg en wacht nog wat luisterbeurten af

goede beslissing Niek. Dit kost tijd. Ben er zelf nog op aan het kauwen.
Hollywood; Leviathan en Waiting for you zijn voor mij al wel de toppers.

Skeleton tree briljant

Zware kost, moeilijk om doorheen te komen.....heel lastig allemaal...pfff

Dit is mijn eerste kennismaking met Cave. Echt, bizar he?
Dus ik luisterde dit album (want dat moest van iemand) en ik dacht, nee. Gewoon nee.
Dat was echt voordat de liefde kwam. Nu is de liefde iets blijvends.

Toen dit album uitkwam, maakt ik - en de rest van mijn gezin - de laatste levensfase van mijn moeder mee.
Het telefoontje kwam. Het was tijd voor afscheid. Terwijl ik naar mijn ouderlijk huis reed, draaide Ghosteen nog steeds zijn rondje in de cdspeler van mijn auto. Het laatste nummer wat ik hoorde, voor mijn wereld eeuwig zou wijzigen was Bright Horses.
Ik beluisterde het nummer met de kennis wat gebeuren zou. Maar het ontbrak mij aan de kennis van gevoelens die hierin de overhand zouden nemen.

And the little white shape dancing at the end of the hall
Is just a wish that time can't dissolve at all.

Nu, twee maanden later, begrijp ik je tekst nóg meer dan tijdens die ene autorit die mijn leven lang zal bijblijven.
In het gemis schuilt een helende tekst. Ik duik erin. Ik verlies me erin. Ik neem je rouw en verbind het met de mijne. Dankje Nick.

3 oktober, 22:58 uur.....

Met een sfeervol ritmische inleiding worden we twee minuten voor aanvang naar de openbaring van de nieuwe Nick Cave getrokken. Al dagen roept het vragen op. Is het een sombere plaat geworden in de stijl van het sfeervolle Push the Sky Away en het daarop volgende Skeleton Tree, welke een wrange nasmaak krijgt vanwege het trieste overlijden van zijn zoon Arthur? Al was het merendeel van het materiaal al geschreven, en krijgen de nummers daar plotseling een totaal andere betekenis. Hoe groot zal de rol zijn van Warren Ellis, die ingehuurd werd als klassiek geschoold violist, inclusief zijn zwerverachtige uiterlijk. Steeds meer eist deze zijn rol op bij The Bad Seeds, nu Cave zich steeds meer bewust lijkt te worden van het feit dat Blixa Bargeld en Mick Harvey hem onvoorwaardelijk in de steek hebben gelaten. Natuurlijk zal er in zijn hoofd ook stil gestaan worden bij de dood van Conway Savage. Het slechte zaadje heeft zijn kleurige akker overwoekerd, en zit in een hoek verscholen om toe te slaan. Al loerend in de gedaantes van leeuw en luipaard staan ze opgesteld om toe te slaan. Het prille geluk in de vorm van een prominent aanwezig lammetje te verslinden.

Natuurlijk is de frontman gebroken. Hoe bijzonder is het dan dat hij zijn trouwe fans betrekt in het verwerkingsproces. Welke rol de inspirerende Conservation Tour hierbij gespeeld heeft is niet helemaal duidelijk, maar het is geloofwaardig dat hij daar moed uit verzameld heeft. Wel weerklinkt er in de soberheid een duidelijke drang naar het leven door. Juist nu verwacht je een duistere plaat die tegen het oude werk aanleunt. Maar het getatoeëerde E.V.I.L. op gebalde vuist is vervangen door hemelse liefde. Als beschermengel zingt Cave zijn overleden zoon toe, vliegt met hem mee naar een zorgeloze eeuwigheid.

Spinning Song gaat met zijn melodieuze opbouw verder waar Skeleton Tree eindigde. Pastorale klanken die Nick Cave laten verwijzen naar Elvis Presley. Werd in Tupelo op dreigende toon zijn geboorte bezongen, hier haakt hij in op zijn naderende einde. Al snel vervolgen de verwachte verwijzingen naar Arthur. De doodssmak vanuit het veilige nest dat zijn ouders voor hem gemaakt hebben. Vergeet niet dat ook Elvis met een tweelingbroer op de wereld gezet werd, al overleed deze al tijdens de geboorte. Hoe bijzonder is het dat Nick Cave met beschadigde kopstem durft af te sluiten. Peace Will Come In Time. De gehavende wonden liggen open als een afgerukte vleugel.

Het zwaarmoedige Bright Horses roept het beeld op van Cave, Warren Ellis en een piano. De vriendschap tussen beiden lijkt alleen maar groeiende door het persoonlijke leed waar mee geleefd dient te worden. Wisten ze op het podium altijd al elkaar te vinden, nu lijkt het er steeds meer op dat The Bad Seeds voornamelijk uit enkel deze persoon bestaat. Er is verder alleen maar ruimte voor de klagende hoge zangpartijen die je dwingen tot stilte. Op het moment dat Cave voor de eerste keer het woord Lord uitspreekt, hoor je hem breken.

Diepe logge percussie gaat Waiting For You voort om al snel ingewisseld te worden door de dominant aanwezige piano. Wat moet er door de hoofden van ouders heen gaan als ze geconfronteerd worden met de plek des onheils? De rit in stilzwijgen. Man, wat doet dit pijn. Elke gebeurtenis wordt aangegrepen om de liefde voor zijn zoon te benoemen. Stijltechnisch is het te plaatsen op No More Shall We Part. Dan weerklinkt er een sprankje hoop in Night Raid. Mooie momenten worden teruggehaald en op papier gedrukt als dierbare herinneringen. Cave kan het breekbare omzetten in de krachtigheid die je van hem gewend bent.

Wie kan er beter dan Warren Ellis het dromerige zwevende gevoel van Sun Forest uitwerken. Met zijn ervaringen in het scheppen van indrukwekkende soundtracks heeft hij zijn rol al lang verzilverd. Ook hier is hij de arrangeur die van zijn werkgever alle vrijheid krijgt om hiermee aan de slag te gaan. Met hedendaagse elektronica echoot er een vervormde stem doorheen. Nick Cave pakt alle rust om geconcentreerd achter zijn piano plaats te nemen. In volle overtuiging vertelt hij over hoe hij bijna therapeutisch gedwongen wordt om de volgende stap in het rouwproces te zetten. Met de vertrouwde bijbel als naslagwerk, om daarin de antwoorden op de vragen te vinden. Antwoorden die leiden tot meer vragen. De zoveelste verwijzing naar The Skeleton Tree volgt, de vervloekte stamboom met de afstervende tak, die zich treurend naar de aarde werpt. De prachtige falset die als tweede stem bemoedigend en bijna wiegend toezingt, hoe mooi kan verdriet gedragen worden.

Wat volgt is het lugubere intro van Galleon Ship. Alsof een spookschip gevuld met dolende zielen wacht om weg te varen. Met flinke vervorming in de vocalen word je melancholisch toegezongen. Dan zijn er dan onverwachts de zonnestralen in het prachtige geluidsveld, om vervolgens weer te vervagen in het geruis van vechtend water. Ghosteen Speaks haakt hier op in, en is net wat optimistischer van aard. Nick Cave heeft weer dat ouderwetse kenmerkende zelfverzekerde in zijn betoog, waarmee hij je meevoert in zijn verhaal. Dat die boodschap hoe dan ook al overkomt, mag duidelijk zijn. Hier komen The Bad Seeds het sterkste naar voren, als eenheid vervullen ze de achtergrondzang.

Zo donker als de nacht schuifelt Leviathan voorbij. De innerlijke band van vader tot zoon wordt verwoord. Verspilde weggegooide tijdsmomenten die anders ingevuld hadden kunnen worden. Eenzaamheid en verdriet. En weer is daar die flashback van de weg naar het strand. Ghosteen handelt over het loslaten, maar dat is een onmogelijke opgave.

Was het eerste gedeelte nog de lijdensweg naar het paradijs, op de tweede plaat lijkt het alsof de tocht is voltooid. Een sfeervolle introductie van het hiernamaals, prachtig instrumentaal ingeleid. De koffer in de hand lijkt ook te verwijzen naar een gearriveerde reiziger. Het zijn de minimale accentwisselingen die berusting oproepen.

De titelsong Ghosteen is daarbij het sleutelnummer, en tevens de sleutel van de poort van het paradijs, zo ervaar ik het. Was de eerste plaat nog vrij klein en intiem, hier start hij groter van opzet. Met Oosterse klanken wordt een beeld geschept welke nog het beste te plaatsen is in het mythische hangende tuinen van Babylon. Het weemoedige blijft rondcirkelen, maar dan zonder de lage zwaartekracht welke als smog een nevel vormde over het eerste gedeelte. Hoe wrang is het dat de gedachten hierbij gaan naar de sfeer van The Good Son. Hoe verkeerd kan die titel nu vallen. Nogmaals wordt het verlies benadrukt, nu in een tijdloos sprookje, welke te herleiden valt tot een verscheurd gezin waarbij het kindfiguur afscheid neemt. Het beeld van het hiernamaals wordt steeds minder rooskleurig. Vriendelijke wezens die uiteindelijk instinctief hun dierlijkheid laten gelden. Gevaar loert, er wordt bloed geroken. Het beeld dat geschetst wordt op de albumhoes. De onschuld als het vlekkeloze jonge lammetje.

Fireflies linkt tekstueel direct aan Night Raid. Ook hierbij wordt er geopend met Maria die Jezus in haar armen houdt. Hij laat in het midden of het de geboorte of het overlijden betreft. Dit is niet van belang, de moederliefde staat centraal. In spoken word vorm volgt de inleiding naar het geweldige eindstuk. De dreiging die hoorbaar is in de gesproken passages van The Mercy Seat en The Carny is te voelen. Zalvende stemmen op de achtergrond temperen de zanger. Vuurvliegjes die de duisternis kleur geven als eeuwige fonkelende sterren.

Zou Hollywood gezien worden als het kunstmatige paradijs, waarbij van de buitenkant alleen maar schoonheid te zien is? Als de avond invalt komt de schemerzijde als een ongenodigde gast op bezoek. De zelfkant belichaamd in het nachtleven, met alle verleidingen en gevaar die zich opdienen. Onheil en verlokkingen. Een slang die als duivel toesist om van de verboden vrucht te eten. Bewust van zijn eigen sterfelijkheid wacht de poëet op zijn eigen afscheid. And I’m just waiting now, for my time to come. Warren Ellis die zijn opdracht voltooit door het passend in te kleuren met een onverwachts drukkend einde.

Ghosteen is een lange intense trip, je wordt meegezogen in de wervelwind waar Cave zich in bevindt. Werd Skeleton Tree betiteld als zijn meest persoonlijke werk; Ghosteen is de overtreffende trap. Verwacht geen terugkeer naar zijn onstuimige leven en confronterende muzikale uitspattingen. Nick Cave is een oude wijze man geworden, getekend door het harde leven.

Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Manmanman, wat kan jij schrijven Deric, echt heel mooi zoals je dit album in het licht gezet hebt.
En dat voor een album waar niet eens al te veel licht op te bespeuren valt.
Het was ergens begin jaren negentig dat een vriendin van me een liveregistratie liet zien van Nick Cave.
Ik - was - lamgeslagen onder de indruk van de intensiteit waarmee Nick zijn stem en muziek uitdraagt.
Ik wilde alles van Nick hebben...
Nooit van gekomen, heb ik wel vaker.
Maar nu was ik onlangs helpen klussen bij iemand thuis die Nick z'n laatste album als gezelligheidsmuziekje op had staan...
Dat het Nick Cave was stond mij onherroepelijk vast. De muziek was veel ingetogener dan mij van hem bekend was, maar de doordringende stem was onmiskenbaar. En emotie..., Nick is een kunstenaar in het uitdragen van het authentieke hart, maar zoals hij zich op dit album laat horen is als de stem van een gebroken man, het verdrinkende hart dat niet schreeuwt om te worden gered maar dikwijls bijna klinkt als een smeekbede om het proces vast te houden.
Dit album raakte me diep: je voelt de pijn, je voelt het verdriet en met de bloed- en bloedmooie, dikwijls bijna, pastorale muziek ben je even één met een man die zich ergens in de diepten begeeft. Dieptes die je met hem mee kan voelen, mee kan ervaren en eventueel een traantje in het verdriet mee kan pinken.
Ik was dus laaiend enthousiast. De poëtische muziek, de snerpende oprechtheid van emotie uit het hart dat met de luisteraar wordt gedeeld...
Heb de cd gelijk maar besteld. En cijfer volgt dus nog.

Ik zou dit album zelf nou niet voor de gezelligheid opzetten.

Dan denk ik toch eerder aan Dig, Lazarus, Dig!!, Nocturama of Grinderman.

'Ik zou dit album zelf nou niet voor de gezelligheid opzetten.
Dan denk ik toch eerder aan Dig, Lazarus, Dig!!, Nocturama of Grinderman'

Je hebt gelijk Ponty, voor een lekkere klus moet je geen gewichtige shit op gaan zetten. Maar m'n maat was helemaal freaky van deze cd en moést 'm luisteren tijdens het timmeren.
De cd inmiddels in huis, en geluisterd (in eigen rustige omgeving) welk een duidelijkheid boven water kreeg: Dit is er één waar je voor in de stemming zijn moet, dat was me direct kraakhelder.
Maar wat een intensiteit: je ramt met je hoofd letterlijk tegen een ondoorbreekbare klaagmuur van traan en rouw. Nick Cave uit zich zonder mededogen voor nuance en compromis, smijt het in het gezicht van de luisteraar en zegt ermee in feit: This is me. Deal with it.
Ik vind het een geweldig mooi album en zal het nog een paar keer moeten luisteren voor ik het een plek kan geven. Maar voorlopig houd ik het op een vier sterren.

Ik ben eruit. Dit is mijn favoriete luik van zijn 'PTSA - ST - Ghosteen' trilogie.

Deze nummers pakken me zoals weinig andere muziek dat kan. En ook elke keer wanneer ik dit aanzet. Tijdens het wandelen. In bed. Op de trein. Gewoon tijdens het ramen lappen. Wat een sound heeft dit Ghosteen. Jammer genoeg nog steeds niet live mogen horen, al weet ik niet of ik ooit klaar zal zijn voor Hollywood live.

Skeleton Tree kwam hard binnen, je hoorde daar de pijn echt nog door. Het was de muzikale vertaling van de dood van zijn zoon. Met zijn muziek kreeg hij meteen een hele zaal of wei stil. Ghosteen is een opvolger van dit album. Terwijl het vorige album vol pijn zat, is dit eerder een album van afscheid. De pijn is nog niet weg, maar de zanger kan al beter het afscheid van zijn zoon onder woorden brengen. Het is een persoonlijker album geworden. Dat is anders dan de pijnlijke schreeuw van Skeleton Tree. Daar spraken de emoties meer dan de woorden.

Ghosteen heeft meer tijd nodig om omarmd te worden, maar is een album dat gaat groeien. Een album dat je meerdere keren kan opzetten om er telkens iets uit te halen. Voorlopig haal ik dus meer uit Skeleton Tree dan dit album, maar wie weet wat de toekomst brengt.