De eerste Byrds-elpee waarbij ik bij de up-tempo-nummers niet meer regelmatig aan de Fab Four hoef te denken, met uitstapjes naar traditionele folk, psychedelica, jazz en r&b, en met scherpe randjes in de vorm van McGuinns "Coltrane"-solo's, Crosby's gedesoriënteerde
What's happening?!?! (even goed mijn vraag- en uitroeptekens tellen) en het post-nucleaire
I come and stand at every door dat wel een iets andere toon dan
We'll meet again aanslaat.
Een vernieuwde en vernieuwende Byrds dus, maar daar staat tegenover dat de harmonieën zoetgevooisd en de Rickenbauer herkenbaar blijven en dat negen van de elf composities ruimschoots onder de behapbare drie-minuten-popmuziek-grens blijven. Ik weet niet precies of ik dat nou een goede ("Langs lijnen der geleidelijkheid") of een slechte (want risico's minimaliserende) zaak vind, maar los daarvan vind ik dit een heerlijke plaat om naar te luisteren, zeer afwisselend, met de twee geheide hoogtepunten en verder geen (erg) melige dieptepunten, en met onder de zeer interessante bonustracks het al eerder genoemde
Why waarvan ik me inderdaad afvraag waarom het niet de elpee heeft gehaald (ook al omdat een plaat van minder dan 30 minuten wel èrg kort is, hoewel in die jaren geen uitzondering). En wat zijn die prachtig klinkende en goed geannoteerde Columbia-Legacy-remasters toch een mooi bezit.
Overigens verwijst
willemmusic hierboven naar een artikel waarin het Roger McGuinn zou zijn geweest die besloot om de titel van
Six in
Eight miles high te veranderen. In dat artikel zegt McGuinn echter dat "
we decided ‘eight miles’ sounded better." En in het boekje bij de uitgebreide CD wordt gezegd: "Interestingly, the lyrics started out as 'six miles high', approximating the altitude at which commercial aircraft fly. 'But Gene said eight miles high sounded better than six,' McGuinn explains, 'and it did sound more poetic. It was also around the time of
Eight days a week by the Beatles, so that was another hook." Met andere woorden, het was niet McGuinn maar Clark die de titel opwaardeerde, voor wat deze informatie ook waard moge zijn. En die verwijzing naar de Beatles is grappig, want in een ander rockboek wordt op geestige wijze verklaard waarom de single flopte: "At a time when
Eight days a week was a surrealistic idea for most record buyers, McGuinn wanted his fans to understand and
buy a record that he later explained 'as an ethereal trip into metaphysics'."