The Kinks - Are the Village Green Preservation Society (1968)

Geweldige docu inderdaad en natuurlijk is dit een klassieker van jewelste.
Prachtige liedjes en hoe Brits wil je het hebben.
Top periode van The Kinks en tot 1971 inderdaad op hun best.
Arthur en Mushwell Hillbillies zijn ook geweldige Kinksplaten.

Vorige week de Super Deluxe box van dit album gekocht, met 5 CD's en 3 LP's en schitterend boekwerk. Plus: gesigneerd door Dave Davies. Blijft een geweldig album!

Zat de handtekening van Dave in de box?

Nee, hij had de handtekening op de box zelf gezet.

Ik heb dat wel vaker. Een album dat vooral veel lof ontvangt, gemiddeld ruim boven de vier* scoort en ik kom tot een (veel) lagere score. Ook nu weer. Wat het bijzondere van dit album is ontgaat me blijkbaar. Het is een goed album dat ik 3,5* geef. Ook geen slechte score, maar toch.
De opener The Village Green Preservation Society is gelijk het prijsnummer. De rest is degelijk maar geen top naar mijn mening.
Nummer 8 in de 100 Greatest Albums of 1968 en een plaatsje hoger in de Best Ever Albums of 1968.

Naar welke versie heb je geluisterd Jorro, de 15 tracks MONO of de 10 tracks Stereo LP ? En mag ik je de tip geven om nog niet op te geven en ( het liefst ) de 15 tracks MONO versie nog regelmatig te blijven draaien als arbeidsvitamine, terwijl je lekker met wat anders bezig bent dus ?

Als je na een maandje ofzo nog niet rondloopt met minimaal 4 verschillende nummers ( die je er niet meer uitkrijgt ) van deze plaat kan je alsnog opgeven.........

Documentaire over dit album: The Kinks Echoes Of The World - YouTube

Geeft een mooi inkijkje in de bedrieglijke eenvoud van de puntige liedjes, die zowel tekstueel, melodieus als muzikaal zeer geraffineerd zijn samengesteld met scherpe, satirische en komische observaties van personages en het leven van weleer in Groot-Brittannië. En misschien daarom nooit echt begrepen in Amerika en te spitsvondig voor de grote massa?

Misschien.
Het zou erg hebben geholpen, als er twee grote hits op hadden gestaan, zoals de Kinks die al eerder hadden gehad en nog zouden krijgen.

De ervaring leert, dat bijvoorbeeld een nummer 1 hit in de Top 40 albumverkopen sterk doen stijgen. Althans, in de tijd dat dat er nog toe deed.
Dat had Ray Davies ook moeten weten. En hij kon nummer 1 hits schrijven. Aan de andere kant, als hij zich daar niets van aan wil trekken en alleen zich wil richten op de inhoud, is het natuurlijk ook goed.

Een nummer 1 hit had in het geval van The Kinks helaas niet het gevolg dat het hogere albumverkopen tot gevolg had. Something Else heeft een echte nummer 1 hit aan boord met Waterloo Sunset. Daarnaast stond op datzelfde album ook nog eens Death Of A Clown van zijn broer Dave. Geen nummer 1, maar met een notering op 3 ook een substantiële hit. Toch haalde het album in Groot Brittannië de albumlijsten niet. Ook voorganger Face To Face had een nummer 1 hit op de tracklist met Sunny Afternoon. Ook dat album bleek een relatieve flop met een hoogste notering op 38 in de albumlijst van 1966, maar dat zou je deels zelfs aan Ray Davies kunnen wijten. PYE wilde Face To Face uitbrengen in de zomer van 1966, op het moment dat Sunny Afternoon de hitlijsten bestormde. Ray Davies vond dat het uitgelezen moment om het contract open te breken en een beter af te sluiten. Terecht, maar de release werd daardoor naar oktober 1966 verschoven. Toen was het momentum van de hit voorbij en moest Dead End Street nog uitkomen.
De echt succesvolle albums in Engeland van The Kinks waren de eerste drie, in de VS was tot 1983 een compilatie uit 1966 het meest succesvolle album.
Als één van de mogelijke oorzaken moet er misschien ook worden gekeken naar PYE, in de zestiger jaren de platenmaatschappij van de groep. Op bijna hetzelfde moment dat The Village Green Preservation werd uitgebracht, kwam PYE's budgetlabel Marble Arch met een goedkope re-release van Kinda Kinks (https://www.discogs.com/The-Kinks-Kinda-Kinks/release/599135). Het nieuwe album moest concurreren met een ouder album uit 1965.

Zal ongetwijfeld geen invloed hebben gehad op de verkoopcijfers in 1968, maar Are the Village Green Preservation Society verscheen op dezelfde dag als The White Album, namelijk op 22 november 1968.

Veel hits van The Kinks zijn non-album tracks. Days was een grote hit maar staat niet op dit album, alleen op de eerste pressing in Australië en Europa. Dead End Street staat bijvoorbeeld ook niet op een reguliere plaat.

Days was een top 5 hit in Nederland maar kwam in Engeland niet hoger dan nummer 12 op de hitlijst. Ten opzichte van Wonderboy een hele verbetering want die haalde amper de Top 40 begin 1968. In Nederland was Wonderboy bijna net zo succesvol als Days.
Days is op een 12 track versie uitgebracht in Zweden, Frankrijk en Australië. Toen de 15 track versie in Engeland verscheen waren de hitsingle Days en albumtrack Mr. Songbird verdwenen ten faveure van vijf 'nieuwe' nummers. In Frankrijk kon je de 12 track versie gratis inruilen voor de Britse release. Dat album is dan ook bijzonder zeldzaam.
Hoe mooi ik Days ook vind, dat nummer had The Village Green preservation Society niet kunnen redden.
In 1969 was het qua hits voor The Kinks een beetje voorbij. Alleen Plastic Man was matig succesvol.
In 1970 had de groep maar liefst twee grote hits met Lola en Apeman, maar het album Lola versus Powerman and The Moneygoround heeft niet van die hits kunnen profiteren.

In de jaren '60 werden singles vaak als "losse" projecten gezien, los dus van een album.
Daar werd ook naar verhouding een fors bedrag voor betaald. Vijf gulden was in de jaren '60 voor veel mensen een aardig bedrag.

Album- en singlesverkopen waren daarmee een (vrij succesvol) naast elkaar lopend systeem. Wie de singles-compilatie The Golden Years of Dutch Pop Music van de Golden Earring(s) naast de jaren '60 albums van de Golden Earring legt, ziet dat er op de albums nauwelijks iets terug komt van de singles.

Dat maakte Greatest Hits compilaties van die bands (in verkopen) vaak succesvoller dan de albums van voorbijgaande jaren. Of het nu gaat over de Golden Earring, Rolling Stones of The Kinks.

De gewoonte om singles te gebruiken als promotie voor de verkoop van een bijbehorend album heeft meer en meer opgang gekregen in de loop van de jaren '70 en dáár gaat het verhaal dat een succesvolle single automatisch leidde tot goede albumverkopen zeker op.

Dat The Kinks op Are the Village Green Preservation Society nog niet aan deze commerciële zet dachten is begrijpelijk en tegelijkertijd voor het album jammer. Vooral als er gegadigden waren om op het album te zetten.
Aan de andere kant: de Moody Blues integreerden even daarvoor Nights in White satin op Days of future passed. Alleen in het Verenigd Koninkrijk reikte het album dat jaar tot de 27e plek. Het succes van de single daarentegen is uiteraard bekend.

Aan de beoordeling ligt het allemaal niet.

Dat leidde voor The Kinks er allemaal toe, dat het album minder opviel aan de ene kant, dat dat ook niet vreemd werd gevonden, en de belangstelling voor singles aan de andere kant onverminderd bleef. De ene iets beter dan de andere.

Rare lui, die mensen uit de jaren '60.

Wat eigenaardige ''reviews'' op een rijtje naar mijn smaak...

"Village Green" is het ultieme statement van Ray Davies; biografisch en zo Engels als Music Hall, cricket en aardbeien met room. Wie weet hadden Lennon en McCartney wel zoiets op het oog toen ze Penny Lane en Strawberry Fields Forever opnamen; je losmaken van de liefdesliedjes en alleen nog maar beschrijven waar je bent opgegroeid.
Dit album groeit alleen nog maar in statuur, en terecht. The Kinks hadden de pech dat ze overal net een beetje te laat arriveerden; dit was een perfect 1967-album, maar in november 1968 hadden The Beatles de 'Music Hall' alweer ingeruild voor stevige rock en The Stones zouden de maand erop "Beggars Banquet" uitbrengen....
Ondertussen leverde het enorm veel inspiratie voor Madness, Paul Weller en Blur en is dit een van de fijnste elpees uit die periode!

The Kinks is een fijn bandje, maakte fijne liedjes en fijne albums. The Kinks zijn als een “fine English cup of tea” en dat onderstreepten ze nog maar weer eens in 1968 met het zesde album “THE VILLAGE GREEN PRESERVATION SOCIETY”, dat in dat jaar verscheen op 22 november. Het was een productieve en erg goede periode, want in deze periode verscheen “THE WHITE ALBUM” van The Beatles, “BEGGARS BANQUET” van de Rolling Stones en “ELECTRIC LADYLAND” van de Jimi Hendrix Experience.

The Kinks zijn eigenlijk de band van de broers Ray en Dave Davies en in 1964 breken ze door met hardrock avant la lettre, want de single “YOU REALLY GOT ME” wordt een grote hit en door de stevige gitaarriffs is het een in die tijd afwijkende single, die later symbool heeft gestaan voor de ontwikkeling van de hardrock en heavy metal. The Kinks borduren niet voort op het succes en langzaamaan ontwikkelde de band een eigen stijl, die je zou kunnen omschrijven als “typical British”, pop/rock/music hall en veelal begeleid door prachtige teksten die op het leven in het Engeland van de jaren zestig slaat. Dat Engeland gaat nog steeds gebukt onder de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog en de financiële problemen die dat met zich mee heeft gebracht. Ray Davies ontwikkelde zich steeds meer tot de stem van het volk, de kritische en scherpe analyses waren nieuw in de popmuziek en daardoor namen The Kinks een aparte plaats in de muziekwereld in.

Ik las in het boek van Dick van Veelen over The Kinks, “THE KINKS, EEN OER-ENGELSE BAND” een passende samenvatting van “THE VILLAGE GREEN PRESERVATION SOCIETY”. Volgens hem is het een “melancholisch aandoend conceptalbum met geïdealiseerde en geromantiseerde jeugdherinneringen en een hang naar een simpel en overzichtelijk bestaan in een wereld vol geweld, waarin de gewone man ten onder dreigt te gaan”. De liedjes geven dit thema een bijpassende sfeer en die loopt, zoals we op dat moment al gewend waren van The Kinks, uiteen van pop naar rock naar music hall. De 15 tracks klokken bij elkaar 40 minuten en daar krijg je louter kwaliteit voor terug. Van het album werd alleen “STARSTRUCK” een hit, in Nederland bereikte het de 13e plaats van de Nederlandse Top 40.

Het titelnummer opent het feest en daarin komen alle kenmerken van The Kinks al voorbij, pakkende melodie, mooie tekst en prachtige samenzang. “DO YOU REMEMBER WALTER” heeft die melancholische sfeer, een heerlijk ritme en mooie toetsenbijdrage. “PICTURE BOOK” heeft een iets steviger karakter en een pakkend ritme, “JOHNNY THUNDER” een heerlijke melodie, bij “LAST OF THE STEAM POWERED TRAINS” zijn de gitaarpartijen en mondharmonica erg gaaf, “BIG SKY” is wat apart door de pratende manier van zingen op enkele momenten, “SITTING BY THE RIVERSIDE” is erg melodisch en klein gehouden en “ANIMAL FARM” is één van de hoogtepunten van het album. Pakkend, mooie arrangementen en een heerlijke melodielijn.
“VILLAGE GREEN” vind ik een Kinks liedje pur sang, heerlijke arrangementen en mooie toetsen bijdragen, “STARSTRUCK” is gewoon een goed popliedje, “PHENOMENAL CAT” is een wat vreemde track met een minder toegankelijke melodie, “ALL OF MY FRIENDS WERE THERE” past volgens mij perfect binnen het music hall, in “WICKED ANNABELLA” is drummer Mick Avory prominent te horen en is gitarist Dave Davies de leadzanger, “MONICA” begint met mooie baslijntjes door bassist Pete Quaife en groeit uit tot een zomers klinkend popliedje en met het poppy en pakkende “PEOPLE TAKES PICTURES OF EACH OTHER” komt een einde aan één van de beste albums uit 1968 en een topper uit de jaren zestig.

The Kinks bewezen met dit album dat ze verder gegroeid waren en dat Ray Davies als zanger en componist zich bij de beste Engelse componisten uit die jaren gevoegd had. Een klassieker, zoals de plaat die aan dit album voorafging dat ook al was, “SOMETHING ELSE BY THE KINKS”. Een topalbum!