Leonard Cohen - I'm Your Man (1988)

Leonard Cohen was nog zo'n zwart gat in mijn muziekkennis, hoewel ik hem natuurlijk wel ken, met zijn prachtige stem. Dus heb ik deze cd uit de bib gehaald, met de overtuiging dat ik een nieuwe held zou gaan vinden. Maar dat is eigenlijk een beetje tegengevallen, ik vind zijn stem nog steeds indrukwekkend, maar vooral muzikaal vind ik deze cd eigenlijk vrij leeg. Zelfs Everybody Knows, waarvan ik altijd gedacht had dat het schitterend was, blijkt in werkelijkheid niet zo overtuigend als in mijn herinnering. Kan momenteel moeilijk sterren geven, omdat ik eigenlijk enkel de begeleiding slap (en zelfs vrij kitscherig) vind, Cohen zelf helemaal niet. Nog maar even wachten dus.

Je hebt wel één van de moeilijkere cd's van Leonard Cohen om mee te beginnen in huis gehaald, vind ik. Deze plaat staat vanwege zijn "kitscherige" poppy sound in schril contrast met zijn eerdere "intellectuele" werk, een beetje zoals Tom Waits dat deed met "Swordfishtrombones".

Als er zoiets bestaat als een plaat met een dubbele bodem, dan is dit het lichtende voorbeeld daarvan. Om deze plaat op zijn 'juiste' waarde te schatten moet je dus volgens mij wel wat van zijn eerdere platen kennen, zodat je voor jezelf een vergelijkingskader kan scheppen.

Ik zelf vind dit een geweldig moedige plaat van Leonard Cohen. Het is waar: "I'm Your Man" is moeilijk te doorgronden tijdens de eerste luisterbeurten, maar geef 'm een kans en de vernuftigheid en inventiviteit van deze plaat zal je nog verbaasd doen staan.

In elk geval heeft-ie dat bij mij meermaals voor elkaar gekregen.

Maar ja, als je deze plaat desondanks niet goed blijft vinden, dan is er weinig wat ik ertegen in kan brengen.

Dit album staat als een rots. Een stenen blok. En met wat een bravoure. Ongelooflijk sterk. Vooral tekstueel.

Heerlijk die drammerigheid van Leonard Cohen, en tevens die openheid, die maken hem uniek in muziek.

"I am Your Man" zit briljant in elkaar net zoals "First we take Manhattan"

4.5*

Ik begin er intussen ook meer en meer voor te vallen. Voorlopig zijn mijn favorieten nog steeds de klassiekers "First we take Manhattan", "Everybody Knows" en "Take this Walz", maar ik begin ook wel te houden van "I'm your man" en zelfs van "Jazz Police", hoewel ik die laatste eerst verschrikkelijk vond. Maar een liedje als "Ain't no cure for love" vind ik vrij dom, idiote tekst en erg songfestivalachtige muziek. Cd in zijn geheel krijgt wel al een 4, dus slecht vind ik het al lang niet meer.

Dan wil ik je toch 'The Future' van Leonard Cohen van harte aanraden

De beste man staat achteloos een banaantje weg te kauwen op de hoesfoto Genoeg munitie om de ideeën over dubbelzinnigheid te verdedigen

Ik meende vertrouwd te zijn met deze plaat (eind jaren '80/begin jaren '90, was mijn vader nogal tuk op deze lp) ... maar bij de openingsnoten van First We ... dacht ik te luisteren naar een soloproject van de Spandau Ballet-drummer ... een hyperkenetisch basloopje, tweedehands Pink Floyd-synthesizerklanken, Albert Heijn-percussie, ... het contrast met de lyrics kon niet groter wezen: They sentenced me to twenty years of boredom ...

We zijn (om Freud aan te halen) aanbeland op het eurosongfestival van de Grote Gevoelens ...

Ain't no cure for love ... een nachtelijke saxofoon bij de inzet, smeuïg wegzingende backing vocals, een tatatata-percussie ... is een met lipgloss beklad doekje voor het bloeden ...

Everybody knows kruipt in de buurt van wat Cohen tot Cohen maakt: een monotome stem die met uitgestreken timbre gruwelijke feiten achteloos bezingt ... muzikaal vlak, maar de angel wordt aangereikt door een spaarzame flamencogitaar ... het geheel krijgt iets onweerstaanbaar komisch, zeg maar

Chronisch lethargisch kun je I'm Your Man noemen ... een country-deun voor de in bed gelegerde cowboy die van de deligance tuimelde ...

Niets van die beduimelde grapjasserij is er te traceren in Take This Waltz. Vol grandeur die iedere met Heineken volgestouwde kruipkelder transformeert in een statige Hoofse Liefde-kerk

Jazz Police ... snel vergeten maar

Ikea Hawaiiklanken vormen de fundering van I Can't Forget ... alweer een aardig parodiedeuntje ...

... Cohen zendt ons terug de nacht in met Tower of Song als handdruk, een verdraaid stevige handdruk ... het soort nummer dat je draait wanneer je absoluut geen behoefte hebt aan wat vrijblijvende popmuziek

Drie moordnummers, zes grimlachende parodieën: 3.5*

Met enige schroom deponeer ik hier mijn 1,5* , want ik heb de hoge waarderingen heus wel gezien. Onbeluisterd in huis gehaald (uitverkoop), maar ik vind dit dus een enorme domper. De synthesizers, de achtergrondkoortjes, het is me allemaal heel zwaar gevallen. Ik heb absoluut niets tegen Leonard Cohen (zie mijn hoge waarderingen elders), maar dit vind ik helemaal niets. Bij ''Take this waltz" is de ritmebox even afwezig, en gaat er een klein zonnetje schijnen.

Inderdaad, zeg. Hoe cool!

Alleen Leonard Cohen kan met een banaan in z'n mond op de hoes verschijnen. En alleen Leonard Cohen komt weg een goedkope Casio-orgel en wat rijpe vrouwen om hem heen. Dit is echt een subliem album, grappig en ontroerend at the same time.

Een geweldig album, niet twijfelen.

"Tower of Song", dit nummer was mijn toenmalige kennismaking met Leonard Cohen toen ik gezamenlijk met mijn vader deze lp beluisterde. Nu heb ik deze lp tezamen met "Rain Dogs" van Tom Waits (beiden op vinyl) van hem gekregen vanwege mijn niet lichte ontzag jegens beide grootse tekstdichters. Na geruime tijd is "Tower of Song" nog steeds mijn favoriete Cohen-nummer: De beklemmende tekst, in contrast met de muziek en het vrouwelijk achtergrondkoortje is werkelijk hilarisch. Ook de manier waarop Cohen het nummer zingt is fantastisch.
Mijn favoriete passage uit het nummer:
"I said to Hank Williams, how lonely does it get? Hank Williams hasn't answered yet, but i hear him coughing all night long." Ik heb dit weliswaar kleine stukje altijd fantastisch gevonden, dit had mij niet alleen op het spoor van de rest van Cohen's oeuvre gebracht, maar had tevens mijn interesse gewekt jegens die legendarische country-grootheid die Hank Williams was.

First We Take Manhattan is een erg mooi nummer.
Mijn vader draaide het nummer vroeger vaak in de auto.
*droom*

Ik vind dit zijn laatste echt overtuigende plaat. Wàt hij hierna uitbracht kon me veel minder boeien.

En ik vind zijn beginperiode stukken interessanter, maar ja dat is allemaal perceptie hé ?

Take This Waltz, First We Take Manhattan, I'm Your Man springen er wel uit voor mij.

4 stars ****

Ik heb slechts enkele cd's van hem en ik moet zeggen dat ik een periode deze vaak beluisterd heb. Die teksten zijn fantastisch. Aa nvankelijk had ik moeite met zijn manier van zingen maar na een tijd ben ik er van beginnen genieten. Echt heel overtuigend album wat mij betreft. 'Ain't no cure for love' is 1 van mijn absolute lievelingsnummers. Prachtige tekst. I'm your man vind ik ook geweldig. Die tekst is grappig. Take this waltz is top en het eerste nummer is perfecte start voor het album.

bizar hoe knalhard de vocalen hier over de begeleidende muziek heengezet zijn.

niet alleen die wat curieuze begeleiding geeft de plaat karakter, maar ook de geluidsbalans.

inderdaad lichtjes kitsch, maar met zijn teksten, stem (en die van Jennifer Warnes), gitarrekes komt het samen in een zeer logisch geheel. Als ik ernaar luister voel ik me gelukkig en triestig tegelijk. Ik hoor dit veel liever dan de jonge (té sober) of de (nóg) oude(re) Cohen (te weinig mooie melodieën).

Zelfs met de vreselijke jaren tachtig arrangementen blijven Cohens nummers overeind. De nummers zijn stuk voor stuk klassiekers, een aanrader!

Prachtige, sfeervolle plaat van de beste man en inderdaad die jaren 80 aandoende feel stoort me nu eens nergens.
Prachtige teksten.
all-time favoriet van deze man : Everybody Knows.
eigenlijk een half sterretje erbij doen, dat wordt dan 4.5*

Je MOET dit mooi vinden en als je dat niet vind hoor je het NIET!! Maar ik hoor het niet. Wordt altijd een beetje misselijk van dat mono geneuzel in die microfoon, en een beetje week. Dit is de enige Cohen plaat die ik uit draaide, was er een paar uur naar van. Ligt waarschijnlijk aan mij, maar ik hoor het NIET!!

Take This Waltz is één van de mooiste songs die ik ken, ook Ain't No Cure for Love, I'm Your Man en Everybody Knows zijn meesterlijk.

Wat een tegenvaller was dit toch. Had het niet verwacht maar ben echt blij dat ik van een album van deze man af ben. Dit is niet hoe ik hem het liefst hoor, 2.5.

Bijzonder fraai sfeerplaatje. Ik moest even wennen in het begin, het klinkt toch een stuk anders dan zijn oudere werk. En dan bedoel ik met name de muziek. Grote favoriet is momenteel Take This Waltz, je krijgt gelijk zin om iemand vast te pakken en om door de wereld heen te walsen. Dikke 4 sterren voor nu en dat kan nog weleens meer worden.

Een dijk. 'Everybody knows' is voor mij de uitschieter-der-uitschieters op dit album. Vond dit album bij de release maar niks, maar ben het bijna 20 jaar later enorm gaan appreciëren. Sfeer in een doosje.

Ik begin Take This Waltz ook erg leuk te vinden na een aantal keren draaien, haha!

Alleen Leonard Cohen kan wegkomen met een fout en kitcherig geluid als dit inderdaad. Heerlijk.

Ik heb deze laatst eens gehoord, ik zal niet zo snel een Cohen adept worden, maar hier staan toch wel een aantal prima nummers op. Cohen's kracht is toch wel zijn meesterlijke tekst gekoppeld aan een onberispelijke voordracht. Een soort donkere Bob Dylan.. Helaas vind ik het muzikale aspect niet altijd even overtuigend. Het leunt allemaal wel veel op de kracht van de singer/songwriter, een nadeel wat natuurlijk wel meer singer/songwriters kennen. Desalniettemin toch een lekker stuk luistervoer, Manhattan kende ik natuurlijk en is geniaal! Een nummer wat Lou Reed had willen schrijven (zeker met een album getiteld Berlin ). Maar ook Everybody Knows en Tower of Song zijn heerlijk.

Voorlopig vind ik dit zijn laatste (halve) meesterwerk. De platen die hierna kwamen zeggen me véél minder.
Ik hou echt meer van zijn ouder werk. Dus tot en met deze, zeg maar. En Field Commander Cohen, die ik prachtig vind!

Ik kan daar goed inkomen.Leonard Cohen en ook Bob Dylan bijvoorbeeld zijn ook niet voor iedereen. Eigenlijk zijn dit twee echte poëten, dichters, hun songs zijn eigenlijk pure poëzie, en dat het voor sommigen muzikaal nogal mager uitvalt... kijk, dit is geen rockmuziek, dit valt, voor wie het graag in hokjes ziet, onder; singer-songwriter, en daar moet je echt wel van houden.
Maar geef die gasten hun liedteksten als boek uit, en je hebt mooie poëzie boeken, gegarandeerd.
Maar ik veroordeel niet, ik kan BEST begrijpen dat Cohen door velen als een zààg, een neuzelaar, een mompelaar wordt bestempeld. Ik heb er ook van moeten leren houden.
En soms lukt dat, soms lukt dat helemaal niet, ik begrijp dat.

Ikzelf heb het wat moeilijk met de stemmen van Morrissey en nog méér met de stem van Lloyd Cole, die ik ronduit lelijk vind - die laatste dan.
Morrissey heb ik leren appreciëren, maar The Smiths of Morrissey solo zullen nooit 100 % mijn ding worden, smaken verschillen nu eenmaal.
Ik heb nooit witloof leren eten, ik wurg nog steeds op die smaak, en soms moet je dat gewoon aanvaarden.

Beste album van Cohen. Vooral Take this Walz raakt een gevoelige snaar en I'm your man is vanuit romantisch oogpunt natuurlijk ideaal

Leonard Cohen blijft mij enerzijds intrigeren en anderzijds op de grens van irriteren. Ik vind Leonard Cohen de man bij uitstek om nummers van te coveren. Want eerlijk gezegt vind ik muzikaal gezien de uitvoeringen van zijn nummers vaak karig, kaal en zowat simplistisch. Dat zit dan op het irriterende vlak bij mij...maar...daartussen hoor je de kwaliteit van een song bij hem. Tekstueel trekt het zich naar je toe en laat je niet los, daarbij is de wijze waarop hij het brengt welhaast fenomenaal, met een timing die zich kan meten met de grote der aarde. Toch kan ik mij voorstellen dat bepaalde nummers die gebracht worden door andere grote namen, het nummer zeer zekers ten goede zouden komen. Kijk bijv. maar bij een nummer als Halleluja door Jeff Buckley.

Ook op dit album staan wederom een aantal parels van songs, zoals de opener. Door de tijdsgeest waarin het album gemaakt is, is de synth effect niet van de lucht. Of zoals bij het laatste nummer Tower of Song...doedahdumdumdahdoedahdum, met dat iele gepingel. Alsof hij het er om doet.
First we take manhattan is gewoon een klassieker, de sfeer van het nummer spat uit de boxen. Take this Waltz is door de eigenzinnigheid van Cohen ook zeer herkenbaar en daardoor toch interessant. Hij is voor mij een beetje Kurt Weill, snufje Bertholt Brecht. Bij het heengaan van deze grote meester, zullen we nog altijd van hem blijven horen, alsof het een klassiek componist was. De liederen van Cohen gezongen door Anne Sofie van Otter.

Dit geeft m.i goed weer hoe ik hem zie:

De componist Weill wordt vandaag de dag nog steeds boeiend gevonden, omdat hij één van de weinige componisten is die een hedendaagse opera zo toegankelijk weet te houden zonder plat commercieel te zijn. Hij zweeft tussen mysterie en herkenbaarheid, tussen humor en ernst, tussen naïviteit en cynisme. Weill wordt door zijn Dreigroschenoper en de Mahagonny in een adem genoemd met Bertolt Brecht. Deze werken zijn echter maar een klein deel van het repertoire van één van de belangrijke 20ste-eeuwse componisten {Bron Wikipedia}

Precies en daar kan de naam van Cohen met gemak bijgezet worden.