Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen (2019)

Associaties 2e luisterbeurt: Vangelis, Clannad, Neverending Story (begin van Bright Horses).



Vind dat toch echt te hoog. Zoals Cave voor 't eerst z'n vocale registers opengooide (op No More Shall We Part) was het precies goed en raak. Dit doet gewoon een beetje pijn en komt op mij licht potsierlijk over. Zo zal 'ie 't toch allemaal niet bedoeld hebben.

Ach, een flinke mispeer na 16 uitstekende studioalbums, het zij Cave vergeven.

Je zou bijna gaan zeggen dat dit het laatste album van Nick Cave gaat zijn...... zo komt het wel op mij over. Of het goed met hem gaat? Ik weet het niet.

Een voortzetting van Skeleton Tree wil ik dit zeker wel noemen. Een album waar ik tijd voor nodig had en dat zal nu niet anders zijn.

Het was wel een aparte ervaring om de premiere van een album op deze wijze mee te maken. Met heel veel mede-fans via YouTube nieuwe muziek van een grote favoriet tot je laten komen. Blijkt het een behoorlijk zwaar album (misschien niet echt onverwacht) waar je eigenlijk heel anders moet ingaan dan via speakers van je pc en tekst op een scherm.
Dat is inmiddels nu aangepast, daar het album nu digitaal te verkrijgen is.

Ik hoor er regelmatig het mysterieuze en hemelse van Sigur Rós in terug. Dat is meer gevoelsmatig, want muzikaal gaat Cave toch een andere richting op.
Er was vooraf een hoop te doen over de hoes. Zelf vond en vind ik het spuuglelijk, maar het past perfect bij het gebodene.

Ik wist bij de eerste echt serieuze draaibeurt wat ik kon verwachten, ik heb het immers een keer kunnen beluisteren, en dat scheelt. Zonder enige vorm van gezonde spanning en nieuwsgierigheid kon er nu op meer ontspannen wijze geluisterd worden naar Ghosteen.
Waar ik gisteren meer met de tekst bezig was (daar werden we mee geconfronteerd op beeldscherm), daar probeerde ik nu de gehele sfeer te vangen. Iets wat met Sigur Rós altijd erg goed lukt.

Dit werkte nu dus ook goed: het is en blijft allemaal één grote flow, misschien wat te monotoon, maar de schoonheid openbaart zich nu heel wat beter.
Misschien helpt het ook dat dit een ander tijdstip was, en ja dat is opmerkelijk daar ik regelmatig lees dat mensen dit perfect vinden voor 's avonds laat, met voorkeur een whiskey erbij (wat is dat met die whiskey?).
Helder daglicht werkt bij mij blijkbaar beter.

Er valt veel te interpreteren, ieder heeft er zijn eigen gevoelens bij of denkt te weten wat Cave er mee wil. Ik ben daar zelf niet zo heel erg mee bezig, of probeer dat niet te zijn/doen.
Dan blijft een lange zit over, een moeilijke zit ook wel, maar ik weet zeker dat elke draaibeurt steeds wat meer schoonheid zal prijsgeven.

Zijn beste? Niet voor mij. Behorend tot mijn favorieten? Denk niet dat het zal gaan gebeuren. Maar dat Cave kwaliteit aflevert en doet wat hij zelf wel valt alleen maar te prijzen.
En wie weet..... kom ik zelfs hier nog wel eens op terug.

In elk geval voelt Ghosteen als één groot sacraal slotakkoord.

Ik ben al vanaf Prayers on Fire (eerste album van The Birthday Party) groot bewonderaar van Nick Cave. Zelden wist hij met te teleur te stellen met een nieuw album. Hoewel Kicking Against The Pricks, Murder Ballads, Nocturama en ook de 2 Grinderman albums voor mij niet veel meer waren dan leuke tussendoortjes. Voor de rest vond ik zijn nieuwe album altijd beter dan zijn vorige werk. Alleen kan ik dat nu jammer genoeg niet vinden. Deze plaat valt me gewoon vies tegen. Het is me teveel een grote soundscape.
En daar hou ik niet van. De schoonheid van Skeleton Tree en Push The Sky Away hoor ik hier niet. Bij deze albums stond het gebruik van geluid en electronica nog in dienst van een gewoon goede song/liedje en ja liedjes hoor ik hier niet. Ik hoor wel de pijn van Nick Cave. Vraag is alleen hoeveel pijn van Nick Cave zijn luisteraars kunnen verdragen, ik verdraag het nu niet, jammer genoeg....
De hoes was ook al afgrijselijk en eerlijk gezegd de muziek ook...en ja dat is een kwestie van smaak en Ghosteen valt bij mij dus totaal niet in de smaak.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen
Nick Cave is opeens terug met een nieuw album vol werkelijk aardedonkere songs, maar ook songs van een bijzondere schoonheid en intensiteit

Nick Cave bekeek het leven nooit door een roze bril op zijn albums, maar op Ghosteen zijn zelfs de grijstinten vervangen door gitzwart. Ghosteen is een zich langzaam voortslepend album zonder de karakteristieke uitbarstingen die we van Nick Cave kennen. Donkere pianoklanken en de emotievolle stem van de Australische muzikant worden begeleid door atmosferische elektronische klanken die vaak het karakter van soundscapes hebben. Het levert een betoverend mooi maar ook loodzwaar album op. Het is een album dat 70 minuten lang donkere wolken voor de zon drijft. Makkelijk is het allemaal niet. Mooi en indrukwekkend wel. Bijzonder indrukwekkend zelfs.

Nog geen twee weken gelden werd, bijna uit het niets, een nieuw album van Nick Cave & The Bad Seeds aangekondigd. Op de fysieke versie moeten we nog ruim een maand wachten, maar de digitale versie is inmiddels beschikbaar via de diverse streaming media diensten.

De herfst is inmiddels begonnen en dat merken we niet alleen buiten, maar ook in de muziek. Binnen de nieuwe releases van deze week domineren de stemmige en donkere albums en het nieuwe album van Nick Cave & The Bad Seeds is waarschijnlijk de donkerste van het stel.

Skeleton Tree, dat drie jaar geleden werd uitgebracht en volgde op de trieste dood van Nick Cave’s 15 jaar oude zoon in 2015, was al een behoorlijk donker album, maar op Ghosteen zijn de grijstinten vervangen door diep zwart.

Ghosteen is een dubbelalbum en bevat bijna 70 minuten muziek in elf songs. Het tweede deel van het album bestaat uit slechts drie songs, maar twee hiervan klokken ruim boven de tien minuten. Lichte kost is het zeker niet.

Ghosteen werd gemaakt met The Bad Seeds, maar alleen Warren Ellis had het druk. Veel songs op het album worden gedragen door pianoklanken en de emotievolle stem van Nick Cave, maar Warren Ellis heeft ook een elektronische en atmosferische onderlaag toegevoegd aan het album. De ongrijpbare elektronische klanken op het album herinneren aan de ambient albums van Brian Eno, maar Warren Ellis voegt ook analoge synths en hiermee een dun laagje prog toe aan het aardedonkere geluid op Ghosteen of maakt het geheel nog wat stemmiger met zijn viool.

Het tempo op Ghosteen ligt uiterst laag. Liefhebbers van het stevigere werk van Nick Cave zullen tevergeefs zoeken naar de van hem bekende uitbarstingen, maar Ghosteen is zeker geen gezapig album. De bijzondere instrumentatie op het album laat continu donkere wolken overwaaien en dat past perfect bij de zang van Nick Cave, die zijn periode van rouw nog niet heeft afgesloten. Zelfs een ijskonijn zal geraakt worden door de emotievolle zang op het album en door de donkere teksten over verlies en verwerking.

Op het eerste gehoor klinkt Ghosteen misschien wat eenvormig, maar de fraaie details in de instrumentatie kleuren de songs steeds net wat anders in. Ook de zang van Nick Cave voegt bijzondere accenten toe aan de zo indringende songs op het album. In een aantal tracks laat Nick Cave horen dat hij inmiddels een volleerd crooner is, maar hij experimenteert ook met zijn falset stem.

Ghosteen is een album dat volledige aandacht vraagt. Het is een album waaraan je je moet onderwerpen om er van te kunnen genieten en het is een album dat de meesten van ons in delen zullen willen beluisteren. Bij aandachtige beluistering vallen steeds meer details in de beklemmende en soms spookachtige instrumentatie op en dringt de stem van Nick Cave zich steeds meer op.

Wanneer vrouwenstemmen invallen begeeft de geboren Australiër zich bijna op het terrein van Leonard Cohen en wanneer atmosferische soundscapes het geluid domineren hoor ik iets van David Sylvian, maar Nick Cave blijft natuurlijk een totaal ander en uniek soort zanger.

Ghosteen is direct vanaf de start geen heel toegankelijk album, maar wordt donkerder en zwaarder naarmate het album vordert. Zeker de lange tracks aan het einde van het album vergen nog wat meer van de luisteraar en slepen je diep de donkere wereld van Nick Cave in. Warren Ellis gooit er in deze tracks nog eens schepje bovenop en tekent voor beeldende klanken die herinneren aan de Berlijnse periode van Bowie.

Muziekliefhebbers met een gevoeligheid voor herfstdepressies durf ik Ghosteen niet zomaar aan te raden, maar verder raad ik iedereen aan om dit loodzware maar ook wonderschone en bijzondere album te ondergaan en te genieten van de bijzondere schoonheid van Ghosteen. Erwin Zijleman

Met wat je hier schrijft ga je wat mij betreft de mist in. Dat Nick Cave een groot persoonlijk verlies heeft geleden staat buiten kijf. Dat het verliezen van een kind iets verschrikkelijks is daar zijn we het - denk en hoop ik - allemaal over eens.

Dat neemt echter niet weg dat je de muziek op dit album wat mij betreft gewoon mag definiëren als dolfijnenmuziek in een reformwinkel. Nick Cave kiest er zelf voor om een album uit te brengen waarin hij refereert naar het verlies dat hij heeft geleden. Dat is een keuze, hij had het ook niet kunnen doen. Als die muziek je totaal niet aanspreekt mag je dat wat mij betreft best ventileren. Dat staat volledig los van het wel of niet hebben van empathisch vermogen.

Omdat zijn zoon is overleden mag je het album niet "slecht" vinden? Nee, dat gaat er bij mij niet in.

Inmiddels 2 x beluisterd, echt een plaat met talloze hoogtepunten; of het nou de stemmige sprookjesvoordracht bij het eerste nummer, de speelse ritmes van Leviathan, het mysterieus startende maar steeds levendiger wordende Ghosteen of de prachtige afsluiter betreft. Andere favorieten:
Bright Horses, Sun Forest en Galleon Ship. Genoeg mooie melodieën gehoord!

Fantastisch hoe Cave weer geheel compromisloos te werk is gegaan. Juist die eigenschap maakt dat zijn muziek altijd zo urgent blijft. Ongelofelijk hoe deze man kwaliteit blijft leveren. Een humaan album met genoeg muzikale begeleiding om heerlijk in te verdwalen! 4,5*

Wat een treurmuziek. Lijkt wel of ik naar een soort Requiem heb zitten luisteren. Las net in de recensie van de Volkskrant dat Nick Cave dit album gemaakt heeft n.a.v. de dood van zijn zoon Arthur. Dat kan allemaal best zijn maar muziek is voor mij een zaak van het gevoel en als een album zoals dit van Nick Cave mij niet raakt dan is het gewoon niet mijn ding ongeacht de trieste omstandigheden die Cave er toe leidde dit door en door depri klinkende album te maken. Helaas, het zij zo.

2,5*

Heb vanochtend Push the Sky Away, Skeleton Tree en deze eens achter elkaar beluisterd. Er zit zeker een duidelijke lijn in qua geluid en qua beleving. Maar Hoewel ik Ghosteen een bijzonder fijn album vind is hij zeker niet beter dan de vorige twee. Dit is veruit de saaiste van de drie.

Ghosteen richt zich dusdanig veel op de sfeer en soundscapes dat de spanning uit de muziek verdwijnt. Daarvoor krijg je wel een ontzettend sfeervolle plaat. Een plaat die duidelijk als verwerkingsproces dient. Het doet me daarbij regelmatig wat aan Hammock denken die met hun laatste drie platen ook het verwerkingsproces doorlopen. Ik kan er enorm van genieten en helemaal meegenomen worden door de reis. Ik kan echter ook begrijpen waarom Ghosteen voor mensen niet bevalt. Het kabbelt maar wat voort en als er dan geen binding met de muziek is houd het snel op.

Ghosteen is minder zwaar dan Skeleton Tree waardoor deze makkelijker te beluisteren is. Maar hij heeft om die reden ook niet dezelfde impact voor mij. Des al wel te plus staan hier zeker enkele prachtige nummers op. Leviathan en Hollywood zijn al regelmatig genoemd, maar die klinken werkelijk prachtig.

Ghosteen is een mooie plaat, een waar ik best van kan genieten. De emotionele waarde voel ik ook wel. En qua muziek stijl is het voor mij niet vreemd. Ik ga echter niet mee in de superlatieven die hier zo langskomen. Het is geen modern meesterwerk en voor mij zeker niet de beste plaat van het jaar. Het is echter ook geen kitscherige kul die nergens op slaat. Het is gewoon verwerking en acceptatie verpakt in een erg sfeervol geheel. Sommige ligt dat meer dan andere.

Ik wil nog wel aangeven dat de hele discussie hier de afgelopen pagina's ontzettend vermakelijk leesvoer was. Het leek hier Radiohead wel.

Laat ik dan de daad bij het woord voegen en uitleggen waarom ik dit laatste werk van Nick Cave 'maar' 3* geef. Dat komt door de wat mij betreft wat mindere kwaliteit van de songs in het middenstuk van het album. Vanaf Night Raid tot en met Leviathan heb ik het dan concreet over. Er zitten nog wel mooie en trieste stukjes in sommige nummers (bijvoorbeeld in Sun Forest), maar regelmatig vind ik het niveau minder. Teveel doorgeslagen gezemel ook. Dieptepunt is Ghosteen Speaks.

Het begin van Part 1: Spinning Song, Bright Horses en Waiting For You vind ik wel mooi. Dat Nick Cave voor dit album veel gebruik maakt van electronika, de piano en koortjes stoort mij niet. Het past bij de ingetogen sfeer die bij de inhoud van de plaat hoort. Het niveau van het begin komt terug op Part 2 met de fraaie titelsong Ghosteen en de sterke slottrack Hollywood. Genoeg moois om 'm (vanaf nu deels) te draaien.

Uit mijn tweewekelijkse nieuwsbrief over de beste nieuwe popmuziek (aanmelden kan hier):

Met de kennis dat Skeleton Tree (2016) grotendeels geschreven was voor de dood van Nick Cave’s zoon in 2015, verbaast het niet dat het nieuwe dubbelalbum Ghosteen nog zwaardere kost is. Ook nu laat de 62-jarige zanger, die met iedere plaat beter en geliefder lijkt te worden, traditionele songstructuren los. In plaats van gitaren en drums klinken analoge synthesizers, piano en atmosferische geluiden. Het levert een van de mooiste rouwplaten aller tijden op, met stemmige, trage, haast meditatieve muziek.

Doordat dit een album is dat je nog meer dan z'n voorganger in z'n geheel moet luisteren, is het moeilijk om hoogtepunten aan te wijzen. Als het dan toch moet, kom ik uit op het openings- en slotnummer. Aan het einde van Spinning Song over Elvis Presley schakelt Cave vrij onverwacht over op zijn falsetstem - erg mooi - en zingt: ‘Peace will come in time (…) A time will come for us’. Een variant op die troostende woorden horen we bijna een uur later in de bezwerende, 14 minuten durende afsluiter Hollywood. Het 'I’m just waiting now, for peace to come’ klinkt als een mantra uit Openbaringen.

Met Ghosteen heeft Nick Cave opnieuw een meesterwerk afgeleverd om je in onder te dompelen op druilerige herfstdagen. Hemels mooi.

Zeker geen verkeerde plaat, hoewel elk nummer teruggrijpt op verlies, of kinderen en nergens vrolijk klinkt is het vooral die sfeer die me pakt. Vooral het titelnummer en Hollywood zijn erg mooi.
Her is de plaat die hij had moeten maken zo te horen om alles wat in zijn gedachtes rondzweefde een plaats te geven. Opvallend ook en voor mij een topnummer de verwijzing naar Jesus en Maria in Fireflies. Topnummer. Ik was Cave uit het oog verloren maar wat mij betreft is dit weer een pareltje. Jammer dat er een nare geschiedenis aan vast zit.

Vooropgesteld dat het onmiskenbaar een traumatische ervaring is om een dierbare te verliezen, zeker als het je kind betreft.
Het overkwam schrijver A.F.Th. Van der Heijden en het overkwam Nick Cave. Beiden hebben hun rouw en verdriet verwerkt en geuit in hun werk. Dat is hun goed recht uiteraard, maar staat hun requiem voor hun omgekomen zoon dan ook boven alle kritiek? Bij het verschijnen van “Tonio” leek het wel of je het boek per definitie goed moest vinden. En nu “Ghosteen”...
De vijfsterren recensies zijn niet aan te slepen. Ik heb een paar keer goed geluisterd, maar persoonlijk vind ik het allemaal erg veel, erg lang en erg donker. Natuurlijk het is een rouwalbum (een dubbelalbum ook nog), maar persoonlijk heb ik geen behoefte om me er regelmatig in onder te dompelen. Anders gezegd, ik hoef niet elke dag naar een uitvaart... Daarmee wil ik niets afdoen aan het verdriet van Cave. Dat gezegd hebbende, vind ik het nummer Bright Horses een prachtig liedje, misschien wel het mooiste van 2019.

Gewoon genieten.. weer een erg duister album. Vorige albums moest altijd even inkomen. Dat heb ik bij dit album helemaal niet. Ik had hem op repeat laten staan. Maar niet de neiging om iets anders te luisteren. Ook een erg dromerige sfeer..

En zo bouwt Nick Cave zijn eigen kathedraal. Zo'n middeleeuwse, gothische waar bij de juiste lichtinval prachtige kleuren op de grond vallen van de glas-in-lood-ramen. Ghosteen is een monument. Ergens las ik dat dit Cave's laatste plaat is. Of dat klopt weet ik niet. Hij heeft in ieder geval geen Bowie gedaan, al is de plaat nog niet fysiek uit. Als het zo is, dan mag dit zeker als Cave's Blackstar gelden.

Hoe vaker ik de plaat draai, hoe imposanter hij wordt. Tegelijkertijd verdwijnt Cave langzaam in zijn eigen muziek. De Bad Seeds zijn een voetnoot op de plaat. Het is Warren Ellis die een grote rol speelt in het creëren van de atmosfeer rond Cave. Cave is in volle vaart op weg om het zwarte gat van zijn muziek ingezogen geworden om daarin voor altijd te verdwijnen. Wat hij met Ghosteen achterlaat is prachtig. Een plaat om alleen mee te zijn en om iedere noot op te zuigen. Om ieder geheim van te willen ontdekken.

'Skeleton Tree' is al een paar maal genoemd op deze pagina's. Een prachtig album, maar niet van dit niveau. Ik had eigenlijk verwacht dat voornoemd album het moment was voor Cave om zijn muziek een andere richting uit te duwen, maar hij heeft het nog een slag verfijnt en met groot succes.

Zoals ik al eens eerder heb geschreven, kwam ik laat tot Nick Cave. Gezien de kwaliteit van zijn laatste drie albums, moet ik misschien toch maar eens het verleden in. Tips met welk album te beginnen?

Dit is een bewerking van een Engelstalige post op WoNoBloG.

Lang gewacht want wilde de CD met tekst erbij hebben en het dan ondergaan.. ben zelf net mijn dochter kwijtgeraakt dus kan uit eigen ervaring voelen hoe Nick met het verlies van Arthur omgaat. Hij heeft 4 jaar voorsprong op me dus deze CD kan me goed op weg helpen.
Ben heel benieuwd hoe het concert straks gaat, staat dit album centraal dan zal het heel wat anders worden als de laatste concert reeks (heb hem in Ziggo én Down the Rabbit Hole gezien)
de "parents' songs raken mij het meeste en Night Raid
Voorlopig maar ondergaan en mee/beleven maar de 5 sterren staan nu al vast Dank je Nick!

Mooiste wat Nick Cave heeft voortgebracht. Dit album kan zo in het rijtje van Blackstar van Bowie en You want it darker van Leonard Cohen.

Ik vind er niks aan. Wat een suffe muziek. Niet om door te komen. Misschien leuk om op een landerige zondagmiddag met je vrienden te maken, maar om het ook op een plaat uit te brengen getuigt van weinig realiteitszin, maar ondanks dat wordt het toch als een van de beste platen van het jaar beschouwd. Zo zie je maar wat een trouwe fans hij heeft.

3 oktober, 22:58 uur.....

Met een sfeervol ritmische inleiding worden we twee minuten voor aanvang naar de openbaring van de nieuwe Nick Cave getrokken. Al dagen roept het vragen op. Is het een sombere plaat geworden in de stijl van het sfeervolle Push the Sky Away en het daarop volgende Skeleton Tree, welke een wrange nasmaak krijgt vanwege het trieste overlijden van zijn zoon Arthur? Al was het merendeel van het materiaal al geschreven, en krijgen de nummers daar plotseling een totaal andere betekenis. Hoe groot zal de rol zijn van Warren Ellis, die ingehuurd werd als klassiek geschoold violist, inclusief zijn zwerverachtige uiterlijk. Steeds meer eist deze zijn rol op bij The Bad Seeds, nu Cave zich steeds meer bewust lijkt te worden van het feit dat Blixa Bargeld en Mick Harvey hem onvoorwaardelijk in de steek hebben gelaten. Natuurlijk zal er in zijn hoofd ook stil gestaan worden bij de dood van Conway Savage. Het slechte zaadje heeft zijn kleurige akker overwoekerd, en zit in een hoek verscholen om toe te slaan. Al loerend in de gedaantes van leeuw en luipaard staan ze opgesteld om toe te slaan. Het prille geluk in de vorm van een prominent aanwezig lammetje te verslinden.

Natuurlijk is de frontman gebroken. Hoe bijzonder is het dan dat hij zijn trouwe fans betrekt in het verwerkingsproces. Welke rol de inspirerende Conservation Tour hierbij gespeeld heeft is niet helemaal duidelijk, maar het is geloofwaardig dat hij daar moed uit verzameld heeft. Wel weerklinkt er in de soberheid een duidelijke drang naar het leven door. Juist nu verwacht je een duistere plaat die tegen het oude werk aanleunt. Maar het getatoeëerde E.V.I.L. op gebalde vuist is vervangen door hemelse liefde. Als beschermengel zingt Cave zijn overleden zoon toe, vliegt met hem mee naar een zorgeloze eeuwigheid.

Spinning Song gaat met zijn melodieuze opbouw verder waar Skeleton Tree eindigde. Pastorale klanken die Nick Cave laten verwijzen naar Elvis Presley. Werd in Tupelo op dreigende toon zijn geboorte bezongen, hier haakt hij in op zijn naderende einde. Al snel vervolgen de verwachte verwijzingen naar Arthur. De doodssmak vanuit het veilige nest dat zijn ouders voor hem gemaakt hebben. Vergeet niet dat ook Elvis met een tweelingbroer op de wereld gezet werd, al overleed deze al tijdens de geboorte. Hoe bijzonder is het dat Nick Cave met beschadigde kopstem durft af te sluiten. Peace Will Come In Time. De gehavende wonden liggen open als een afgerukte vleugel.

Het zwaarmoedige Bright Horses roept het beeld op van Cave, Warren Ellis en een piano. De vriendschap tussen beiden lijkt alleen maar groeiende door het persoonlijke leed waar mee geleefd dient te worden. Wisten ze op het podium altijd al elkaar te vinden, nu lijkt het er steeds meer op dat The Bad Seeds voornamelijk uit enkel deze persoon bestaat. Er is verder alleen maar ruimte voor de klagende hoge zangpartijen die je dwingen tot stilte. Op het moment dat Cave voor de eerste keer het woord Lord uitspreekt, hoor je hem breken.

Diepe logge percussie gaat Waiting For You voort om al snel ingewisseld te worden door de dominant aanwezige piano. Wat moet er door de hoofden van ouders heen gaan als ze geconfronteerd worden met de plek des onheils? De rit in stilzwijgen. Man, wat doet dit pijn. Elke gebeurtenis wordt aangegrepen om de liefde voor zijn zoon te benoemen. Stijltechnisch is het te plaatsen op No More Shall We Part. Dan weerklinkt er een sprankje hoop in Night Raid. Mooie momenten worden teruggehaald en op papier gedrukt als dierbare herinneringen. Cave kan het breekbare omzetten in de krachtigheid die je van hem gewend bent.

Wie kan er beter dan Warren Ellis het dromerige zwevende gevoel van Sun Forest uitwerken. Met zijn ervaringen in het scheppen van indrukwekkende soundtracks heeft hij zijn rol al lang verzilverd. Ook hier is hij de arrangeur die van zijn werkgever alle vrijheid krijgt om hiermee aan de slag te gaan. Met hedendaagse elektronica echoot er een vervormde stem doorheen. Nick Cave pakt alle rust om geconcentreerd achter zijn piano plaats te nemen. In volle overtuiging vertelt hij over hoe hij bijna therapeutisch gedwongen wordt om de volgende stap in het rouwproces te zetten. Met de vertrouwde bijbel als naslagwerk, om daarin de antwoorden op de vragen te vinden. Antwoorden die leiden tot meer vragen. De zoveelste verwijzing naar The Skeleton Tree volgt, de vervloekte stamboom met de afstervende tak, die zich treurend naar de aarde werpt. De prachtige falset die als tweede stem bemoedigend en bijna wiegend toezingt, hoe mooi kan verdriet gedragen worden.

Wat volgt is het lugubere intro van Galleon Ship. Alsof een spookschip gevuld met dolende zielen wacht om weg te varen. Met flinke vervorming in de vocalen word je melancholisch toegezongen. Dan zijn er dan onverwachts de zonnestralen in het prachtige geluidsveld, om vervolgens weer te vervagen in het geruis van vechtend water. Ghosteen Speaks haakt hier op in, en is net wat optimistischer van aard. Nick Cave heeft weer dat ouderwetse kenmerkende zelfverzekerde in zijn betoog, waarmee hij je meevoert in zijn verhaal. Dat die boodschap hoe dan ook al overkomt, mag duidelijk zijn. Hier komen The Bad Seeds het sterkste naar voren, als eenheid vervullen ze de achtergrondzang.

Zo donker als de nacht schuifelt Leviathan voorbij. De innerlijke band van vader tot zoon wordt verwoord. Verspilde weggegooide tijdsmomenten die anders ingevuld hadden kunnen worden. Eenzaamheid en verdriet. En weer is daar die flashback van de weg naar het strand. Ghosteen handelt over het loslaten, maar dat is een onmogelijke opgave.

Was het eerste gedeelte nog de lijdensweg naar het paradijs, op de tweede plaat lijkt het alsof de tocht is voltooid. Een sfeervolle introductie van het hiernamaals, prachtig instrumentaal ingeleid. De koffer in de hand lijkt ook te verwijzen naar een gearriveerde reiziger. Het zijn de minimale accentwisselingen die berusting oproepen.

De titelsong Ghosteen is daarbij het sleutelnummer, en tevens de sleutel van de poort van het paradijs, zo ervaar ik het. Was de eerste plaat nog vrij klein en intiem, hier start hij groter van opzet. Met Oosterse klanken wordt een beeld geschept welke nog het beste te plaatsen is in het mythische hangende tuinen van Babylon. Het weemoedige blijft rondcirkelen, maar dan zonder de lage zwaartekracht welke als smog een nevel vormde over het eerste gedeelte. Hoe wrang is het dat de gedachten hierbij gaan naar de sfeer van The Good Son. Hoe verkeerd kan die titel nu vallen. Nogmaals wordt het verlies benadrukt, nu in een tijdloos sprookje, welke te herleiden valt tot een verscheurd gezin waarbij het kindfiguur afscheid neemt. Het beeld van het hiernamaals wordt steeds minder rooskleurig. Vriendelijke wezens die uiteindelijk instinctief hun dierlijkheid laten gelden. Gevaar loert, er wordt bloed geroken. Het beeld dat geschetst wordt op de albumhoes. De onschuld als het vlekkeloze jonge lammetje.

Fireflies linkt tekstueel direct aan Night Raid. Ook hierbij wordt er geopend met Maria die Jezus in haar armen houdt. Hij laat in het midden of het de geboorte of het overlijden betreft. Dit is niet van belang, de moederliefde staat centraal. In spoken word vorm volgt de inleiding naar het geweldige eindstuk. De dreiging die hoorbaar is in de gesproken passages van The Mercy Seat en The Carny is te voelen. Zalvende stemmen op de achtergrond temperen de zanger. Vuurvliegjes die de duisternis kleur geven als eeuwige fonkelende sterren.

Zou Hollywood gezien worden als het kunstmatige paradijs, waarbij van de buitenkant alleen maar schoonheid te zien is? Als de avond invalt komt de schemerzijde als een ongenodigde gast op bezoek. De zelfkant belichaamd in het nachtleven, met alle verleidingen en gevaar die zich opdienen. Onheil en verlokkingen. Een slang die als duivel toesist om van de verboden vrucht te eten. Bewust van zijn eigen sterfelijkheid wacht de poëet op zijn eigen afscheid. And I’m just waiting now, for my time to come. Warren Ellis die zijn opdracht voltooit door het passend in te kleuren met een onverwachts drukkend einde.

Ghosteen is een lange intense trip, je wordt meegezogen in de wervelwind waar Cave zich in bevindt. Werd Skeleton Tree betiteld als zijn meest persoonlijke werk; Ghosteen is de overtreffende trap. Verwacht geen terugkeer naar zijn onstuimige leven en confronterende muzikale uitspattingen. Nick Cave is een oude wijze man geworden, getekend door het harde leven.

Nick Cave & The Bad Seeds - Ghosteen | Rock | Written in Music - writteninmusic.com

Skeleton Tree kwam hard binnen, je hoorde daar de pijn echt nog door. Het was de muzikale vertaling van de dood van zijn zoon. Met zijn muziek kreeg hij meteen een hele zaal of wei stil. Ghosteen is een opvolger van dit album. Terwijl het vorige album vol pijn zat, is dit eerder een album van afscheid. De pijn is nog niet weg, maar de zanger kan al beter het afscheid van zijn zoon onder woorden brengen. Het is een persoonlijker album geworden. Dat is anders dan de pijnlijke schreeuw van Skeleton Tree. Daar spraken de emoties meer dan de woorden.

Ghosteen heeft meer tijd nodig om omarmd te worden, maar is een album dat gaat groeien. Een album dat je meerdere keren kan opzetten om er telkens iets uit te halen. Voorlopig haal ik dus meer uit Skeleton Tree dan dit album, maar wie weet wat de toekomst brengt.

Meesterlijk album n.a.v. treurige gebeurtenissen leven Nick Cave. Meer kan ik er niet van zeggen. Luisteren