King Crimson - Larks' Tongues in Aspic (1973)

Heb je de rest van het album nog steeds niet gehoord dan?

Het is maf , ik heb vroeger deze lp gehad maar vond er toen weinig aan (destijd een dure miskoop) maar misschien was ik er gewoon nog niet aan toe. Toch maar weer eens opzoeken.

Dit is ook mijn ervaring, deze LP heb ik 35 jaar geleden voor het eerst gehoord en kon ik tot ik een jaar of 20 was nooit echt bekoren. Daarentegen knalde het live album USA vanaf de eerste luisterbeurt meteen mijn oren in.
Maar tijden veranderen en mijn mening ook, dus na ruim 30 jaar dat het album uit mij oren is verdwenen (maar niet uit het zicht) heb ik besloten om deze op CD te kopen. En ik vond op Discogs de eerste CD persing van deze tiel uitgebracht op EG made in France by MPO en matrixnummer dat eindigt op # 01. Deze CD uitvoering is released zo rond de jaren 1987/'88.
Maar nu de muziek, het openingsnummer komt maar erg moeizaam op gang, maar naarmate ik langer luister zit er toch een geheel in waardoor de ruim 13 minuten sneller voorbij waren dan ik gehoopt had. De ander tracks staan ook een een ruigere versie op het eerder genoemde livealbum en laat heel goed horen het verschil tussen wat ze in de studio doen en live ten gehore brengen.
Gaf ik dit album in 1979 toen ik het voor het eerst hoorde nog een magere 2, anno 2014 komt er een 4 op het rapport te staan. Dus in 35 jaar is de waardering toch maaar eventjes met 100 procent gestegen. Er zijn maar weinig albums die dit bij mij voor elkaar kregen, maar hier is het gelukt.

Deze net op de draaitafel gehad. Wat een wereldplaat! De dynamiek tussen hard en zacht, de balans tussen Bruford en met name Muir met zijn niet aflatende stroom van inventieve percussive, en dan heb ik het nog niet over de geniale Fripp op gitaar!

Prijsnummer tussen al dit geweld is Easy Money - waarschijnlijk het beste nummer van King Crimson, en daarmee een topper in de hele muziekgeschiedenis!

Het label moet trouwens Island zijn, ipv EG.

Weer zo'n plaat waaruit blijkt dat dit gewoon niet de band voor mij is : op bijvoorbeeld deel 1 van het titelnummer (maar ook op The talking drum) staan er tegenover elke mooie melodie wel een paar freaky stukjes die mij alleen maar ergeren, de stem van John Wetton is op sommige momenten (bijvoorbeeld op Easy money) bepaald vervelend, en Fripps gitaar heeft af en toe een "metalen" geluid dat ik gewoon lelijk vind. Zo ga ik me haast schuldig voelen dat ik de twee meest gestructureerde songs (dus Book of Saturday en Exiles) eigenlijk het beste vind : het lijkt bijna alsof Fripp die nummers enkel op dit album heeft gezet om tegemoet te komen aan de "gewone" luisteraar, terwijl zijn hart misschien veel meer ligt bij de jazzy (semi-)improvisaties en de geluidsexperimenten die het leeuwendeel van deze plaat uitmaken. Ik hoor de kwaliteit van deze band wel degelijk, maar in hun discografie zitten maar weinig platen waar ik van a tot z echt graag naar luister.

In the court mag er wezen, daarna gaat het voor mij ook achteruit. Om de een of andere reden is dit album dan weer net een uitschieter omhoog. Ik heb wel hetzelfde als jij, dat ik fripp te veel een Metal sound vind hebben. Het is eigenlijk ook geen gek gegeven dat de tijd na in the court drastisch veranderde. Mcdonald, Giles en later Lake gingen er vandoor en daarmee verloor king crimson een groot stuk van het symfo-gehalte. Lake werkte nog wel mee aan in the wake of poseidon, maar het album raakt mij niet, fripp is er te veel op gebrand om een zelfde geluid als op het debuut neer te zetten, maar dat lukt niet goed.

Een plaat die ik rond mijn 19e/20e vaak gedraaid heb. Ik blowde destijds stevig en vond niets geweldiger dan deze op de koptelefoon in het pikkedonker na een jointje. Tjonge wat kwam dat binnen. Het eerste nummer was het vreemdste en meest spannende stuk muziek dat ik kende.

Of ik er nog zo in op zou kunnen gaan... ik denk het niet. Zeker de wat ‘normalere’ stukken als Book Of Saturday en Exiles klinken toch wat ouderwets. Maar het blijft een enorm fascinerende plaat waar ik veel plezier aan heb beleefd. Samen met Red de beste plaat van vintage King Crimson.

Het is absoluut waar dat zeker in deze bezetting KC live zoveel beter tot zijn recht komt. In 1997 op Parkpop, terwijl de zon onderging hebben we er met Wetton ook uitgebreid over gesproken. Prachtige verhalen. Overigens werden improvisatie stukken later ook vaak vernoemd naar het locale bier (aldus Wetton zelf) overigens. Ongelofelijk knap ook hoe hij beschreef hoe die live improvisaties tot stand kwamen. De band voelde elkaar perfect aan en was als zodanig in staat om gewoon nummers live te creëren. Dit kan uiteraard alleen maar als iedere muzikant in je band on top of his game is. En wat voor muzikanten zaten er in KC in deze periode.

Voor wat het is is dit wel mijn een na favoriete studio album van KC. En ik moet zeggen dat het album nooit beter tot zijn recht kwam dan in in de DTS-HD remix van Steven Wilson. Bij het beluisteren van die mix realiseerde ik me eigenlijk pas goed een bassist John Wetton was, terwijl doorgaans veelal Bruford en Fripp de show stelen vond ik de eerste keer dat ik het album hoorde ergens midden jaren 90 vooral de toevoeging van David Cross erg mooi.

Voor degenen die deze box hebben aangeschaft valt er een hoop te genieten. Dat moge duidelijk zijn.
Get it while you still can zou ik zeggen.

Zouden de Gorillaz de sample voor Feel Good Inc. uit Easy Money hebben gehaald?

Nu weer naar deze plaat aan het luisteren, en ik kan mij echt niet herinneren dat het album zó goed was. Ik zei altijd "deze plaat is super goed!!", omdat ik dat van veel anderen hoorde, maar nu kan ik echt zeggen dat dit album fantastisch is, wat een top band.

Nieuwe 50th anniversary versie aangekondigd, verkrijgbaar op 2CD/2Bluray of 2LP, 13 oktober https://twitter.com/DGMHQ/status/1692224885219602912?s=20

Larks Tongues in Aspic is wel even andere koek dan Islands. Daar waar Islands vooral erg timide en melodieus was, is Larks erg ruig, rauw en rafelig.

De zwakke schakel (om maar gelijk met het zwakste punt te beginnen) is John Wetton. Zijn logge basspel past goed bij de bijna heavy metal-achtige stukken en met name op het bluesy Easy Money kan hij toch opvallend soepel spelen, maar het is niet zijn basspel wat me tegenstaat. Ik heb altijd al een beperkte zanger gevonden en zijn wat hese en rokerige stem is niet altijd geschikt. Zo is Book of Saturday niet echt toonvast gezongen en is het toch wel erg mooie Exiles al snel de das omgedaan wanneer Wetton begint te zingen. Easy Money met zijn overstuurde scatzang is ook al niet al te best. Gelukkig heeft Easy Money een gaaf instrumentaal stuk dat de song redt.

Op positieve noot, is dit wel een plaat die ritmisch en dynamisch erg vernuftig in elkaar steekt. De dubbele-drummer-benadering wordt hier al ingezet door percussionist Muir en drummer Bruford aan elkaar te koppelen, en deze twee komen tot zeer gave momenten samen. Het wat simpele basspel van Wetton past goed bij de wat drukke maar inventieve ritmes. Bruford wilde meer uitdaging dan hij in Yes had, en hier vindt hij die uitdaging. Veel van de muziek is geïmproviseerd en Bruford gaat ook flink zijn gang met asyncopische ritmes en verrassende geplaatste accenten.

De blazers die voorgaande platen vaak domineerden en inkleurden zijn uit de muziek. In plaatst daarvan is violist David Cross van de partij, die flink kan scheuren wat alleen maar bijdraagt aan de bijna progressive metal-aandoende muziek. Ik denk dat je ook wel zou kunnen zeggen, dat de progmetal met deze plaat geboren is.

De loodzware fuzzladen basgitaar van Wetton past wonderwel bij de meer rock-benadering van Fripp in het in tweeën gesplitste titelstuk. Het is deze stijl die Kiing Crimson het meest zou doortrekken, en na een New Wave-avontuur in de jaren '80 in de jaren '90 verder zal uitbouwen. Ik vind die stijl wat saai, zielloos, lawaaiig en heb er totaal niets mee. Ik vind de riff wel aanstekelijk en de drumpartijen van Bruford erg gaaf, maar het lijkt niet meer dan een opmaat naar in mijn oren geweldige Red (het album).

Het gaafste nummer van deze plaat vind ik The Talking Drum, waar David Cross (ik heb zelfs associaties met Hawkwind, ook door de spacey effecten) flink los kan gaan, op een wel erg gave groove. Alleen Bruford kan een vierkwart zo laten swingen.

Het is niet voor niets dat ik de periode van vóór Red bijna nooit draai (het zijn twee platen en veel liveplaten met improvisaties), omdat ik binnen de improvisatiemuziek toch een andere insteek belief. Deze periode en ook de periode van de jaren 90 en erna klinken mij te industrieel en kil. En bovendien vind ik Wetton op deze plaat een erg zwakke vocalist. Op Red en op de UK-platen vind ik hem toch stukken beter klinken.

Mssr Renard Als fan bent van het drumwerk van Muir en Bruford moet je dit maar eens luisteren. King Crimson - Keep That One, Nick : https://www.youtube.com/watch?v=zIdtpyH0usU

Van de opname sessies van LTIA.

Je hebt het in je review over de kwaliteit/niveau van de muziek en Wetton. Ik vond juist Wetten hier een prominente positie innemen naast het drumwerk. Ik las een tijd geleden ergens dat zijn basswerk hier zo innovatief is dat men zich over 50 jaar nog afvraagt hoe hij het gedaan heeft. Het door een Wah Wah pedaal drukken was vermoed nog maar een aspect. In het boekje van Meltdown - Live In Mexico schrijft Jakko Jakszyk dat LTIA 1 een van de moeilijkste nummers is om live te spelen dus of Wetton zo matig is. Ik vermoed dat het evengoed nog een behoorlijke beheersing nodig is om een album als dit op te nemen. Ik vind overigens de stem van Wetton erg mooi. Luister maar eens hoe hij The Night Watch heeft ingezongen maar ook Starless uiteraard.

Maar je moet het wel in Dolby Atmos horen (vorig jaar voor de zoveelste keer uitgebracht). Met de DTS HD remix ook al wel maar met de DA nog veel meer heeft het geluid veel meer warmte en spreiding waardoor de muziek meer ademt. Als je dit op een CD'tje beluisterd worden inderdaad de individuele instrumenten verbrijzeld in de mix en gaat teveel detail verloren (vooral veel effecten) en komt de kwaliteit niet echt tot zijn recht. Ik vind LTIA in de DA remix samen met ITCOTKC (ook weergaloos in Dolby Atmos) zonder twijfel hun twee beste albums.

Ach ja, het is maar een mening. Ik zeg ook nergens dat ik Wetton matig vind. Ik vind zijn basspel log. Dat is iets anders. Ik houd persoonlijk van een wat lossere stijl, zoals bijvoorbeeld Jeff Berlin of Tony Levin. Wetton was de perfecte man voor waar Fripp de band nasrtoe wilde sturen. Zware, grommende, diepe baslijnen, die meer weggen hebben van heavy metal dan jazzrock. Ik vind het niet zo mooi en John is ongetwijfeld een capabale speler en ook een goed improvisator, maar ik hoor liever een ander soort bas in muziek. Hij speelt dan weer alles met zijn vingers en niet met plectrum zoals Chris Squire.

Ik vind het wel wat ver gaan dat een plaat alleen goed kan klinken in Dolby Surround, en dat op een andere manier luisteren niet de juiste is. Ik had deze ooit op lp, en ik luister het nu in high definition via Tidal. Volgens mij hoor ik de plaat dan ook prima. Dat betekent ook dat niemand de plaat in de afgelopen 50 jaar 'echt' heeft kunnen horen totdat de nieuwe luistertechnieken zijn uitgevonden.

Ik luister mijn muziek het liefst door gewone speakers en zonder equalizers of boosts. De albums zijn namelijk al gemixt door een technicus. Ik hoor muziek graag zoals het ooit befoeld is/was. Al is het via streaming natuurlijk enkel mogelijk naar de laatstse 'versie' te luisteren.