menu

Leonard Cohen - I'm Your Man (1988)

mijn stem
3,86 (346)
346 stemmen

Canada
Rock / Pop
Label: CBS

  1. First We Take Manhattan (5:59)
  2. Ain't No Cure for Love (4:49)
  3. Everybody Knows (5:33)
  4. I'm Your Man (4:25)
  5. Take This Waltz (5:57)
  6. Jazz Police (3:51)
  7. I Can't Forget (4:29)
  8. Tower of Song (5:37)
totale tijdsduur: 40:40
zoeken in:
2,5
Dit album onlangs in de uitverkoopbakken gevonden voor 5 euro, op de track list herkende ik een aantal "hits" (o.a. First we take Manhatten en uiteraard Take this waltz), kan niet missen dacht ik.

Ik kan me helaas aansluiten bij de vele anderen hier, die zich niet over dat afschuwelijke jaren 80 geluid kunnen zetten. De Gruwel...

Spijtig, want het zijn an sich wel fijne nummers, zoals de live versies aantonen...

avatar van Ice Cream Man
4,5
Banjo024 schreef:
Na het titelnummer twee keer forward drukken/klikken en voilà, het beste album van Lenny


Een keer bedoel je vast?

Banjo024
Nee Jij fan van Jazz Police?

avatar van Slowgaze
4,0
Je formulering suggereert dat je 'Everybody Knows' ook overslaat en 'Jazz Police' niet.

Banjo024
Aha

Take This Waltz en Jazz Police zijn nog steeds niet m'n ding!

avatar van Twinpeaks
4,0
Zou deze plaat worden beoordeeld op puur de jaren 80 productie alleen ,dan zou hij bij mij ook een onvoldoende scoren,maar de nummers blijven in een ander arrangement (live in London) meer dan prima overeind,dus mijn eindoordeel valt ruim voldoende uit.Alleen het ondermaatse Jazz Police is hier niet op zijn plek ,maar voor de rest zijn het alle 7 heerlijke nummers ,die Cohen met een flink gevoel voor ironie de wereld in slingert.Dat onderhuidse venijn werkt voor mij altijd nog een graadje extra om de man zo te waarderen.Met Tower Of Song heeft hij natuurlijk ook een briljante afsluiter.De minimale begeleiding bij dit nummer dwingt je bijna om de tekst te absorberen en daarin heeft hij dan weer briljante spitsvondigheden geweven.Ik hou ervan. 4 sterren met kans op meer.

avatar van PaulKemp48
4,0
Tja,"Jazz Police" dissoneert op het verder voortreffelijke album. Dus dan de CD maar in de speler en dat nummertje doorspoelen i.p.v. de LP op de draaitafel.

avatar van Niek
3,5
Prima plaat waar helaas de echte magie lang uitblijft. De meesterlijke slottrack doet de plaat net de goede kant op kantelen. Toch is dit duidelijk een opmaat voor het sterkere The Future. Goed dus, maar hij kan nog veel beter.

avatar van Edgar18
4,0
Een wederom erg mooi album van Cohen dat door de tijdgebonden productie nog wel eens wordt verguisd. Ik vind de eighties sound juist wel wat hebben, gewoon een prima plaat.

avatar van Rounder
5,0
Dit Cohen album is wat mij betreft vrij inwisselbaar voor bijna al zijn andere albums.
Ik ga zijn mindere albums hier niet noemen, dat verdient hij niet. Het zijn er misschien 2 , hooguit 3.
Vorig jaar live gehoord in Amsterdam, briljant, respect!

Stijn_Slayer
Een aalgladde Cohen vol met synthesizerdeuntjes. Echt niet mijn ding.

avatar van dix
4,0
dix
" deuntjes"
Dat kan best wat inhoudelijker, we hebben het niet over Milli Vanilli. Hier staan toch echt een paar ijzersterke songs tussen.

2,5
Ook voor mij werkt die combi van die gladde 80's-productie met Cohens stem niet. First We Take Manhattan en Take This Waltz zijn sterke losstaande nummers, maar een album lang gaat de productie me echt tegenstaan...

avatar van EttaJamesBrown
4,0
Voor mij wel.

avatar van Cellulord
2,5
Gelukkig was dit niet het eerste album dat ik van Leo gehoord heb, anders was ik volledig afgehaakt.

avatar van niels94
3,0
Tja. Wat moeten we hier mee. Goede nummers en prachtige vocalen van Cohen. Maar de kitscherige 80's sound, de flauwe koortjes... nu ja, jullie kunnen dat soort aantekeningen al tientallen keren lezen op deze pagina's. Mijn eerste reactie was vrij negatief, maar nu kan ik me af en toe over de sound heenzetten. Toch wordt zo'n sterk nummer als First We Take Manhattan aardig om zeep geholpen door met name de zangeressen. Hoe dan ook, dit zal wel nooit mijn favoriete plaat van Leonard Cohen worden.

avatar van Slowgaze
4,0
Vrouwenhater.

avatar van Lau1986
4,0
Ondanks de jaren 80 sound vind ik dit een geweldige plaat. Natuurlijk, de eerste keer dat ik deze plaat opzette was het even wennen, maar na een aantal luisterbeurten komt eigenlijk naar voren dat dit een prachtig album is. Nummers als Take This Waltz, Ain't No Cure for Love en First We Take Manhattan vind ik echt geweldig. De rest is eigenlijk niet eens minder. Nee ik vind het een goede plaat.

avatar van heartofsoul
3,0
Dit album ooit voor een habbekrats gekocht en vervolgens geheel op Leonard Cohen afgeknapt.
Zijn eerste album vond ik, hoewel naar mijn gevoel nogal tegen de kitsch aan, wel aardig, maar latere albums wekten steeds meer mijn afkeer. Ik beschouw hem eigenlijk meer als poeet dan als zanger.
Dit album begint voor mij al helemaal verkeerd met het discogeluid van First We Take Manhattan en dat maakt doorluisteren een beproeving. Gelukkig vind ik wat soelaas in de tweede helft: Jazz Police
heeft een leuke pianosolo, en bij I Can't Forget vind ik ten slotte een zekere muzikale bevrediging, maar voor mij is dat te karig. Ik vond Leonard Cohen een sympathieke persoon, maar zijn albums zijn helaas niet erg aan mij besteed.

4,5
Alleen voor Tower of Song zou ik al 5 sterren geven. Wat een prachtig album en heerlijke zwartgallige cynische teksten. Voor mij Cohen op zijn best.

avatar van heartofsoul
3,0
Inderdaad, het gladde geluid schrok ook mij aanvankelijk zeer af, maar na de afgelopen dagen nog een paar maal te hebben geluisterd in de herkansing, heb ik mijn waardering tóch verhoogd. De songs zijn namelijk echt de moeite waard, niet alleen de teksten, maar ook in muzikaal opzicht. Allen die productie hè, en dat rare keyboard...

avatar van Deranged
5,0
Ik persoonlijk vind Jazz Police een van zijn beste nummers met een van zijn sterkste teksten.

5,0
Jammer van dat synthesizersausje, maar de duistere, wat onverschillige stem van Cohen compenseert dat uitstekend. Een van z'n beste albums: 4,5 sterren.

avatar van Hanszel
"everybody knows".... moest ik vandaag vaak aan denken, naar aanleiding van al het nieuws over The Voice en Tim Hofman zijn blootlegging over de misstanden daar. Pffff...

Maar goed, on topic!

Ik heb deze pas onlangs aangeschaft, naar aanleiding van het nummer The Future in de aftiteling van Natural Born Killers. Wat gezegd wordt over het 'gladde geluid' en synthesizers enzo, is in mijn geval een goede waarschuwing geweest. Het is dan ook een plaat uit eind jaren '80 (was dat ook niet het Milli Vanilli tijdperk? Sommige geluidjes doen me daar aan denken) en met dat in mijn achterhoofd is het goed aan te horen.

Heb 'm een paar keer beluisterd, samen met The Future dus, en het zijn best wel OK'e platen. Ik kende LC helemaal niet. Fijn, dat ik nu goede oude 'nieuwe' muziek heb.

5,0
Het eerste album van Leonard Cohen dat ik kocht, kort na de release.

Ik vond het destijds een geweldig album. En hoewel de muzikale backing nu oubollig aandoet (alsof de begeleiding volledig met de standaard voorgeprogrammeerde ritmes van een bij de Makro gekocht orgeltje is uitgevoerd) blijf ik het onweerstaanbaar vinden. Een van de weinige albums waar geen zwak nummer op staat (naar mijn smaak). Dat zal dan wel met jeugdsentiment te maken hebben...

avatar van gaucho
4,0
Nou ja, de titelsong, First we take Manhattan, Everybody knows, Ain't no cure for lover en vooral de afsluiter Tower of song - dan heb je al vijf absolute toppers te pakken. De overige nummers zijn een slagje minder, met Jazz Police als de zwakste schakel, maar over de hele linie is dit een erg sterk album. Die eind-jaren tachtig productie doet inderdaad wat goedkoop aan, maar stoort me allerminst. Sterker nog, ik vind die machinale begeleiding eigenlijk wel erg goed bij Cohens diep-donkerbruine stem passen. Het geeft de sinistere tekst van bijvoorbeeld het openingsnummer een nog dreigender lading.

Wellicht speelt ook bij mij mee dat dit het eerste volledige album was dat ik van Leonard Cohen in huis haalde. Ik kende hem van een aantal evergreens uit de jaren zestig, maar had me tot dan toe nooit zo verdiept in zijn oeuvre. Dat is inmiddels anders, maar dit vind ik, samen met The future, nog steeds een van zijn sterkste albums. De instrumentatie bevalt me zelfs beter dan op zijn jaren zestig-platen, waar de begeleiding me soms wat te eenvormig is.

Nu ik erover nadenk: het was dit album van Jennifer Warnes (die veel achtergrondzang deed op Cohen-platen) die me op het spoor van de meester zelf zette. Mooie coverplaat, en in mijn geval dus een prima introductie tot het 'echte' werk.

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Ik heb dit album jarenlang alleen gehad als kopietje zonder credits (muzikanten, instrumentarium, producer), dus ik dacht eigenlijk dat alle muziek hierop uit de computer kwam (afgezien van een enkel evident echt instrument zoals de sax aan het begin van Ain't no cure for love, de oud op Everybody knows en de verrassende steel-gitaar op I can't forget). En hoewel ik de laatste jaren steeds overgevoeliger ben geworden voor al die gedateerde jaren-80-producties, heb ik om de een of andere reden nooit een probleem gehad met de sound van dit album, toen niet en nu nog steeds niet. Waardoor dat precies komt weet ik niet, misschien wel omdat het er alle schijn van heeft dat Cohen zich bijzonder op zijn gemak voelt in deze omgeving van drumcomputers en synthesizers, maar wellicht ook omdat het allemaal redelijk sober en smaakvol is gedaan.
        De belangrijkste indruk die deze plaat echter wekt is dat dit het product is van een artiest met een totale beheersing van zijn ambacht: over de hele linie uitstekende nummers (met uitzondering van het vervelend drukke Jazz police met z'n irritante dameskoortje: "Jazz poliiice...") met sterke melodieën, en zoals gebruikelijk geweldige teksten met niet alleen bitterzoete observaties en fijnzinnige dissecties van relaties maar ook weer subtiele zwarte humor ("Everybody knows you've been discreet / But there were so many people you just had to meet / Without your clothes", "I was born like this, I have no choice / I was born with the gift of a golden voice"). En de productie is dan weliswaar bijzonder 80's, maar is ook zó helder dat ik mooi kan horen hoe goed Cohen hier zingt – het lijkt wel of zijn stem een nóg sardonischer randje heeft gekregen, en de optelsom van al die kwaliteiten is een album dat moeiteloos mee kan met (en dus gewoon onderdeel vormt van) zijn beste werk, ook al is het dan qua muzikale vormgeving het complete tegendeel van zijn debuut bijna 20 jaar eerder. "You'll be hearing from me, baby, long after I'm gone / I'll be speaking to you sweetly from a window in the tower of song."
        Overigens, bij de regel "if you want a doctor, I'll examine every inch of you" (uit het titelnummer) moet ik altijd denken aan die dialoog uit een film met Mae West:
        "Mmm! Hi, cowboy. How tall are you without your horse?"
        "Well ma'm, I'm six feet, seven inches."
        "Well, ah, never mind about the six feet, let's talk about the seven inches."

Gast
geplaatst: vandaag om 01:32 uur

geplaatst: vandaag om 01:32 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.