menu

The Kinks - Are the Village Green Preservation Society (1968)

Alternatieve titel: The Kinks Are the Village Green Preservation Society

mijn stem
4,19 (462)
462 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Pye

  1. The Village Green Preservation Society (2:54)
  2. Do You Remember Walter? (2:28)
  3. Picture Book (2:36)
  4. Johnny Thunder (2:30)
  5. Last of the Steam-Powered Trains (4:12)
  6. Big Sky (2:52)
  7. Sitting by the Riverside (2:25)
  8. Animal Farm (3:03)
  9. Village Green (2:13)
  10. Starstruck (2:30)
  11. Phenomenal Cat (2:40)
  12. All of My Friends Were There (2:26)
  13. Wicked Annabella (2:45)
  14. Monica (2:20)
  15. People Take Pictures of Each Other (2:18)
  16. The Village Green Preservation Society [Stereo Mix] * (2:49)
  17. Do You Remember Walter [Stereo Mix] * (2:28)
  18. Picture Book [Stereo Mix] * (2:38)
  19. Johnny Thunder [Stereo Mix] * (2:34)
  20. Monica [Stereo Mix] * (2:16)
  21. Days [Stereo Mix] * (2:56)
  22. Village Green [Stereo Mix] * (2:11)
  23. Mr. Songbird [Stereo Mix] * (2:28)
  24. Wicked Annabella [Stereo Mix] * (2:44)
  25. Starstruck [Stereo Mix] * (2:22)
  26. Phenomenal Cat [Stereo Mix] * (2:39)
  27. People Take Pictures of Each Other [Stereo Mix] * (2:26)
  28. Days [Mono Single] * (2:52)
toon 13 bonustracks
totale tijdsduur: 40:12 (1:13:35)
zoeken in:
avatar van Maartenn
4,5
Maartenn (crew)
Wat is dit een vies goede plaat zeg!

Afgelopen dinsdag even aangeschaft bij mijn lokale platenzaak (zag de hieronder genoemde 3 cd variant ook liggen, maar heb het bij de single disc editie gelaten met 28 nummers) en niet weg te branden uit mijn cd speler sindsdien. Wat een heerlijk plaatje!
Ik trok direct associaties met Beach Boys hun Pet Sounds en het latere werk van The Beatles: heerlijke popnummers met sterke teksten en lekker los muziekspel.

Nummers die er gelijk uitspringen: eigenlijk allemaal wel. Van het opneningsnummer tot het laatste People Take Pictures of Eachother, 1 groot genot. Niks overbodigs, puur vakmanschap.

Dat ik The Kinks zolang heb kunnen links laten liggen op 2 lptjes van hun na (die ik vrijwel nooit draaide) is ongelofelijk. Ik ben zeer benieuwd naar materiaal van deze mannen, maar eerst nog maar eens genieten van deze topper.

Voor nu een welverdiende 4.5*

avatar van Serpico
5,0
De stereo toevoeging vind ik zelf wel leuk. Niet alleen omdat nummers als Village Green en People Take Pictures of Each Other gewoon in stereo nóg een graadje beter klinken dan in mono, ook omdat het wonderschone Days is toegevoegd. Waarvan overigens dan weer wel de mono versie het beste klinkt.

Fantastisch album van The Kinks. Ik kocht het omdat ik een paar nummers van hen kende en daarvan echt helemaal fan was, en dit album weet warempel nummers met dezelfde flow als Sunny Afternoon, A Well Respected Man en Lola te produceren! Ieder nummer is weer een feest. Do You Remember Walter kostte me een luisterbeurt, maar is zo ondertussen mijn favoriet. De teksten zijn daar ronduit briljant, maar dat zijn ze in ieder nummer eigenlijk. Picture Book en Phenomenal Cat bijvoorbeeld eveneens. Maar doorgaan over hoe goed de melodieën zijn en wat een schitterende baslijntjes en motiefjes alle nummers hebben is onbegonnen werk!

Het album gaat in feite over nostalgie. In ieder nummer wordt dromerig teruggekeken op het verleden, waarin dingen simpel en beter waren. De zomer, de middelbare school, fotoalbums, je eerste kus, je ouders. The Kinks maken van een deel uit je leven een muziekalbum!

4,5* met kans op verhoging

avatar van Sandokan-veld
4,5
In het cd-boekje wordt Kinks-genie Ray Davies geciteerd, trots snoevend over hoe dapper en tegendraads zijn bandje wel niet was door in 1968 uitgerekend deze plaat uit te brengen:

‘Terwijl iedereen het had over love, peace and San Francisco, (…) en dacht dat het hip was om lsd te gebruiken, zongen de Kinks over uit het oog verloren vrienden, bier van de tap, motorrijders, boze heksen en vliegende katten.’
(vert. s-v)

Ach, een beetje historisch revisionisme moet kunnen, nietwaar Ray? Zo revolutionair was je nou ook weer niet, hoor. Er waren in die tijd genoeg bands die zich lieten inspireren door het leven van alledag of door Britse folkthema’s, en die invloeden waren in 1968 al lang gemeengoed, tot aan de Beatles toe.

Dat wil niet zeggen dat The Village Green een onopvallende of middelmatige plaat is, want het is geen van beide. Het punt is alleen dat als mensen willen uitleggen waarom een plaat bijzonder is, ze al snel beginnen over hoe ‘bijzonder’ en ‘orgineel’ de muziek wel niet is.
‘Bob Dylan schreef als eerste poëtische teksten!’
‘Queen maakte de eerste videoclip!’
Meestal zijn dat soort beweringen onzin, en is het met een beetje zoekwerk makkelijk om een vroeger voorbeeld te vinden. De ‘eerste’ blijkt vaak een vergeten bluesneger te zijn, of een laborant in een of ander geluidslaboratorium. En die hebben het dan weer gejat van een nooit opgenomen kunstenaar, die in feite een traditie voortzette die terug gaat tot in de steentijd, enzovoorts.

Mensen zeggen vaak dat muziek ‘origineel’ moet zijn, als ze juist bedoelen: authentiek, individualistisch, en zonder al te veel clichés, wat iets anders betekent. Toch weigert het misverstand hardnekkig uit te sterven dat het de taak is van de artiest om iets volkomen nieuws te doen.
Ook in de popmuziek wordt volop gejaagd op die heilige graal die originaliteit heet, waardoor er per jaar honderden platen op de markt komen met veel te lange nummers en halfbakken geluidsexperimenten.

De taak van maker van een popliedje is natuurlijk bijna het tegenovergestelde. Het perfecte popliedje gaat eerder terug tot de basis, dan dat het nieuw terrein verkent. Vaak worden kinderliedjes genoemd als uitgangspunt: ‘Zijn liedjes zijn net zo aanstekelijk als kinderliedjes,’ wordt er gezegd over succesvolle songschrijvers.

Dus is dat het geheim van het goede popliedje, dat het een kinderliedje moet zijn? Dat klopt ook weer niet, want ik zie nooit in de kroeg mensen uit hun dak gaan op Ozewiezewooze.

Dit alles brengt me bij de cd-versie van The Kinks Are The Village Green Preservation Society die ik heb aangeschaft (15 nummers mono, 12 nummers stereo, monosingle van Days, totaal 28 nummers).
Davies gaat redelijk ver in het versimpelen van het ambacht van liedjes schrijven. Sommige liedjes van deze plaat, zoals Phenomenal Cat, zou je ook echt kunnen zingen met een groep kleuters (mits die Engels spreken).

Behalve over bier van de tap en boze heksen vertelt Davies ons op deze quasi-conceptplaat over de arrogante houding van het hemelgewelf, fotoboeken, het verlangen om in een stal te gaan wonen, en de club van mensen die Engels praten als Sherlock Holmes. En ook over uit het oog verloren vrienden, nostalgie, liefde en slechte meisjes.
De melodieën zijn geschreven in de meest elementaire toonladders denkbaar en de refreintjes gaan niet zelden van je 'la, la, la.'
Ongetwijfeld gaat dit alles een struikelblok vormen voor mensen die hun popmuziek heel erg serieus nemen.

Je zou ook verwachten dat een plaat met zoveel melige en simpele liedjes na een paar luisterbeurten zou gaan vervelen, maar het tegenovergestelde gebeurt: bij elke luisterbeurt vind ik de liedjes wijzer, de melodieën rijker, en de arrangementen diepgaander. Liedjes die ik bij de eerste luisterbeurt een beetje stompzinnig vond, koester ik nu.

De uitgekooktheid van Ray Davies en de heerlijke teksten hebben hier zeker iets mee te maken, maar er mag ook wel een keer gezegd worden dat The Kinks gewoon een geweldig bandje was, bestaande uit jongens die echt konden spelen, en dat in dienst konden stellen van het liedje. Luister maar naar de vocale harmonie in het titelnummer, de lekkere bluesriffs van Last Of The Steam-Powered Trains, of de gruizige gitaren van Wicked Annabella, om maar een paar voorbeelden te noemen.

En dan nog de teksten van Davies, die kinderachtig lijken maar blijven jeuken in je brein, bijvoorbeeld als hij op Do You Remember Walter mijmert over een uit het oog verloren jeugdvriend: ‘I bet you’re fat and married/ and you’re always home in bed by half past eight/ (…) Yes people often change/ but memories of people can remain.’

Verslavende topplaat, die elke pop/rockliefhebber in huis zou moeten hebben.

avatar van Mart
5,0
Zelden heb ik zo’n consistent popalbum gehoord als The Village Green Preservation Society van The Kinks. De eerste zes nummers zijn pure perfectie, maar ook daarna komen er genoeg ijzersterke nummers als Animal Farm en Starstruck. Maar eigenlijk is er geen enkel slecht of minder nummer hierop te bekennen.

De eerste keer dat ik dit album hoorde was ik nog niet zo onder de indruk. Het klonk niet al te bijzonder in mijn oren. Maar per luisterbeurt is het album steeds meer in mijn achting gestegen en nu is het één van mijn favoriete albums. Dit komt vooral door het nostalgische en dromerige sfeertje. De teksten gaan allemaal over jeugdherinneringen, wat voor een nostalgisch gevoel zorgt tijdens het luisteren. Maar tegelijkertijd zijn de teksten ook maatschappijkritisch, waardoor de (ogenschijnlijk vrolijke en simpele) nummers een extra gelaagdheid krijgen. Dit in combinatie met de talloze pakkende melodieën zorgt er voor dat The Village Green Preservation Society een album is dat per luisterbeurt steeds beter wordt.

De nummers zijn allemaal vrij kort maar zitten geweldig in elkaar: ze zitten vol met pakkende melodieën, goede zang en herkenbare, nostalgische teksten. Nummers als Do You Remember Walter en Picture Book zijn intussen uitgegroeid tot mijn favorieten. Ook nummers die mij eerst niet veel deden vind ik nu geweldig, zoals Johnny Thunder en Phenomenal Cat.

De combinatie van vrolijke, speelse popliedjes in combinatie met nostalgische en maatschappijkritische teksten zorgt voor een album waarvan ik vrolijk, maar tegelijkertijd ook emotioneel wordt. Zoiets heb ik nog nooit eerder meegemaakt. The Village Green Preservation Society is een enorm verslavende plaat, die ik zeker nog vaak zal beluisteren!

avatar van deric raven
4,0
Misschien wel de meest Brits klinkende plaat uit de jaren 60.
Wat Blur jaren later met Parklife en The Great Escape deden, hoor je hier al terug.
De koortjes zijn vrijwel hetzelfde.
Eenvoudig klinkende popliedjes zonder veel poespas, maar dan wel goed in elkaar stekend.
Brits zoals Coronation Street en Monty Python.
Vreemd dat dit album niet in de Top 250 staat; dezelfde kwaliteit als Pet Sounds; Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band en Let It Bleed.

avatar van RuudC
4,0
Hoewel ik inmiddels vrees dat ik niet tot de groep van grootste Kinkfans zal behoren, kan ik wel concluderen dat ik het een sympathieke band vind. Qua zang en instrumentbeheersing ben ik nergens echt onder de indruk en ik krijg de indruk dat de heren The Beatles nauw in de gaten gehouden hebben en de liedjes zijn nergens subliem, maar luisteren bovengemiddeld goed weg. Aangezien The Kinks Are the Village Green Preservation Society het album met de hoogste score is, ga ik er maar van uit dat dit niet meer zal veranderen. Dit album is voorlopig niet meer dan leuk voor de achtergrond, omdat er wel constant leuke, beetje quirky, geluidjes geproduceerd worden. Village Green en Picture Book trekken de meeste aandacht. Leuke songs, maar het wordt tijd dat ze langer worden van twee en een halve minuut. Goede ideeën zijn in zo'n kort tijdsbestek lastig uit te werken.

Tussenstand:
1. Face To Face
2. The Kinks Are the Village Green Preservation Society
3. The Kink Kontroversy
4. Something Else
5. Kinks
6. Kinda Kinks

avatar van lennert
4,5
Deze moest ik flink wat keren luisteren voordat ik hem helemaal door had. Het album heeft allemaal korte songs, maar er zit heel veel moois in de teksten en het algehele concept, waardoor ik toch wat meer concentratie nodig heb dan dat ik het even op de achtergrond aanzet. Zo luister ik The Kinks overigens al vanaf het derde album, want potverdrie wat is Davies toch een goed schrijver.

Het is voorlopig het meest dromerige en melancholische album van de band. Face To Face raakt me tekstueel net wat meer, maar ik kan alsnog niet anders dan genieten van dit geheel. Grappig hoe Wicked Annabelle ineens zo stevig uit de hoek komt zetten. Ook grappig hoe een tekst over een prostituee (Monica) door de censuur is gekomen bij de BBC. Favorieten zijn buiten Wicked Annabelle in ieder geval Do You Remember Walter en het psychedelische Phenomenal Cat.

Leuk hoe de film Hot Fuzz dit album ook gebruikte om die rustieke dorpssfeer uit te beelden. Wederom een pareltje! Ook fantastisch hoe songs als Picturebook en People Take Pictures de huidge selfiegeneratie achteraf gezien al lekker te kakken zet.

Voorlopige tussenstand:
1. Face To Face
2. Are the Village Green Preservation Society
3. Something Else
4. The Kink Kontroversy
5. Kinda Kinks
6. Kinks

avatar van Marco van Lochem
4,0
The Kinks is een fijn bandje, maakte fijne liedjes en fijne albums. The Kinks zijn als een “fine English cup of tea” en dat onderstreepten ze nog maar weer eens in 1968 met het zesde album “THE VILLAGE GREEN PRESERVATION SOCIETY”, dat in dat jaar verscheen op 22 november. Het was een productieve en erg goede periode, want in deze periode verscheen “THE WHITE ALBUM” van The Beatles, “BEGGARS BANQUET” van de Rolling Stones en “ELECTRIC LADYLAND” van de Jimi Hendrix Experience.

The Kinks zijn eigenlijk de band van de broers Ray en Dave Davies en in 1964 breken ze door met hardrock avant la lettre, want de single “YOU REALLY GOT ME” wordt een grote hit en door de stevige gitaarriffs is het een in die tijd afwijkende single, die later symbool heeft gestaan voor de ontwikkeling van de hardrock en heavy metal. The Kinks borduren niet voort op het succes en langzaamaan ontwikkelde de band een eigen stijl, die je zou kunnen omschrijven als “typical British”, pop/rock/music hall en veelal begeleid door prachtige teksten die op het leven in het Engeland van de jaren zestig slaat. Dat Engeland gaat nog steeds gebukt onder de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog en de financiële problemen die dat met zich mee heeft gebracht. Ray Davies ontwikkelde zich steeds meer tot de stem van het volk, de kritische en scherpe analyses waren nieuw in de popmuziek en daardoor namen The Kinks een aparte plaats in de muziekwereld in.

Ik las in het boek van Dick van Veelen over The Kinks, “THE KINKS, EEN OER-ENGELSE BAND” een passende samenvatting van “THE VILLAGE GREEN PRESERVATION SOCIETY”. Volgens hem is het een “melancholisch aandoend conceptalbum met geïdealiseerde en geromantiseerde jeugdherinneringen en een hang naar een simpel en overzichtelijk bestaan in een wereld vol geweld, waarin de gewone man ten onder dreigt te gaan”. De liedjes geven dit thema een bijpassende sfeer en die loopt, zoals we op dat moment al gewend waren van The Kinks, uiteen van pop naar rock naar music hall. De 15 tracks klokken bij elkaar 40 minuten en daar krijg je louter kwaliteit voor terug. Van het album werd alleen “STARSTRUCK” een hit, in Nederland bereikte het de 13e plaats van de Nederlandse Top 40.

Het titelnummer opent het feest en daarin komen alle kenmerken van The Kinks al voorbij, pakkende melodie, mooie tekst en prachtige samenzang. “DO YOU REMEMBER WALTER” heeft die melancholische sfeer, een heerlijk ritme en mooie toetsenbijdrage. “PICTURE BOOK” heeft een iets steviger karakter en een pakkend ritme, “JOHNNY THUNDER” een heerlijke melodie, bij “LAST OF THE STEAM POWERED TRAINS” zijn de gitaarpartijen en mondharmonica erg gaaf, “BIG SKY” is wat apart door de pratende manier van zingen op enkele momenten, “SITTING BY THE RIVERSIDE” is erg melodisch en klein gehouden en “ANIMAL FARM” is één van de hoogtepunten van het album. Pakkend, mooie arrangementen en een heerlijke melodielijn.
“VILLAGE GREEN” vind ik een Kinks liedje pur sang, heerlijke arrangementen en mooie toetsen bijdragen, “STARSTRUCK” is gewoon een goed popliedje, “PHENOMENAL CAT” is een wat vreemde track met een minder toegankelijke melodie, “ALL OF MY FRIENDS WERE THERE” past volgens mij perfect binnen het music hall, in “WICKED ANNABELLA” is drummer Mick Avory prominent te horen en is gitarist Dave Davies de leadzanger, “MONICA” begint met mooie baslijntjes door bassist Pete Quaife en groeit uit tot een zomers klinkend popliedje en met het poppy en pakkende “PEOPLE TAKES PICTURES OF EACH OTHER” komt een einde aan één van de beste albums uit 1968 en een topper uit de jaren zestig.

The Kinks bewezen met dit album dat ze verder gegroeid waren en dat Ray Davies als zanger en componist zich bij de beste Engelse componisten uit die jaren gevoegd had. Een klassieker, zoals de plaat die aan dit album voorafging dat ook al was, “SOMETHING ELSE BY THE KINKS”. Een topalbum!

Gast
geplaatst: vandaag om 00:40 uur

geplaatst: vandaag om 00:40 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.