Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen (2019)

Pas maar op dat niemand je Lamschopt!

Weer gewoon erg mooi. Af en toe betrap ik me op de gedachte dat deze plaat erg veel raakpunten heeft met de vorige, maar als we zouden kunnen afspreken dat hij tegen de volgende plaat weer eens met wat nieuws komt, kijken we dat met veel plezier door de vingers. Erg mooie dingen mogen al eens een herhaling krijgen. Wat een evolutie heeft die man ook doorgemaakt, en steeds weer zó goed...

Het valt mij op dat sommige users die het niet veel of niks vinden niet stemmen. Misschien toch een idee? Die stemmen horen er ook bij.

Laat ik dan de daad bij het woord voegen en uitleggen waarom ik dit laatste werk van Nick Cave 'maar' 3* geef. Dat komt door de wat mij betreft wat mindere kwaliteit van de songs in het middenstuk van het album. Vanaf Night Raid tot en met Leviathan heb ik het dan concreet over. Er zitten nog wel mooie en trieste stukjes in sommige nummers (bijvoorbeeld in Sun Forest), maar regelmatig vind ik het niveau minder. Teveel doorgeslagen gezemel ook. Dieptepunt is Ghosteen Speaks.

Het begin van Part 1: Spinning Song, Bright Horses en Waiting For You vind ik wel mooi. Dat Nick Cave voor dit album veel gebruik maakt van electronika, de piano en koortjes stoort mij niet. Het past bij de ingetogen sfeer die bij de inhoud van de plaat hoort. Het niveau van het begin komt terug op Part 2 met de fraaie titelsong Ghosteen en de sterke slottrack Hollywood. Genoeg moois om 'm (vanaf nu deels) te draaien.

Ach ik heb 'm 6 keer gehoord maar hoor amper een pakkende tune, probeer het over wat maandjes nog maar eens.

Gedaan en zou het niet geheel willen afbranden maar muziek luister ik toch voornamelijk als een vorm van kunst, vermaak en afleiding. Dat doel wordt niet bereikt. Toch enkele sterren voor de pijnlijkheid die dit album uitademt.

Ja, maar doe het dan bij een 'minder' Cave album. Dit is een carrière hoogtepunt van de man.

Na een paar dagen stilte nog eens opgezet. Kwam nog beter binnen dan daarvoor. Deze plaat zit echt heel goed in elkaar.

Dit album is inderdaad heel deprimerend. Maar juist daardoor zo intens mooi. Ook ik herken een duidelijke trilogie in navolging op de eveneens aller minst opgewekte top 10 albums Push the Sky Away en Skeleton Tree. Dit album sla ik nog iets hoger aan vanwege de sfeer die je helemaal naar de krochten van je ziel trekt. Ik kan niet anders dan me daar helemaal aan overgeven.

Hier kan geen therapie tegen op.

De hoes is inderdaad beeldschoon.

Man, ik dacht dat ik ietwat terughoudend was als langdurige fan. Jij doet knap stellig mee. En west natuurlijk ook.

Wow! Jouw woorden omarm ik even intens als dit hemels mooie album waar ik nu al de hele avond naar het luisteren ben. Mijn God. Ik hou het niet meer.

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Met de kennis dat Skeleton Tree (2016) grotendeels geschreven was voor de dood van Nick Cave’s zoon in 2015, verbaast het niet dat het nieuwe dubbelalbum Ghosteen nog zwaardere kost is. Ook nu laat de 62-jarige zanger, die met iedere plaat beter en geliefder lijkt te worden, traditionele songstructuren los. In plaats van gitaren en drums klinken analoge synthesizers, piano en atmosferische geluiden. Het levert een van de mooiste rouwplaten aller tijden op, met stemmige, trage, haast meditatieve muziek.

Doordat dit een album is dat je nog meer dan z'n voorganger in z'n geheel moet luisteren, is het moeilijk om hoogtepunten aan te wijzen. Als het dan toch moet, kom ik uit op het openings- en slotnummer. Aan het einde van Spinning Song over Elvis Presley schakelt Cave vrij onverwacht over op zijn falsetstem - erg mooi - en zingt: ‘Peace will come in time (…) A time will come for us’. Een variant op die troostende woorden horen we bijna een uur later in de bezwerende, 14 minuten durende afsluiter Hollywood. Het 'I’m just waiting now, for peace to come’ klinkt als een mantra uit Openbaringen.

Met Ghosteen heeft Nick Cave opnieuw een meesterwerk afgeleverd om je in onder te dompelen op druilerige herfstdagen. Hemels mooi.

Ik ben er over uit. Er moet wel iets geks gebeuren mocht dit niet mijn plaat van het jaar worden.

Gelukkig, het gemiddelde zit hier al onder Cave's ex aequo magnum opus The Good Son.

Eerlijk is eerlijk. Dit is een leuke woordspeling. Al ben ik het vanuit alle poriën in mijn lichaam volstrekt oneens met je. Dit is het beste album dat ooit gemaakt is. Durf ik dat nu al te zeggen? Ja, dat durf ik! Ik ben me er nu weer volledig in aan het onderdompelen.

Dit album houdt de gemoederen flink bezig . Ik ben gestopt met Nick Cave echt te volgen na Dig Lazarus Dig . Maar na alle recensies en de discussies hier , ben ik er in gedoken. En daar ben ik nog steeds erg blij mee . Een somber, prachtig en inderdaad soms repetitief album over verlies en verwerking en ook over meeleven zelf ( in het magistrale einde van epos Hollywood) . Ik krijg er nochtans rillingen van, het is zo eerlijk en menselijk allemaal , ik vind het bewonderenswaardig hoe Cave her verwerken kan verwoorden , en zo niet alleen verdriet over ons heen strooit maar ook juist steun geeft , zoals Hollywood ook eindigt , iedereen heeft zijn verdriet en dat idee alleen geeft al troost . Ben hier voorlopig nog niet klaar mee. Indrukwekkend , huiveringwekkend en troostrijk

Maar Lana dan?

Dat is waar ik uit moest geraken. Want Lana heeft ook echt een machtige plaat gedropt ja. Maar deze van Cave heeft me, naast wat ik er muzikaal van vind, gewoon meer geraakt.

2019 is uiteindelijk wel nog de moeite geworden. Ook Big Thief scoort goed bij mij. En Tyler The Creator, Thom Yorke en...heel verrassend... Elbow.

Weer een reeks berichten verwijderd. On topic blijven aub en stoppen met provoceren. Tip: we blijven niet eeuwig waarschuwen.

Zeker geen verkeerde plaat, hoewel elk nummer teruggrijpt op verlies, of kinderen en nergens vrolijk klinkt is het vooral die sfeer die me pakt. Vooral het titelnummer en Hollywood zijn erg mooi.
Her is de plaat die hij had moeten maken zo te horen om alles wat in zijn gedachtes rondzweefde een plaats te geven. Opvallend ook en voor mij een topnummer de verwijzing naar Jesus en Maria in Fireflies. Topnummer. Ik was Cave uit het oog verloren maar wat mij betreft is dit weer een pareltje. Jammer dat er een nare geschiedenis aan vast zit.

Een album met twee gezichten: indrukwekkend, het gaat zo nu en dan door merg en been en de muziek is soms erg mooi, maar als ik kijk naar die 'enorme stapel zakdoeken' sinds Skeleton Tree en inmiddels ook dit album, dan heb ik... snik... in de herfst en in mijn leven nu toch wat meer zin in wat minder Cave.

Ik heb nog wat luisterpogingen gedaan afgelopen week, maar het wil me niet veroveren. Het doet me ook wel verdriet, dit is echt de eerste plaat van Nick Cave & The Bad Seeds die me niks doet en me niet wil pakken. Na enkele nummers gaat het me gewoon tegenstaan.
Ik wil verder helemaal niet lelijk gaan doen daarvoor heb ik teveel bewondering voor Cave en zijn zaden eerdere werk....
Maar goed, met zo een rijke discografie is het ook niet meer dan logisch dat er eens een werk bij zit wat je totaal niet aanspreekt. Het heeft met hun nog erg lang geduurd voor het zo ver was...dus ach...we komen er wel overheen en hopelijk Nick ook en verrast hij me de volgende keer weer met een album dat me wel weer raakt.

Het voelt als heiligschennis om over zo'n imponerend muzikaal monument te roepen dat het te lang is.
Toch is dat hoe ik het album tot nu toe ervaar. De eerste vier nummers zorgen met fraaie soundscapes voor een bijzondere, sacrale sfeer. Het middenstuk, tot en met het uitgesponnen titelnummer, houdt mijn aandacht niet echt vast. Het slot is dan weer prachtig en indrukwekkend.

29 april Ziggo Dome.
Ben benieuwd hoe dit live daar standhoudt.

Benieuwd hoe dat klinkt tijdens een liveshow. En hoe de gehele setlist eruit zal zien.

Leviathan vind ik dus by far het mooiste nummer van het album. Dat is een nummer dat op Skeleton Tree had kunnen staan. Dat is bedoeld als compliment want ik beschouw dat album als een meesterwerk. Smaken verschillen, zo zie je maar weer. Maar ook ik zie dit album niet als een meesterwerk. Over het geheel genomen te weinig dynamiek, te eentonig, te sacraal. Ergens wil ik heel graag dat er een kwartje valt of zo. Wil het graag heel goed vinden maar vrees dat dat kwartje niet gaat vallen...

Misschien wordt die setlist wel volledig opgebouwd uit een eerste deel met de volledige en chronologische "Ghosteen" gevolgd door een 2de act met een selectie uit "Skeleton Tree" en "Push the sky away"?
Een trilogy tour zeg maar

Says it all

Nick Cave's 'Ghosteen' is a masterpiece of human connection - faroutmagazine.co.uk

Nah. Dan zal dat wel zo gecommuniceerd worden. Ik gok dat de meeste Skeleton Tree tracks verwisseld worden door Ghosteen tracks (op misschien eentje na) en weer een serieuze selectie oudere nummers speelt. Van Ghosteen verwacht ik Bright Horses, Sun Forest, Galleon Ship, Waiting For You en het titelnummer.

The Mercy Seat en Oh My Lord verwacht ik ook wel.

Ik heb de kaartjes voor Keulen en Berlijn al gereserveerd. Maar ik maak me wel een beetje druk om de optredens in al die Palasten en Arena's.

Afgaande op de laatste 3 albums mag en moet het toch wel een stukje intiemer?