menu

The Byrds - Fifth Dimension (1966)

mijn stem
3,80 (221)
221 stemmen

Verenigde Staten
Rock / Folk
Label: Columbia

  1. 5D (Fifth Dimension) (2:33)
  2. Wild Mountain Thyme (2:30)
  3. Mr. Spaceman (2:09)
  4. I See You (2:38)
  5. What's Happening?!?! (2:35)
  6. I Come and Stand at Every Door (3:03)
  7. Eight Miles High (3:34)
  8. Hey Joe (2:17)
  9. Captain Soul (2:53)
  10. John Riley (2:57)
  11. 2-4-2 Fox Trot (The Lear Jet Song) (2:12)
  12. Why [Single Version] * (3:02)
  13. I Know My Rider (I Know You Rider) * (2:46)
  14. Psychodrama City * (3:26)
  15. Eight Miles High [RCA Version] * (3:22)
  16. Why [RCA Version] * (2:43)
  17. John Riley [Instrumental Version] * (3:10)
toon 6 bonustracks
totale tijdsduur: 29:21 (47:50)
zoeken in:
avatar van heartofsoul
5,0
Op het Poptones-label verscheen in 2001 een niet onaardig album van een groep die zich naar deze song had vernoemd: Beat Your Crazy Head Against The Sky, wat natuurlijk weer een verwijzing is naar Darling Be Home Soon van The Lovin' Spoonful...

avatar van Droombolus
3,5
Maar dat zegt alleen maar dat ze het een goeje naam vonden toch ?

avatar van heartofsoul
5,0
Dat weet ik helaas niet, vond het gewoon een grappig weetje. Wel hoor je, vooral op hun tweede album (ook op Poptones) duidelijke Byrds-invloeden (ook andere, bijvoorbeeld van de Beach Boys).
Uit een artikel in een muziekblad meen ik te hebben opgemaakt dat de heren Big Star als hun voorbeeld zagen, maar daarin stonden ze natuurlijk niet alleen.

Overigens, over (muziek)smaak valt natuurlijk te twisten.. Ik heb nog nooit iemand ontmoet (ook niet virtueel) met (ongeveer) dezelfde smaak als ondergetekende, en dat wil ik zo houden ook. Maakt het er allemaal juist leuker op.

avatar van Droombolus
3,5
Over de Strand Jongens gesproken: Was die 2e niet geproduceerd door Bruce Johnstone & Terry Melcher ?

avatar van heartofsoul
5,0
Klopt, uit bewondering voor de eerdere verrichtingen van Captain Soul boden Bruce Johnston en Terry Melcher aan het tweede album Jetstream Lovers kostenloos te produceren. Best een aardig album (imo) trouwens. Je hoort duidelijk invloeden van The Beach Boys en Byrds.

Een beetje off topic inmiddels, vrees ik.

avatar van Droombolus
3,5
OK dan: 5D is voor mij veel te wisselvallig om tot fave Byrds plaat of zelfs maar een erg goed album verklaart te worden en in die wisselvalligheid heb ik Captain Soul altijd gezien als filler: het nummer wat ze snel even in elkaar geflanst hebben in de studio om de royalties op te kunnen strijken voor de achterkant van het singletje.

De P&R jongens bij Columbia hebben vervolgens de plank monumentaal misgeslagen door het ook nog een keer op de LP te zetten en Why, de achterkant van de Eight Miles High 45 dus, er af te laten. Sukkels !

avatar van heartofsoul
5,0
Tja, mijn persoonlijke beleving van The Byrds is een iets andere: hun eerste 6 elpees (t/m Sweetheart of the Rodeo) vind ik alle topplaten, en dat ligt voor een groot gedeelte aan de (samen)zang die me zeer bevalt, plus de mooie composities en verrassende covers. Na Sweetheart. werd het voor mij wat wisselvalliger, al blijven het voor mij wel gewaardeerde albums, die alleen voor mij niet die hoge draaibaarheid hebben van de eerste zes albums.

Die hoge draaibaarheid resulteert bij mij dan al snel in een hoge "rating". Daar doe ik niet zo moeilijk over - ik besef alleen heel goed dat ik niet echt "objectief" ben, zo dat al mogelijk zou zijn.

Captain Soul vind ik een prachtige instrumental, lekker tussen neus en lippen door opgenomen, daar houd ik soms wel van. Liever niet teveel perfectie.

Over Why ben ik het trouwens wel eens met je!

Stijn_Slayer
Vind de meeste albums na Sweetheart leuker dan het debuut en Turn! Turn! Turn! De vroege vogels zijn me wat te eenzijdig en melig. Fifth Dimension vind ik inderdaad ook wel wisselvallig, nèt genoeg voor 4*.

avatar van musician
5,0
Melig? Het paste helemaal in die tijd, het zijn echt al heel vroege jaren '60 albums, daar moet je het wel tegen afzetten.
Ik vind het op zich dan ook niet wisselvallig, ik zou eerder afwisselend willen gebruiken. Spannend is het ook, de nummers zijn bovendien qua compositie sterk.

Toen Droombolus het album voor de eerste keer beluisterde, wist hij toen ook niet wat hij hoorde
Het komt allemaal natuurlijk door David Crosby, de man die wist hoe The Byrds moesten klinken.

Na zijn vertrek werden er nog wel albums onder de naam The Byrds uitgebracht maar had het, op z'n vriendelijkst gezegd, niets meer te maken met de muziekstroming waartoe The Byrds behoorden.

avatar van Mjuman
Ach toch, toen de vogel David Crosby was gevlogen werden aldus musician "er nog wel albums onder de naam The Byrds uitgebracht maar had het, op z'n vriendelijkst gezegd, niets meer te maken met de muziekstroming waartoe The Byrds behoorden".

Totaan Younger Than Yesterday, een heel fijn album, bestonden Byrds albums uit hits, aangevuld met fillers. Als single-koper werd het je wel een arm te moede als je eerst de singles - toen ca 4 florijnen ieder - moest kopen, alvorens je de lp aanschafte, met daarop ...

Mijn fave Byrds-album is, ongeacht "stroming", Notorious Byrd Brotrhers en ik waardeer de muzikale bijdrage van Mr Ed, het paard. Ook Sweetheart kan ik zeer waarderen, maar dat komt omdat dat album sterk is ingesleten bij drinken in Tref, de kleine bar van SSR (Utrecht) - thans de garderobe van Ekko.

avatar van heartofsoul
5,0
Iedereen beleeft muziek op zijn eigen manier (hoe zou het ook anders kunnen?). Discussiëren over wat precies de beste albums van een artiest of groep zijn, is uiteraard ontzettend leuk, maar aan de heersende mening is de individuele luisteraar natuurlijk niet gebonden.

Ik vond (en vind, na 49 jaar) Mr. Tambourine Man een spannend en aansprekend album. Ik kan mij herinneren dat in Melody Maker en Record Mirror (Engelse muziekbladen, die nu niet meer bestaan) destijds van een muzikale revolutie werd gesproken, en in mijn oren klinkt de plaat absoluut niet gedateerd (als je dat begrip negatief definieert) maar nog steeds fris. Maar het zijn uiteraard mijn oren, dat besef ik heel goed.

Toen Chris Hillman na Sweetheart de groep had verlaten, was voor mij de magie van de oorspronkelijke Byrds voor een groot deel verdwenen. Sommige van de latere albums hebben imo hun momenten, maar het is naar mijn smaak een geheel andere groep.

Op MuMe worden The Notorious Byrd Brothers en Younger Than Yesterday het beste gewaardeerd (wat niets bewijst, want muziek is geen wiskunde). Zelf vind ik dat Fifth Dimension bijna datzelfde niveau heeft. Dat anderen daar anders over denken, het zij zo.

avatar van musician
5,0
Mjuman schreef:
Totaan Younger Than Yesterday, een heel fijn album, bestonden Byrds albums uit hits, aangevuld met fillers. Als single-koper werd het je wel een arm te moede als je eerst de singles - toen ca 4 florijnen ieder - moest kopen, alvorens je de lp aanschafte, met daarop ...

Ik weet niet goed, waarom het wel of niet hebben van (hit-)singles op een album automatisch moet leiden tot een bepaald oordeel over het album als zodanig.

Ja, The Byrds trokken singles van hun albums maar zegt dat iets over de kwaliteit van het geheel? Het is/was overigens een vrij normaal gebruik, nog steeds worden er nummers uitgebracht van albums.

En het lijkt mij onmiskenbaar dat The Byrds in muzikaal opzicht een andere kant opgingen, na het vertrek van Crosby. Daar kun je van houden, ieder zijn smaak, maar ik ben meegegaan met David Crosby.

avatar van Mjuman
Je snapt het niet: als je 12 - 15 jaar bent en je hebt weinig geld, wil je dat geld graag zo effectief mogelijk uitgeven, ook al ben je fan; doublures qua tracks passen daar niet in.

Ik ben een grotere fan van Gene Clark dan van David Crosby; ik heb het vertrek vanClark altijd erg jammer gevonden: stem, songs (lees ook wat Droombolus schrijft over Clark). Het aardige van The Byrds is dat ze stilistisch gezien niet in 1 hokje te stoppen waren. Voor mij is er een ding dat herkenbaarboven alles is: het klaterende, sprankelende geluid van de 12 snaren. Qua zang: de harmonies, de bariton van Clark en nasale zangstem van McGuinn. Oude liefde roest niet - stromingen interesseren me dan niet.

avatar van Chronos85
3,5
Ik zou graag wat aandacht willen geven aan de bonustracks van deze plaat. I Know My Riders Gone loopt vooruit op de spiegedeliese muziek die California in de jaren erop zou voortbrengen (denk aan Jefferson Airplane, Moby Grape, Quicksilver... etc.). Psychodrama City is op John Coltrane geïnspireerd minimeesterwerk in het verlengde van Eight Miles. Ik stel me het zo voor dat als Bob Dylan na Blonde on Blonde zijn experimenteerdrift zou hebben doorgezet, hij zulke muziek zou hebben gemaakt.

avatar van nlkink
3,5
5D was het eerste album met een handvol 'psychedelicatessen'. De opvolger Younger Than Yesterday bouwde dat nog wat verder op en tevens was dat album over de linie ook nog eens sterker en consistenter. Maar het derde album in deze psychedelicatessentrilogie was zelfs de overtreffende trap.
5D is aardig maar de minst sterke van de drie. De bonus tracks maken dat het album interessanter wordt dan het in oorspronkelijk was. Dat gebeurd lang niet altijd.

avatar van RuudC
3,5
Ook The Byrds gaan in 1966 op een wat psychedelische tour. Het nieuwe genre staat nog in de kinderschoenen en ik heb de indruk dat de heren er niet helemaal goed raad mee weten. I See You is een heel vreemd nummer vanwege het lelijke gitaargepingel op de achtergrond. Mr. Spaceman heeft tamelijk debiele teksten. De eerste twee songs zijn wel de moeite waard, maar over het algemeen ben ik wat teleurgesteld door wat The Byrds me hier voorschotelen. Het vertrek van Gene Clark vind ik wel een aderlating. McGuinn kan dat vertrek niet opvangen. Psychedelica wordt hier wat misbruikt door wat valse solo's te spelen. Luister maar eens naar Eight Miles High en in mindere mate Captain Soul. De versie van Hey Joe vind ik wel tof. Het heeft niet de impact die Jimi Hendrix creeërde. De sfeer is wel wat vreemd namelijk. Emotieloos. Toch wel een zekere tegenvaller dit. Zeker omdat het een van de meest geprezen albums van de band is. Ik vind het wat onevenwichtig en stuurloos. Een krappe 3,5*


Tussenstand:
1. Turn! Turn! Turn!
2. Mr. Tambourine Man
3. Fifth Dimension

avatar van nlkink
3,5
Misschien zou 5D een overgangsplaat genoemd kunnen worden. Voor een deel leunt het album nog op de folkrock stijl van Mr. Tambourine Man en Turn! Turn! Turn! en aan de andere kant zijn er de nummers met een psychedelische inslag. Inderdaad is de afwezigheid van Gene Clark een gemis. Als je naar Gene Clark album Gene Clark With The Gosdin Brothers uit 1967 of de in 2018 verschenen Gene Clark Sings For You compilatie met in 1967 opgenomen demos luistert realiseer je je meteen hoe sterk een album als 5D had kunnen zijn want een deel van deze composities zijn ooit door Clark voorgelegd aan McGuinn, Crosby en producer Tom Wilson. Op dit album heeft Chris Hillman helaas nog geen compositorische rol. Opvallend is dat m.n. degene die Clark het meeste heeft dwarsgezeten in de groep, Dave Crosby, op dit album niet in staat is om maar een nummer te leveren wat ook maar in de schaduw kan staan van de eerstgenoemde. Het zou helemaal goed komen met de opvolger Younger Than Yesterday waar de balans tussen bijdragen van Dave Crosby, Roger McGuinn en opkomend talent Chris Hillman en een enkele (Dylan) cover bijna perfect is.
Overigens heeft een oude folk-klassieker als Wild Mountain Thyme een behoorlijke historie. In Schotland kent men het nummer als Go! Lassie Go, maar ik heb het ook gehoord in pubs in Ierland, Devon en Wales. En overal claimen ze dat het nummer uit hun streek komt.

avatar van Poles Apart
3,0
nlkink schreef:
In Schotland kent men het nummer als Go! Lassie Go, maar ik heb het ook gehoord in pubs in Ierland, Devon en Wales. En overal claimen ze dat het nummer uit hun streek komt.

Die toverrijst gaat er overal wel in.

avatar van Mjuman
Vrimd da gullie almoal over John Riley hinkoekeloert: herkomst Engeland (17e eeuw); met een welhaast Odysseaans motief, de onverwachte terugkeer van de prime lover (alle andere vrijers werden afgewezen).

2-4-2 Fox Trot en Hey Joe zijn hier de perzoonlijke blarentrekkers. Overigens wordt van Eight Miles High (ooit in de ban gedaan vanwege de suggestieve titel) gezegd dat het onder sterke invloed van Coltrane, gevaarlijk spul, is geschreven.

Overigens moet JimMcQ vrij haatdragend zijn geweest: voor Sweetheart liet ie alle (betere) vocals van Gram P. wegpoetsen ten faveure van zijn eigen nasaal geneuzel.

avatar van RuudC
3,5
Mjuman schreef:
Vrimd da gullie almoal over John Riley hinkoekeloert: herkomst Engeland (17e eeuw); met een welhaast Odysseaans motief, de onverwachte terugkeer van de prime lover (alle andere vrijers werden afgewezen).




Die is toch wel mooi ja. Ik luister er nu, door jouw bericht, er nog even naar. Dat weerhoudt me ervan om te verlagen naar 3*, want daar zat ik na een nachtje slapen toch aan te denken.



@Nlkink: ik heb gisteravond al even naar Younger Than Yesterday geluisterd. Ik kan je verklappen dat ik die minder vind dan 5D. Kan veranderen natuurlijk, maar ik ben niet hoopvol.

avatar van nlkink
3,5
Mjuman schreef:

Overigens moet Jim McQ vrij haatdragend: voor Sweetheart liet ie alle (betere) vocals van Gram P. wegpoetsen ten faveure van zijn eigen nasaal geneuzel.


De vocalen zijn toch ook overnieuw gedaan omdat Gram Parsons nog onder contract stond bij een andere platenmaatschappij? Overigens kun je ze nu alsnog beluisteren op de diverse remasters die er de afgelopen jaren van Sweetheart Of The Rodeo zijn verschenen.
Overigens heb je wel een punt aangaande McGuinn: het heeft tot pakweg 2012 geduurd voordat we de vocals van Kevin Kelley mochten horen op All I Have Is Memories. En dat blijkt een klein pareltje te zijn.
En wat betreft John Riley. Ik vind het een aardig nummer, meer niet. En het is geen nummer dat ik hoor folkfestivals of tijdens reizen door het Verenigd Koninkrijk en Ierland.

avatar van Mjuman
nlkink schreef:
Mjuman schreef:

(quote)


De vocalen zijn toch ook overnieuw gedaan omdat Gram Parsons nog onder contract stond bij een andere platenmaatschappij? Overigens kun je ze nu alsnog beluisteren op de diverse remasters die er de afgelopen jaren van Sweetheart Of The Rodeo zijn verschenen.
Overigens heb je wel een punt aangaande McGuinn: het heeft tot pakweg 2012 geduurd voordat we de vocals van Kevin Kelley mochten horen op All I Have Is Memories. En dat blijkt een klein pareltje te zijn.
En wat betreft John Riley. Ik vind het een aardig nummer, meer niet. En het is geen nummer dat ik hoor folkfestivals of tijdens reizen door het Verenigd Koninkrijk en Ierland.


Dat eerste weet ik - het boxje (met alle cd's) staat hierboven op de recentelijk vernieuwde cd-plank. Er schijnt wel degelijk flink wat oud zeer (geweest) te zijn tussen diverse hoofdrolspelers. Genoeg verhalen doen daarover de ronde. Nog eens zoeken naar een goed boek daarover. Veel betekend imo is dat er nog nooit een Jim/Roger McQuinn tribute concert is geweest.
I.t.t. dit The Gene Clark No Other Band at Music Hall of Williamsburg - YouTube

En vwb John Riley - mij maakt het niet uit of het wel of niet op een festival wordt gespeeld; ik vind de thematiek boeiend: de geliefde die moet vertrekken om te dienen in het leger of de grote vaart/marine is onderwerp van menige folksong (bijv ook Lowlands of Holland). Het gaat om het epische karakter van zo'n song.

avatar van nlkink
3,5
Ik haal veel informatie over The Byrds uit Johnny Rogan's Timeless Flight - The Definitive Biography uit 1990. Dat ie uiteindelijk toch niet zo definitief was bleek later want Rogan heeft het boek later gereviseerd en aangevuld opnieuw uitgegeven.

avatar van lennert
4,5
Zo'n enorm verschil met de folkrock van de eerste twee albums vind ik het nu ook weer niet. Dat het songmateriaal nog iets afwisselender is geworden, moge echter wel duidelijk zijn. Eight Miles High is natuurlijk al een terechte klassieker, maar het zijn hier toch de twee traditionals Wild Mountain Thyme en John Riley die er met het goud vandoor gaan. Eveneens prachtig zijn Hey Joe (die ik in deze versie wonderbaarlijk genoeg toffer vind dan die van Hendrix) en het naargeestige I Come and Stand at Every Door. Zwakke songs staan er wat mij betreft totaal niet op, al had ik in dit geval graag gehoord dat het album nog een tiental minuten langer doorging om de ervaring compleet te maken. Echter wel een wonderschone plaat!

Tussenstand:
1. Fifth Dimension
2. Turn! Turn! Turn!
3. Mr. Tambourine Man

avatar van AbleMable
3,0
Op dit album slaan The Byrds nieuwe wegen in en gaan het pad op van de psychedelica. Gene Clark is vertrokken en dat laat zich wel beetje voelen in de kwaliteit van de songs en dit x ook geen covers van Dylan. Wel twee folktraditionals waarvan John Riley me meer bevalt dan Wild Mountain Thyme.
Mr. Spaceman vind ik een lekker niets aan de hand nummertje met fijne harmony vocals. Eight Miles High is natuurlijk het magnum opus van dit album. Hey Joe vind ik beetje overbodig, waren in die tijd wel fijnere versie's van in de snelle variant van b.v. van The Leaves en The Standells. Capatain Soul vind ik een totale mislukking en dat geldt ook voor 2-4-2 Fox Trot.
Al met al beetje wisselvallig album van The Byrds en vind hem dus ook minder dan zijn twee voorgangers.

avatar van willemmusic
4,0
Alleraardigst verhaal bij How High Did the Byrds Fly? | Business Jet Traveler - bjtonline.com over 'Eight Miles High'.
Om kort te gaan: de titel verwijst niet alleen naar het verkeren op psychedelische reuzenhoogte, maar ook over een spiksplinternieuw straalvliegtuig, de Lear Jet, dat wel 6 mijlen hoog kon vliegen. The Beatles 'Eight Days a Week' in de top 10 deed Roger McGuinn besluiten om de 6 in Eight te veranderen (net zoals de groepsnaam geïnspireerd was op de naam van die Engelse band, veel Amerikaanse bands vonden toen dat hun naam met een B moest beginnen en hun haar naarvorengekamd). De Jet en de stem van zijn ontwerper kun je horen op het door sommigen zo vreselijk gevonden '2-4-2 Fox Trot (The Lear Jet Song)'.

avatar van jorro
3,5
Op de 12e plaats in de 100 Greatest Albums of 1966 staat dit album. Het verbaast me niet, maar er zijn lager 'geklasseerde' albums die ik hoger inschat.
Prijsnummers zijn ook wat mij betreft opener 5D (Fifth Dimension) en natuurlijk Eight Miles High. Wat dat betreft sluit ik me dus aan bij de massa. I Come and Stand at Every Door mag ik ook graag horen. De cover van Hey Joe is magertjes en rommelig.
John Riley vind ik mooi omdat het zo'n rust uitstraalt. Heel mooi strijkje zit er in.
3,5* en nummer 15 in de Best Ever Albums van 1966.

avatar van AOVV
3,5
Eight Miles High is een dijk van een nummer, en het psychedelische sausje waarmee The Byrds hun songs hier overgieten, smaakt me ook wel. Maar toch vind ik het om één of andere reden geen topplaat (die zouden meteen hierna wel volgen, wat mij betreft).

3,5 sterren

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
De eerste Byrds-elpee waarbij ik bij de up-tempo-nummers niet meer regelmatig aan de Fab Four hoef te denken, met uitstapjes naar traditionele folk, psychedelica, jazz en r&b, en met scherpe randjes in de vorm van McGuinns "Coltrane"-solo's, Crosby's gedesoriënteerde What's happening?!?! (even goed mijn vraag- en uitroeptekens tellen) en het post-nucleaire I come and stand at every door dat wel een iets andere toon dan We'll meet again aanslaat.
        Een vernieuwde en vernieuwende Byrds dus, maar daar staat tegenover dat de harmonieën zoetgevooisd en de Rickenbauer herkenbaar blijven en dat negen van de elf composities ruimschoots onder de behapbare drie-minuten-popmuziek-grens blijven. Ik weet niet precies of ik dat nou een goede ("Langs lijnen der geleidelijkheid") of een slechte (want risico's minimaliserende) zaak vind, maar los daarvan vind ik dit een heerlijke plaat om naar te luisteren, zeer afwisselend, met de twee geheide hoogtepunten en verder geen (erg) melige dieptepunten, en met onder de zeer interessante bonustracks het al eerder genoemde Why waarvan ik me inderdaad afvraag waarom het niet de elpee heeft gehaald (ook al omdat een plaat van minder dan 30 minuten wel èrg kort is, hoewel in die jaren geen uitzondering). En wat zijn die prachtig klinkende en goed geannoteerde Columbia-Legacy-remasters toch een mooi bezit.
        Overigens verwijst willemmusic hierboven naar een artikel waarin het Roger McGuinn zou zijn geweest die besloot om de titel van Six in Eight miles high te veranderen. In dat artikel zegt McGuinn echter dat "we decided ‘eight miles’ sounded better." En in het boekje bij de uitgebreide CD wordt gezegd: "Interestingly, the lyrics started out as 'six miles high', approximating the altitude at which commercial aircraft fly. 'But Gene said eight miles high sounded better than six,' McGuinn explains, 'and it did sound more poetic. It was also around the time of Eight days a week by the Beatles, so that was another hook." Met andere woorden, het was niet McGuinn maar Clark die de titel opwaardeerde, voor wat deze informatie ook waard moge zijn. En die verwijzing naar de Beatles is grappig, want in een ander rockboek wordt op geestige wijze verklaard waarom de single flopte: "At a time when Eight days a week was a surrealistic idea for most record buyers, McGuinn wanted his fans to understand and buy a record that he later explained 'as an ethereal trip into metaphysics'."

avatar van willemmusic
4,0
Ik lees hier jouw bericht met plezier, BoyOnHeavenHill, vooral het "discussiepunt" over de naam 'Eight Miles High'-McGuinn/Clark?
Gene Clark had de band al verlaten voordat '5th Dimension' werd opgenomen, al staan de credits van E.M.H. grotendeels op zijn naam. Misschien dat zijn bemoeienis met the Byrds nog zover reikte tot het veranderen van songtitels, maar het besluit voor een ander getal te kiezen pakte rampzalig uit. De verwijzing naar een vliegtuig kon nu niet worden uitgelegd aan radiozenders die het verheerlijken van drugsgebruik vermoedden en de single boycotten. Gèèn geheide vette hit dus voor deze prachtsong!
Ook veranderde Jim McGuinn in die tijd zijn voornaam, toen hij zich inlied met oosterse religie.
Geen Indiaase Yogi als Maharishi, maar heel eigenwijs tegen de Beatles-mode in, met Subud, een nu weinig bekend Indonesisch geloof.
Hij veranderde zijn naam op advies van ene Bapak, toen Subud's leider, die hem wijsmaakte that it would better "vibrate with the universe", Bapak sent the letter "R" to Jim and asked him to send back 10 names starting with that letter.
Dat werd dus Roger, daar moet ik dan weer om lachen , welke 9 andere namen zou Jim hebben opgestuuurd?

4,5
Wikepedia noemt o.a. Rocket, Retro, Ramjet en Roger. McGuinn had mazzel dat Bapak voor Roger koos, de enige normale naam in het rijtje.

avatar van Droombolus
3,5
Of een kombinatie van 2 ervan maakte ......... Roger Ramjet

avatar van BoyOnHeavenHill
4,5
Dan is het maar goed dat McGuinn nooit op MusicMeter actief is geworden, want wij zitten allemaal geketend aan de username die we ooit in een opwelling (*kuch moment van verstandsverbijstering *kuch) hebben gekozen. Met wat ik hierboven lees (en vibrerend met het universum uiteraard) zou ik nú voor Ringo McGuinn gaan.

Gast
geplaatst: vandaag om 16:36 uur

geplaatst: vandaag om 16:36 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.