King Crimson - Larks' Tongues in Aspic (1973)

Heb je de rest van het album nog steeds niet gehoord dan?

Het is maf , ik heb vroeger deze lp gehad maar vond er toen weinig aan (destijd een dure miskoop) maar misschien was ik er gewoon nog niet aan toe. Toch maar weer eens opzoeken.

Dit is ook mijn ervaring, deze LP heb ik 35 jaar geleden voor het eerst gehoord en kon ik tot ik een jaar of 20 was nooit echt bekoren. Daarentegen knalde het live album USA vanaf de eerste luisterbeurt meteen mijn oren in.
Maar tijden veranderen en mijn mening ook, dus na ruim 30 jaar dat het album uit mij oren is verdwenen (maar niet uit het zicht) heb ik besloten om deze op CD te kopen. En ik vond op Discogs de eerste CD persing van deze tiel uitgebracht op EG made in France by MPO en matrixnummer dat eindigt op # 01. Deze CD uitvoering is released zo rond de jaren 1987/'88.
Maar nu de muziek, het openingsnummer komt maar erg moeizaam op gang, maar naarmate ik langer luister zit er toch een geheel in waardoor de ruim 13 minuten sneller voorbij waren dan ik gehoopt had. De ander tracks staan ook een een ruigere versie op het eerder genoemde livealbum en laat heel goed horen het verschil tussen wat ze in de studio doen en live ten gehore brengen.
Gaf ik dit album in 1979 toen ik het voor het eerst hoorde nog een magere 2, anno 2014 komt er een 4 op het rapport te staan. Dus in 35 jaar is de waardering toch maaar eventjes met 100 procent gestegen. Er zijn maar weinig albums die dit bij mij voor elkaar kregen, maar hier is het gelukt.

Deze net op de draaitafel gehad. Wat een wereldplaat! De dynamiek tussen hard en zacht, de balans tussen Bruford en met name Muir met zijn niet aflatende stroom van inventieve percussive, en dan heb ik het nog niet over de geniale Fripp op gitaar!

Prijsnummer tussen al dit geweld is Easy Money - waarschijnlijk het beste nummer van King Crimson, en daarmee een topper in de hele muziekgeschiedenis!

Het label moet trouwens Island zijn, ipv EG.

Weer zo'n plaat waaruit blijkt dat dit gewoon niet de band voor mij is : op bijvoorbeeld deel 1 van het titelnummer (maar ook op The talking drum) staan er tegenover elke mooie melodie wel een paar freaky stukjes die mij alleen maar ergeren, de stem van John Wetton is op sommige momenten (bijvoorbeeld op Easy money) bepaald vervelend, en Fripps gitaar heeft af en toe een "metalen" geluid dat ik gewoon lelijk vind. Zo ga ik me haast schuldig voelen dat ik de twee meest gestructureerde songs (dus Book of Saturday en Exiles) eigenlijk het beste vind : het lijkt bijna alsof Fripp die nummers enkel op dit album heeft gezet om tegemoet te komen aan de "gewone" luisteraar, terwijl zijn hart misschien veel meer ligt bij de jazzy (semi-)improvisaties en de geluidsexperimenten die het leeuwendeel van deze plaat uitmaken. Ik hoor de kwaliteit van deze band wel degelijk, maar in hun discografie zitten maar weinig platen waar ik van a tot z echt graag naar luister.

In the court mag er wezen, daarna gaat het voor mij ook achteruit. Om de een of andere reden is dit album dan weer net een uitschieter omhoog. Ik heb wel hetzelfde als jij, dat ik fripp te veel een Metal sound vind hebben. Het is eigenlijk ook geen gek gegeven dat de tijd na in the court drastisch veranderde. Mcdonald, Giles en later Lake gingen er vandoor en daarmee verloor king crimson een groot stuk van het symfo-gehalte. Lake werkte nog wel mee aan in the wake of poseidon, maar het album raakt mij niet, fripp is er te veel op gebrand om een zelfde geluid als op het debuut neer te zetten, maar dat lukt niet goed.

Een plaat die ik rond mijn 19e/20e vaak gedraaid heb. Ik blowde destijds stevig en vond niets geweldiger dan deze op de koptelefoon in het pikkedonker na een jointje. Tjonge wat kwam dat binnen. Het eerste nummer was het vreemdste en meest spannende stuk muziek dat ik kende.

Of ik er nog zo in op zou kunnen gaan... ik denk het niet. Zeker de wat ‘normalere’ stukken als Book Of Saturday en Exiles klinken toch wat ouderwets. Maar het blijft een enorm fascinerende plaat waar ik veel plezier aan heb beleefd. Samen met Red de beste plaat van vintage King Crimson.

Het is absoluut waar dat zeker in deze bezetting KC live zoveel beter tot zijn recht komt. In 1997 op Parkpop, terwijl de zon onderging hebben we er met Wetton ook uitgebreid over gesproken. Prachtige verhalen. Overigens werden improvisatie stukken later ook vaak vernoemd naar het locale bier (aldus Wetton zelf) overigens. Ongelofelijk knap ook hoe hij beschreef hoe die live improvisaties tot stand kwamen. De band voelde elkaar perfect aan en was als zodanig in staat om gewoon nummers live te creëren. Dit kan uiteraard alleen maar als iedere muzikant in je band on top of his game is. En wat voor muzikanten zaten er in KC in deze periode.

Voor wat het is is dit wel mijn een na favoriete studio album van KC. En ik moet zeggen dat het album nooit beter tot zijn recht kwam dan in in de DTS-HD remix van Steven Wilson. Bij het beluisteren van die mix realiseerde ik me eigenlijk pas goed een bassist John Wetton was, terwijl doorgaans veelal Bruford en Fripp de show stelen vond ik de eerste keer dat ik het album hoorde ergens midden jaren 90 vooral de toevoeging van David Cross erg mooi.

Voor degenen die deze box hebben aangeschaft valt er een hoop te genieten. Dat moge duidelijk zijn.
Get it while you still can zou ik zeggen.

Zouden de Gorillaz de sample voor Feel Good Inc. uit Easy Money hebben gehaald?

Nu weer naar deze plaat aan het luisteren, en ik kan mij echt niet herinneren dat het album zó goed was. Ik zei altijd "deze plaat is super goed!!", omdat ik dat van veel anderen hoorde, maar nu kan ik echt zeggen dat dit album fantastisch is, wat een top band.

Nieuwe 50th anniversary versie aangekondigd, verkrijgbaar op 2CD/2Bluray of 2LP, 13 oktober https://twitter.com/DGMHQ/status/1692224885219602912?s=20